Hlynur - 15.10.1983, Síða 32

gaman, en hann gat líka verið á-
kveðinn þegar það átti við.
Þú hefur nú sjálfur tekið þátt í
glensi og gamni?
Ég veit það ekki, menn hafa þol-
að mér margt, en nú er ég orðinn
gleyminn og hættur að fylgjast með.
En félagslífið hér hefur alltaf verið
gott. Skömmu eftir að ég kom hing-
að fengum við salinn hér uppi, og
hann er mikið notaður. Áður var lítill
salur I gömlu verksmiðjunni, og þar
voru sett upp leikrit á hverjum vetri,
og fólk var áhugasamt um að
skemmta sér.
Stundum hefur þú kastað fram
stöku og flutt gamanmál?
Ég hef stundum verið píndur til
að segja brandara og flytja gaman-
vísur á samkomum. Þetta hefur ver-
ið svona nýtt og gamalt, ýmsir hús-
gangar og stundum hef ég skotið
inn einni og einni bögu.
Lát heyra.
Það er þá kannski ein úr pólitík-
inni:
Svavar minn með sóma réð,
sfst er líkur héra.
Hann hefur lært að vinna við
að vera ei neitt að gera.
Og einhvern tíma var Trausti að
lýsa veðrinu, sem var nú heldur ó-
fétislegt, og ég dró það saman
svona:
Kóiguský með skafrenning,
skarabrot i landnyrðing.
Ofanhríðar hraglandinn
hreytir skít í mannskapinn.
Einhvern tíma voru að koma
hingað nýjar vélar, og menn biðu
spenntir eftir þeim. Þá varð þetta til:
Nú skal bjarga bráðum vanda,
breyta öliu í kembingu.
Menn í hópum híma og standa
hrifnir, eftir sendingu.
Ekki er þetta nú merkilegur kveð-
skapur, og fæst af því sem gert var,
en það kom sér vel á góðri stund.
Hér í gamla daga var mikið um
gamanvísnasöng, en þetta voru vís-
ur augnabliksins og til þess eins að
koma fólki í gott skap og fá það til
að hlæja.
Eitthvað hefur þú málað?
Ég hef málað dálítið, en það eina,
sem ég hef lært, var á námskeiði
hjá Hauki Stefánssyni frá Möðrudal.
Hann var góður málari og bjó hér á
Akureyri. Einu sinni málaði ég alla
veiðistaði í Laxá.
Þú ert mikill áhugamaður um lax-
veiði?
Já, ég hef farið margar góðar
veiðiferðir í Laxá og er einn af
stofnendum Strauma, sem er fé-
lagsskapur veiðimanna í Laxá. Einu
sinni man ég eftir að óg og félagi
minn vorum við Hólmavaðsstíflu, og
þá varð hjólið á flugustönginni minni
ónýtt. Ég þurfti að vefja inn á það,
og kastaði út til að rétta línuna af.
Þá kemur lax æðandi og bítur á. Þá
varð félaga mínum svo mikið um að
hann ólmaðist við að kasta og festi
fluguna í húfunni, og húfan sveif í
fallegum boga langt út í á. Á meðan
barðist ég við laxinn með ónýtt hjól,
og við hliðina á mér stóð félagi
minn og hamaðist við að landa húf-
unni sinni svo ekki flækti. Hann var
miklu æstari en ég og grenjaði eins
og Ijón. Þarna dansaði ég um ána
og gat stundum ekki gert annað við
línuna en að troða henni upp í mig,
en með góðri aðstoð landaði ég lax-
inum og hann var 17 pund.
Já, það eru margar minningarnar
og félagsskapurinn góður í veiði-
húsinu. Þar var margt rætt, sungið
og glatt á hjalla. Á fyrstu árunum
fóru frúrnar sjaldan með, en ég held
að þær hefðu orðið hvumsa að sjá
og heyra til okkar karlanna. Nú eru
þær farnar að vera með og hafa
gaman af. Nú er komið nýtt og mjög
gott veiðihús, en samt er það nú
svo að alltaf kunni ég best við mig
í gömlu skemmunni hans Jóns á
Laxamýri.
Við ána hitti ég Steingrím í Nesi
og Egil á Húsavík. Þeir voru af-
bragðs félagar og góðir menn. Æf-
inlega var létt yfir þeim og þeir létu
vísurnar fljúga. Allt var það fyrir líð-
andi stund og þeir skrifuðu aldrei
neitt niður og fóru aðeins einu sinni
með hverja vísu. Þetta var þeirra
sport. Einhverju sinni kom Stein-
grímur heim til sín, og hafði þá að-
eins fengið einn lítinn titt. Um leið
og hann afhendir konu sinni fiskinn
segir hann:
Eigðu þetta yndið mitt,
ánni gekk ég nærri.
Þér nú rétti þennan titt,
þú hefur séð þá stærri.
Kanntu fleiri góðar sögur?
Svona í svipinn man ég eftir einni
um Gunnar á Fossvöllum. Hann var
að heimsækja Hermann frænda
sinn á Seyðisfirði. Þetta var um vet-
ur og mikill snjór yfir öllu, og hann
renndi sór á skíðum niður af Fjarð-
arheiði. „Og þá,“ sagði Gunnar, „var
ég með spánýjan flókahatt á höfð-
inu, og ferðin var svo mikil á mér,
að þegar ég kom niður og tók ofan
hattinn, þá hafði kollinn skafið af.“
Svo man ég eftir einni um sveit-
unga Björns á Löngumýri. Maðurinn
var heylaus á hörðu voru og fór til
nágranna síns og falaði af honum
hey. Nágranninn var talinn frekar
nískur og þótti selja dýrt. Þegar sá
heylausi spurði hvað heyið ætti að
kosta, svaraði nágranninn: „Ætli ég
selji það dýrara en Björn á Löngu-
mýri,“ en Björn hefur löngum þótt
nokkuð aðgætinn. Eins og hagsýn-
um manni sæmdi ákvað maðurinn
að fara til Björns og vita hvað hey
hans kostaði. Björn svaraði fáu, en
spurði hvort hann hefði farið víða.
Maðurinn sagði sem var af ferðum
sínum og svari nágranna síns. Þá
hummaði í Birni uns hann sagði:
„Ég skal gefa þér heyið.“ Svona eru
Húnvetningar i viðskiptum.
En svona að lokum skal ég segja
þér eína laxasögu. Það beit á hjá
einum góðum manni uppi við land
og upphófst nú mikill leikur. Loks
lagðist laxinn og lá sem fastast. Tók
nú veiðimanninum að leiðast þófið,
og þegar liðið var nokkuð á annan
klukkutíma án þess að laxinn
hreyfði sig, hvað sem togað var og
tætt, þá var farið út á í bát. Þegar
þar kom, sem laxinn átti að vera,
sáu þeir að hann hafði rifið sig
lausan, en um leið hafði festst í
botni, svo það var móðir jörð, sem
maðurinn var að þreyta. En hún er
sein þreytt fósturjörðin, og ef mað-
urinn hefði ekki farið út á bátnum,
þá stæði hann þar líklega enn.
gn-
32
HLYNUR