Morgunblaðið - 27.05.2019, Side 17

MINNINGAR 17
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 27. MAÍ 2019
✝ Sverrir Þórð-arson fæddist í
Reykjavík 15.
ágúst 1941. Hann
lést á heimili sínu
15. maí 2019.
Foreldrar hans
voru Þórður Þor-
grímsson, f. 1910,
d. 1989, og Vilborg
Jónsdóttir, f. 1905,
d. 1944. Stjúpmóð-
ir hans var Jónína
Eyja Gunnarsdóttir, f. 1920, d.
1959. Bræður hans voru Þor-
grímur Þórðarson, f. 1934, d.
2009, Birgir Þórðarson, f.
1938, d. 2015, og Bjarni Val-
garður, f. 1940. Hálfsystkini
hans samfeðra voru Vilborg
Salóme, f. 1946, d. 1946,
Þórður, f. 1947, d. 2011, og
Alda Særós, f. 1949.
Sverrir kvæntist eftirlifandi
konu sinni, Ragnheiði Eyrúnu
Magnúsdóttur, 12. júlí 1963.
Börn þeirra eru: 1)
Guðný, f. 1964.
Hennar maður er
Gunnar Kristján
Sigmundsson, f.
1962. Synir þeirra
eru Sverrir Franz,
f. 1986, d. 2008, og
Ari Þór, f. 1990.
Unnusta Ara Þórs
er Eydís Rut Óm-
arsdóttir og eiga
þau dæturnar Em-
ilíu Ösp, f. 2015, og Ísabellu
Eik, f. 2019. 2) Magnús, f. 1966.
Börn hans eru Heiðrún Ósk, f.
1987, Leifur Ingi, f. 1989, unn-
usta hans er Hekla Tómas-
dóttir og börn hans eru Sverrir
Þór, f. 2010, og Aría Marey, f.
2019. Agnes María, f. 1990,
sambýlismaður hennar er Arn-
ar Magnússon.
Útför Sverris fer fram frá
Akraneskirkju í dag, 27. maí
2019, klukkan 13.
Elsku pabbi er farinn og eftir
sitja minningarnar og þakklæt-
ið fyrir að hafa átt hann að.
Pabbi ólst upp við erfiðar að-
stæður og lagði því metnað í að
búa fjölskyldu sinni öruggt
skjól. Hann lærði húsasmíði við
iðnskólann á Akranesi, þaðan
sem hann útskrifaðist 1966,
dyggilega studdur af tengdafor-
eldrum sínum, sem skutu
skjólshúsi yfir litlu fjölskylduna
á meðan á námi stóð. Hann
byggði svo hús yfir fjölskylduna
sem flutt var inn í 1973.
Hann vann þó ekki alltaf við
húsasmíðar, því um árabil var
hann til sjós, bæði á fiskibátum
og síðar á millilandaskipum.
Hamarinn var þó aldrei langt
undan og var gripið í smíðar inn
á milli. Hann var alltaf tilbúinn
að leggja hönd á plóginn við
smíðar og viðhald hjá sínum
nánustu. Hann átti þó til að lesa
vitlaust á tommustokkinn, með
allskrautlegri útkomu stundum.
Hann hafði gaman af ýmsu,
meðal annars veiðum. Þar er
minnisstæð veiðiferð með dótt-
ur og tengdasyni á Tvídægru
þar sem veðrið var slíkt að það
þurfti að nota bílinn til að halda
tjaldinu á sínum stað. Afastrák-
arnir eiga líka skemmtilega
minningu úr veiðiferð með afa
þar sem bilað fellihýsi og bens-
ínlítill bíll komu við sögu. Aflinn
var kannski ekki mikill í þess-
um ferðum, enda þarf víst þol-
inmæði til að bíða eftir að fisk-
urinn bíti, en minningarnar eru
góðar.
Pabbi var mikill ljúflingur,
alla jafna rólyndur og einstak-
lega barngóður. Barnabörnin
áttu alltaf víst skjól í afafangi.
Hann var á sjó á millilandaskipi
þegar elsta barnabarnið var
skírt og fékk nafnið hans. Stolt-
ur lét hann það verða sitt fyrsta
verk þegar í höfn var komið að
finna verslun með barnavörur
og kaupa þar fallegasta barna-
rúmið sem hann fann.
Hann var mikill safnari og
engu mátti henda. Það sást vel
á því sem safnaðist upp í bíl-
skúrnum „það gæti þurft að
nota þetta seinna“ og sjaldnast
var pláss fyrir heimilisbílinn í
bílskúrnum. Síðustu ár starfs-
ævinnar vann hann hjá Gámu
og maður getur ímyndað sér að
það hafi verið erfitt fyrir safn-
ara eins og hann að sjá brúkleg-
um hlutum hent þar í stórum
stíl.
Sjónvarpið var helsta afþrey-
ing hans síðustu árin, enda
heilsan farin að bila og hreyfi-
getan orðin lítil. Það verður því
skrítið að koma keyrandi upp
að húsinu og sjá sjónvarpsstól-
inn hans tóman inn um
gluggann.
Guðný Sverrisdóttir
og fjölskylda.
Sverrir Þórðarson
✝ Magnús HelgiÓlafsson fædd-
ist á Ísafirði 4. júlí
1940. Hann lést 20.
maí 2019.
Foreldrar hans
voru Ólafur Ing-
ólfur Magnússon
og Kristín Halldóra
Gísladóttir.
Magnús kvæntist
21. apríl 1962 Hildi
Bergþórsdóttur, f.
23. mars 1941. Börn þeirra: 1)
Ólafur, f. 24. febrúar 1962,
maki Sæbjörg Ingigerður
Richardsdóttir, f. 3. ágúst 1962.
Börn þeirra: Magnús Addi, f.
11. febrúar 1988, kvæntur
Lauru Ann Murphy, f. 17. maí
1991. Richard Helgi, f. 28. nóv-
ember 1995. 2) Lára, f. 26. júní
1963, maki Tim Miller, f. 12.
júní 1964. Börn Láru: Lonnie
Garcia, f. 6. júní 1994, Ari Clift
Miller, f. 23. júlí 2001. 3) Rúnar
Þór, f. 5. október 1971, maki
Gerda Klotz, f. 8. ágúst 1978.
Börn Rúnars: Tvíburarnir Ið-
dvöldu í Noregi í þrjú og hálft
ár við nám og störf.
Síðan var haldið til Akureyr-
ar, þar sem Magnús stýrði End-
urhæfingarstöð Sjálfsbjargar
og íþróttakennslu við Mennta-
skólann á Akureyri í 10 ár og
tvíburarnir Rúnar Þór og Krist-
inn Þeyr bættust í fjölskylduna.
Magnús var einn af stofn-
endum Íþróttasambands fatl-
aðra og kynnti m.a. bogfimi og
botsía fyrir fatlaða. Hann þjálf-
aði einnig margs konar íþróttir
fyrir fatlaða og fór á íþróttamót
með fötluðum, þ.á m. tvisvar
sinnum á Ólympíuleika fatl-
aðra.
Magnús fór í nám við vinnu-
vistfræði í Ósló og jók við það
með árunum með ýmsum sér-
námskeiðum. Hann var sjálfur
með námskeiðshald um allt land
í vinnuhagræðingu og líkams-
beitingu á ýmsum vinnustöðum
bæði til sjós og lands, m.a. kom
hann af stað hléæfingum fyrir
starfsfólk frystihúsa.
Magnús var einn af stofn-
endum öldungadeildar í blaki
og spilaði blak með vinahópi í
nafni Skautafélags Akureyrar í
40 ár samfleytt.
Útförin fer fram frá Grafar-
vogskirkju í dag, 27. maí 2019,
klukkan 15.
unn og Bergþóra,
fæddar 10. apríl
1995. Benedikt
Nói, f. 10. apríl
2015. 4) Kristinn
Þeyr, f. 5. október
1971. Börn Krist-
ins: Emil Þeyr, f.
27. október 2001,
Urður Erna, f. 7.
september 2010,
Ýmir Atli, f. 18.
júní 2013.
Magnús ólst upp á Ísafirði.
Hann stundaði nám á Núpi í
Dýrafirði í tvö ár fyrir lands-
próf og fluttist síðan til
Reykjavíkur með foreldrum
sínum.
Hann varð stúdent frá
Menntaskólanum á Akureyri
1961 og fór þá í Íþróttakenn-
araskóla Íslands í eitt ár.
Eftir útskrift starfaði hann
sem íþróttakennari á Reykja-
skóla í Hrútafirði í fjögur ár
en þá flutti fjölskyldan til Ósló-
ar, þar sem Magnús stundaði
nám í sjúkraþjálfun. Þau
Fallinn er félagi okkar og vin-
ur Magnús Helgi Ólafsson.
Fundum okkar Magga bar
fyrst saman við 14 til 15 ára ald-
urinn í Héraðsskólanum á Núpi í
Dýrafirði þar sem við lukum
báðir landsprófi. Tengdumst við
þar strax vináttuböndum sem
entust ævina langa. Síðan lágu
leiðir okkar saman í Menntaskól-
anum á Akureyri sem lauk með
stúdentsprófi þaðan 1961.
Þá skildi leiðir um tíma þegar
ég fór í HÍ en Maggi í Íþrótta-
kennaraskólann á Laugavatni.
Var það vel við hæfi því meiri og
betri íþróttamann fann ég aldrei
í hópi samnemenda okkar og var
þó þar af mörgu að taka.
Þegar okkur bar að í MA
höfðu þáverandi 5. bekkingar
nær einokað allar skólaíþróttirn-
ar enda margir góðir í þeim hópi.
En sama gilti um okkur nýliðana
og fljótlega vorum við einokandi
flestar greinarnar. Stóð það svo
þar til við yfirgáfum skólann.
Þarna fór Maggi fremstur í okk-
ar flokki enda afburðamaður á
flestum sviðum.
Hermann Stefánsson íþrótta-
kennari við MA trúði mér fyrir
því að nú félli hann í þá freistni
að gefa 10 á stúdentsprófi í
íþróttum í fyrsta og sennilega
um leið eina skipti sem hann
gerði það. Hann var sannfærður
um að þar kæmi enginn sam-
bærilegur Magga aftur í MA.
Svo skildi leiðir um tíma vegna
starfa og náms heima og erlendis.
Við tókum báðir að leggja lag
okkar við þá íþrótt á efri árum
sem aftur leiddi okkur saman í
leik. Á Hlíðarvelli hitti ég fyrir
tilviljun fjóra Vestfirðinga og
gamla Núpsverja, þá Snæja,
Kára og Geira ásamt Magga.
Hófst þar golfsamvinna okkar
sem stendur enn. Maggi gerðist
fljótt ástríðufullur golfari. Þarna
vorum við farnir að leika okkur
aftur saman eins og áður fyrr og
fagnaði ég því mjög.
Maggi gerðist fljótt foringi
hópsins að því leytinu til að hann
lagði mikið kapp á að allir væru
upplýstir, hélt skrá yfir alla leiki.
Farið væri í kaffi saman að leik
loknum og kótilettukvöld einu
sinni til tvisvar á ári var ómiss-
andi. Þetta var lýsandi fyrir
hann.
Við lékum golf saman til þess
síðasta. Á haustmánuðum lékum
við meðan veður og aðstæður
leyfðu. Alltaf fækkaði holunum
sem við fórum og undir lokin
sameinuðumst við um eina kerru
til þess að létta honum róðurinn
enda bar hann þá orðið með sér
súrefni. Ég dáðist að þrautseigju
hans og einurð. „Við stöndum
meðan stætt er,“ sagði hann og
vitnaði til vestfirska upprunans
sem hann var stoltur af.
Í síðustu heimsókn til hans
sagði ég honum frá því að búið
væri að fella tvö tré á áttundu
braut sem sífellt þvældust fyrir
kúlunum okkar. Fögnuðum við
þessu sameiginlega en þegar ég
sagðist mundu minnast hans
þegar ég færi framhjá þessum
föllnu trjám þá brosti Maggi og
sagði að venja væri að gróður-
setja tré til minningar um menn
eða málefni en ekki fella. Húm-
orinn var aldrei fjarri.
Nú er þeirri baráttu lokið. Sá
slyngi sláttumaður fór holu í
höggi og vann leikinn endanlega.
Við höfum misst góðan leik-
bróður og vin en trúum því að ef
það eru golfvellir hinum megin
og þegar okkar tími kemur þá
verði hann búinn að skrá rástím-
ann eins og alla jafna.
Far þú vel bróðir og vinur. Þín
verður saknað innan vallar sem
utan.
Steinarr.
Þegar eilífðarsleggjan hamrar
stálið á steðja lífsins, sindrar í
tóminu. Gneistarnir hefja sinn
feril og ljóma skært uns yfir lýk-
ur. Lífsferlar okkar Magnúsar
snertust fyrst einn kaldan vor-
dag árið 1985 á Akureyri og ég
veit fyrir víst að það hafði áhrif á
stefnu míns neista eftir það.
Erindið við Magnús var að fá
upplýsingar um vinnuvernd og
rétta líkamsbeitingu til birtingar
í UGGA, málgagni fiskverkafólks
á Akureyri, sem var gefinn út í
Salthúsi Útgerðarfélags Akur-
eyringa. Magnús brást vel við,
útvegaði efnið og svaraði öllum
mínum spurningum, bæði um
vinnuverndina og einnig mennt-
un sína og starf. Hann var
sjúkraþjálfari og á þeim tíma
voru fáar karlfyrirmyndir í fag-
inu. Þarna sáði hann fræi sem
spíraði og óx og næst þegar leiðir
okkar lágu saman um miðjan tí-
unda áratuginn, unnum við sam-
an, tveir sjúkraþjálfarar ásamt
hópi fagfólks, við vinnuvernd og
ráðgjöf hjá félaginu Mætti -
vinnuvernd.
Þegar ljósið slokknar er eft-
irlifendum gjarnt að draga fram
spariminningarnar til að varpa
ljósi á þann látna en mínar end-
urminningar um góðan dreng eru
allar á einn veg. Magnús var líf-
legur og kvikur á fæti, hlýr í fasi
og hláturmildur, góður í sam-
starfi og allri viðkynningu og
nærvera hans var upplífgandi og
hvetjandi.
Dauðinn greip þennan gneista
en í mínu hugskoti mun minning
um mætan mann lýsa björt.
Magnús Ólafsson lifir. Blessuð sé
minning hans.
Lárus Jón Guðmundsson
sjúkraþjálfari.
Við Magnús kynntumst haust-
ið 1956; vorum byrjendur og
skólabræður í MR í Reykjavík í
nokkra mánuði. Við vorum ekki í
sama bekk en áttum samleið í
leikfiminni þar sem við vorum
ásamt þriðja manni að undirlagi
leikfimikennarans þjálfaðir til að
koma upp sirkusatriði til sýning-
ar og skemmtunar fyrir skóla-
systkini okkar í einni selsferð
nemenda eins og þá tíðkaðist.
Upp úr þessu þróaðist vinátta
sem hefur haldist óslitið í tæp 63
ár og verður óbreytt til eilífðar-
nóns.
Fyrstu árin hittumst við sjald-
an en síðustu 45 ár hafa sam-
skiptin verið tíð og regluleg
gegnum öldungablakið. Magnús
var einn af örfáum upphafsmönn-
um öldungablaksins á Íslandi.
Undanfarna mánuði treystust
vináttuböndin enn frekar vegna
baráttu við sameiginlegan and-
stæðing, sem varð öllum öðrum
lúmskari og erfiðari; krabbann.
Síðasta viðureign Magnúsar
við illkynja sjúkdóm endaði í
oddahrinu, þar sem hann laut í
lægra haldi. Dómarinn mikli
hafði kveðið upp sinn úrskurð.
Áður hafði Magnús oftar en einu
sinni sigrað í tvísýnni baráttu við
þennan sama andstæðing og
mátað í leiðinni sjálfa læknis-
fræðina. En baráttuhugur vinar
míns allt til hinstu stundar verð-
ur mér ógleymanlegt aðdáunar-
efni. Hann gat jafnvel slegið á
létta strengi í símtali skömmu
fyrir andlátið og vissi þó vel að
hverju dró.
Ef ætti að gefa vitnisburð eða
dæma um kjark og æðruleysi,
var Magnús heljarmenni. Ég er
ekki viss um að geta leikið það
eftir, þegar minn tími kemur.
Magnús var tæplega meðal-
maður á hæð, vöðvastæltur og
samsvaraði sér óvenjuvel að
vexti og líkamsbyggingu. Hann
var fjölhæfur íþróttamaður.
Hann var ekki fyrirferðarmikill í
opinberu lífi, einbeitti sér að
kennslu, sjúkraþjálfun og vinnu-
vernd. Samt var hann frum-
kvöðull á ýmsum sviðum, má
nefna íþróttir fatlaðra á lands-
vísu, uppbyggingu sjúkraþjálf-
unar og endurhæfingar á Akur-
eyri, bakskóla á Akureyri, sem
þróaðist í öldungablak, og hann
þýddi eða samdi og gaf út bók
um nýjungar á sviði vinnuvernd-
ar, svo eitthvað sé nefnt.
Hér verður að lokum aðeins
drepið á öldungablakið. Þar
komu leiðtogahæfileikar hans
best í ljós, þegar Blakdeild
Skautafélags Akureyrar sendi
öldungalið í keppni á Íslands-
mótum áratugum saman. Magn-
ús kenndi blakið, stjórnaði æf-
ingum, stýrði liðinu í keppni,
undirbjó keppendur og var einn-
ig oftast allt í öllu inni á vellinum.
Eftir því sem keppni á Ís-
landsmótum varð stærri þáttur
með árunum, var meira og meira
lagt upp úr liðsanda og sálfræðin
jafnvel tekin í gagnið fyrir liðs-
heildina og til að temja keppn-
isskapið. Mikið var lagt upp úr
því að standa saman undantekn-
ingalaust í meðbyr og mótbyr.
Þetta skilaði sér.
Svo var kveðskaparlistin og
gleðin virkjuð í þágu íþróttarinn-
ar. Þá var kveðið:
Aldrei skammast innan liðs,
þó ei sé rammur gaur til friðs,
annars hrammur höggi smiðs
hittir kjamma þinn án griðs.
Að lokum er rétt að þakka fyr-
ir sig og kynnin við ógleyman-
legan samtímamann og vin.
Geymi þig almættið, elsku
drengurinn.
Ástvinum Magnúsar vottum
við okkar innilegustu samúð,
með kveðju frá gömlu „Skautun-
um“.
Brynjólfur Ingvarsson.
Á 40 ára afmælisári Íþrótta-
sambands fatlaðra 2019 var leit-
ast við að ná til þeirra sem ruddu
brautina og hófu vegferð íþrótta
fatlaðra á Íslandi. Einn af þeim
sem þar fóru fremstir í flokki
var vinur okkar Magnús Helgi
Ólafsson sjúkraþjálfari. Það er
mikilvægt í dag að eiga til viðtöl
sem tekin voru nýlega þar sem
hann sagði söguna og hvatti okk-
ur jafnframt til að halda starfinu
áfram og vinna betur að því í
gegnum íþróttastarfið að rjúfa
félagslega einsemd og einangr-
un.
Árið 1974 fór Magnús að
heimsækja Norðurlönd og Eng-
land þar sem hann var í tvo og
hálfan mánuð til að kynna sér
íþróttastarf fatlaðra, þýða regl-
ur og kynna sér áhöld og tækja-
búnað. Við komu til Íslands hóf
hann að kynna boccia, bogfimi
og krullu og á þessum tíma voru
stofnuð fyrstu íþróttafélög fatl-
aðra á Íslandi. Hann var með
kynningar um allt land og m.a.
árið 1981 fyrir nemendur
Íþróttakennaraskóla Íslands,
sem hafði örlagarík áhrif á nú-
verandi framkvæmdastjóra þró-
unarsviðs ÍF.
Magnús kom að kynningar-
starfi ÍF í fjölda ára og var alla
tíð boðinn og búinn að aðstoða
við útbreiðslu íþrótta fatlaðra,
dómgæslu á mótum og önnur
verkefni ÍF.
Fyrir tveimur árum kom
hann á skrifstofu ÍF til að leita
samstarfs við að kynna eldri
borgurum í Grafarvogi boccia og
það leið ekki á löngu þar til hann
var búinn að setja á fót boccia-
æfingar fyrir eldri borgara í
Spönginni, Grafarvogi. Þetta
starf þróaðist hratt og veikindi
höfðu ekki áhrif á eldmóð hans í
útbreiðslustarfinu sem hann
sinnti af miklum áhuga þar til
krafta þraut.
Það er óhætt að fullyrða að
hugmyndir hans í gegnum árin
hafi orðið að fjölbreyttum verk-
efnum þar sem sköpuð voru ný
tækifæri í íþróttastarfi fatlaðra.
Lífsganga Magnúsar Helga
Ólafssonar hefur sannarlega
haft mikil og jákvæð áhrif á
samfélagið og gefið mörgum
margt.
Að láta gott af sér leiða er
mikilvægt í lífinu. Við erum
mörg sem eigum Magnúsi Helga
Ólafssyni mikið að þakka og
Íþróttahreyfing fatlaðra kveður
ómetanlegan liðsmann.
Í huga okkar er þakklæti fyrir
góða vináttu og einstakt sam-
starf. Þín er sárt saknað, Maggi
minn.
Innilegar samúðarkveðjur til
fjölskyldunnar.
F.h. starfsfólks og stjórnar
ÍF,
Anna K. Vilhjálmsdóttir
Þórður Árni Hjaltested.
Magnús Helgi
Ólafsson
Grétar Þór var
fyrsta barn Frigga
móðurbróður okk-
ar og Gurrýjar á
Höfða. Fæddur viku á eftir
frænku sinni í Lyngholti.
Þannig fjölgaði síðan á víxl í
barnahópunum og tengslin
voru ræktuð með heimsóknum
eftir föngum. Það var alltaf
gaman að hitta frændsystkin-
in, leika við þau og vera með
þeim á æskuslóðum mömmu
okkar á Höfða. Á fullorðins-
árum komum við saman á ár-
vissu þorrablóti, Höfðahátíð-
um og við önnur tækifæri.
Grétari var þá einstaklega lag-
ið að færa tímann aftur á bak
Grétar Þór
Friðriksson
✝ Grétar ÞórFriðriksson
fæddist 16. júní
1959. Hann lést 12.
maí 2019.
Útför Grétars
Þórs fór fram 24.
maí 2019.
þegar hann lét
frásagnargáfuna
njóta sín við að
rifja upp atburði
og sögur og við-
halda þannig
minningunum.
Við eigum honum
að þakka
skemmtilegar
myndir af ýmsu
sem tengist móð-
urfólki okkar og
umhverfi þess.
Nú er Grétar dáinn og
landslagið breytt í frændgarð-
inum. Við þökkum þér sam-
verustundirnar, kæri Grétar
frændi.
Innilegar samúðarkveðjur
til Andra Þórs, Söndru Rúnar
og Ingvars Þórs, Gurrýjar
mömmu þinnar, systra þinna
og fjölskyldna þeirra.
Hjördís, Björn Friðrik,
Einar, Jón, Guðmundur
Anton og Steinunn
Guðbjörg frá Lyngholti.