Fréttablaðið - 24.09.2016, Side 76

Þýðir ekkert að drepast úr svartsýni
Guðbjörg Þorsteinsdóttir, nefnd Gugga í Bæ í daglegu tali, er ekkja og móðir Pálínu. Hús
hennar og ungu hjónanna eru sam-
föst. Nú verður hún ein eftir í Bæ.
Hún láir unga fólkinu ekkert að fara.
„Ef fólk er orðið leitt er um að gera
fyrir það að fara meðan það á kost
á vinnu annars staðar. Það getur
gengið erfiðlegar þegar það eldist.
Aldurinn er eins og bremsa. Það er
heldur engin endurnýjun í búskap í
hreppnum og ekkert framtíðarplan
af neinu tagi,“ segir hún og ber fram
kaffi og kleinur að ramm íslenskum
sið.
Gugga er uppalin á Finnboga-
stöðum, spölkorn frá Bæ, og hefur
átt heima í Trékyllisvík alla tíð. „Ég
flutti bara yfir skurð og girðingu á
sínum tíma,“ bendir hún á glaðlega.
Hún segir mun meira líf hafa verið í
sveitinni í hennar uppvexti, til dæmis
hafi hún fermst í 11 barna hópi. En
svo hafi smáfækkað. „Unga fólkið fór
í skóla og skilaði sér ekki heim heldur
skapaði sér framtíð annars staðar,
eins og gengur,“ segir hún. Sjálf á hún
fjögur börn og ellefu barnabörn, auk
stjúpdóttur í Ameríku sem á dóttur
og tvo dóttursyni. „Svo ég er orðin
langamma á ská,“ segir hún brosandi.
Hún kveðst ósköp róleg yfir breyt-
ingunum á bænum þó auðvitað sakni
hún unga fólksins. „Krakkarnir eru að
spyrja hvar ég mundi helst vilja vera,
ég segi að mér sé alveg sama, ég þurfi
alls staðar að byrja upp á nýtt.“ Hún
ætlar samt að vera heima í vetur og
kveðst ekkert kvíðin. „Það þýðir
ekkert að drepast úr svartsýni. Ég hef
gaman af handavinnu og lestri og að
horfa á sjónvarpið. Nú svo verð ég að
hreyfa mig og elda handa mér. Ef mér
leiðist fer ég bara í símann og hringi.
Svo er fólk hér alls staðar í kring.“
En ætlar hún ekki að hafa nokkrar
kindur sér til skemmtunar? „Nei, það
skapar bara vandræði. Þá er ég föst,“
segir hún ákveðin. „Hingað er flogið
tvisvar í viku yfir veturinn og ég vil
geta skroppið suður að hitta fólkið
mitt þegar mér dettur það í hug. Ég
er ekki nema hálftíma!“
Þetta
verður alltaf
sveitin mín
Fólkið í Bæ, Guðbjörg Þorsteinsdóttir, Magnea Fönn átta ára, Aníta Mjöll tíu ára, Pálína Hjaltadóttir og Gunnar Helgi Guðjónsson. FréttABlAðið/SteFán kArlSSon
Gunnþóra
Gunnarsdóttir
gun@frettabladid.is
Álasar syninum ekki
Nú er ég komin í morgun-kaffi til Guðmundar, bróður Guggu, sem býr í nýlegu húsi
á Finnbogastöðum. Eldhúsið angar
því Linda dóttir hans, sem kom að
sunnan kvöldið áður, er með tvö-
falda marensköku í ofninum. Meðan
á bakstri stendur gengur hún milli
glugga og skyggnir ærnar, sem sumar
heita algildum kvenmannsnöfnum
eins og Ósk og Vigdís, hún talar um
þær eins og hjartkærar vinkonur og
hrósar þeim fyrir falleg lömb.
Þorsteinn, þrítugur sonur Guð-
mundar, ætlar að skera niður mest
allan fjárstofninn og flytja burt, en
verður þó með nokkrar ær á fóðrum
að Heiðarbæ í Steingrímsfirði. Hann
kveðst eiga vísa vinnu í byggingar-
vöruverslun í Reykjavík til að byrja
með, svo sé hann opinn fyrir öllu,
jafnvel að kíkja út fyrir landsteinana.
„Ég ætla bara að reyna að standa
mig, hvar sem ég verð,“ heitir hann.
Eins og Gugga systir hans sér
Guðmundur fram á að verða einbúi,
hvernig skyldi það fara í hann?
„Svona og svona,“ svarar hann
Gunnar Helgi Guðjóns-son og Pálína Hjalta-dóttir í Bæ eru meðal þeirra ungu bænda sem bregða búi í Árneshreppi. Þau eru
þar núna að sinna smalamennsku og
ráðstöfun fjárins en fluttu að Vogum
á Vatnsleysuströnd fyrr í haust
með dæturnar tvær, Anítu Mjöll og
Magneu Fönn, svo þær gætu hafið
skólagöngu þar jafnsnemma öðrum.
Gunnar er byrjaður í vinnu hjá fyrir-
tækinu Stólpa í Reykjavík en Pálína er
heima við og tekur á móti stelpunum
að skóladegi loknum.
Spurður hvernig honum líði með
að yfirgefa sveitina svarar Gunnar:
„Mér líður ágætlega, svipað og þegar
ég kom. Þetta eru bara breytingar.“
Pálína er uppalin í Bæ en Gunnar
í Mýrartungu 1 í Reykhólasveit. Þau
hittust á balli í Sævangi við Stein-
grímsfjörð undir lok síðustu aldar.
Sambandið þróaðist og þau settust að
á Reykhólum þar sem Gunnar starf-
aði við Þörungaverksmiðjuna. Þang-
að kom Hjalti, faðir Pálínu, og bauð
þeim að taka við búinu í Bæ, sem þau
þáðu og hófu búskap þar árið 2000.
Síðan eru liðin 16 ár. Bústofninn var
um 700 fjár þegar flest var. Gunnar
kveðst hafa þekkt hverja kind með
nafni og finnst það ekkert merkilegt.
En sér hann ekki eftir þeim nú? „Nei,
ég finn bara til
léttis. Við selj-
um þær líka
flestar á fæti
í Reykhóla-
sveitina.“
Þ ó a ð
Gunnar sé
a ð f l u t t u r
ó a r h a n n
ekki við að
v e g u r i n n
í sve i t i n a
sé lokaður
nokkra mánuði á vetri vegna snjóa
og segir miklar breytingar hafa orðið
til bóta í samgöngum og samskipta-
málum á seinni árum. „Tengdapabbi
sagði mér að stundum hefði vegurinn
ekki verið ruddur frá nóvember fram
í maí, júní, en flugið hafi bjargað. Nú
hefur Vegagerðin þá reglu að ryðja
einu sinni frá áramótum til 20. mars
og reyna að halda opnu eftir það.“
Hann segir flugvöllinn á Gjögri hafa
verið lagðan bundnu slitlagi fyrir
tveimur árum og tölvusamband
verða sífellt betra. „Í sumar fengum
við 4G, langt á undan ýmsum öðrum
sveitarfélögum. Þar hjálpar ferða-
mannastraumurinn, það er pressa
á að sambandið sé gott út af öryggi
þeirra.“
ákvörðun sem tók á
Gunnar fer sem sagt ekki vegna
biturleika út í stjórnvöld. „Nei, allur
biturleiki hvarf þegar ég ákvað að
hætta. En það tók á að ákveða það.
Mér fannst eiginlega furðulegast að
það var léttara fyrir Pálínu en mig þó
hún sé rótgróin hér. Ég sagði henni
á vissum tímapunkti að mig langaði
að fara að fækka fénu. Svona viku
seinna spurði hún hvort við ættum
ekki bara að hætta alveg. Þá varð allt
auðvelt á eftir.“
Pálína kveðst sátt við þessa
ákvörðun ekki síst stelpnanna vegna
sem nú eru átta og tíu ára. „Mig lang-
ar að leyfa þeim að kynnast fleira
fólki og komast í meiri félagsskap
jafnaldra. Ég met það sem hluta af
menntun. Þeim hefur verið afskap-
lega vel tekið í Vogunum.“
En er þeim hjónum ekki legið á
hálsi fyrir að fara? „Jú, jú,“ svarar
Gunnar. „Sumir segja að það sé
okkur að kenna að hreppurinn sé
að fara í eyði, ég segi að það sé bara
einum að kenna, þá heldur fólk að ég
nefni eitthvert nafn en ég segi: Þeim
síðasta sem fer.“
Þó að töfrar Árnes-
hrepps á Ströndum
séu ótvíræðir á
lygnum haustdögum
þegar Trékyllisvíkin
er spegilslétt og jörð-
in skartar fegurstu
litum, þá steðjar að
honum vandi nú
vegna fólksfækk-
unar. Tíu manns eru
á förum, þar af fimm
börn, og meðalaldur
hækkar í sveitinni. ↣
Það eru blessaðar kindurnar sem búskapurinn í árneshreppi snýst um. nú fækkar
þeim verulega.
2 4 . s e p t e m b e r 2 0 1 6 L A U G A r D A G U r32 h e L G i n ∙ F r É t t A b L A ð i ð