Morgunblaðið - Sunnudagur - 20.01.2019, Blaðsíða 15

bara út. Ég var á kajak sjálfur líka, svona
straumkajak. Við fórum ábyggilega þrisvar
sinnum til Nepals því þar eru svo langar og
stórar ár sem renna úr Himalajafjöllunum.
Þannig að þetta var Nepal á haustin og svo kom
maður heim um jólin og vann eitthvað og svo
Alparnir eftir áramót. Við leigðum einhverja
holu sjö saman og allir sváfu á gólfinu í þrjá
mánuði. Við vorum bara að renna okkur. Við
vildum ekki vinna á meðan við værum þarna til
að missa ekki af púðursnjó,“ segir Elli.
„Ég var mikið í Chamonix sem er við Mont
Blanc í Frakklandi. Og svo var ég líka í Austur-
ríki og stundum leigðum við sendiferðabíl og
fórum út um allt, Sviss, Austurríki, Ítalía, það
er stutt á milli þarna, bara eftir því hvar var
snjór. Svo sváfum við bara í bílnum. Fjalla-
mennskan byrjaði í Chamonix og það er mikil
menning í kringum þetta þar. Það eru allir að
gera eitthvað þarna, annaðhvort að klifra eða
renna sér. Við vorum mikið að renna okkur ut-
an skíðasvæða,“ segir hann en þeir tóku kláf
upp í 2.800 metra hæð og renndu sér þar niður.
Staðalbúnaður var ýlir, skófla og snjófljóða-
stöng og þá var nauðsynlegt að fylgjast vel með
snjóflóðaspánum.
Ísland betra fyrir sjó en snjó
Þegar Elli síðan kynntist brimbrettaiðkun
heillaði hún hann upp úr skónum. Áðurnefndur
Ingó kom með brimbretti heim frá Frakklandi
og þá varð ekki aftur snúið.
„Þá einhvern veginn tók það gjörsamlega
yfir og hefur ekkert hætt síðan. Fyrir mér er
Ísland miklu betra fyrir sörf en snjóbretti
sem hljómar fáránlega en við erum eyja í
miðju Atlantshafi sem fær mikið af öldum,“
segir Elli og útskýrir að til samanburðar sé
Frakkland bara með eina strandlínu þar sem
hægt sé að fara á brimbretti og þá geti bara
komið lægðir og öldur úr einni átt. „En við
erum með mikið hafsvæði að það geta komið
lægðir og öldur nánast úr öllum áttum.“
Hann segir að heilmikil og sérstök menning
hafi skapast í kringum brimbrettaiðkun.
„Það gilda allskonar siðareglur. Ef þú ferð til
dæmis til Havaí þá ferð þú ekkert á hvaða stað
sem er og ferð að sörfa, þú gætir bara lent í
vandræðum. Og þegar þú ert úti í sjó gilda
ákveðnar óskrifaðar reglur um hver eigi ölduna
og þannig. Ef þú ert þar sem margt fólk er þá
er pirringsstigið hærra.“
Í raun má segja að ákveðnir hópar „eigi“ viss
svæði og ekki dugar bara að bíða í sjónum
þangað til það kemur að þér. „Þeir sem búa
þarna og sörfa hafa í raun forgang, þetta er
ekki alveg sósíalískt kerfi. Þetta er meira svona
sósíal-darwinismi,“ segir hann.
Líkamlega erfið íþrótt
Þetta er líkamlega erfið íþrótt. „Þegar ég byrj-
aði hafði ég kannski 30-40 mínútur áður en
hendurnar voru orðnar að gúmmíi. Það þarf að
hafa kraft til að ná öldunum. Þetta er í raun
eins og að synda skriðsund með lóð í marga
klukkutíma, því ert í gallanum og með hanska.
Ef þú gerir þetta reglulega og ert í þjálfun get-
urðu alveg sörfað í sex klukkutíma. Svo tekurðu
öldu og ef þetta er mjög góð alda þá ferðu langt
með henni. Síðan þarftu að róa alla leiðina til
baka. Þá þarftu að bíða eftir að rétta aldan komi
þannig að það er pása á milli.“
Líkaminn þarf mikla orku til að halda á sér
hita við þessa iðju.
„Þegar það er rosalega kalt ertu líka að
halda á þér hita. Ef þú sörfar í sex tíma þá
brennirðu mörgum kaloríum,“ segir hann og
brennslan er enn þá meiri ef frostið er fimm
gráður. „Þá borðar maður mikið á eftir. Svo
er þetta svo gaman. Ef þú værir í einhverri
líkamsræktarstöð að lyfta værirðu löngu
hættur en maður hugsar, „bara eina í viðbót“.
Þú ert kannski tvo klukkutíma í viðbót, þang-
að til að það liggur við að þú skríðir upp úr.“
Morgunblaðið/Eggert
20.1. 2019 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 15