Morgunblaðið - 25.01.2019, Blaðsíða 25

MINNINGAR 25
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 25. JANÚAR 2019
Virðing,
reynsla
& þjónusta
Allan
sólarhringinn
571 8222
Svafar:
82o 3939
Hermann:
82o 3938
Ingibjörg:
82o 3937
www.kvedja.is
svafar & hermann
✝ Magnús Þor-berg Haukdal
Jónsson fæddist í
Haukadal í Dýra-
firði 20. nóvember
1920. Hann lést á
hjúkrunarheimil-
inu Sóltúni þann
10. janúar 2019.
Foreldrar hans
voru hjónin í Höll,
þau Ástríður Jón-
ína Eggertsdóttir
húsfreyja, f. 18. júní 1888, d.
22. mars 1969, og Jón Guð-
mundsson bóndi og smiður, f.
19. ágúst 1886, d. 17. desem-
ber 1950. Börn þeirra hjóna,
talin í aldursröð: Eggert Hauk-
dal, f. 17. maí 1913, d. 14.
október 1984; Elínborg Hauk-
dal, f. 19. september 1916, d.
8. mars 1991; Guðmundur Pét-
ur Haukdal, f. 15. janúar 1919,
d. 2. febrúar 1996; Magnús
Þorberg Haukdal, sem hér er
minnst; Gunnar Agnar Hauk-
dal, f. 1. desember 1922, d. 27.
október 2003, Hákon Haukdal,
f. 29. janúar 1925, d. 29. sept-
ember 2013, og Sigríður Guð-
munda, f. 23. júní 1931, d. 13.
janúar 2009.
Magnús kvæntist 17. júní
1950 Ingibjörgu Sigurjónsdótt-
ur frá Hlíð í Reykhólasveit, f.
21. júlí 1921, d. 21. október
1990. Foreldrar hennar voru
Sigurjón Kristjánsson skósmið-
ur, f. 20. júní 1890, d. 26. jan-
úar 1950, og Sigurlína Kristín
Þórðardóttir húsfreyja, f. 18.
ágúst 1885, d. 14. maí 1969.
Börn Magnúsar og Ingi-
bjargar eru: 1) Sigurjón Krist-
jánsson, f. 28. júlí
1946, kvæntur
Bodil Kristjansson,
börn þeirra eru a)
Thomas, kvæntur
Maj, börn þeirra
eru Viktor og
Malthe, b) Maria
gift Martin, börn
þeirra eru Astrid
og Ingrid. 2) Jón
G. Magnússon, f. 2.
október 1949,
kvæntur Nínu Agnarsdóttur,
börn þeirra eru a) Ingibjörg
Agnes gift Daða, börn þeirra
eru Nína Ísafold, Viggó Jón og
Fríða Lovísa, b) Magnús Unnar
Haukdal. 3) Ása Magnúsdóttir,
f. 24. mars 1953, gift Sigurði
Karlssyni, börn þeirra eru a)
Inga María í sambúð með Ólafi
Má, sonur hans er Ólafur Ar-
on, b) Anna Jóna. 4) Sigurlína
K. Magnúsdóttir, f. 9. janúar
1957, börn hennar eru a) Ólaf-
ur Þór og b) Tómas Jón Hauk-
dal.
Magnús ólst upp í Höll í
Haukadal, hann fór ungur á
sjó og flutti síðan til Reykja-
víkur um tvítugt og fór að
vinna við byggingu Reykjavík-
urflugvallar. Hann var sjómað-
ur í yfir 40 ár og vann á allt
frá smábátum til stærstu flutn-
ingaskipa. Hann stofnaði heim-
ili með eiginkonu sinni Ingi-
björgu í Reykjavík og bjó
lengst af við Laugarnesveg,
síðustu árin dvaldi hann á
hjúkrunarheimilinu Sóltúni.
Útför Magnúsar fer fram
frá Neskirkju í dag, 25. janúar
2019, klukkan 13.
Í dag kveðjum við afa okkar
sem eyddi síðustu árunum á
hjúkrunarheimilinu Sóltúni þar
sem honum leið vel og hugsað
var vel um hann.
Þegar við vorum yngri vorum
við alltaf velkomnar til afa á
Laugarnesveginum þar sem
hann sauð iðulega fisk og kart-
öflur og stappaði saman fyrir
okkur og köttinn Mósa. Afi var
mikið að passa okkur og var
alltaf með nóg fyrir stafni, hann
kenndi okkur að skrifa og sat
hann oft tímunum saman og
gerði punktastafi sem við skrif-
uðum eftir.
Afi skrifaði afar vel og málaði
myndir, aðallega af sveitinni
sinni og skipum sem hann hafði
siglt með.
Það var alltaf gaman að eyða
tíma með honum í sveitinni hans
þar sem hann sagði fólki til
verka og sýndi metnað til að
halda æskuheimilinu sínu við.
Síðan runnu upp úr honum sög-
urnar um margt sem hann hafði
upplifað í gegnum árin og svar-
aði öllu spurningaflóði þolin-
móður og með bros á vör.
Ekki að furða að þegar kom
að íslenskuverkefni í framhalds-
skóla þar sem við áttum að ræða
við eldri einstakling þjóðfélags-
ins þá völdum við systurnar báð-
ar að ræða við afa um gömlu
tímana.
Sem í dag er gersemi að eiga
á blaði og þar skín í gegn hvað
afi var góður maður og annt um
alla í kringum sig.
Hann sagði okkur meðal ann-
ars sögu úr smölun þegar hann
var 9 ára gamall en þá vantaði
eina kind og hann var sendur að
leita að henni.
Eftir að vera búinn að ganga í
um klukkustund í mikilli rign-
ingu þá fann hann kindina og
lambið hennar nær dauða en lífi
því það komst ekki á spena. „Þá
mjólkaði ég í lófann á mér og
saup það og opnaði svo munninn
á lambinu og spýtti mjólkinni
upp í það tvisvar til þrisvar
sinnum og setti það síðan inn
undir peysuna mína og gekk
heim og kindin elti og ég gaf
lambinu að drekka nokkrum
sinnum á heimleið,“ sagði afi
stoltur.
Afi var mjög hógvær gagn-
vart sjálfum sér og vildi ekki
láta hafa mikið fyrir sér. Hann
var mjög hreinskilinn og sam-
viskusamur og talaði aldrei illa
um náungann. Afi var mikil og
góð persóna sem mun lifa í
minningu okkar um alla tíð.
Nú ertu kominn í faðm Ingu
ömmu þar sem þér leið alltaf
vel. Takk fyrir allt, elsku besti
afi okkar.
Þínar
Inga María og Anna Jóna.
Magnús Þ.
Haukdal Jónsson
✝ GeirþrúðurSigurðardóttir
fæddist í Haganesi í
Mývatnssveit 31.
október 1941. Hún
lést á Sjúkrahúsi
Akureyrar 13. jan-
úar 2019.
Foreldrar henn-
ar voru Sigurður
Stefánsson frá
Haganesi í Mý-
vatnssveit og
Málmfríður Þorláksdóttir frá
Skútustöðum í Mývatnssveit. Al-
systkini Geirþrúðar eru Álf-
hildur, Þorlákur, Áslaug og
Margrét.
Árið 1963 giftist Geirþrúður
Jóni Þórissyni frá
Baldursheimi í Mý-
vatnssveit og þau
bjuggu saman á
Akureyri. Þeim
varð tveggja barna
auðið. Sonur
þeirra, Sigurður
Jónsson, kvæntur
Annette J. de Vink.
Þau eiga þrjár dæt-
ur: Þuríði Önnu,
Líney Rut og Jón-
ínu Maj. Dóttir Geirþrúðar og
Jóns, Þuríður Jónsdóttir, lést á
19. aldursári.
Útför Geirþrúðar fer fram frá
Akureyrarkirkju í dag, 25. jan-
úar 2019, klukkan 13.30.
Orðin umhyggja, ást, seigla og
dugnaður koma upp í huga okkar
systra þegar við hugsum til Lillu
móðursystur okkar sem nú hefur
kvatt okkur. Lilla skipaði stóran
og mikilvægan sess í lífi okkar
systra. Hún sýndi okkur ómælda
þolinmæði og umhyggju, var okk-
ur sem önnur móðir, alltaf til
staðar fyrir okkur og síðar börn
okkar og maka. Norðurgatan var
griðastaður okkar og í minning-
unni ómetanlegt athvarf. Heitur
matur í hádeginu ásamt skipa-
súpu, skyrsúpu eða öðru góðgæti,
nýsteiktar kleinur, ystingur og
ýmiss konar bakstur, Gestur
Einar og Hvítir mávar í útvarp-
inu eftir hádegismatinn, sungið
og jafnvel dansað með. Hún stillti
til friðar ef okkur systrum lenti
saman og hafði alltaf nægan tíma
fyrir okkur. Það var iðulega líf og
fjör í Norðurgötunni, mikill
gestagangur, m.a. Mývetningar,
ættingjar og vinir í bæjarferð.
Það var alltaf gaman fyrir okkur
að fylgjast með umræðum og síð-
ar taka þátt í þeim. Seinna nutu
Þorgerður og Gísli þess að búa
við hliðina á þeim Lillu, Jonna og
Láka með litlu Hildi Valdísi sína
þegar þau hófu búskap. Það
reyndist þeim ómetanlegur
stuðningur.
Hildi passaði hún gjarnan,
setti hana út í vagn eftir hádegis-
matinn og leyfði henni að skoða
bók þar til hún sofnaði. Svo fór
hún út, fjarlægði bókina og setti
vettlinga á litlu fingurna þegar
hún var sofnuð. Svona er um-
hyggju Lillu vel lýst, alltaf að
passa upp á alla í kringum sig.
Lilla hugsaði um hann afa Sigga
alla tíð í veikindum hans. Síðar
vann hún á næturvöktum sem
starfsstúlka á Fjórðungssjúkra-
húsinu á Akureyri. Hún naut
þeirrar vinnu og hefði án efa
sómt sér vel í starfi hjúkrunar-
fræðings. Í Mývatnssveitinni leið
henni vel og við eigum ótalmarg-
ar góðar minningar þaðan, fyrst
frá Skútustöðum en síðar úr
Garði. Göngu-, hjóla- og hlaupa-
ferðir, hellaskoðanir og ferðir í
Baldursheim. Rúgbrauðs-
bakstur, sundferðir og ótalmarg-
ar fjósaferðir til Jóhönnu og Kára
með börnunum okkar en fyrir
þau átti hún ótakmarkaða þolin-
mæði og umhyggju.
Lilla lét aldrei mikið á sér
bera.
Umhyggja, ást, seigla og
dugnaður eru dyggðir sem verða
ekki til þess að reistir eru minnis-
varðar en kannski er það vegna
þess að enginn minnisvarði
myndi fanga þá gæfu sem fylgdi
því að vera henni samferða.
Við erum ríkar og óendanlega
þakklátar fyrir að hafa átt hana
Lillu að. Við trúum því að Dudí
hennar hafi beðið móður sinnar á
himnum og þær séu nú samein-
aðar á ný.
Sunnan yfir sæinn breiða
sumarylinn vindar leiða.
Draumalandið himinheiða
hlær, og opnar skautið sitt.
Vorið kemur, heimur hlýnar, hjartað
mitt!
Gakk þú út í græna lundinn,
gáðu fram á bláu sundin.
Mundu, að það er stutt hver stundin
stopult jarðneskt yndi þitt.
Vorið kemur, heimur hlýnar, hjartað
mitt!
Allt hið liðna er ljúft að geyma,
láta sig í vöku dreyma.
Sólskinssögum síst má gleyma,
segðu engum manni hitt!
Vorið kemur, heimur hlýnar, hjartað
mitt!
(Jóhannes úr Kötlum)
Takk fyrir allt, elsku Lilla.
Stelpurnar þínar,
Þorgerður, Kristín
og Málmfríður.
Þegar við hugsum til Lillu
frænku er það efst í huga okkar
hve heilsteypt, traust og hlý hún
var og það æðruleysi sem hún
sýndi alla tíð. Við vorum systra-
dætur og hefur sambandið milli
fjölskyldnanna alltaf verið mjög
náið þrátt fyrir að við byggjum
hvor á sínum hluta landsins.
Fyrsta samveran var á Skútu-
stöðum í Mývatnssveit þar sem
við systur Affa og Erna vorum í
sveit hjá ömmu og frændfólki
okkar. Á sumrin var gengið í
kringum Stakhólstjörn, vestur í
Borgir að finna skúta og bíða af
sér rigninguna, farið í berjamó og
leiki ásamt því að sinna þeim
störfum sem okkur var treyst
fyrir.
Lilla var náttúruunnandi og
mikið fyrir útiveru. Hún var með
grænmetisgarð í Norðurgötunni,
ræktaði rósir og fleiri tegundir af
blómum og safnaði áhugaverðum
steinum.
Hún naut þess að fara á skíði
og vera í líkamsrækt meðan
heilsan leyfði.
Lilla hafði einstaklega mikla
samkennd og góða nærveru og
leið okkur vel í návist hennar
vegna þeirrar væntumþykju og
kærleika sem hún sýndi okkur.
Við sóttumst eftir að koma í
Norðurgötuna til Lillu og Jonna
og Þorláks bróður Lillu, við fund-
um hvað við vorum velkomnar og
voru ófá skiptin sem við gistum
þar hjá þeim og nú síðast í Vaðla-
túni.
Samband Lillu og Jonna var
einstakt, væntumþykja og virð-
ing hvors í garð annars var aug-
ljós öllum sem þekktu þau. Sig-
urður og Þuríður voru auga-
steinar þeirra og var það þeim
harmdauði þegar Þuríður lést af
slysförum aðeins átján ára. Siggi
og Annette kona hans eiga þrjá
dætur, Þuríði Önnu, Líneyju og
Jónínu, og naut amma þeirra
þess að sýna okkur myndir og
segja okkur frá þeim.
Með söknuði þökkum við elsku
Lillu fyrir allar samverustund-
irnar.
Innilegar samúðarkveðjur til
Jonna, Sigga, Annette, Líneyjar,
Jónínu, Þuríðar Önnu, Alex, litlu
nýfæddu tvíburanna, Láka og
systranna.
Arnfríður, Erna
og Kristín Huld.
Nú hefur Lilla okkar kvatt
þennan heim og eftir sitjum við
með söknuð í hjarta. Til okkar
streyma ótal minningar um konu
sem var okkur öllum svo kær.
Lilla sýndi okkur og börnum
okkar einstaka vináttu og kær-
leika og alltaf var tekið á móti
okkur af mikilli gestrisni hjá
þeim Lillu og Jonna og ósjaldan
leysti hún okkur út með sultu-
krukku. Hún tók á móti börn-
unum okkur með hlýju og áhuga
og litu þau á hana eins og ömmu
sína. Við heimsóttum Lillu,
Jonna og Láka á hverju ári í
skíðaferðum og sumarfríum
bæði á Akureyri og í Mývatns-
sveit.
Lilla smitaði okkur af áhuga
sínum á útivist og var ötul við að
sýna okkur falda gimsteina í
náttúrunni og segja sögur af
mannlífinu. Hún hefur fylgt
okkur um lífið í langan tíma og
eftir situr þakklæti fyrir vinskap
og ljúfar samverustundir.
Kristín Sif Árnadóttir,
Páll Sveinsson og börn.
Ég var ekki há í loftinu þegar
ég fór að venja komur mínar í
Norðurgötu 50. Þar bjuggu Lilla
og Jonni sem eru foreldrar leik-
félaga og vina minna, Sigga og
Dudíar, ásamt foreldrum Lillu,
systrum hennar og bróður.
Húsakynnin voru ekki stór en
alltaf var ég velkomin og alltaf
pláss fyrir einn í viðbót og ein-
hvernveginn fannst mér ég verða
hluti af fjölskyldunni og kallaði
til að mynda foreldra Lillu aldrei
neitt annað en afa og ömmu. Milli
fjölskyldnanna í Norðurgötu og
Ránargötu myndaðist vinátta og
samgangur.
Á kveðjustund streyma minn-
ingarnar fram, sögurnar, glað-
værðin, hláturinn og hvað það
var gott að vera í hópnum.
Ég man sláturgerðina, laufa-
brauðsgerðina, berjatínsluna og
kartöfluræktina í Aðalstrætinu.
Það var alltaf einhver ævintýra-
ljómi yfir þessum viðburðum,
enda þurfti mikið af öllu fyrir
svona stóra fjölskyldu. Ég man
Mývatnssveitina, Skútustaði,
Baldursheim og öll ævintýrin
sem sveitin bauð upp á. Við leik-
félagarnir brölluðum margt en
aldrei skammaði Lilla okkur þó
tilefnin hafi örugglega verið, hún
ræddi málin og leiðbeindi, alltaf
róleg en gat sett upp strangan
svip og þá vissi maður að senni-
lega hefðum við alveg farið fram
úr okkur. Ég man hvað Lilla
sýndi mér mikla umhyggju,
þolinmæði og umburðarlyndi.
Þannig var Lilla, róleg og með
einstakt jafnaðargeð, talaði ekki
hátt og það var fjarri henni að
trana sér fram. Eftir því sem ég
eltist og vitkaðist þróaðist sam-
band okkar Lillu í vináttu, vin-
áttu sem aldrei bar skugga á.
Það var gott að leita til hennar,
hún hlustaði, huggaði og leið-
beindi á sinn rólega og yfirveg-
aða hátt. Vegna búsetu minnar
fjarri Akureyri hefur verið langt
á milli okkar en við hringdumst
reglulega á og símtölin oft löng.
Hún sýndi mér og mínum ein-
lægan áhuga, vildi vita hvernig
allir hefðu það og flutti mér tíð-
indi af sínum.
Í gegnum tíðina hefur verið
lærdómsríkt að horfa á samband
Lillu og Jonna. Sú einlæga ást,
virðing og vinátta sem ríkti á
milli þeirra er til eftirbreytni.
Það hefur aldrei verið hægt að
tala um þau í eintölu, hún er Lilla
hans Jonna, hann er Jonni henn-
ar Lillu.
Mér fannst sárt að sjá hvað
Parkinson-sjúkdómurinn tók
alltaf meira og meira af Lillu og
síðustu ár hafa verið henni erfið.
Jonni hefur staðið eins og klettur
við hlið hennar sem og fjölskyld-
an öll. Síðasta símtal okkar Lillu
var á afmælisdaginn hennar í lok
október.
Ég heyrði að mjög væri dregið
af minni kæru vinkonu, hún
spurði minna og sagði færra. Ég
trúi því að nú sé Lilla í ljósinu og
að hún og Dudí séu loksins
saman á ný.
Elsku Jonni, Siggi, Láki og
fjölskyldan öll, ég er óendanlega
þakklát fyrir að hafa fengið að
eiga part í Lillu með ykkur.
Valgerður Anna
Vilhelmsdóttir.
Það sem við erum lánsöm að
hafa haft elsku Lillu í lífi okkar.
Lilla hefur alltaf verið „auka-
amma“ okkar systkinanna. Hún
hafði alltaf tíma fyrir okkur og
var ávallt tilbúin til að veita okk-
ur ást og hlýju.
Allar minningarnar sem við
eigum um Lillu eru okkur dýr-
mætar. Hún náði einstaklega vel
til Helgu því þolinmæðin og um-
burðarlyndið hennar Lillu áttu
sérlega vel við skapið hennar.
Það lýsir þolinmæði Lillu vel
þegar Hildur var lítil að leika sér
með hringana hennar Lillu og fór
með þá á klósettið. Þar sem
hringarnir voru ekki fyrir litla
fingur duttu þeir í klósettið. Hildi
leið eins og hringarnir væru
ónýtir og Lilla myndi aldrei fá þá
aftur en Lilla gerði nú ekki stór-
mál úr þessu og sótti einfaldlega
hanska og náði í hringana.
Samverustundirnar í Garði
þykir okkur mjög vænt um.
Göngutúrar og hjólaferðir,
svörtu pétrarnir sem við spiluð-
um og kaplarnir. Lilla var alltaf
til í að gera eitthvað með okkur.
Hún passaði upp á að okkur
leiddist aldrei. Dagur Elís minn-
ist þess þegar þau Lilla vöknuðu
á undan öllum og áttu góðar sam-
verustundir. Lilla þreyttist aldr-
ei á að hlusta á hann lýsa fót-
boltaleikjum og þylja upp
fótboltakappa þrátt fyrir að hafa
lítinn áhuga á íþróttinni.
Hún var ætíð dugleg að hreyfa
sig og Hildur gleymir því ekki
þegar hún var lítil og spurði Lillu
út í skokk. Lilla sagði þá við hana
að þegar maður væri að skokka
ætti maður að snýta sér út í
loftið. Því gleymdi Hildur aldrei.
Seinna hljóp Hildur hálft mara-
þon en það hlaup reyndist Hildi
mjög erfitt en dugnaðurinn í
Lillu var henni efst í huga allan
tímann og kom henni í gegnum
hlaupið. Helga minnist þess líka
að þó hjólaferðirnar sem þær
fóru í væru farnar að vera miklu
erfiðari fyrir Lillu, hélt hún samt
áfram og fann sér nýjar leiðir til
þess, þrátt fyrir að „Parkinn“
væri ekki endilega á sama máli. Í
Garði var hún oftast löngu vökn-
uð á undan öðrum, búin að fara
út að hreyfa sig og stússast, þrátt
fyrir „Parkann“, áður en aðrir
skriðu á fætur.
Lilla var mjög flink í höndun-
um, gerði falleg útsaumsverk og
töfraði fram ljúffengar kökur og
fleira gotterí. Helgu þótti
marmarakakan hennar Lillu allt-
af best og þótti einstaklega vænt
um að í lok síðasta sumars hafði
hún bakað eina slíka handa henni
í nesti upp í sveit. Einnig þykir
Hildi vænt um stundina þegar
hún útbjó kransaköku með Lillu,
Jonna og ömmu Maddý.
Lilla var okkur mikil og góð
fyrirmynd og hún tæklaði lífið á
aðdáunarverðan hátt. Hjá henni
ríkti svo mikil glaðværð og bros-
ið hennar mun lifa með okkur
ásamt öllum minningunum.
Við munum leitast við að koma
fram við aðra eins og Lilla
frænka gerði og gera okkar
besta við að takast á við lífið á
sama hátt og hún. Samband Lillu
og Jonna var einstakt og svo fal-
legt að sjá hvað þau voru sam-
stiga og stuðningsrík í sínu
hjónabandi. Það er okkur mikil
fyrirmynd og við munum hafa
það að leiðarljósi í okkar sam-
böndum.
Elsku Lilla, við erum óendan-
lega þakklát fyrir allar stundirn-
ar með þér. Takk fyrir alla ást-
ina, hlýjuna og hvatninguna. Þú
ert og verður fyrirmyndin okkar.
Þín,
Hildur Valdís Gísladóttir,
Helga Margrét Gísladóttir
og Dagur Elís Gíslason.
Geirþrúður
Sigurðardóttir