Skessuhorn - 20.09.2017, Síða 14

MIÐVIKUDAGUR 20. SEPTEMBER 201714
Hann segist ekki kunna annað
en þjálfa körfubolta. Ólst upp við
íþróttir frá blautu barnsbeini og var
byrjuður fyrir tvítugt að vinna við
þjálfun körfubolta. Það hefur ver-
ið starf hans æ síðan. Í dag er hann
aðstoðarþjálfari íslenska karlalands-
liðsins í körfubolta sem náði þeim
árangri að komast í annað skipti í
sögunni í úrslitakeppni EM 2017
fyrr í þessum mánuði. Við setjumst
niður með Arnari Guðjónssyni, ríf-
lega þrítugum Borgfirðing, sem
undanfarin átta ár hefur búið í Dan-
mörku ásamt fjölskyldu sinni. Meðal
annars kemur fram í spjalli við Arn-
ar að árangur Íslendinga í íþróttum
megi að stórum hluta rekja til ósér-
hlífni og vinnusemi landans og þeim
eiginleikum megi ekki fyrir nokk-
urn mun glata. Ef fólk slaki á kröf-
um hvað það snertir, eigum við sem
smáþjóð ekki möguleika til afreka.
Arnar Guðjónsson varar við því sem
hann kallar eitraða þróun í tölvu- og
snjalltækjanotkun ungs fólks. „Börn
eiga að fara út og leika sér, taka virk-
an þátt í íþróttum í stað þess að
koðna niður framan við tölvuskjái
eða sjónvarp.“
Hvílir deildarliðsþjálfun
að sinni
Arnar Guðjónsson er alinn upp
í Reykholti í Borgarfirði, son-
ur Huldu Laxdal Hauksdóttur og
Guðjóns Guðmundssonar. Hann
byrjaði að þjálfa körfubolta fyrir tólf
árum austur á Höfn í Hornafirði,
þá 19 ára gamall. „Fyrstu skrefin
voru með Sindra, en þaðan fór ég á
Selfoss og þjálfaði FSU í tvö ár og
kynntist þar verðandi konu minni;
Dröfn Hilmarsdóttur læknanema.
Eftir það héldum við til Danmörk-
ur þar sem við höfum búið síðastlið-
in átta ár. Fjögur fyrstu árin ytra tók
ég að mér þjálfun Aabyhøj í Árósum
og eftir það lið Svendborg Rabbits í
önnur fjögur ár og gekk prýðilega.
Nú er ég hins vegar hættur þjálf-
un deildarliðs í bili. Mér voru sett-
ar þær skorður hjá Svendborg að ég
þyrfti að velja, annað hvort að hætta
sem aðstoðarþjálfari íslenska karla-
landsliðsins, eða hjá þeim. Ég valdi
að taka þátt í starfi íslenska lands-
liðsins enda stóð það frammi fyr-
ir mikilli áskorun og ákvað því að
kveðja þjálfarastarfið í Svendborg.
Reyndar kom það sér ekkert illa fyr-
ir mig af fjölskylduástæðum að taka
þessa ákvörðun. Konan mín er nú
að hefja kandídatsnámið sitt í lækn-
isfræðinni sem er stöðug vinna. Hún
er nú að ljúka fæðingarorlofi eftir að
hafa eignast annað barn okkar. Þetta
nám hennar mun á næstunni taka
mikinn tíma og nú er einfaldlega
röðin komin að mér í ríkara mæli að
sinna uppeldi barnanna okkar og því
ákvað ég að taka ekki að mér þjálf-
un félagsliðs, allavega ekki næstu tvö
árin. Við eigum eina dóttur, Iðunni
tveggja og hálfs árs, og Bjarka sex
mánaða. Það er ótrúlega gefandi að
sinna börnunum,“ segir Arnar.
Þannig má segja að tímamót séu í
lífi Arnars sem hefur þjálfað félags-
lið í körfubolta undanfarin tólf ár.
Fjölskyldan er þó ekki á heimleið,
því læknisfræðinámið hjá Dröfn
tekur að minnsta kosti tvö ár og
svo er spurning um sérnám að því
loknu. Sjálfur segist Arnar vera lít-
ið menntaður. „Ég kann lítið annað
en lifa og hrærast í íþróttum, en er
reyndar aðeins farinn að læra eftir
langt hlé. Halldóra Lóa Þorvalds-
dóttir frænka mín plataði mig til að
innritast í nám og ég valdi að skrá
mig utan skóla í nám í miðlun og
almannatengslum við Háskólann
á Bifröst. Það er vissulega áskorun
að byrja að læra upp á nýtt, en mjög
gaman,“ segir Arnar.
Er mömmu ævinlega
þakklátur
En hvernig æxlaðist það að Arnar
fór að þjálfa körfubolta? „Það kom
nú eiginlega af sjálfu sér, þetta er í
blóðinu. Báðir foreldrar mínir eru
íþróttakennarar og kenndu fyrst í
Reykholti en síðar á Kleppjárns-
reykjum. Ég ólst því upp á íþrótta-
vellinum líkt og bræður mínir tveir
hafa einnig gert. Þegar mamma og
pabbi skyldu flutti ég í fyrstu með
mömmu austur á Höfn þaðan sem
hún var og býr enn í dag. Við fórum
bræðurnir, ég að byrja í sjötta bekk
en Hilmar bróðir að byrja í barna-
skóla. En fyrir mig var þetta erf-
ið breyting. Ég var á þessum tíma-
punkti einfaldlega búinn að festa
rætur uppi í Reykholtsdal, átti þar
vini, bakland og áhugamál og bæði
pabba og afa sem ég var afar hændur
að. Ég var austur á Höfn þetta haust
og til áramóta en fékk eftir það að
flytja til baka og búa hjá pabba. Ég
er mömmu minni ævarandi þakklát-
ur fyrir þá dirfsku sem hún sýndi að
leyfa mér, tólf ára pjakkinum, að snúa
aftur heim í Borgarfjörðinn. Það var
á þessum tíma alls ekkert sjálfgefið
að barn fengi að alast upp hjá föður
sínum og að móðir, sem bæði var og
er við góða geðheilsu, myndi sam-
þykkja slíkan ráðahag! Þetta fór því
svona, ég fór aftur „heim“ en Hilm-
ar bróðir ólst upp hjá mömmu okkar
á Höfn. Hann var yngri þegar for-
eldrar okkar skyldu. Við erum auk
þess mjög ólíkir bræðurnir. Hann er
listhneigður og ævintýragjarn, en ég
er meiri „kassi“.
Eftir að ég var aftur kominn heim
í Borgarfjörð fór ég á fullt í íþrótt-
irnar en var einnig mikið hjá föður-
fólkinu mínu í Brekkukoti. Það hef-
ur verið sagt að ég og Guðmundur
afi minn, sem nú er dáinn blessað-
ur, vorum mjög líkir. Ég sóttist því
eftir að vera í sveitinni og batt ótrú-
lega mikil og sterk tengsl við Borg-
arfjörðinn og kalla það alltaf að fara
„heim,“ þegar hann er nefndur, þótt
ég hafi ekki búið þar í fimmtán ár.
Raunar er eini ókosturinn við kon-
una mína að hún er Sunnlending-
ur,“ segir Arnar og hlær við. „Ég
vildi náttúrlega sjálfur að við vær-
um öllum stundum í sveitinni minni
þegar við erum hér á landi, en Sel-
foss er oftast fyrsti viðkomustað-
ur, en þaðan er fljótlega farið upp í
sveitina mína.“
Landið alltaf fallegt
þegar búið er erlendis
Í spjallinu við Arnar kemur fljótlega
fram að þrátt fyrir að hafa búið ytra
um árabil og stofnað þar fjöslkyldu
er stutt í heimþrána í kappanum. „Já
ég neita því ekkert. Hugurinn stefn-
ir alltaf heim, en við tökum þetta
bara skref fyrir skref. Konan mín
er í löngu sérnámi og það er áætlun
okkar að hún ljúki því áður en heim
verður haldið. En vissulega er landið
okkar alltaf fallegt þegar maður býr
erlendis. Það þekkja sennilega flest-
ir ef ekki allir sem búið hafa á er-
lendri grundu. Enda finnst mér fal-
legasta kvæði sem ég veit, Blómið,
eftir Davíð Stefánsson þar sem hann
yrkir um heimahagana. Hver get-
ur neitað sannleikanum í því, segir
Arnar, og fer með nokkrar ljóðlínur
í hinu þekkta kvæði þjóðskáldsins.
Allsstaðar gott að búa
Arnar hefur verið viðloðandi þjálfun
landsliða í körfuknattleik bæði hér
heima á Íslandi og í Danmörku und-
anfarin fimm ár. Hann var ráðinn
aðstoðarþjálfari íslenska U18 lands-
liðs karla árið 2012 en næstu tvö ár
þar á eftir gegndi hann sömu stöðu
hjá U20 ára landsliði Dana. Und-
anfarin ár hefur hann svo aðstoð-
að Peter Ökvist og nú síðast Craig
Pedersen við þjálfun íslenska karla-
landsliðsins. „Markmiðið mitt er að
þjálfa körfubolta þar til ég hætti að
vinna. Það er náttúrlega út af fyrir
sig galið markmið þar sem þetta er
eitt ótryggasta starf sem til er. En
þar sem ég set ekki miklar kröfur um
hvar ég bý veitir það manni ákveð-
in tækifæri, það er allsstaðar gott að
búa ef rétta hugarfarið er til staðar.“
Myndu láta vaða í
gegnum hurðina
Arnar segir að hver þjóð hafi sín kar-
aktereinkenni sem móti þær hvort
sem er í íþróttum eða á öðrum svið-
um. „Ég sakna til dæmis ákveð-
inna eiginleika í Dönum sem ein-
kenna okkur Íslendinga. Ég get tek-
ið dæmi til að útskýra hvað ég á við:
Sem dæmi, ef liðum frá Íslandi ann-
ars vegar og Danmörku hins vegar
væri fyrirskipað að hlaupa í gegnum
hurð, þá myndu Danirnir líklega slá
á fund og ræða hver væri best til þess
fallinn að opna hurðina. Íslending-
arnir myndu hins vegar láta vaða í
gegnum hana og alls ekki athuga
hvort hún væri til dæmis opin! Dan-
ir eru agaðri en búa ekki yfir sömu
vinnusemi og Íslendingar.“
Fórnfýsi og dugnaður
er lykillinn
Í framhaldi af þessu förum við að
ræða þann árangur sem Íslendingar,
þessi smáþjóð norður í Atlantshafi,
er að ná í fjölmörgum íþróttagrein-
um. Nefna má knattspyrnu, hand-
bolta, golf, sund, frjálsar íþróttir og
fjölmargar aðrar greinar. Hvern-
ig útskýrir aðstoðarþjálfari íslenska
karlalandsliðsins í körfu þennan
árangur? „Það er sagt úti í Dan-
mörku að vinnusemi sé aðalsmerki
okkar Íslendinga. Það er til dæm-
is þekkt að Íslendingar ytra eigi af
þeim sökum auðvelt með að útvega
sér vinnu. Ósérhlífni og áræðni var
þannig sá neysti sem komið hefur
okkur lengra en margar aðrar þjóð-
ir og mikið fjölmennari geta státað
af. Mér dettur einmitt hann afi minn
í Brekkukoti í hug. Hann var sjálf-
ur duglegur og ósérhlífinn. Hann
hafði einhvern tímann vinnumann
sem hann mat mikils fyrir dugnað.
Sagði að hann væri t.d. bara tíu mín-
útur að skófla í sig matnum og væri
svo rokinn út til verkanna. Á sama
hátt má segja að þetta kapp sem við
Arnar Guðjónsson aðstoðarþjálfari íslenska körfuboltalandsliðsins tekinn tali
„Árangur Íslendinga í íþróttum má
rekja til vinnusemi og ósérhlífni“
Arnar Guðjónsson aðstoðarþjálfari íslenska karlalandsliðsins í körfubolta. Ljósm. mm.
Arnar og Dröfn ásamt börnum sínum Iðunni og Bjarka.
Stundum þarf að tala hreina íslensku við þessa dómara, nú eða dönsku!