Morgunblaðið - 02.05.2019, Qupperneq 37

✝ MagdalenaMargrét Bene-
diktsdóttir Wood
fæddist 12. janúar
1932 í Reykjavík.
Hún lést 18. apríl á
heimili sínu Hlé-
vangi, Reykja-
nesbæ.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin
Benedikt Ólafsson,
f. 19.8. 1910, d.
15.12. 2003, og Ingibjörg Lilja
Pálsdóttir, f. 29.11. 1911, d. 18.4.
1934.
Systkini hennar voru Ólöf
Ingibjörg, f. 11.4. 1933, d. 12.8.
2011, gift Höskuldi Jónssyni,
Súsanna María (stjúpsystir), f.
13.7. 1935, gift Kristni K. Ólafs-
syni, f. 14.5. 1932, Kristinn
Reynir, f. 2.11. 1937 (stjúp-
bróðir), kvæntur Pálínu Ágústu
Jónsdóttur, f. 7.8. 1937, d. 24.12.
2016,
Ingibjörg Lilja Benedikts-
dóttir, f. 23.12. 1939, gift Guð-
jóni Petersen, f. 20.11. 1938, d.
2.8. 2017, Ólafur Benediktsson,
f. 4.2. 1944, kvæntur Ólöfu
Ólafsdóttur, f. 18.1. 1949, Geir
1962, maki María Einisdóttir, f.
12.4. 1963. Börn
þeirra 1. Tyrfingur Tyrfings-
son f. 7.5. 1987 sambýlismaður
Fernando Marques da Cunha, f.
29.12. 1987. 2. Einir, f. 5.2. 1991,
sambýliskona Helga Karólína
Karlsdóttir, f. 1.6. 1992, barn
þeirra Elísabet Hildur, f. 12.2.
2019. 3. Svava, f. 7.7. 1994, sam-
býlismaður Guðmundur Krist-
jánsson, f. 1.3. 1989. Barn þeirra
Hera Dröfn, f. 2.11. 2015.
Seinni eiginmaður Magda-
lenu var William Earl Wood, f.
27.4. 1931, d. 9.5. 2006. William
var í bandaríska hernum allan
sinn starfsferil. Dóttir hans er
Colleen Joan Schindler, f. 16.2.
1966, maki er Peter Schindler, f.
16.4. 1964.
Synir þeirra eru Evan
Schindler, f. 16.12. 1989, barn
hans er Carter, f. 8.1. 2013, og
Connor, f. 12.3. 1993.
Magdalena og Tyrfingur
bjuggu sín hjúskaparár í Njarð-
vík en frá 1968 bjó hún í Jack-
sonville í Flórída. 2006 flutti hún
svo aftur heim og bjó síðustu
tæpu tvö árin á dvalarheimilinu
Hlévangi. Um ævina vann
Magdalena hin ýmsu störf sem
kokkur, ráðskona og dag-
mamma.
Útför Magdalenu Margrétar
verður gerð frá Ytri-Njarð-
víkurkirkju í dag, 2. maí 2019,
klukkan 13.
Benediktsson, f.
24.9. 1946.
Magdalena Mar-
grét giftist Tyrfingi
Tyrfingssyni, f.
23.5. 1929, 1.1.
1956. Þau skildu.
Börn Magdalenu og
Tyrfings eru Bene-
dikt Svavar, f.
13.12. 1955, d. 19.9.
1958, ættleiddur.
Svava, f. 2.4. 1960,
ættleidd, maki hennar er Jó-
hann G. Jóhannsson, f. 7.1. 1959,
þeirra börn eru 1. Davíð Ingi, f.
10.2. 1979, maki Jóna Björg
Jónsdóttir, f. 21.9. 1980, börn
þeirra eru Elva Rún, 11.12.
2002, Íris Björk, f. 12.6. 2007, og
Jón Ingi, f. 12.1. 2011. 2. Jóhann
Líndal, 13.5. 1982, maki Birgitta
Ösp Atladóttir, f. 16.5. 1982.
Börn þeirra Óliver Líndal, f.
4.11. 2011, og Jana Líndal, f. 1.8.
2015. 3. Baldvin, f. 19.12. 1986,
sambýliskona Sigrún Guðný
Halldórsdóttir, f. 28.12. 1986.
Börn þeirra Óðinn, f. 10.3. 2012,
og Alma Rún 10.8. 2017. 4.
Magdalena Margrét, f. 9.7. 1993.
Barn þeirra Tyrfingur, f. 2.9.
Elsku amma mín er farin. Við
amma Malla áttum einstakt sam-
band en löngu áður en ég fædd-
ist höfðu móðir mín og Tyrfingur
móðurbróðir minn ákveðið að
fyrsta stúlkubarnið sem fætt
yrði inn í fjölskylduna skyldi
hljóta nafngiftina Magdalena
Margrét, ömmu til heiðurs. Það
var því strax við fæðingu sem ör-
lög mín voru ráðin en það að
bera svo stórt og mikið nafn var
ekki fyrir neinar pissudúkkur, að
mati ömmu. Allt okkar samband
einkenndist af því að allt sem við
nöfnurnar gerðum, hvort sem
það var gott eða slæmt, mætti
kenna nafninu um. Amma var
helsti stríðnispúki alheims en í
þau ófáu skipti sem ég stríddi
henni á móti sagði hún alltaf:
„Þú ert alltaf jafn leiðinleg, en
það fylgir víst nafninu“ og þá var
mér fyrirgefið um leið. Í hvert
skipti sem ég mætti til hennar, í
jogginggallanum eða í mínu fín-
asta pússi, mátti ég heyra hversu
glæsileg ég var, en það „fylgdi
líka nafninu“. Jafnframt var
amma alltaf fyrst allra til að
segja ef eitthvað var ekki eins og
átti að vera og eftir að hafa
klippt hárið á mér stutt fyrir
rúmu ári kom hún því reglulega
að hversu stranglega bannað það
væri að klippa það aftur. Henni
þótti það ekki nægilega smart
svona stutt og ég skyldi fá að
heyra það eins oft og tækifæri
gæfist. Amma var hinn mesti
húmoristi og spurði reglulega
hvenær ég ætlaði að fá föður-
ömmu mína til að stoppa í öll
þessi göt í gallabuxunum mín-
um, þær væru varla nothæfar
svona, en ekki ætlaði hún að
taka til hendinni sjálf. Ég held
ég tali fyrir okkur öll barnabörn-
in þegar ég segi að það
skemmtilegasta sem við gerðum
sem börn var að fara í heimsókn
til ömmu og afa Bill í Florida. Þá
var alltaf slegið upp heljarinnar
veislu og amma og afi alltaf hin
hressustu. Amma var alltaf
tilbúin að koma með okkur
krökkunum í sundlaugina en þó
var lykilatriði að vera íklædd
marglitum sundbolum með
áföstu pilsi og dæræræ‘a svolítið
á meðan hún dansaði um sund-
laugina. Amma Malla, eins og
við barnabörnin kölluðum hana
alltaf, byrjaði fljótt að leggja
okkur lífsreglurnar og hótaði
reglulega að halda „meeting“ ef
við höguðum okkur ekki eins og
englar. Við vissum það öll að ef
kæmi til þess að fundur yrði
haldinn með ömmu Möllu vær-
um við í djúpum skít og því forð-
uðust þá allir. Þegar litið er til
baka held ég að fundirnir hafi í
heildina verið þrír þar sem henni
fannst við oftar en ekki bestu
börn í heimi. Amma var hrikaleg
tungumálasubba og sletti ís-
lensku, ensku og dönsku til
skiptis. Hún kunni þó ekki nægi-
lega mikið í ensku, þrátt fyrir að
hafa búið í Bandaríkjunum í tugi
ára, og ekkert í dönsku. Það gef-
ur því augaleið að sletturnar
voru oftar en ekki áhugaverðar
og stundum mjög hlægilegar.
Við fjölskyldan eigum í dag mik-
ið safn máltækja, sérútbúin af
ömmu Möllu, sem munu hlýja
okkur um hjartarætur um
ókomna tíð. Amma Malla var
einn besti karakter sem ég hef
kynnst og mun ég sakna hennar
óbærilega. Ég lofa að vera þér
alltaf til sóma og bera nafn okk-
ar með höfuðið hátt. Að lokum
segi ég „I love you“ eins og
Magdalena Margrét
Benediktsd. Wood
amma gerði alltaf þegar hún
kvaddi okkur.
Þín nafna,
Magdalena Margrét
Jóhannsdóttir.
Nú kveð ég ástkæra tengda-
móður mína. Það hafa verið for-
réttindi að kynnast þessari stór-
brotnu konu. Malla missti móður
sína Ingibjörgu úr berklum að-
eins tveggja ára gömul. Seinna
kvæntist Benedikt faðir hennar
Svövu sem átti tvö börn og sam-
an áttu þau þrjú þannig að Malla
ólst upp í fjörugum systkinahópi.
Malla giftist Tyrfingi Tyrfings-
syni, þau ættleiddu dreng sem
lést af slysförum. Skömmu síðar
ættleiddu þau Svövu sem var
dóttir alsystur Möllu, Ólafar. Ári
seinna fæddi Malla Tyrfing.
Systkinin voru samrýnd og
seinna kom í ljós að þau þurftu á
styrk hvort annars að halda.
Malla og Tyrfingur slitu samvist-
um þegar börnin voru fimm og
sjö ára gömul og hún flutti til
BNA með hermanni. Sambandið
við börnin var lítið framan af en
þegar Malla kynntist þriðja eig-
inmanni sínum, William Wood,
þá styrktist sambandið að nýju.
William, eða Bill, var ekkjumað-
ur með sjö ára dóttur, Colleen.
Með þeim tókust hugástir og var
hjónaband þeirra ákaflega far-
sælt.
Ég heimsótti Möllu og Bill
fyrst til Flórída árið 1988. Mót-
tökurnar voru höfðinglegar og
þarna hófust kynni okkar Möllu.
Við áttum hjartnæmt samtal
sumarið 1993 þar sem hún bað
mig að lofa sér að við kæmum
árlega til hennar. Hún sagði „ég
var ekki sú mamma sem ég hefði
viljað vera en hjálpaðu mér að
verða góð amma“. Næstu ár fór-
um við á hverju ári til þeirra, þar
til öðlingurinn hann Bill dó og
hún flutti til Íslands árið 2006.
Hún lagði sig eftir börnunum, og
þau dáðu hana. Fljótlega kynnt-
umst við vinahópnum þeirra, ís-
lenskum konum, en þær höfðu
eins og hún leitað hamingjunnar
í BNA. Þær höfðu allar gengið í
gegnum súrt og sætt, töluðu
tæpitungulaust, voru hugrakkar
og skemmtilegar.
Ég hef aldrei kynnst nokkrum
sem hafði aðra eins kímnigáfu og
Malla. Hún gat gert hversdags-
lega hluti sprenghlægilega og
gerði góðlátlegt grín að sjálfri
sér. Malla var kona lífsnautna,
listakokkur, og naut víns og tób-
aks. Eftir að hún flutti til Íslands
keypti ég stundum tóbak fyrir
hana og þá glumdi í hausnum á
mér, „elskan, kauptu langar, það
tekur því ekki að kveikja í
hinum“. Þá var hún alltaf eldfljót
í tilsvörum. Eitt skipti sem hún
var að fara út í smók á hjúkr-
unarheimilinu þá kallaði eldri
herramaður á eftir henni:
„Magdalena, veistu hvað þú
verður hrukkótt af að reykja?“
Hún svaraði um hæl: „Reykir
þú?“ Herramaðurinn hnussaði
og sagði „nei“. „Nú, af hverju ert
þú þá svona fjandi hrukkóttur?“
Síðustu árin átti hún við fóta-
mein að stríða og þegar læknir-
inn sagði við hana að líklega væri
farsælast að taka fótinn af kom
svarið: „Nei, það kemur ekki til
greina, ég á allt of mikið af há-
hæluðum skóm“. Þegar ljóst var
að endalokin voru að nálgast
reyndum við að ræða hvaða
sálma hún vildi hafa í útförinni
sinni. Svarið kom strax, „Ólafía
hvar Vigga“, og svo kom ómet-
anlegt glott.
Þriggja ára ömmustelpan mín
sagði þegar hún fékk andláts-
fréttina: „Er hún kannski komin
til regnbogans?“ Ég held svei
mér þá að sú stutta hafi átt koll-
gátuna, þessi litríka kona hlýtur
að vera þar og heldur áfram að
vera aðalstjarnan hvar sem hún
er.
María Einisdóttir.
MINNINGAR 37
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 2. MAÍ 2019
✝ Gunnar Krist-inn Hilmarsson
fæddist 16. maí
1963 í Reykjavík.
Hann lést á hjúkr-
unarheimilinu
Mörk í Reykjavík
16. apríl 2019.
Gunnar var son-
ur hjónanna Hilm-
ars Ólafssonar, f.
18.5.1936, d. 28.12.
1986, og Rann-
veigar Hrannar Kristinsdóttur,
f. 12.6. 1937. Bræður Gunnars
eru þeir Hilmar
Örn Hilmarsson, f.
23.4. 1958, og Orri
Hilmarsson, f. 16.5.
1963.
Gunnar var
kvæntur Ingi-
björgu H. Hjart-
ardóttur, f. 29.3.
1963, og saman
áttu þau fimm
börn; Hilmar Má
Gunnarsson, f.
4.10.1982, stúlku f. 28.11. 1986,
d. 28.11. 1986, Hrannar Má
Gunnarsson, f. 5.4. 1988, Hrafn-
kel Má Gunnarsson, f. 18.4.
1994, og Hildi Maríu Gunnars-
dóttur, f. 14.8. 2002. Dóttir
Hilmars er Katla Röfn Hilmars-
dóttir, f. 31.1. 2012, og dóttir
Hrannars er Sóley Inga Hrann-
arsdóttir, f. 17.6. 2015.
Gunnar gekk í Breiðagerðis-
skóla, Réttarholtsskóla og
Menntaskólann við Sund áður
en hann lærði til ljósmyndara,
en hann vann sem slíkur stærst-
an hluta ævinnar. Hann starfaði
m.a. sem verslunarstjóri hjá
Hans Petersen, rak eigin ljós-
myndastofu og var gæðastjóri
hjá Verslunarmannafélagi
Reykjavíkur.
Útför Gunnars fer fram frá
Fríkirkjunni í Reykjavík í dag,
2. maí 2019, klukkan 13.
Það er margt í lífinu sem okkur
finnst ekki sanngjarnt. Gunnar
Kristinn var á svipuðum aldri og
börnin okkar. Nei, þetta á ekki að
vera svona, en samt er það þannig
að við ráðum litlu.
Gunnar okkar lærði ljósmyndun
hjá Ljósmyndaranum í Mjóddinni.
Hann kom inn á ljósmyndastofuna,
ungur, fallegur og geislandi af
kímnigáfu. Hann var einstaklega
góður starfsmaður, tæknilega
mjög vel að sér og fylgdist vel með
því sem var að gerast í ljósmyndun,
sem og mörgu öðru, sem gerðist í
hinu daglega lífi í kringum okkur.
Á ljósmyndastofunni var oft
mikið fjör, mikið hlegið og var það
oftast Gunnar, sem var miðpunktur
gleðinnar enda frásagnargáfa hans
einstök.
Inga og Gunnar eiga fjögur börn
og þegar Hrafnkell (nr. 3) fæddist
var hann drifinn í myndatöku í
„stúdíóið“ áður en hann fór heim
með foreldrum sínum og birtist
myndin síðan á forsíðu tímaritsins
Heilbrigðismál. Ingu, sem var
nýbúin að fæða, fannst þetta alveg
sjálfsagt. Þetta rifjuðum við upp
þegar við heimsóttum Ingu um
páskana eftir að Gunnar yfirgaf
þennan heim.
Við höfum fylgst með baráttu
Gunnars og Ingu úr fjarlægð og
syrgjum Gunnar okkar.
Við, ásamt Láru dóttur okkar,
sendum Ingu, börnum hennar og
fjölskyldu innilegar samúðar-
kveðjur.
Ása Finnsdóttir
og Jóhannes Long.
Við Gunnar áttum einstaklega
ljúft og árangursríkt samstarf um
árabil hjá Hans Petersen. Gunnar
var lærður ljósmyndari og tók að
sér umsjón með þeim verslunum
sem buðu upp á úrval af ljós-
myndavörum fyrir áhugamenn og
ljósmyndara. Þegar ég hugsa til
Gunnars kemur orðið snillingur
upp í huga mér. Hann hafði ein-
hvern veginn dýpri skynjun á líf-
ið, tilveruna og umhverfið en
flestir aðrir. Auk þess að hafa
sterka útgeislun og hlýja nær-
veru. Sem ljósmyndari var hann
góður fagmaður en lét þó enn bet-
ur að vinna með fólki og hans náð-
argáfa var að lesa í aðstæður og
skapa ný tækifæri. Þegar staf-
rænar lausnir fóru að skipa sér
sess á ljósmyndamarkaðinum og
breyta þannig landslagi hans var
Gunnar sjálfskipaður í nýtt starf
hjá Hans Petersen þar sem hann
leiddi nýsköpun og fann ýmis ný
tækifæri sem mörg hver komust í
framkvæmd. Það voru forréttindi
að fá að vinna með Gunnari og sér-
staklega eru mér minnisstæðir
fundir með erlendum birgjum
okkar. Það var sama hvort við vor-
um í samskiptum við Japani eða
Breta; umræðurnar komust oft á
ótrúlegt flug og þeir skynjuðu yf-
irburðaþekkingu Gunnars á
markaðinum og ljósmynda-
tækninni.
Fyrir um ári heimsótti ég
Gunnar á hjúkrunarheimilið i
Mörkinni. Það var mjög gott að
spjalla við hann sem fyrr og
minntumst við margra góðra
stunda og gleði og gamans sem
fylgdu störfum okkar fyrir rösk-
um tuttugu árum. En hann sagði
mér líka hvað hann var stoltur af
fjölskyldu sinni og sérstaklega
sínum duglegu og vel menntuðu
börnum. Ég er ekki í vafa um að
hann hefur haft mótandi áhrif á
uppeldi barna sinna og gefið þeim
mikið út í lífið. Ég kveð Gunnar
með þakklæti fyrir einstaklega
ánægjuleg kynni sem ég lærði
mikið af. Ingu og fjölskyldunni
sendi ég mínar innilegustu samúð-
arkveðjur.
Hildur Petersen.
Minn kæri vinur er fallinn frá.
Við Gunni kynntumst á ung-
lingsaldri, gengum saman í Rétt-
arholtsskóla og síðar í Menntaskól-
ann við Sund og vorum í
sameiginlegum vinahópi. Við náð-
um fljótt vel saman og urðum góðir
vinir. Við hjálpuðumst stundum að
við lærdóminn, það fór þó oft frek-
ar út í að spila saman, t.d. Stratego.
Við unnum saman í girðingar-
vinnuhópi Reykjavíkur í nokkur
sumur og styrktist þá vinskapur-
inn. Ég áttaði mig þá enn betur á
því hvað hann var verklaginn, hafði
góða hæfileika til að vinna með
öðrum og sem leiðtogi.
Gunnar var skarpgreindur og
fróður, ráðagóður, handlaginn og
fjölhæfur. Hann var m.a. góður
skíðamaður. Hann lærði ljósmynd-
un og fyrir utan störf á því sviði
starfaði hann við ýmislegt tengt
tölvuvinnu, gæðamálum o.fl. Bón-
góður var hann, ef mig vantaði t.d.
hjálp á tæknisviðinu. Þegar hann
komst á flug í frásögn af mönnum
og málefnum, sem hann hafði iðu-
lega sterkar skoðanir á, þá gat ver-
ið erfitt að komast að og betra að
hlusta og leyfa honum að njóta sín,
enda var hann mælskur og frábær
sögumaður, stálminnugur á liðna
atburði og hafði góðan húmor.
Hann hafði litla þolinmæði fyrir
óheiðarleika og tækifærismennsku
og gat verið óvæginn í gagnrýni.
Ég gat yfirleitt rætt við hann um
hugðarefni mín því okkar áhuga-
svið lágu vel saman, t.d. tengd
sagnfræði, pólitík og málefnum líð-
andi stundar. Oft vorum við þó
ósammála, en varð þó sjaldan
sundurorða, við virtum skoðanir
hvor annars. Hann var ekki mikið
fyrir það að bera tilfinningar sínar
á torg, það var ekki hans háttur.
Engan annan betri eða traustari
vin var hægt að hugsa sér.
Við hjónin upplifðum margt
skemmtilegt saman gegnum árin,
fórum í útilegur og sumarbústaða-
ferðir með börnin, m.a. í bústaði
fjölskyldna foreldra hans á Suður-
landi og stunduðum útivist. Þann-
ig gengum við Gunni t.d. saman
Leggjabrjót og á ýmis fjöll, m.a. á
Sveinstind og í gosinu 2010 á
Fimmvörðuháls. Þá fóru fjöl-
skyldurnar saman í yndislega ferð
til Krítar árið 2005. Gunni og Inga
heimsóttu okkur reglulega þau ár
sem við bjuggum í Connecticut
1995-2000 og við verðum þeim æv-
inlega þakklát fyrir það.
Ég heimsótti hann reglulega
undir það síðasta og rifjaði þá
gjarnan upp liðna atburði og
ræddum við m.a. um börnin og um
barnabörnin, sem hann talaði allt-
af um með stolti.
Gunni mun alltaf eiga stað í
huga mér. Oft á dag verður mér
hugsað til hans vegna einhvers
sem ég heyri eða sé sem vekur
gamlar minningar, líf okkar hefur
verið það samofið í áratugi. Ég sé
fyrir mér tilfinningahitann, ein-
beitt augnaráðið og hárbeitta
ádeiluna þegar honum var misboð-
ið og brosið, hláturinn og glettnina
í svipnum þegar lá vel á honum og
hann var hrókur alls fagnaðar, sem
hann var svo oft og allt þar á milli.
Ég hugsa til hans með hlýju og
óendanlegum söknuði, en reyni að
hugga mig við það að ég mun alltaf
eiga minninguna um góðan vin.
Hugur okkar Ástu eiginkonu
minnar og barnanna okkar, sem
þótti líka svo vænt um hann, er hjá
Ingu og börnum þeirra, barna-
börnum og öðrum nákomnum.
Ég þakka fyrir samfylgdina.
Tryggvi Egilsson.
Gunnar Kristinn
Hilmarsson
Við önnumst alla þætti undirbúnings og fram-
kvæmd útfarar ásamt vinnu við dánarbússkiptin.
Við þjónum með virðingu og umhyggju að
leiðarljósi og af faglegum metnaði.
Við erum til staðar
þegar þú þarft á
okkur að halda
Guðmundur Baldvinsson,
umsjón útfara
Útfararþjónusta
& lögfræðiþjónusta
Með kærleik og virðingu
Útfararstofa Kirkjugarðanna
Vesturhlíð 9, Fossvogi | Sími 551 1266 | útför.is