Morgunblaðið - 06.06.2019, Síða 47

MINNINGAR 47
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 6. JÚNÍ 2019
✝ Jóhann Ágústs-son fæddist á
Gamla-Hrauni á
Eyrarbakka 29.
október 1942, Hann
lést á heimili sínu
25. maí 2019.
Foreldrar Jó-
hanns eru Ragna
Friðriksdóttir, f.
13. janúar 1924, og
Ágúst Ingvarsson,
f. 28. september
1921, d. 28. nóvem-
ber 1990.
Systkini Jóhanns eru Garðar
Ágústsson, f. 11. júní 1946, Ingv-
ar Ágústsson, f. 5. júlí 1951, og
Loftur Ágústsson, f. 11. desem-
ber 1962.
Dóttir Jóhanns og Sigrúnar
Tryggvadóttur er Erla Jóhanns-
dóttir, gift Sigurði Sveinssyni,
börn þeirra eru a)
Björn Sigurðsson,
b) Ragnar Sigurðs-
son, c) Hrafnhildur
Sigurðardóttir.
Eftirlifandi eig-
inkona Jóhanns er
Ingunn Kristjáns-
dóttir, f. 28. mars
1944. Börn Jóhanns
og Ingunnar eru a)
Sigurður Jóhanns-
son, b) Águst Jó-
hannsson, eigin-
kona hans er Anna Hjaltadóttir.
Börn Ágústs og Signýjar Ósk-
arsdóttur eru a) Kara Kristel
Ágústsdóttir b) Erla Ágústs-
dóttir. Stjúpdóttir Ágústs er
Hjördís Jenný Ö. Hansen.
Útför Jóhanns fer fram frá
Digraneskirkju í dag, 6. júní
2019, klukkan 13.
Hann Jói bróðir er fallinn frá
á sjötugasta og sjöunda aldurs-
ári. Hann fæddist í Reykjavík
þegar seinni heimsstyrjöldin
stóð sem hæst. Foreldrarnir ung
og efnin lítil eins og algengt var
hjá ungu fólki á þessum árum.
Þau voru nýflutt úr sveitinni á
mölina.
Hann ólst upp í Skuggahverf-
inu í lítilli íbúð í stóru húsi. Og
þó að efnin væru lítil, brosti lífið
við Jóa. Það var gestkvæmt og
hann umvafinn ást og umhyggju
enda sveinninn bæði blíður og
fríður sýnum.
Já, í þessu stóra húsi var
margt fólk og margir krakkar.
Einhvern veginn hélt húsið utan
um krakkahópinn sem þarna ólst
upp. Allir þekktu alla, margir
voru skyldir og konurnar flestar
heimavinnandi. Mikill sam-
gangur var og mikið fjör. Sorg
og gleði skiptust á eins og geng-
ur en í öllum meginatriðum er
minningin ljúf.
Í hverfinu var fjöldi krakka og
oft mikið fjör, ekki síst á haustin
þegar allir voru að koma úr
sveitinni. Þá á kvöldin var eins
og spryngi út einhver gleði í
krakkahópnum yfir því að hitt-
ast aftur eftir sveitaveruna.
Leikir frameftir kvöldi, þar til
mömmurnar ráku krakkahópinn
heim. Þarna voru mörg fyrirtæki
sem strákarnir heimsóttu reglu-
lega. Hverfið var paradís fyrir
krakka og Jói var framarlega í
flokki framtakssamra og stund-
um uppivöðslusamra stráka í
Skuggahverfinu.
Snemma kom í ljós að áhugi
hans var á því verklega. Hann
stóð varla út úr hnefa þegar
hann var farinn að skrúfa í sund-
ur heimilistæki og hvaðeina sem
skrúfað varð. Og það sem meira
var, hann kom öllu saman aftur.
Þau urðu mörg tólin og tækin
sem Jói gerði upp og lagaði á
lífsleiðinni.
Við tveir yngri bræður hans
vorum sem ungir menn sendlar
hjá bókaforlaginu Helgafelli í
skólafríum. Þar hjóluðum við í
bókabúðirnar með heimsbók-
menntirnar á forláta sendi-
sveinahjóli sem Jói hafði fundið
yfirgefið og hálfónýtt en gert
upp og selt forlaginu.
Seinna keyptum við þrír
bræður saman gamla trillu sem
látið hafði á sjá eftir áralanga
notkun og vanhirðu. Það var eins
og við manninn mælt, korteri
eftir kaupin var Jói búinn að rífa
mótorinn í frumeindir sínar.
Skömmu eftir það var svo allt
komið saman aftur og mótorinn
gekk eins og klukka. Þegar Jói
var búinn að fara höndum um
trilluna var hún sem ný.
Eftir að hafa lært járnsmíði
og síðan til vélstjóra lá leiðin á
sjóinn. Sjómennskan varð hans
ævistarf. Framan af var hann á
alls kyns fraktskipum en mörg
síðustu árin var hann fyrsti vél-
stjóri á skipum Hafrannsókna-
stofnunar, einkum á ms. Bjarna
Sæmundssyni.
Jói giftist Ingunni Kristjáns-
dóttur frá Bolungarvík sem lifir
mann sinn. Þau áttu tvo syni,
Sigurð og Ágúst. Fyrir átti hann
dótturina Erlu.
Bakkus tók sinn toll í lífi Jóa
en leiðir skildi þar og í mörg ár
hafði hann ekki „smakkað það“
eins og sagt er.
Allmörg síðustu árin bjuggu
þau Inga í fallegri íbúð á Kirkju-
sandi með útsýni yfir sundin og
Höfnina. Þarna gat hann fylgst
með skipaumferðinni um
Reykjavíkurhöfn og við það undi
hann sér vel.
Hvíl í friði, kæri bróðir. Ingu,
börnum hans og fjölskyldum
þeirra votta ég mína dýpstu
samúð við fráfall góðs drengs.
Ingvar Ágústsson.
Kynni okkar Jóhanns hófust
fyrir tæpum 60 árum þegar við
unnum saman í Vélsmiðjunni
Hamri, þá báðir að læra vélvirkj-
un. Ég var nýfluttur á mölina frá
Hofsósi og þekkti fáa. Fljótlega
tókst með okkur vinátta. Báðir
vorum við miklir áhugamenn um
veiðar og fórum að fara í veiði-
ferðir ásamt Sverri Karlssyni og
stundum Birni Lárussyni. Þetta
voru góðir veiðifélagar. Sverrir
eignaðist notaðan pallbíl frá
Símanum sem við nefndum
Grænu rekkjuna og bar okkur
yfir land og strönd. Stundum
fengu menn sér í aðra tána og
var þá stutt í sönginn hjá Jóa,
enda söngelskur mjög. Þá var
sungið raddað, þó að ég viti ekki
enn í dag, frekar en þá, í hverju
það felst. Síðan tóku Vélskóla-
árin við og vorum við Jói sessu-
nautar og lærðum stundum sam-
an. Að brautskráningu lokinni
tók brauðstritið við og veiðitúr-
unum fækkaði. Við Jói fórum til
sjós, Sverrir í Mývatnssveit og
Björn tók til við smíðar í
Reykjavík. Alltaf hélt samt þráð-
urinn og við fylgdumst ágætlega
með hver öðrum. Þegar svo
brauðstritinu lauk gerði veiðieðl-
ið vart við sig hjá okkur Jóa á ný
í trillubátaútgerð, hvorum í sínu
lagi. Nokkra túra fórum við sam-
an, veiddum ágætlega og áttum
skemmtileg ævintýri.
Kæri vinur, þín verður sárt
saknað. Stundirnar verða ekki
fleiri yfir kaffibolla og spjalli
hérna megin en eftir situr minn-
ing um góðan dreng.
Kæra Inga og fjölskylda, inni-
legar samúðarkveðjur.
Sigvaldi H. Pétursson.
Jóhann Ágústsson
sem það er skrítið að þú sért ekki
hér hjá mér að styðja mig í minni
vegferð. þetta var bæði svo óvænt
og ótímabært, þar sem við vorum
búin að plana svo margt, meðal
annars að ferðast um Vestfirði í
sumar og fara í sumarbústað með
fjölskyldu okkar og vinum í tilefni
sjötugsafmælis þíns. Það verður
svo erfitt að fylla uppí þitt skarð.
Ást breytist í harm á þessum
stundum og gleði í tár.
Þú varst okkur amma svo undur góð
og eftirlétst okkur dýran sjóð,
með bænum og blessun þinni.
Í barnsins hjarta var sæði sáð,
er síðan blómgast af Drottins náð,
sá ávöxtur geymist inni.
Við allt viljum þakka amma mín,
indælu og blíðu faðmlög þín,
þú vafðir oss vina armi.
Hjá vanga þínum var frið að fá
þá féllu tárin af votri brá,
við brostum hjá þínum barmi.
Við kveðjum þig elsku amma mín,
í upphæðum blessuð sólin skín,
þar englar þér vaka yfir.
Með kærleika ert þú kvödd í dag,
því komið er undir sólarlag,
en minninga ljós þitt lifir.
Leiddu svo ömmu góði guð
í gleðinnar sælu lífsfögnuð,
við minningu munum geyma.
Sofðu svo amma, sætt og rótt,
við segjum af hjarta góða nótt.
Það harma þig allir heima.
(Halldór Jónsson frá Gili)
Þín
Þorbjörg.
Það er sagt að tíminn lækni öll
sár, eins og sorgin sé á einhvern
hátt takmörkuð eða endanleg.
Elsku besta amma mín, þeir sem
trúa því hafa greinilega ekki verið
svo heppnir að fá að kynnast þér.
Með þér var alltaf stutt í hlát-
urinn og gleðina. Þú varst alltaf
hrókur alls fagnaðar og allir höfðu
orð á því hvað þú varst alltaf
hress, skemmtileg og fyndin.
Missir okkar er svo mikill, því-
lík gæfa sem það var að hafa þig
hinum megin við götuna þar sem
þú gast alltaf komið með lausnir
við öllu og varst alltaf til staðar
fyrir mann.
Það er svo skrítið að sitja úti á
palli í sólinni og vita til þess að þú
munir ekki mæta, brosandi, í lit-
ríku fötunum þínum, að tala um
hvað veðrið sé dásamlegt.
Það var svo gott að vera með
þér, hvort sem það var með prjón-
ana að kjafta eða bara fyrir fram-
an sjónvarpið með Bugles og
Prins. Jú, eða á „lengstu messu í
heimi“ í Þingvallakirkju á föstu-
deginum langa. Síðan þú fórst frá
okkur hafa allir dagar verið langir.
Þú varst svo dugleg að aðlagast
nýjungum, eins og þú áttir erfitt
með suma tækni fyrst um sinn – til
dæmis þegar þú stakkst auð-
kennislyklinum þínum inn í tölv-
una þína þegar þú varst að reyna
að fara inn á heimabankann eða
þegar þú skrifaðir allt í hástöfum í
marga mánuði þangað til einhver
slökkti á því í tölvunni fyrir þig.
Þú stóðst alltaf þétt við bakið á
mér, eins og þegar þú komst á
heila málstofu upp í háskóla af því
að ég var að halda erindi þar –
þrátt fyrir að öll málstofan hafi
farið fram á ensku.
Þú varst alltaf svo dugleg, það
hryggir mig svo að hugsa til þess
að þú áttir aðeins nokkrar vaktir
eftir á Reykjalundi þangað til þú
áttir loksins að komast á eftirlaun
og það er svo stutt í að við ætl-
uðum öll að halda upp á sjötugs-
afmælið þitt uppi í bústað. Einnig
varstu svo spennt fyrir því að fara
til Færeyja og Spánar eftir aðeins
nokkrar vikur.
Ég trúi ekki að ég fái aldrei að
tala við þig aftur eða knúsa þig.
Ég get hreinlega ekki ímyndað
mér jólin, áramótin eða afmælið
mitt án þín. Ég neita að trúa því að
þú munir ekki vera hjá mér þegar
ég útskrifast úr doktorsnáminu
eða þegar ég gifti mig og að börnin
mín munu aldrei fá að kynnast
þér, og að þú hafir aldrei fengið að
verða langamma.
Þetta kvöld missti ég ekki að-
eins ömmu heldur líka eina af
mínum bestu vinkonum. Betri
ömmu eða flottari fyrirmynd er
vart hægt að finna.
Takk fyrir að veita mér alltaf
öryggi, stuðning og síðast en ekki
síst, takk fyrir allar dásamlegu
minningarnar.
Horfið er nú sumarið og sólin
í sálu minni hefur gríma völd.
Í æsku léttu ís og myrkur jólin,
nú einn ég sit um vetrarkvöld.
Eitt sinn verða allir menn að deyja.
Eftir bjartan daginn kemur nótt.
Ég harma það, en samt ég verð að
segja,
að sumarið líður allt of fljótt.
Ég gái út um gluggann minn
hvort gangir þú um hliðið inn.
Mér alltaf sýnist ég sjái þig.
Ég rýni út um rifurnar,
ég reyndar sé þig alls staðar.
Þá napurt er,
það næðir hér
og nístir mig.
(Vilhjálmur Vilhjálmsson)
Þín ömmustelpa,
Snæfríður Guðmunds-
dóttir Aspelund.
Við Erna nutum þess, sem þá
var alsiða, að margar fjölskyldur
og ömmur og afar bjuggu í sama
húsinu. Þannig var það á Lauga-
teig 22 en þar bjó móðuramma
okkar, tvær dætur hennar og
sonur.
Fjölskyldur þessa fólks bjuggu
á öllum hæðum. Og þarna var
Erna frænka mín. Við vorum jafn-
gamlar og þegar farið var í heim-
sókn á Laugateiginn sóttum við
eðlilega hvor í aðra til þess að
skottast um.
Það gerðum við svo allt okkar
líf. Ég heimsótti hana til Gauta-
borgar þegar hún bjó þar. Fórum
saman norður til Davíðs að passa
Jöklu þegar foreldrarnir fóru í frí.
Síðasta samverustund okkar
Ernu var þegar við fórum að sjá
Ellý, með tilheyrandi, nokkrum
dögum fyrir andlátið, og er ég
þakklát fyrir þá stund.
Ég minnist með miklu þakklæti
þess að hafa átt samleið með Ernu
við allt sem er skemmtilegt í lífinu
og líka þegar á móti blés. Við átt-
um náið frænku- og vinkvenna-
samband og nutum samvista í
ferðalögum innanlands og utan –
leikhúsferðum og tónleikum og
ekki síst við prjónaskap. Alls stað-
ar var Erna hrókur alls fagnaðar.
Nú er komið að kveðjustund
sem mér datt ekki í hug að væri að
nálgast, hvað þá öðrum. Eftir sit-
ur minning um nána vinkonu og
frænku og ótrúlega gefandi sam-
veru. Missirinn er mikill, eins og
allra í fjölskyldunni, þó sérstak-
lega barna, tengdabarna, barna-
barna og systra.
Elsku frænka, góða ferð í
sumarlandið, englarnir taka vel á
móti þér.
Katrín Pálsdóttir.
Fyrstu viðbrögð okkar þegar
við fréttum andlát Ernu var af-
neitun, þetta gat ekki verið, við
vorum nýbúin að hitta hana og
hún var sjálfri sér lík, létt í lund.
Við vissum jú að hún var að takast
á við mein en … andlát hennar
bar svo brátt að, að það var líkast
því að hún hefði orðið fyrir slysi og
dáið. Höggið er þungt fyrir að-
standendur og vini.
Erna var vinmörg og vinsæl og
við gönguhópurinn Fótavist sem
breyttist í Jeppavist með hækk-
andi aldri félaganna, erum stolt og
þakklát fyrir að hafa notið fé-
lagsskapar hennar í okkar hópi.
Það var eitthvað svo gott sem
fylgdi Ernu. Hún var aðalgleði-
gjafinn, sá það spaugilega í öllum
aðstæðum, sagði brandara á færi-
bandi og lét okkur hlæja þar til
tárin runnu niður kinnarnar. Það
var alltaf tilhlökkunarefni að hitta
Ernu.
Erna var hrein og bein, vinur
vina sinna og vildi öllum gott gera.
Hún var góður vinnufélagi, vann
alla tíð mikið og oft langan vinnu-
dag. Lífið fór ekki alltaf um hana
mjúkum höndum, en hún uppskar
einnig mikla gleði og umbun. Var
afar stolt af börnunum sínum fjór-
um sem öll eru vel gerð og góðir
þjóðfélagsþegnar. Hún elskaði
músík og samkomur, naut þess að
fara á tónleika og mannamót.
Starfslokin voru handan við horn-
ið og hún ætlaði sér að njóta þess
að eiga allan sinn tíma sjálf. En ör-
lögin tóku völdin og hún yfirgaf
okkur allt of fljótt. Við söknum
hennar sárt.
Við vottum börnum Ernu, fjöl-
skyldum þeirra og öðrum að-
standendum okkar dýpstu samúð.
Félagar í Fótavist (Jeppavist),
Ragna, Albert, Gunnar,
Svava, Jóna, Pálmi,
Nanna, Einar, Hanna
Maja, Jóhannes, Brynja
og Jóhanna.
Elsku besta vinkona og skóla-
systir. Það var mín gæfa að kynn-
ast þér þegar ég kom frá Húsavík
á vorönn 1985 og hitti þig í kvöld-
skóla hjá Guðrúnu Halldórsdóttir
í gamla Miðbæjarskólanum við
Tjörnina. Það var glaðvær hópur
af frábærum vinkonum sem fór út
í vorið. Um haustið hófum við nám
við Sjúkraliðaskóla Íslands og út-
skrifuðumst í september 1986,
Holl-31. Það er með mikilli sorg
sem ég kveð þig, elsku Erna, en í
rúm 34 ár höfum við hist eða alla-
vega talast við í síma nánast viku-
lega. Nú hringir engin og segir
„Sæl elskan mín hvað segirðu“,
þess mun ég sakna alla tíð. Ég veit
að það væri þér ekki að skapi að
dvelja lengi við sorgina heldur
gleðjast yfir öllu því góða og
skemmtilega sem við höfum gert
saman. Þegar við fórum til Þýska-
lands með Sigrúnu og Hrafnkeli,
Ítalíuferðin okkar 2005, þegar við
dönsuðum á Pirata, fórum upp í
marmarafjöllin og borðuðum
Lardo í baguette, siglingin til
Monte Rosso, ferðin til Pisa þegar
lestarvörðurinn hótaði okkur lög-
reglu og fangelsi því við vissum
ekki að það ætti að gata farmiðann
áður en við fórum inn í lestina.
Eða þegar við vorum á lestarstöð-
inni í Flórens og allar lestar voru
stopp vegna sprengjuhótana á
Ítalíu, orlofsferðin með Elínu,
Sínu og Önnu, helgarferðin með
Sínu og Kötu á Laugarbakka.
Tjaldferðirnar ykkar Sínu þegar
þið voruð með litla tjaldið, þá
hringduð þið í mig á kvöldin og ég
fékk ferðasöguna eða þegar þið
Sína fóruð á Bræðsluna og hringd-
uð, þig með litla tjaldið inn á milli
allra fínu stóru húsbílana og vagn-
ana, þvílíkt ævintýri. Ekki má
gleyma því þegar þú komst í hús-
mæðraorlof úr Mosó í Kópavog,
það sem við skemmtum okkur vel.
Nú verða ferðirnar þínar ekki
fleiri norður til Davíðs og fjöl-
skyldu í Mývatnssveit eða til Hel-
enu á Ólafsfjörð með viðkomu og
oft gistingu hjá okkur Stefáni á
Laugarbakka.
Við Stefán vottum börnunum
þínum og fjölskyldum þeirra okk-
ar dýpstu samúð en þú varst svo
stolt af fólkinu þínu og lést það svo
innilega í ljós.
Þín vinkona að eilífu
Hlíf Geirsdóttir.
Elsku Erna.
Við í fjölskyldunni í Laxárhlíð
þökkum þér allar okkar ógleym-
anlegu stundir sem við höfum átt
saman í gegnum árin. Öll okkar
góðu tengsl og samveru. Það var
alltaf gleði og tilhlökkun þegar
eitthvað var um að vera í fjöl-
skyldunni, ljúft er að minnast
brúðkaups Guðmundar og Berg-
lindar sem verður lengi í minnum
haft, þar hafðir þú stórt hlutverk á
hendi.
Það var engin lognmolla í
kringum Ernu, sópaði að henni
hvar sem hún fór og hafði skoð-
anir á hlutunum, kát og skemmti-
leg.
Erna átti fallegt heimili og var
dugleg að halda utan um fjölskyld-
una, barnabörnin nutu þess að
heimsækja ömmu sína.
Þetta eru stundir sem gott er
að eiga og hlýja sér við í minning-
unni, stundir sem verða ekki frá
okkur teknar.
Elsku Erna, svo sárt og óvænt
kom kallið en það mun verða vel
tekið á móti þér í sumarlandinu.
Þökkum þér fyrir allt sem þú
varst okkur og biðjum þér guðs-
blessunar.
Innilegar samúðarkveðjur til
ykkar allra, góður guð styðji ykk-
ur og styrki.
Sigríður Guðmundsdóttir.
Í dag kveðjum við með söknuði
kæra vinkonu okkar Ernu Aspel-
und. Kynni okkar hófust á Hús-
mæðraskólanum á Laugum árið
1966 eða fyrir tæpum 53 árum.
Haustið 1967 stofnuðum við sem
bjuggum á höfuðborgarsvæðinu
saumaklúbb sem hefur verið virk-
ur alla tíð síðan, auðvitað einhverj-
ar breytingar eins og gengur.
Hinn 6. maí síðastliðinn hélt
Erna síðasta saumaklúbb vetrar-
ins hress að vanda, ekki grunaði
okkur þá að það yrði síðasti klúbb-
urinn hennar og við sætum hér nú
þremur vikum síðar og skrifuðum
minningarorð um hana.
Það er mikil eftirsjá að Ernu,
hún var sterkur, litríkur persónu-
leiki, ófeimin að láta skoðanir sín-
ar í ljós var góður húmoristi, sá
spaugilegu hliðarnar á hlutunum
og gerði óspart grín, ekki síst að
sjálfri sér. Saumaklúbburinn
verður ekki samur án hennar.
Erna var vinamörg, ræktaði
vinskap vel og var sannur vinur
vina sinna. Hún var mikill listunn-
andi, dugleg að sækja tónleika,
myndlistarsýningar eða reyndar
hvaða tegund listar sem var. Hún
naut þess líka að ferðast innan-
lands sem utan og á hún ófáar
gönguferðir um landið að baki.
Heimili Ernu í Björtuhlíð var
fallegt, bar þess vitni að þar bjó
smekkleg og myndarleg húsmóð-
ir. Erna var höfðingi heim að
sækja og eldaði dásamlega góðan
mat og bakkelsið ekki síðra. Hún
var alltaf með eitthvað á prjónun-
um oftast með barnabörnin í huga
enda var þarna um stóran hóp að
ræða, börnin hennar fjögur,
tengdabörn og barnabörn, fjöl-
skylda sem Erna var afar stolt af.
Elsku Júlíana, Berglind,
Helena, Davíð og fjölskyldur,
Edda, Sigrún, Elín og fjölskyldur
við sendum ykkur einlægar sam-
úðarkveðjur. Minning hennar lifir
um ókomin ár.
Minning til vinar
Sárt er vinar að sakna.
Sorgin er djúp og hljóð.
Minningar mætar vakna.
Margar úr gleymsku rakna.
Svo var þín samfylgd góð.
Daprast hugur og hjarta.
Húmskuggi féll á brá.
Lifir þó ljósið bjarta,
lýsir upp myrkrið svarta.
Vinur þó félli frá.
Góða minning að geyma
gefur syrgjendum fró.
Til þín munu þakkir streyma.
þér munum við ei gleyma.
Sofðu í sælli ró.
(Höfundur ókunnur)
Kveðja frá saumaklúbbnum,
Björk, Sigríður, Guð-
björg, Elsa og Esther.
Kær vinkona er fallin frá og líf-
ið verður aldrei aftur eins.
Skyndilegt fráfall þitt var okk-
ur samstarfskonum þínum þungt
högg.
Undangengnir dagar hafa ein-
kennst af doða, afneitun og sökn-
uði.
Skemmtileg, umhyggjusöm,
forvitin og þrjósk varstu, en um-
fram allt heil, góð og traust.
Fagmennska og umhyggja ein-
kenndi þig í starfi sem sjúkraliði.
Þú varst einn af stofnendum Mið-
garðs, legudeildar Reykjalundar,
fyrir níu árum. Þar kom reynsla
þín og þekking að góðu gagni.
Minningarnar geymum við,
hver og ein.
Við vottum Júlíönu, Berglindi,
Helenu, Davíð og fjölskyldum
þeirra okkar dýpstu samúð.
Þau voru þín auðlegð, af þeim
varstu stoltust.
Samstarfskonur í Miðgarði,
Reykjalundi.
Ingibjörg Óskarsdóttir.