Hlynur - 15.12.1962, Síða 7

Páll Heiðar Jónsson:
Ræða flutt á árshátíð
SF/SÍS í Reykjavík
Kæra samstarfsfólk og heiðruðu
gestir.
Þá erum við loksins stödd á hinni
langþráðu árshátíð Starfsmannafé-
lags SÍS, höfuðhátíð ársins fyrir
utan kannski jólahátíðina. Það gleð-
ur mig mjög að sjá ykkur þarna
svona glöð og södd, jafnframt því að
ég veit, að það gleður ykkur mjög að
sjá mig hérna, þrátt fyrir „nervusi-
tetið“.
Vanir ræðumenn og félagsmála-
skörungar fjalla aldrei svo um nokk-
urn hlut, að þeir dragi ekki fram
djúpsett dæmi um gildi hans, sögu,
orsakir og jafnvel afleiðingar. Nú
er ég hvorugt af þessu, og sé þvx
enga ástæðu til að fara inn á þá
braut, enda mun ykkur flestum aug-
ljóst gildi árshátíða og þessarar sér-
staklega; hér borðar fólk góðan mat
fyrir smápening og kynnist hvað
öðru. Hafi einhver hér inni áhuga
fyrir sögu árshátíðarinnar, má upp-
lýsa, að hún var fyrst haldin árið
1948, en að öðru leyti vísast í Sam-
vinnusöguna.
Aftur á móti gætu afleiðingar árs-
hátíðarinnar verið skemmtilegt og
yfirgripsmikið umræðuefni, sem
falla mundi undir ýmsa málaflokka;
hér drep ég aðeins á tvo: Heilbrigðis-
málin með tilliti til ofneyzlu vissra
drykkjartegunda, og kirkjumálin með
tilliti til þeirra kynna, sem stofnast
hér á hátíðinni og leitt geta til
ákveðinnar kirkjulegrar ahafnar.
Það var á annan í nýári, það herr-
ans ár 1958, að ég trítlaði upp á
þriðju hæð Hvíta Hússins við Sölv-
hólsgötu, og „meldaði" mig reiðu-
búinn til þjónustu. Þar tók við mér
grannur, skilningsríkur, ungur mað-
ur, sem sagði: „Velkominn til okkar“,
og bauð mér síðan sæti. Sagðist hann
mundi hringja í Kristleif Jónsson,
en sá ætti ráð fyrir mér. í fyrstu
þrjú skiptin, sem hann hringdi, var
á tali hjá Kristleifi, en loksins náðist
samband og ungi skilningsríki mað-
urinn fylgdi nýsveini niður á fyrstu
hæð og opnaði þar dularfullar dyr.
Þá gaus á móti okkur ógurlegur
og með afbrigðum ljótur söngur, ef
söng skildi kalla, úr þessu herbergi.
Þar sátu inni þrjár manneskjur. í
svipinn tók ég mest eftir höfðing-
legum miðaidra manni, gráum í
vöngum með yfirskegg. Var mér
sagt, að maður þessi héti Björn
Stefánsson, og hann raulaði gjarn-
an fyrir munni sér, samstarfsfólki
sínu til skemmtunar.
Þegar gegnum hinar tvöföldu dyr
að herbergi aðalféhirðis kom, sást
önnum kafinn maður með tvö sím-
tól sitt við hvort eyra og talandi í
bæði í senn, skrifandi með annarri
hendinni og leitandi að skjölum með
hinni. Þegar tími gafst til milli sím-
tala og andlita, sem birtust og hurfu
á víxl í dyrunum — flest betlandi
peninga — setti Kristleifur mig inn
í starfið, sem einkum átti að vera
Framh. á bls. 29.
hlynur 7