Litli Bergþór - júl. 2018, Blaðsíða 46

46 Litli-Bergþór
Verksummerki á líkinu bentu til
að það hefði legið þar um nokkurn
tíma, því að þótt ekki sæist mikið
á líkamanum þá var önnur kinnin
músétin og einnig hafði verið
kroppað í hold af beinum annarrar
handarinnar.
Fóru mennirnir með líkið upp
að volgri laug sem sprettur upp
milli Langatanga og Vörðuáss
og sem er þó nokkuð vestar við
ána. Þar var það þvegið og að því
búnu borið heim að Hesti. Stóð til
að geyma það þar þar til smíðuð
hefði verið kista, en síðan átti að
flytja það að Iðu.
Þá bar hins vegar svo við að bústýra
Eyjólfs, Vigdís Guðmundsdóttir
(1853-1916), fékk engan frið
fyrir hávaða og höggum sem
glumdu þar í bænum. Vegna þessa
draugagangs krafðist hún þess að
líkið af Runólfi yrði flutt á brott og
var brugðið á það ráð að flytja það
að Kiðjabergi og hættu höggin
eftir það.
Eyjólfur þessi var sérstakur
maður. Hann giftist aldrei en
hafði, ásamt Vigdísi, tekið að
sér fósturdóttur, Kristínu Ein-
arsdóttur. Skúli Helgason frá
Svínavatni lýsir honum sem
heldur forneskjulegum, bæði í klæðaburði og
framkomu. Hann var þó jafnan hægur og prúður,
talinn óheimskur en talaði aldrei mikið en hefur
máski hugsað meira. Hann var ekki álitinn
mikill atkvæðamaður til framkvæmda en iðinn
og sívinnandi fram á gamals aldur. Ráðvandur
og hinn heiðarlegasti í hvívetna. Fjármaður var
hann talinn afbragðsgóður og glöggur og því
góður hirðir hjarðar sinnar. Fyrir kindur sínar
lifði hann og hrærðist meðan kraftar entust og
hafði góð afnot af þeim. Vigdís dó úr veikindum
á sjötugsaldri þrettán árum eftir að lík Runólfs
fannst, en þau Eyjólfur voru síðustu ábúendur
jarðarinnar Hests. Eigandi jarðarinnar á þessum
tíma var Gunnlaugur Þorsteinssonar á Kiðjabergi.
Send voru skilaboð til Iðu um líkfundinn og komu
fljótlega 10 menn, flestir af Skeiðum, að Kiðjabergi
til að sækja líkið. Var það lagt í kistu á hesta og
kistan flutt á kviktrjám þvert austur yfir Hestfjall
að Árhraunsferjustað þar sem átti að koma henni
yfir Hvítá. Nú brá hins vegar svo við, að þegar
líkflutningsmennirnir komu fram á austurbrún
Hestfjalls og sáu til Hvítár leist þeim ekki á
blikuna og bjuggu sig undir að þurfa að snúa við
aftur að Kiðjabergi vegna ófærðar. Um þetta leyti
voru allmikil harðindi og ísskrið komið í árnar.
Var ísskriðið orðið svo mikið í Hvítá að tvísýnt var
um hvort hægt væri að komast yfir ána. Mennirnir
héldu þó áfram á ferjustaðinn, en þegar þangað var
komið brá svo kynlega við, að ísskriðið greiddist
í sundur og íslaus vök myndaðist þvert yfir ána.
Eyjólfur Ólafsson
(1846-1933) bóndi á
Hesti í Grímsnesi fann lík
Runólfs er liðið var fram
á haustið. Bústýra hans,
Vigdís Guðmundsdóttir
(1853-1916) átti þó erfitt
vegna reimleika þegar líkið
var geymt á bænum.
Eftir ferjuslysið 18. september barst lík Runólfs niður eftir Hvítá þar til hann fannst við bæinn
Hest við sunnanvert Hestfjall..