Morgunblaðið - Sunnudagur - 20.01.2019, Blaðsíða 16

Öldurnar við Íslandsstrendur eru þó mjög mis-
jafnar. „Öldurnar geta verið litlar og þægilegar
á sandströnd sem hentar öllum yfir í öldur sem
geta brotnað í grunnu vatni en eru þá að fara
yfir sig og það er mikill kraftur í þeim.“
Hann segir að maður læri á sjóinn. „Oft
myndast straumar á ákveðnum stað, kannski
tímabundið, en þegar maður er í góðu formi þá
bara rær maður út úr þeim. Þegar þú ert mikið
í sjónum lærirðu á hann, sérstaklega eins og
þegar ég er að synda með myndavélina,“ segir
hann en það er erfiðara en að vera með brettið
því það er í raun eins og stórt flotholt. „Ég nota
froskalappir og vatnshelt box um vélina þegar
ég tek myndir. Þetta er krefjandi, sérstaklega
þegar öldurnar eru stórar, upp á strauma því
þú ert ekki ofan á vatninu heldur ofan í því,“
segir hann en öryggistilfinningin kom með auk-
inni reynslu.
Valdi Cornwall frekar en London
Aftur að ljósmynduninni en Elli byrjaði að taka
ljósmyndir í Nepal. „Þegar ég var í Nepal í ann-
að sinn keypti ég myndavél á markaði og fór að
taka myndir til gamans. Svo á einhverjum tíma-
punkti fór ég að hugsað að þetta væri eitthvað
sem ég gæti gert. Ég fór þá að vinna sem að-
stoðarmaður hjá ljósmyndara í auglýsingastúd-
íói hérna heima. Það var rosalega góður lær-
dómur. Eftir það fór ég til Bretlands í BA-nám í
ljósmyndun.“ Hann ætlaði að fara til London og
var kominn inn í skóla í stórborginni. Þá sagði
einhver honum frá Cornwall og að þar væru
öldur. „Ég fór þangað,“ segir Elli sem sá aldrei
eftir valinu. Falmouth-listaháskólinn stóð vel
undir væntingum og meira en það og hann gat
fengið útrás fyrir brimbrettaþörfina um leið.
Að námi loknu var kreppan skollin á og túr-
istasprengjan að byrja. Elli fékk nóg að gera
við að mynda fyrir heima-
síður fyrirtækja í ferða-
þjónustu eins og Arctic
Adventures og ferðaðist í
tengslum við þetta marg-
oft til Grænlands og fór á
sjókajak og hundasleða.
Það bættist bara við úti-
vistarævintýrin.
„Svo var ég alltaf að
taka myndir af sörfi því
ég hafði svo mikinn áhuga á því. En það virkaði
fjarstætt að vera frá Íslandi og vera sörf-
ljósmyndari. En ég fylgdist vel með öllum þess-
um blöðum.“
Þá gripu netið og samfélagsmiðlar inn í en
Elli er nú með 35 þúsund fylgjendur á Insta-
gram @ellithor og einnig er hægt að skoða
verk hans á ellithor.com. Hann kynntist ljós-
myndaranum Chris Burkard, sem myndar mik-
ið fyrir Surfer Magazine, biblíuna í bransanum.
„Hann kom oft til Íslands og ég fór síðan með
honum til Færeyja með hópi af atvinnubrim-
brettamönnum. Svo kynntist ég fleirum og fór
að fá birtar myndir í blöðum. Það vatt upp á sig
og svo komu hliðarverkefni út frá því eins og
fyrir Vans.“
Stuttmyndin bjó til tækifæri
Elli hefur líka verið að gera stuttmyndir og
heimildarmyndir en þau verkefni komu í kjölfar
stuttmyndar sem hann skrifaði og framleiddi.
Myndin heitir The Accord og fjallar að sjálf-
sögðu um brimbrettaiðkun á norðurhjara ver-
aldar. Myndin var verðlaunuð á Banff Mount-
ain Film Festival. „Kvikmyndahátíðin er ein sú
stærsta í þessum útivistargeira. Myndin var
valin til að fara á túr um heiminn og var sýnd
víða og við unnum ein af þremur stærstu verð-
launum hátíðarinnar. Einn í dómnefndinni vann
fyrir Yeti og bað okkur um að koma með hug-
mynd að mynd fyrir fyrirtækið,“ segir hann en
Yeti er þekkt bandarískt útivistarfyrirtæki,
sem framleiðir m.a. vörur sem halda heitu eða
köldu.
Elli hafði verið á Grænlandi með Völu Árna-
dóttur sem er fluguveiðikona í verkefni fyrir
66°Norður og datt í hug að stinga upp á henni
sem viðfangsefni myndarinnar. Úr varð heim-
ildarmynd sem kom út á mæðradeginum í
Bandaríkjunum í fyrra.
Til viðbótar hefur hann núna fengið birtar
myndir eftir sig í fjölmörgum tímaritum, allt frá
stærstu brimbrettatímaritunum yfir í tískublað
eins og Marie Claire. Það hefur því gengið upp
hjá honum að fylgja sinni sannfæringu og köll-
un. „Þetta er bransi sem er algjört hark og
maður hefur oft velt því fyrir sér hvað maður er
eiginlega að gera. Það er voða þægilegt að fá
laun í hverjum mánuði þar sem skatturinn er
bara tekinn af fyrir þig og þú þarft ekki að spá í
neitt svoleiðis. Þetta eru hæðir og lægðir en
smátt og smátt varð meira að gera hjá mér og
það er alltaf þess virði að gera eitthvað sem
maður hefur áhuga á. Ég er jafn spenntur að
sitja heilan dag fyrir framan tölvuna að vinna
myndir eins og að taka þær.“
Elli er með skrifstofu úti á Granda og er vel
við hæfi að hann horfi beint út á sjó þegar hann
situr við tölvuna. Hann segir Reykjavík henta
vel til búsetu fyrir brimbrettafólk, ekki síst á
sumrin þegar sunnanlægðirnar mæta. „Ég
sörfa mest hér í kring. En ef ég fer með öðrum
að taka myndir förum við annað í leit að öldum
og áhugaverðu landslagi. Þá fer maður bara tíu
daga út á land og keyrir út um allt. Það er alltaf
einhver akstur. Ég hef sagt það að miðað við
tímann sem fer í akstur þá er ég eiginlega meiri
atvinnubílstjóri en atvinnuljósmyndari eða
sörfari,“ segir hann og hlær.
„Stundum keyrirðu í átta tíma eftir einhverri
spá og svo bara breytist hún og þá ferðu
kannski eitthvað annað og keyrir í aðra sjö
tíma.“
Leitin að nýjum stöðum
Það er samt þessi leit að nýjum stöðum til að
fara á brimbretti á sem drífur allt áfram, staði
með fallegum öldum.
„Skemmtilegast er að rannsaka og finna eitt-
hvað nýtt. Við erum búin að finna marga nýja
staði síðustu fimmtán ár og það eru algjör for-
réttindi; eitthvað sem sörfara annars staðar
dreymir um. Þetta er eins og að vera á Havaí í
kringum 1960. Þetta er
sérstakur tími. Það er frá-
bært að vera hluti af þess-
ari fyrstu kynslóð hérna.“
Það eru ekki margir sem
stunda brimbretti hér á
landi. „Það eru um 15-20
manns sem gera þetta allt
árið af fullum krafti. Svo
eru kannski um 30 í viðbót
sem eiga bretti og fara
eitthvað á sumrin. Allir þekkjast sem eru í
þessu, þetta er allskonar fólk, tölvunarfræð-
ingar, lyfjafræðingar og sjómenn.“
Fleiri eru nú í sjónum í kringum Reykjavík
en áður. „Á stöðum þar sem maður var einn og
það voru margir ef það voru sex geta verið þar
kannski 15-20 manns núna. Þetta er pínu sjálfs-
elskt sport. Þú vilt sörfa einn og fá sem flestar
öldur og þegar ég set myndir inn á samfélags-
miðla set ég aldrei staðarnöfn. Mér finnst líka
partur af því að ef þú kemur hingað, þá er
skemmtilegra að finna út úr hlutunum sjálfur.
Það sem er svo eftirsóknarvert við að sörfa hér
er að það er enn þá ævintýri. Fyrir mér er sörf-
ið 50% og 50% er ferðalagið í kringum þetta, fé-
lagsskapurinn og það að leita; stundum keyr-
irðu í átta tíma og verður fyrir vonbrigðum en
þegar það heppnast þá er það magnað,“ segir
Elli en hann og félagar hans benda erlendum
gestum á þetta sama, að setja alls ekki korta-
merkingu á myndirnar.
„Þetta er annað sport hér heldur en í Biarritz
í Frakklandi þar sem þú keyrir á bílastæði þar
sem er fullt af fólki og sturtan tilbúin. Hérna
ertu úti í náttúrunni, þú ert úti í sjó og það kem-
ur hríð, allt í einu styttir upp og þá sérðu seli og
regnboga. Það er eitthvað við það að fara út í
sjó, það er eins og það hreinsi þig, þér líður
miklu betur þegar þú kemur upp úr. Þú þarft að
vera alveg í núinu því það eru engar tvær öldur
eins. Þú hefur ekki tíma til að hugsa allt sem þú
ert að pæla í. Ég hef verið í allskonar sporti og
einhvern veginn aldrei fundið neitt eins og
þetta. Þetta er gjörsamlega ávanabindandi en
líka rosalega gefandi.“
Elli er líka símalaus þegar hann sörfar og
nýtur tímans í tengslum við náttúruna, fjarri
samfélagsmiðlum, sem hjálpar núvitundinni.
Fer á bretti með dótturinni
Elli á eina dóttur, hún er sjö ára og heitir Unn-
ur Ýja. „Hún var þriggja ára með mér á svona
„boogie board“ á Havaí. Um leið og hún var
orðin nógu stór til að passa í galla hefur hún
sörfað á sumrin hérna með mér og hefur rosa
gaman af því,“ segir Elli sem elur dóttur sína
upp í sömu útivistarhefð og hann sjálfur ólst
upp við.
„Partur af því finnst mér að vera í tengslum
við náttúruna og að vera úti, það hafa allir gott
af því. Við förum á snjóbretti og í tjald-
ferðalög.“
Hvað er síðan næst á dagskrá?
„Það er alltaf eitthvað í gangi. Red Bull er að
gera heimildarþætti um ljósmyndara sem heita
Chasing the Shot. Ég er að gera einn þátt með
þeim, þetta snýst um að ná ákveðnum öldum,
stórum öldum sem hafa ekki verið myndaðar
áður. Síðan er ég alltaf að vinna í mínum eigin
verkefnum og líka auglýsingaverkefnum. Mörg
fyrirtæki eru farin að gera lítil heimildar-
myndaverkefni í stað sjónvarpsauglýsinga. Í
Elli notar froskalappir og vatnshelt
box um vélina þegar hann tekur
myndir en það er krefjandi að
vera í sjónum með myndavélina.
Mynd/Chris Burkard
’Það er eitthvað við þaðað fara út í sjó, það ereins og það hreinsi þig, þérlíður miklu betur þegar þú
kemur upp úr. Þú þarft að
vera alveg í núinu því það
eru engar tvær öldur eins.
haust gerði ég til mynd í samvinnu við Surfer
Magazine og Seiko-úrafyrirtækið sem var
dreift víða.“
Sú spurning vaknar hvernig hann haldi sér í
formi fyrir svona líkamlega erfiða íþrótt. „Ég
held að ég hafi komið inn á líkamsræktarstöð
tvisvar á ævinni. En ég spilaði fótbolta í tíu ár
og hef alltaf hreyft mig mikið. Ég sörfa mikið til
að halda mér í formi og svo þegar það eru mikl-
ar annir vegna myndaverkefna koma kannski
tveir mánuðir sem ég næ ekki að fara og þá er
mann farið að klæja í puttana. Ég er að reyna
að gera meiri jógaæfingar og komast inn í þann
heim svo maður verði ekki stirður og geti sörf-
að þangað til maður verður gamall. Maður sér
gauka sem sörfa 75 ára gamlir og gera jógaæf-
ingar á hverjum degi. Maður verður að reyna
að halda líkamanum ungum.“
Það er töfrum líkast að
vera á brimbretti undir
norðurljósadansi.
VIÐTAL
16 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 20.1. 2019