Úti - 15.12.1942, Qupperneq 3

!
Eitt sinn fór Pétur á Gautlöndum,
ásamt unglingspilti, austur yfir Reykja-
heiði að vetrarlagi. Veður var sæmi-
legt, en daginn áður hafði verið krapa-
hríð, en síðar fraus. Allt var þakið snjó
og hvergi sá á dökkan díl. — Þegar
þeir félagar komu í náttstað, voru þeir
þreytulegir og hljóðir. „Færðin hefir
víst verið vond á heiðinni í dag,“ sagði
einn heimamanna. „Læt ég það nú
vera,“ svaraði pilturinn. „Færðin tafði
okkur ekki svo mjög, en hann Pétur
tafðist svo við að berja klakann af
vörðunum á heiðinni." Ekki er þess
getið, að Pétur hafi neitt til málanna
lagt.
Þannig er þessi saga sögð, og er hún
á margan hátt merkileg. í þessari lát-
lausu sögu birtast höfuðkostir göfug-
menna. Þeir vilja jafnan halda öllum
leiðarmerkjum hreinum, og spyrja
aldrei um skyldu eða krefjast endur-
gjalds. Sagan bregður upp ljósri mynd.
1
Fyrir augum blasir heiðin við. Allt er
hulið hvítum klakahjúpi. Vörðurnar,
hin dýrmætu leiðarmerki ferðamanns-
ins, eru hjúpaðar hvítri klakahúð. Öll
leiðarmerki eru ósýnileg og ekkert,
sem veginn vísar. Þá kemur hugsjóna-
maðurinn fórnfúsi. Hann telur ekki
eftir sér erfiðið.
Með göngustaf sínum, höndum og
fótum lemur hann klakaskelina utan af
vörðunum. Hin hvíta klakahúð hryn-
ur niður, en eftir standa vörðurnar,
dökkar og reisulegar, sem skera sig vel
úr við hvíta snjóbreiðuna.
Næsta dag getur hver ferðamaður
lagt öruggur á heiðina. Nú eru leiðar-
merkin glögg. Nú er enginn vandi að
rata, þótt syrti að. Slík eru merki
þeirra, sem ekki láta sér nægja að
gera einungis skyldu sína. Það er vissu-
lega nauðsynlegt að innræta ungmenn-
um að gera jafnan skyldu sína, en hitt
má aldrei gleymast, að sjaldan er það
ÚTI