Morgunblaðið - 19.08.2019, Síða 18

18 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 19. ÁGÚST 2019
✝ Guðrún Guð-mundsdóttir
fæddist 26. október
1928 í Reykjavík.
Hún lést á Land-
spítalanum í Foss-
vogi 28. júlí 2019.
Foreldrar henn-
ar voru þau Jó-
hanna Margrét
Magnúsdóttir, hús-
freyja og verka-
kona, frá Grund í
Gerðahreppi, f. 9. júlí 1906, d.
28. feb. 1979, ættuð af Suð-
urnesjum og Suðurlandi, og
Guðmundur Bjarnason, bóndi
og verkamaður, frá Steinnesi í
Vatnsdal, f. 12. des. 1896, d. 5.
des. 1967, ættaður úr Vatnsdal
og Skagafirði.
Systkini Guðrúnar voru: Ingi-
björg, f. 20. jan. 1927, d. 10. des.
1994, maki Einar Kristinsson
Sumarliðason; Jón Bjarni, f. 23.
ágúst 1930, d. 17. mars 2001,
maki Gunnvör Þorkelsdóttir;
Sigríður Jórunn, f. 24. des. 1932,
d. 10. sept. 2011, maki Níels Haf-
steinn Hansen, Birna Ingunn, f.
19. febr. 1934, maki Jakob
Helgason; Steinunn Anna, f. 9.
ágúst 1935, d. 22. nóv. 1986,
okt. 1961, maki hennar var
Georg Guðni Hauksson, listmál-
ari, d. 2011, börn þeirra eru a)
Elísabet Hugrún, sambýlis-
maður Ted Karlsson; b) Guðrún
Gígja, sambýlismaður Magnús
Júlíusson; c) Tómas Kolbeinn, d)
Hrafnkell Tumi, e) Jón Guðni. 5)
Óskar, kvikmyndaleikstjóri, f.
30. júní 1963, eiginkona hans
var Eva María Jónsdóttir, mið-
aldafræðingur, dætur þeirra
eru a) Matthildur, b) Júlía, c)
Sigrún.
Guðrún ólst upp í Reykjavík,
lengst af á býlinu Hlíðarhvammi
við Grensásveg. Hún stundaði
nám einn vetur í Húsmæðra-
skóla Reykjavíkur og vann síðan
verslunarstörf þar til hún stofn-
aði heimili. Lengstum var hún
heimavinnandi húsmóðir, en
starfaði einnig um tíma við
barnagæslu sem dagmóðir, á
gæsluvelli og í leikskólanum
Austurborg. Nokkur sumur var
hún matráðskona í hálendis-
ferðum með erlenda ferðamenn
á vegum Guðmundar Jónas-
sonar.
Þau Jónas hófu byggingu ein-
býlishúss árið 1952 í Bakkagerði
3 í Smáíbúðahverfinu og bjuggu
þar í nærri hálfa öld en fluttust
síðan í Gerðhamra 32 í Grafar-
vogi og að síðustu í Hæðargarð
35.
Útför Guðrúnar fer fram frá
Bústaðakirkju í dag, 19. ágúst
2019, klukkan 15.
maki Örn Einars-
son; Helga Mar-
grét, f. 15. maí
1943, d. 20. des.
2017, maki Ingi
Ingvarsson; Gísli, f.
8. febr. 1947; Hálf-
dán Björn, f. 4.
ágúst 1948, d. 11.
jan. 2010, maki
Anna Huld Auð-
bergsdóttir; Einar
Sölvi, f. 19. feb.
1952, maki Ólafía Guðrún Leifs-
dóttir.
Guðrún gekk að eiga Jónas
Bjarnason, lögreglumann, 4.
nóv. 1950. Börn þeirra: 1) Lilja,
hjúkrunarfræðingur, f. 28. feb.
1951, maki Stefán Atli Hall-
dórsson, rekstrarhagfræðingur,
dætur þeirra eru a) Ásta Björg,
maki Bergur Már Bernburg og
synir þeirra Óliver og Benjamín;
b) Sólveig, maki Kjartan Ingv-
arsson og börn þeirra Kári,
Hekla og Lóa Bryndís; c) Hildur
Kristín, sambýlismaður Árni
Gunnar Eyþórsson; 2) drengur,
óskírður, f. 5. sept. 1954, d. 14.
sept. 1954; 3) Gunnar Örn, bíla-
smiður, f. 14. okt. 1958. 4) Sig-
rún, lífeindafræðingur, f. 10.
Fyrir rúmum tveimur árum
fengum við að vita að sjúkdómur
móður okkar væri kominn á
ólæknanlegt stig. Hvernig
mamma tók þeim fréttum lýsir
henni mjög vel. Í fyrstu varð hún
auðvitað döpur og sagðist hafa
vonast til að lifa lengur. En síðan
brosti hún, lýsti því yfir að hún
hefði átt gott líf og að það þýddi
ekki að deila við dómarann.
Mamma notaði mjög vel þann
tíma sem hún átti eftir. Hún hélt
áfram að lifa lífinu eins og hún
hafði alltaf gert; í nægjusemi og
æðruleysi að stússa í eldhúsinu,
bæta sokka og svuntur og þvo
plastílát svo að það mætti nota
þau aftur og aftur.
Þau hjónin tóku á móti gestum í
Hæðargarðinum, en mamma og
pabbi voru alltaf ákaflega sam-
stiga í sínu næstum því sjötíu ára
hjónabandi. Mamma gaf sér tíma
til að spjalla um daginn og veginn,
þó svo að sjúkdómurinn hafi auð-
vitað smám saman dregið úr
henni mátt. Mömmu þótti gaman
að hitta fólk, skiptast á skemmti-
legum sögum og rifja upp gamla
tíma.
Hún ólst upp ásamt níu systk-
inum á litlum bóndabæ, Hlíðar-
hvammi, í austurhluta Reykjavík-
ur, neðarlega við Grensásveginn.
Amma og afi voru með nokkrar
kýr, hænur og tvo hesta. Ég var
mjög ungur þegar afi dó, en ég
man vel eftir blíðu og væntum-
þykju Jóhönnu ömmu, hvernig
ástin í augum hennar umvafði allt.
Nákvæmlega eins og hjá mömmu.
Það er þetta sem við getum
lært af þessum mögnuðu konum.
Með jákvæðninni getum við sigr-
ast á flestum erfiðleikum. Ég sá
mömmu aldrei gefast upp fyrir
sjúkdómnum. Hún hélt sínu striki,
hún hló og lét gott af sér leiða
fram á sína síðustu daga, þó að
sársaukinn hljóti að hafa verið
mikill á stundum. Hið mjúka mun
ávallt sigra hið harða í þessum
heimi.
Þessar síðustu minningar um
mömmu gefa hvað besta mynd af
því hver hún var; sterk og heil-
steypt manneskja sem lifði lífinu
fallega, í fullkomnu jafnvægi við
umhverfi sitt.
Á sinn hæverska og gjafmilda
hátt hefur hún gefið svo mörgum
svo mikið. Ekki bara okkur af-
komendunum, heldur ótal börn-
um sem hún sinnti, bæði sem
barnfóstra og dagmamma. Hún
lagði okkur línurnar með því að
sýna fagurt fordæmi og kenna
okkur á þennan heim með hlýju
og alúð.
Móður okkar eigum við allt að
þakka. Hvíldu nú í friði, elsku
mamma.
Óskar Jónasson.
Guðrún tengdamóðir mín var
hlý og góð kona. Hún reyndi alltaf
að sjá hið jákvæða og horfa björt-
um augum til framtíðar, einnig
eftir að hún greindist með sjúk-
dóminn sem dró hana til dauða á
þremur árum.
Þótt Guðrún hafi búið alla ævi í
Reykjavík var hún að upplagi
fremur sveitastúlka en borgar-
barn. Þegar hún var á áttunda ári
fluttist fjölskyldan á jörðina
Hlíðarhvamm við Grensásveg og
stundaði þar kúabúskap. Guðrún
gekk í almenn sveitastörf, rak
kýrnar yfir Elliðaárnar á beit á
Ártúnshöfðanum, mjólkaði og fór
í heyskapinn. Skólagangan var
einungis lögboðin barnamenntun
í Laugarnesskóla og seinna eins
vetrar nám í húsmæðraskóla.
Þau Jónas kynntust í hópferð
að skoða Heklugosið 1947. Lentu
hlið við hlið í rútunni og þegar hit-
inn frá hraunjaðrinum jókst hélt
Jónas á úlpunni hennar. Neisti
kviknaði. Jónas kom æ oftar í
matvöruverslunina þar sem hún
vann og eitt leiddi af öðru. Þau
gengu í hjónaband 4. nóvember
1950 og bjuggu fyrst inni á heimili
systur hans áður en leiguhúsnæði
fékkst. Vorið 1952 fengu þau lóð-
ina Bakkagerði 3 í Smáíbúða-
hverfinu og hófu að byggja húsið
sem varð heimili þeirra í nærri
hálfa öld, skammt frá æskuslóð-
um Guðrúnar.
Guðrún var iðin húsmóðir og
notaði vel fræðsluna úr hús-
mæðraskólanum. Henni líkaði vel
að nota eigin hendur í matargerð,
bakstri, saumaskap og ræktun
grænmetis og blóma. Ég veit að
það gladdi hana hvað ég var
áhugasamur um að borða gamal-
dags íslenskan mat sem hún og
Jónas höfðu mætur á, þótt börn
þeirra hafi fyrir löngu misst lyst á
flestu slíku.
Hún var mjög barngóð og geta
dætur mínar þrjár best vitnað um
það. Hún vann stundum við
barnagæslu, bæði á gæsluvelli við
Hólmgarð og sem dagmóðir, og
fórst það vel úr hendi.
Þau Jónas höfðu gaman af
ferðalögum, fóru vítt og breitt um
hálendið, innréttuðu sjálf lítinn
húsbíl og einnig fellihýsi og Guð-
rún saumaði áklæði og fortjald.
Barnabörnin fóru gjarnan með í
ferðir innanlands. Síðar tóku við
utanlandsferðir, oft til fjarlægra
heimsálfa. Við Lilja áttum með
þeim góðar stundir víða í Evrópu
og í Bandaríkjunum.
Þótt lífshlaupið hafi í heild ver-
ið farsælt fór hún ekki varhluta af
áföllum. Missir ungbarns varð
henni þungbær en hún bar harm
sinn í hljóði og kaus að tala frem-
ur um það sem veitti henni gleði.
Guðrún sótti lítt í félagsstarf
eða skemmtanir en hún hafði
gaman af að hitta ættingja og
tengdafólk. Börn hennar muna
saumaklúbbinn sem hún og syst-
ur hennar fimm héldu til skiptis.
Þar var mikið spjallað og hlegið
svo mjög, að börnin í Bakkagerði
freistuðust til að liggja í leyni til
að hlusta.
Eftir að þau Jónas fluttust í
fjölbýlishús eldri borgara í
Hæðargarði 35 hafði Guðrún
gaman af að blanda geði við
íbúana og tók virkan þátt í
morgunsöng á laugardögum. Hún
átti friðsælt ævikvöld og sinnti
heimilisstörfum allt fram að síð-
ustu tveimur vikunum sem hún
dvaldist á sjúkrahúsi.
Nú kveð ég hana eftir nær
hálfrar aldar kynni sem aldrei bar
skugga á. Það er gott að eiga bara
hlýjar minningar um tengda-
móður sína. Ég þakka Guðrúnu
fyrir ljúfa samferð.
Stefán Halldórsson.
Amma Guðrún. Fá orð fram-
kalla eins mikla tilfinningu um
hlýju, umburðarlyndi, öryggi og
væntumþykju og þessi tvö:
„Amma Guðrún“. Í gegnum
minningar okkar systra má sjá
ömmu Guðrúnu í fjölmörgum
myndum, því aldursdreifingin gaf
okkur hverri fyrir sig ömmu á
ýmsum stigum lífsins.
Heimili ömmu og afa í Bakka-
gerði 3 var eins og okkar annað
heimili. Hér mátti kafa inn í öll
skúmaskot hússins, stunda viða-
miklar rannsóknir á skápum,
skúffum og á háaloftinu. Allt
mátti. Amma átti líka búr. Við
þekktum engan annan sem átti
búr. Fullt af mat, oft kökum. Full-
komin, gómsæt hamingja. Í gegn-
um ömmu fengum við líka innlit í
annan heim, þar sem tekið var
slátur og skorið út laufabrauð. Við
sátum við eldhúsborðið og saum-
uðum vambir eða skárum út
laufabrauð, en amma stóð með
slæðuklætt hárið við sláturbalann
eða sveitt að rúlla út laufabrauðið.
Amma var dugnaðarforkur.
Á kvöldin var stundum stolist
til að læðast niður stigann og
kíkja eftir ömmu. Því ein af fal-
legu minningunum um ömmu er
einmitt sú mynd sem birtist á
þessum kvöldum, þar sem amma
hvíldi lúin bein í hægindastólnum
við arininn. Þrátt fyrir ungan ald-
ur vissi maður að þetta átti hún
skilið.
Heimsóknir í Gerðhamra voru
ævintýri líkastar. Ómældum tíma
var eytt í prakkarastrik hjá ömmu
og afa, en það virtist sama hvaða
vitleysa barnabörnunum datt í
hug, amma dæmdi aldrei. Trekk í
trekk var reynt að sjá hversu
langt mætti komast; þau vakin
upp með látum klukkan sex á
sunnudagsmorgni, hafragraut
kastað úti í garði, fiskiauga falið í
matnum hans afa. Og viti menn,
alltaf hló amma bara og fannst við
alltaf jafn skemmtileg. Það var
eins og ekkert kæmi ömmu úr
jafnvægi.
Í Gerðhömrunum var sannköll-
uð paradís. Gróðurhús þar sem
hægt var að tína vínber og tóm-
ata, í garðinum var tjörn með
fiskum og svo mátti líka leika við
mýs sem veiddust. Þetta hljómar
eins og sveitasæla, en þetta gerð-
ist nú allt bara í Grafarvoginum.
Sólskinsdagar voru mikilvægir
fyrir ömmu. Hún entist endalaust
lengi í sólbaði og engin okkar
hafði roð við henni. Hún gat slak-
að á og notið augnabliksins, eins
og hún væri með núvitund á við
búddamunk. Þess vegna var oft
eins og tíminn liði aðeins hægar
heima hjá þeim. Klukkan inni í
stofu sem sló svo eftirminnilega
var reyndar alltaf rétt, en við er-
um samt handvissar um að hann
leið aðeins hægar. Þess vegna var
alltaf svo gott að koma til ömmu
og afa. Þar voru alltaf rólegheit
og þar fékk maður bara að vera
og gera.
Enn fleiri fallegar minningar
bættust við þegar afi og amma
fluttu í Hæðargarðinn. Ljúfar og
rólegar stundir þar sem manni
var mætt með svo mikilli hlýju,
ást og áhuga. Langömmubörnin
fengu að valsa um og skoða hvern
krók og kima, líkt og foreldrarnir
höfðu áður gert. Þar fengu þau að
kynnast sömu umhyggju og við
eldri, enda sóttust þau sérstak-
lega eftir að fá að kíkja í heimsókn
til ömmu og afa.
Elsku amma Guðrún, takk fyr-
ir allar góðu stundirnar. Við vit-
um að þú hefur nú fundið hvíld,
vonandi í notalegum hægindastól
fyrir framan arineld eilífðarinnar.
Ásta Björg, Sólveig og Hildur.
Amma Guðrún var glæsileg
kona, skörp og skemmtileg, um-
hyggjusöm og hafði afskaplega
hlýja, góða og rólega nærveru.
Hún var vel tilhöfð, með langar
lakkaðar neglur og liðað hár. Hún
hreyfði sig mikið alla tíð, hélt sér í
formi og hafði enn hreyfingar
ungrar manneskju orðin níræð.
Lengst af ævi minni bjuggu
amma og afi í Gerðhömrum, þar
sem þau sköpuðu sannkallaðan
ævintýraheim. Í vel hirtum garð-
inum voru ótal plöntur, tjörn með
gosbrunni og stórum fiskum, sem
hægt var að veiða og elda, stór
matjurtagarður, gróðurhús með
suðrænum matjurtum og ávaxta-
trjám og pallur þar sem afi og
amma sleiktu sólina á góðviðris-
dögum. Innandyra hélt ævintýrið
áfram. Þar hélt amma öllu hreinu
og fínu og í stofunni blómstruðu
ótal plöntur, sem líkt og mann-
eskjur virtust aldrei þrífast betur
en í umsjá hennar. Minningar úr
ferðalögum á framandi staði og
föndur barnabarnanna prýddu
veggina. Í gluggunum voru postu-
línsstyttur, sem flestar var búið
að líma oftar en einu sinni saman,
því að heima hjá ömmu og afa
mátti leika sér, og þá brotna hlut-
ir stundum. En það var allt í lagi.
Það var dásamlegt að koma í
pössun til afa og ömmu og fá að
vera í þessum heimi. Draumurinn
var að vakna á frídögum, hverfa
ofan í stóran hægindastól í stof-
unni og horfa á teiknimyndir,
drekka heitt kókó og borða ristað
brauð með banana sem amma
kom með færandi hendi. Hjá
ömmu og afa var ró og tíminn
virkaði sem ótakmörkuð auðlind.
Það upplifði ég líka eftir að ég
var komin á fullorðinsár. Koma í
heimsókn og stíga úr heimi amst-
urs og áreitis í þeirra veröld þar
sem tíminn stóð í stað, drekka
kaffi og borða pönnukökurnar
hennar ömmu, spjalla um daginn
og veginn og finna fyrir væntum-
þykju.
En tíminn leið og þar kom að
ævintýraheimurinn í Gerðhömr-
um var kvaddur og við tók nýtt
skeið í Hæðargarði. Þrátt fyrir að
amma og afi hafi tekið virkan þátt
í félagslífinu þar höfðu þau alltaf
tíma fyrir heimsóknir og tóku vel
á móti gestum. Það kom í ljós að
fiskarnir og ávaxtatrén voru
óþörf; kjarni ævintýraheimsins
var þeirra nærvera.
Amma Guðrún hugsaði alla tíð
vel um fjölskylduna og afa Jónas.
Hún gerði þeim kleift að lifa
áfram sjálfstæðu lífi þegar aldur-
inn færðist yfir. Ég skrapp út með
ruslið fyrir hana fyrr í sumar. Það
var allt flokkað og hvert ílát
tandurhreint. Á eftir borðuðum
við konfekt og spjölluðum um
framtíðina.
Svo var tíminn allt í einu á þrot-
um. Þrátt fyrir að ég hafi lengi
vitað að það kæmi að þessu er það
svo sárt að hafa kvatt ömmu í síð-
asta sinn. Ég held að við höfum
vitað það báðar þegar ég kvaddi
hana áður en ég fór út í sumar að
þetta yrði síðasta knúsið. Ég
syrgi dásamlega ömmu og yndis-
legan tíma sem er farinn og kem-
ur aldrei aftur.
Elísabet Hugrún
Georgsdóttir.
Guðrún
Guðmundsdóttir
Morgunblaðið birtir minn-
ingargreinar endurgjalds-
laust alla útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morg-
unblaðinu greinar eru vinsam-
lega beðnir að nota innsendikerfi
blaðsins. Smellt á Morgunblaðs-
lógóið í hægra horninu efst og
viðeigandi liður, „Senda inn
minningargrein,“ valinn úr felli-
glugganum. Einnig er hægt að
slá inn slóðina www.mbl.is/
sendagrein
Minningargreinar
✝ AðalbjörgAnna Jóns-
dóttir, Abba, eins
og hún var ávallt
kölluð, fæddist á
Dæli í Fljótum 8.
ágúst 1926. Hún
lést á sjúkrahúsinu
á Akureyri 26. júlí
2019.
Foreldrar henn-
ar voru Helga
Guðrún Jósefs-
dóttir, f. 12.7. 1901, d. 22.5.
1971, og Jón Guðmundsson, f.
veig Hrefna, f. 1935, Pálmi, f.
1937, Hermann, f. 1938, d.
2019, Lúðvík Ríkharð, f. 1940,
og Svala, f. 1945.
Abba ólst upp í foreldra-
húsum í Fljótunum. Árið 1929
fluttist fjölskyldan frá Dæli í
Móskóga. Vorið 1940 flutti hún
með foreldrum sínum í Mola-
staði. Abba fór ung að vinna
fyrir sér og hjálpaði mikið til á
heimili foreldra sinna eins og
títt var á þeim tímum.
26. október 1944 giftist Abba
Halli Jónassyni, f. 20. júlí 2018
í Garði, Hegranesi, Skagafirði,
d. 20. febrúar 2011.
Þau eignuðust fjögur börn
sem öll eru á lífi. Afkomendur
eru orðnir 48, þar af eitt látið.
Jarðarförin hefur farið fram
í kyrrþey, að ósk hinnar látnu.
3.9. 1900, d. 30.1.
1988. Aðalbjörg
Anna var þriðja í
röð 13 systkina.
Elstur var Alfreð,
f. 1921, d. 2011, þá
Guðmundur Hall-
dór, f. 1923, d.
1999, Abba, Ás-
mundur, f. 1928, d.
1958, Sigríður. f.
1930, d. 2011,
Svavar, f. 1931,
Kristinn, f. 1932, Baldvin, f.
1934, d. 2017, Halldóra Rann-
Hún Abba var gift föðurbróð-
ur mínum Halli Jónassyni. Þau
hjónin voru elskulegt fólk sem
gott var að heimsækja. Þau
voru bæði einstaklega gestrisin.
Ég minnist áranna sem þau
bjuggu á Nönnugötunni í
Reykjavík. Þangað kom ég oft
með föður mínum í heimsókn.
Þau tóku ávallt vel á móti okk-
ur. Ég hlakkaði alltaf til að líta
inn hjá þeim Halli og Öbbu
vegna þessa að þangað var
gaman að koma. Abba var sér-
staklega barngóð kona og hafði
fallegt og hlýlegt bros. Ég man
að hún fór iðulega út í sjoppu
þegar við kíktum við og keypti
handa mér sælgæti. Já, sagt er
að lengi muni börnin. Við mun-
um öll svo vel eftir fólkinu sem
kom vel fram við okkur þegar
við vorum börn. Ég vil þakka
fyrir öll hennar gæði og elsku-
legheit.
Eftir að þau hjónin fluttu aft-
ur norður í Skagafjörð var
ánægjulegt að heimsækja þau í
Lindarbrekku í Varmahlíð. Við
komum alltaf við hjá þeim í þau
skipti sem við fórum norður.
Abba var mikil dugnaðar-
kona sem átti stóran og glæsi-
legan hóp afkomenda. Ég sendi
þeim mínar innilegustu samúð-
arkveðjur um leið og við þökk-
um Guði fyrir mikla mann-
kostakonu.
Bjarni Þór Bjarnason.
Aðalbjörg Anna
Jónsdóttir (Abba)
Sálm. 16.1-2
biblian.is
Varðveit mig, Guð,
því að hjá þér leita
ég hælis. Ég segi
við Drottin: „Þú ert
Drottinn minn, ég
á engin gæði nema
þig.”
Elsku eiginmaður minn og faðir okkar,
JULIEN OBERLÉ,
varð bráðkvaddur 14. ágúst. Útförin fer
fram í Fossvogskirkju fimmtudaginn 22.
ágúst kl. 13.
Þeim sem vilja minnast hans er bent á Slysavarnafélagið
Landsbjörg/Hjálparsveit skáta í Reykjavík.
Anna Dagmar Arnarsdóttir
Viktor Oberlé
Axel Oberlé