Morgunblaðið - 06.06.2019, Side 49

MINNINGAR 49
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 6. JÚNÍ 2019
Í dag fylgi ég
nöfnu minni til
grafar. Þórhalla, eða
Halla frænka eins
og hún var oftast
kölluð, var stór og merkileg kona.
Hún var eldri systir móður minn-
ar og mikil og náin tengsl voru á
milli þeirra. Þær bjuggu sín
fyrstu hjúskaparár undir sama
þaki. Fyrst á Snorrabrautinni og
svo seinna á Fífuhvammsvegi 15.
Í minningunni var lífið á Fífó
eins og ítölsk stemning með há-
vaða, gleði og hlátri og oft miklum
gestagangi, matarstússi, sauma-
skap og sláturgerð. Þegar skark-
alinn var sem mestur var gott að
læðast upp til Höllu og Jóns og fá
banana eða annað góðgæti og fá
að hlusta á grammófóninn fína
sem var í stofunni. Þar hlustaði ég
fyrst á Hörð Torfason söngva-
skáld sem var seinna mikið í
uppáhaldi hjá mér.
Halla var þekkt fyrir hrein-
skilni og átti hún ekki í erfiðleik-
um með að segja skoðun sína.
Hún til dæmis þoldi ekki þegar
við krakkarnir sögðum eitthvert
orð vitlaust eða þá þegar þágu-
fallssýkin gerði vart við sig, þá
leiðrétti hún mann hressilega og
sagði í kjölfarið, nafna mín það fer
þér ekki að vera með þessa þágu-
falls-vitleysu reyndu bara að læra
þetta, krakki!
Við nöfnurnar vorum nánar og
það var yndislegt að koma til
þeirra hjóna. Rúgbrauð með
heimagerðri rúllupylsu og kæfu
var yfirleitt alltaf til á því heimili
ásamt ýmsu öðru góðgæti. Ég
kom stundum við í hádeginu þeg-
ar ég átti leið hjá vegna vinnu og
þá beið mín diskur með smurðu
brauði og te.
Halla var heimskona. Sigldi
með Jóni sínum um heiminn og
las bækur og vann í bókabúð. Hún
viss upp á hár hvaða bækur yrðu
metsölubækur og var óspör á að
hvetja til lesturs góðra bóka. Ég
kynntist ógrynni af góðum höf-
undum og hef lesið mikið af bók-
um sem hún mælti með. Minning-
ar um nöfnu mína eru ótal margar
sem ég geymi í minningarbank-
Þórhalla
Sveinsdóttir
✝ ÞórhallaSveinsdóttir
fæddist 6. maí
1931. Hún lést 8.
maí 2019. Útförin
fór fram 27. maí
2019.
anum og margar
rötuðu einnig í
hjartastað. Ein
minningin er þegar
Halla bað mig að
koma með sér til
Prag í tilefni af því
að hún yrði 70 ára.
Þessi ferð var hreint
út sagt mögnuð. Þar
kynntist ég nýrri
hlið á henni og
skemmtum við okk-
ur konunglega saman við að
skoða rætur Franz Kafka, góða
dátans Svejk og margt margt
fleira. Ég held að ég geti sagt að
ég hafi alla tíð átt stóran sess í
hennar hjarta. Hún hafði mikla
trú á mér og fannst ég oft á tíðum
afreka meira en margur sem var
auðvitað hennar tilfinning. Þess
orð hljóma kunnuglega í huga
mér. „Nafna mín þetta og nafna
mín hitt.“
Ég vona bara, elsku nafna mín,
að ég standi áfram undir þessum
fallegu orðum sem þú sagðir svo
oft við mig. Takk fyrir skemmti-
lega samfylgd, hvíldu í friði. Þú
skellir einum laufléttum kossi á
hann pabba þegar þú rekst á
hann.
En komin eru leiðarlok
og lífsins kerti brunnið
og þín er liðin æviönn
á enda skeiðið runnið.
Í hugann kemur minning mörg,
og myndir horfinna daga,
frá liðnum stundum læðist fram
mörg ljúf og falleg saga.
(Höfundur ókunnur)
Þín nafna
Þórhalla Guðmundsdóttir.
Það er okkur systkinum í
fersku minni þegar við hittum
Þórhöllu í fyrsta skipti haustið
1951 þar sem hún stóð á tröpp-
unum á Snorrabraut, ljóshærð og
hávaxin með græna slæðu á höfð-
inu. Á þeim árum var algengt að
ungar stúlkur af landsbyggðinni
réðu sig í vist í höfuðborginni til
þess að aðstoða meðal annars við
barnapössun og húshald en jafn-
framt sóttu þær nám. Þórhalla,
eða Halla eins og hún var kölluð,
var fljót að samlagast fjölskyld-
unni og samband hennar og móð-
ur okkar var einstakt, þær voru
báðar afbragðs saumakonur og
margir fallegir kjólar saumaðir.
Halla leitaði sér víða þekkingar í
ýmsum námsgreinum. Ein þeirra
stendur upp úr í minningunni,
það var þegar hún fór í Leiklist-
arskóla Ævars Kvaran þar sem
hún lærði meðal annars fram-
sögn. Hún æfði sig í stofunni
heima við mikla aðdáun okkar
systkina. Til gamans má þó geta
þess að það orð lá á að Halla talaði
mjög hratt og var stundum erfitt
að nema það sem hún sagði. Oft
þurfti hún að annast okkur ein,
þar sem foreldrar okkar voru
talsvert á ferðalögum og ætíð var
það tilhlökkun þar sem hún fann
alltaf eitthvað skemmtilegt að
gera, svo sem fara á Þjóðminja-
safnið, í Tívolí eða á aðra áhuga-
verða staði í bænum.
Hún kemur oft upp í huga okk-
ur systkinanna og við minnumst
hennar með þakklæti fyrir alla þá
alúð og gæsku sem hún veitti okk-
ur. Blessuð sé minning hennar.
Jóni og fjölskyldu sendum við
samúðarkveðjur. Megi hún hvíla í
friði.
Laufey, Ágúst, Björg og Jón
Hákon Hákonarbörn.
Nú hefur Þórhalla Sveinsdóttir
vinkona mín kvatt þessa jarðvist
eftir löng og erfið veikindi. Lang-
ar mig að minnast hennar með
nokkrum kveðjuorðum þar sem
ég gat ekki verið við útförina.
Við kynntumst á Alþýðuskól-
anum á Laugum þegar við vorum
16 og 17 ára að hleypa heimdrag-
anum, ég frá Vopnafirði og hún
frá Borgarfirði eystri. Þetta voru
dásamlegir tímar, nutum vel í leik
og námi og hefur aldrei slitnað
upp úr þessari vináttu okkar þó
leiðir skildi. Þá voru strjálar sam-
göngur með skipum og ráð frá
foreldrum okkar Austfirðinga að
við yrðum á Laugum yfir jólin svo
við misstum ekki mikið úr skól-
anum.
Vorum við mörg þarna yfir jól-
in, þetta leið allt, gátum eitthvað
talað heim í sveitasímann sem er
svo ótrúlegt í dag.
Við höfum haldið sambandi öll
þessi ár, ég heimsótti hana með
skipi á Borgarfjörð og hreifst þar
af fegurðinni og fór hún meðal
annars með mig í reiðtúr inn í
sveit.
Síðar þegar hún var komin til
Reykjavíkur og þau Jón Kristins-
son komin með fallegt heimili í
Fífuhvammi 15 var ég tíður gest-
ur ef skroppið var í bæinn.
Þau áttu svo fallegt heimili, allt
pússað og dásamlegur garður
sem þau hugsuðu um af alúð.
Ekki stóð á greiðaseminni, keyrt í
búðir og öllu reddað. Meira að
segja keyptur Saab-bíll fyrir okk-
ur í gegnum síma að austan sem
var sóttur svo og dásamaður
mjög. Við vinkonurnar fórum oft í
leikhús og náðum einu sinni
þremur sýningum sama daginn
en að vísu dottuðum aðeins á
þeirri síðustu, og einu sinni dró ég
hana í Óperuna en það var ekki
hennar uppáhald. Þessar ferðir
fyrir mér voru eins og að fara í
húsmæðraorlof að hitta Höllu og
spjalla heilu næturnar um liðna
tíð og hlæja og vera saman.
Ekki spillti ef Bjarni bróðir
hennar kom í heimsókn, svo
skemmtilegur alltaf og ég kom
endurnærð til baka. Hjónin komu
stundum austur til okkar og gistu
á leið sinni á Norðfjörð á sumrin.
Fjölskylda mín naut vináttu okk-
ar og var þeim tekið opnum örm-
um ef það þurfti gistingu, alltaf
pláss.
Það er dýrmætt að eiga góðar
minningar.
Innilegar samúðarkveðjur til
Jóns Kristinssonar og stórfjöl-
skyldunnar.
Far vel! Hlýja þiggðu þökk
frá þínum vinum hinsta sinni.
Börnin þín þig kveðja klökk
og kærleik þinn æ geyma í minni,
Frelsarinn mót þér faðminn breiði
friður Guðs þitt signi leiði.
(Gunnhildur Bjarnadóttir)
Valgerður Friðriksdóttir og
Sveinn Sveinsson.
Það er skrítið að
skrifa minningar um
mömmu sem hefur
alltaf verið til stað-
ar, svo iðin og full af
fjöri. Það var ekki auðvelt að vera
einstæð móðir með þrjú lítil börn
og með tvær hendur tómar.
Hún ól okkur upp ein og
óstudd. Hún þurfti að vinna mikið
og vera sparsöm, sem hún var
ótrúlega flink við, vegna sinnar
léttu lundar. Ég man eftir kara-
mellupoppinu sem hún bjó til,
sem var sælgæti á heimsvísu og
kleinubrauðið góða sem var spari
og var himneskt á bragðið. Hún
lagði mikla áherslu á að við lærð-
um eitthvað.
Hún las og hlýddi mér yfir
skólabækurnar þegar ég var að
fara í próf. Við vorum þá oft langt
Svanhildur Árney
Ásgeirsdóttir
✝ SvanhildurÁrney Ásgeirs-
dóttir fæddist 24.
nóvember 1937.
Hún lést 27. maí
2019. Útförin fór
fram 31. maí 2019.
fram á kvöld að fara
yfir námsefnið, þá
var drukkið mikið
kaffi. Sagði hún þá
oft „meira kaffi,
kerling“. Öllu þessu
námsefni gaf hún
svo mikið líf, að það
varð mér ljóslifandi.
Hún teiknaði mikið
en það voru bara
skissur, sem hafa
ekki varðveist, eins
var það með smásögur hennar.
Hún gerðist ráðskona og talsíma-
stúlka í Brú í Hrútafirði, það var
frábær tími. Þar kynntist hún
ungum og sætum símvirkja, hon-
um Regin. Hann var kjölfestan í
lífi hennar og tveir litlir guttar
bættust við og urðum við systk-
inin þá fimm. Þessi tilfinningaríka
og hæfileikaríka en samt skap-
mikla og svo lífsglaða mamma,
þráði að komast aftur út á vinnu-
markaðinn. Hún aflaði sér þekk-
ingar á sviði tölvutækninnar, og
var brautryðjandi í tölvuvæðing-
unni. Þetta var hennar líf og yndi
og þessi tækni lék í höndunum á
henni. Eftir að Reginn dó flutti
hún til Kolla og Díu. Þar leið
henni vel og þau hjálpuðu henni
með allt sem hana vanhagaði um.
Stóri draumurinn hennar var að
eignast hús á Spáni og lét hún
verða af því. Þetta hús varð sælu-
staður. Þar eignaðist hún fullt af
vinum og ferðaðist töluvert með
þeim. Hún fékk blóðtappa í höf-
uðið og lamaðist hægra megin,
með ótrúlegri seiglu náði hún sér
á strik þó að hún væri í hjólastól.
Alltaf þráði hún að komast í sælu-
húsið á Spáni „húsið sitt“. Nú
skrifa ég þessi minningarbrot í
sandinn og aldan sléttar úr þeim.
Sólin er sest og við mamma erum
sáttar og mér finnst ég heyra óm-
inn af laginu, Heyr mína bæn,
sem mamma elskaði. Takk fyrir
að gefa mér líf, mamma mín, takk
fyrir allt og allt … þín dóttir.
Thea.
Elsku Svana mín, hvað ég á
eftir að sakna þín. Þú varst ekki
bara tengdamamma mín heldur
vorum við líka miklar vinkonur og
okkar samband var sérstakt og
mikil væntumþykja. Ég veit að ég
var heppin að eiga svona gott
samband við þig því það eru ekki
allir svo heppnir með tengda-
mæður.
Þú sagðir svo oft við mig „þú
gætir verið dóttir mín, þú ert svo
góð við mig“ og svo kom „veistu
hvað mér þykir vænt um þig?“.
Í 10 ár bjóstu hjá okkur á neðri
hæðinni eða þar til þú veiktist og
fórst á Sunnuhlíð. Við vildum að
þú yrðir á Sunnuhlíð en þar
varstu nálægt okkur og stutt fyrir
þig að koma til okkar og okkur til
þín.
Þessi veikindi höfðu mikil áhrif
á alla og það var sárt að sjá líf þitt
breytast svona mikið. Við höfðum
gaman hvor af annarri og áttum
margar góðar samverustundir.
Öll jólin og áramótin og allar
stundirnar okkar á pallinum og
úti á Spáni. Þú varst alltaf með
okkur í öllu því sem við gerðum
því það var alltaf gaman að hafa
þig með.
Eitt af því sem við áttum sam-
eiginlegt var að við höfðum báðar
farið í húsmæðraskóla ungar og
fannst Kolbeini það nú ekki
slæmt að ég væri húsmæðra-
skólalærð eins og mamma hans.
Með lífsgleði þinni, kátínu og
húmor heillaðir þú fólk enda átt-
irðu marga góða vini sem við
fengum að kynnast.
Þú varst svo góð við barna-
börnin þín og þvílík forréttindi
fyrir okkar börn að hafa fengið að
hafa þig hjá okkur og verið mikið
með þér. Þegar ég komst að því
að sama dag og ég fæddist dó
mamma þín fannst mér við tengj-
ast svo sterkum böndum enda
trúi ég því að við munum hittast
aftur í næsta lífi.
Hvíldu í friði,
Día.
Hún amma mín var alltaf með
húmorinn í lagi. Þá sérstaklega á
erfiðum stundum. Eftir að hafa
verið í endurhæfingu eftir blóð-
tappa í næstum því þrjú ár hafði
hún átt í erfiðleikum með að
ganga á ný. Hún hafði notast við
hjólastól frá því að hún fékk áfall-
ið en þegar sársauki í mjöðminni
byrjaði að segja til sín þá var
nauðsynlegt að fá út því skorið
hvort hún yrði föst við stólinn það
sem eftir væri.
Við kíktum því saman upp á
spítala þar sem við áttum pant-
aðan tíma hjá taugalækni til að fá
botn í þetta mál. Jafnvel þó hún
hafi átti í erfiðleikum með að tjá
sig vegna veikinda sinna var hún
jafn kát og hress eins og venju-
lega.
Þegar hún hitti lækninn þá
þekkti hún hann frá gamalli tíð og
þeim kom strax vel saman. Þegar
læknirinn fór yfir málið fór and-
rúmsloftið aðeins að þyngjast.
Ljóst var að sá styrkur sem áður
var í fótunum var ekki lengur til
staðar og hún myndi sennilegast
aldrei koma aftur til baka vegna
sjúkdómsins.
Amma hugsaði sig aðeins um
og þagði en spurði svo alvarlega:
„Ertu viss um að það sé ekkert
sem þú getur gert til að laga
þetta?“ Læknirinn svaraði alvar-
lega: „Nei.“ Amma þagði þá í
stutta stund þangað til hún spurði
eldsnöggt aftur: „En ef ég sef hjá
þér?“
Þá sprungu allir í herberginu
úr hlátri og það var augljóst að
hún hafði náð að koma öllum aftur
í gott skap á ný og hún tók gleði
sína aftur. Flestir hefðu sennileg-
ast lagst í djúpt þunglyndi yfir
þessum fréttum en amma var
ekki þar heldur fann hún alltaf
ljósið í myrkrinu og með því að
beita kímnigáfu sinni.
Þrátt fyrir að hún gæti ekki
lengur gengið hjálparlaust þá hélt
hún ótrauð áfram að njóta lífsins
þrátt fyrir þessa hömlun. Ef það
er eitthvað sem ég tek með frá
henni ömmu þá er það þessi bjart-
sýni.
Eins líka hvað hægt er með
hárréttri tímasetningu að
sprengja salinn úr hlátri með
brandara þó svo að um sé að ræða
alvarlegan undirtón. Hún kunni
svo sannarlega að minna fólk á að
lifa lífinu lifandi.
Hvíl í friði, elsku amma mín.
Reginn Tumi Kolbeinsson.
Heiðursmaður er
horfinn á braut.
Einn af elstu gull-
smiðum landsins
hefur kvatt.
Pétur rak verslun og verk-
stæði á Akureyri og starfaði við
sama fyrirtækið í 60 ár. Hann
lærði hjá Sigtryggi Helgasyni og
fór síðan í samstarf við hann og
tók að lokum við rekstrinum.
Ætlaði mér alltaf að verða sjó-
maður sagði hann í viðtali við
Skafta Hallgrímsson í Mbl. 5.
janúar 2007. Hann var eitthvað til
sjós með frænda sínum. Algjör
tilviljun að ég fór að læra gull-
smíði, sagði Pétur. Hann lærði
líka rennismíði og vann eitthvað
við það.
Pétur var hljóðfæraleikari og
Pétur Breiðfjörð
Freysteinsson
✝ Pétur Breið-fjörð Frey-
steinsson fæddist
16. september
1930. Hann lést 5.
maí 2019.
Útför Péturs fór
fram 10. maí 2019.
lék á trommur með
lúðrasveit Akur-
eyrar í nær 30 ár.
Pétur var góður
félagi í Félagi Ís-
lenskra gullsmiða
og ótrúlega dugleg-
ur að mæta og taka
þátt í félagsstörfum
í Reykjavík, búandi
á Akureyri. Hann
sinnti ýmsum störf-
um fyrir félagið,
lengst þó í prófnefnd. Hann var
gerður heiðursfélagi 2004.
Hann var líka höfðingi heim að
sækja. Það voru haldnir fé-
lagsfundir á Akureyri og þá fjöl-
menntu félagsmenn þangað. Þá
var tekið vel á móti öllum bæði af
Pétri og öðrum gullsmiðum, sem
alltaf hafa verið nokkrir á Akur-
eyri.
Hans verður saknað af fé-
lagsmönnum og hugsað vel til
hans á kveðjustund.
Samúðarkveðjur til aðstand-
enda frá Félagi íslenskra gull-
smiða.
Dóra G. Jónsdóttir.
Margt þú hefur mis-
jafnt reynt,
mörg þín dulið sárin.
Þú hefur alltaf getað
greint,
gleði bak við tárin.
(J.Á.)
Látin er Guðríður Kristjáns-
dóttir Syðra-Skógarnesi. Þegar
við vorum ungar dvöldum við sam-
an einn vetur við nám í húsmæðra-
skóla að Hverabökkum í Hvera-
gerði. Þegar við vorum búnar að
skrifa skólareglurnar fannst okk-
ur ekkert mega, en það reyndist
nú ekki svo.
Margt var brallað svo sem góð-
ar gönguferðir, jafnvel á Kamba-
brún. Ótal góðar minningar áttum
Guðríður
Kristjánsdóttir
✝ GuðríðurKristjáns-
dóttir fæddist 16.
október 1933. Hún
lést 26. apríl 2019.
Útför Guðríðar
fór fram 11. maí
2019.
við með þeim góða
hópi sem dvaldi í skól-
anum veturinn 1952-
1953.
Gugga, eins og hún
var jafnan kölluð, var
góður félagi, glaðlynd
og og hrókur alls
fagnaðar, svo spilaði
hún líka á gítar.
50 árum frá út-
skrift okkar komum
við saman í Hvera-
gerði, kom þá Gugga akandi vest-
an frá Skógarnesi.
Ég kom nokkuð oft að Syðra-
Skógarnesi. Þar var yndislegt að
koma til þeirra hjóna. Þau komu í
heimsókn til okkar mér til mikillar
gleði. Á seinni árum höfum við oft-
ar heyrst í síma.
Ég kveð kæra skólasystur og
nöfnu og þakka góð kynni.
Börnum hennar og þeirra fjöl-
skyldum sendi ég samúðar-
kveðjur.
Hvíl þú í friði.
Guðríður Bjarnadóttir.
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust alla
útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi blaðsins. Smellt á Morgunblaðslógóið í
hægra horninu efst og viðeigandi liður, „Senda inn minningargrein,“
valinn úr felliglugganum. Einnig er hægt að slá inn slóðina
www.mbl.is/sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir birtingu á útfarardegi verður greinin
að hafa borist eigi síðar en á hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á
föstudegi ef útför er á mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur birting dregist, enda þótt grein ber-
ist áður en skilafrestur rennur út.
Minningargreinar