Morgunblaðið - 03.09.2019, Blaðsíða 23

gang fór ég ein í orlof til þeirra og
naut góðra stunda með Guðrúnu
sem voru mér dýrmætar.
Í byrjun árs 2017 varð breyting
á lífi Guðrúnar þegar hún veiktist
af sjúkdómnum sem nú hefur lagt
hana að velli. Á þessu veikinda-
tímabili annaðist Kristján hana af
mikilli umhyggju og virðingu.
Þrátt fyrir alvarleika sjúkdóms-
ins sýndi Guðrún alla tíð aðdáun-
arvert æðruleysi. Í byrjun sumars
var ekki hægt að veita henni þá
hjúkrun sem hún þurfti heima og
naut hún síðustu mánuðina hjúkr-
unar á Landspítalanum og Drop-
laugarstöðum.
Ég sakna sárt minnar góðu vin-
konu og frænku. Við Hilmar send-
um Kristjáni, börnum hennar og
öðrum ástvinum innilegar samúð-
arkveðjur.
Dórothea Sigurjónsdóttir
(Dóra frænka).
Það er ekki auðvelt verk fyrir
okkur hjónin að rifja upp minn-
ingar okkar um svo hjartkæra
vinkonu sem hún Guðrún Ólafs-
dóttir hjúkrunarkona var.
Áratuga vinátta í gleði og
glaumi ásamt oft daglegum um-
gangi leitar á hugann. Það er
óhætt að segja að Guðrún hafi
verið hvers manns hugljúfi sem
og maðurinn hennar hann Krist-
ján Ingvarsson. Saman voru þau
miðpunktar í fjölbreyttu félagslífi
í Orlando þar sem sólin merlar
strætin daga flesta.
Svo mikil vináttubönd sá mað-
ur blómstra með fólki í Íslend-
inganýlendunni þarna í Ventura,
að ekki verða söm eftir að Guðrún
veiktist fyrir nær þremur árum
og lagði af stað í sína erfiðu
þrautagöngu. Þetta voru átakan-
legir tímar fyrir okkur vini henn-
ar að horfa upp á þróunina og
skynja það algjöra hjálparleysi
sem tekur við þegar mannleg
þekking er komin á sín endamörk.
Enn er skilningur okkar svo
skammt á vegi á eðli lífsins og
þeim lögmálum sem hinar 30
trilljónir fruma lúta sem í manns-
líkamanum eru, að gagnvart trufl-
unum í gangverkinu sem gera ein-
hverjar af þeim fjórum milljónum
frumuskipta í mannslíkamanum
sem fram fara á hverri sekúndu
afbrigðilegar, að við getum ekki
haft afgerandi áhrif á þær til bóta.
Víst hefur mannsandanum miðað
áfram í þeirri þekkingarleit og
hugsanlega munu einhver finnast
svör síðar. En það er of seint fyrir
þá sem nú hafa greitt sitt gjald.
Verkefnið er svo yfirþyrmandi
flókið að það er í rauninni með
ólíkindum hversu miklu vísindin
hafa þó áorkað til að auka skilning
og bæta læknisaðferðir.
Guðrún háði hetjulega baráttu
við ólæknandi sjúkdóm sinn.
Hreysti hennar var slík að henni
tókst að lifa 30 mánuði meðan
flestir endast aðeins helming þess
tíma. Hjúkrun Kristjáns og að-
hlynning á 24/7-vakt hans allan
þennan tíma hefur áreiðanlega
ráðið miklu um. Einnig umhyggja
sonar hennar Ólafs og annarra að-
standenda, sem voru vakin og sof-
in í að reyna að hjálpa til, svo og sá
aragrúi vinafólks þeirra hjóna
sem heimsótti þau á Eiðistorginu í
þessum hörmungum hefur skipt
miklu máli.
Mannkostir Kristjáns og létt
lund út á við átti sinn þátt í að
gera öllum þessar heimsóknir
kærkomnar.
Guðrún var kona fönguleg á
velli, skolhærð og fríð sýnum.
Hún var létt í lund og vinur vina
sinna. Hún var hófsmanneskja í
öllu sín dagfari og rösk til verka.
Snemma í okkar vinskap lá ég
veikur þarna í Orlando og engdist
í hósta. Þá kom Guðrún sem ég
þekkti þá ekki mikið óbeðin með
inflúensumeðal sem hún hellti í
mig. Svo þjáður var ég þarna að
ég trúi því enn að hún hafi þarna
langt til bjargað lífi mínu.
Hjónaband þeirra Kristjáns
voru þau síðari í röð fyrir bæði.
Börn þeirra beggja mynduðu
stóra fjölskyldu utan um þau þar
sem hvergi bar skugga á í sam-
skiptum. Mannkostir þeirra hjóna
blöstu svo við öllum sem þeim
kynntust að ég hygg að þeir finn-
ist ekki sem ekki hafa þau hjón í
hávegum.
Við erum öll ríkari sem Guð-
rúnu kynntumst af því einu að
hafa átt þess kost að vera sam-
vistum við hana. Minning hennar
lifir með okkur svo lengi sem okk-
ar vitund endist.
Halldór Jónsson verkfr.
Í dag er elskuleg vinkona okk-
ar Guðrún Ólafsdóttir borin til
grafar eftir löng og erfið veikindi.
Við hjónin minnumst hennar með
ástúð og hlýhug, en hún hefur svo
sannarlega auðgað líf okkar síð-
ustu tvo áratugina. Þegar vinur
okkar Kristján Ingvarsson kynnti
hana Guðrúnu fyrir okkur sum-
arið 1998 vorum við strax sam-
mála um að hann hefði hlotið mik-
ið happ að finna svona fallega og
góða konu. Árið eftir fórum við til
Orlando, þar sem Guðrún og
Kristján áttu heima, og þar með
hófust okkar góðu kynni. Við
hjónin héldum þaðan til Los Ang-
eles, en ég dvaldist þar í rann-
sóknarleyfi frá Háskóla Íslands
vorið 1999. Guðrún og Kristján
áttu á þeim tíma erindi til borg-
arinnar og við hittumst þar aftur
og héldum upp á sameiginlegan
afmælisdag Kristjáns og Sigríðar
Maríu með pomp og prakt á fínum
veitingastað við Malibu-strönd-
ina.
Já, það voru góðir tímar sem nú
fóru í hönd. Við hittumst reglu-
lega í Orlando, en heimili Guðrún-
ar og Kristjáns í Ventura varð
eins konar samkomustaður og
menningarmiðstöð Íslendinga
þar. Þær eru margar veizlurnar
sem við höfum setið í húsi þeirra
Guðrúnar og Kristjáns, og þar var
ávallt glatt á hjalla. Einkum eru
minnisstæðar afmælisveizlur
Kristjáns 18. marz, en þar voru
oft um 100 manns samankomin til
að gleðjast með þeim hjónum. Þá
var ekki síður notalegt að koma
við í stuttri heimsókn, fá kaffibolla
hjá Guðrúnu og stundum þiggja
góðar ráðleggingar. Guðrún var
einstaklega hjálpsöm og hafði ráð
rifi undir hverju ef á bjátaði.
Seinni árin stjórnaði Guðrún
gönguklúbbi margra Ventura-
búa, því að nú var farið að huga
betur að heilsufari. Þegar við vor-
um þar á haustin fórum við á
hverjum morgni um níuleytið og
hittum Guðrúnu með gönguhóp
sinn á aðalgötunni. Síðan leiddi
Guðrún okkur um alls kyns króka
og afkima á Ventura-svæðinu og
sýndi okkur hluti sem við vissum
varla að væru þar til. Þessar
gönguferðir voru okkur mikið
tilhlökkunarefni, enda hafði Guð-
rún dásamlega nærveru, svo að
öllum leið vel í návist hennar.
Það var því mikið áfall fyrir
okkur vini hennar þegar hún
greindist með illvígan sjúkdóm og
flutti með Kristjáni til Íslands til
að takast á við þennan vágest. Við
heimsóttum Guðrúnu af og til í
íbúð hennar og Kristjáns við Eið-
istorg. Það var alveg sama hversu
veik hún var, hún brosti til okkar
og tók þátt í fjörugum samræðum
eftir beztu getu. Við sáum hana
síðast í sumar, rétt áður en við
héldum af stað til langdvalar í
Berlín, og kvöddum hana innilega
með ósk um að sjá hana aftur þeg-
ar heim væri komið. Þetta varð
hins vegar síðasta samvera okkar,
því að nokkrum dögum eftir heim-
komu okkar frá Berlín var Guð-
rún öll.
Á þessari stundu er okkur mik-
ill söknuður efst í huga en um leið
þakklæti til æðri máttarvalda fyr-
ir að hafa gefið okkur þennan
tíma saman með Guðrúnu. Hún
hafði mannbætandi áhrif á alla í
kringum sig. Við hefðum svo
sannarlega viljað njóta samvista
við hana miklu lengur. Við vottum
Kristjáni og öðrum aðstandend-
um Guðrúnar innilega samúð okk-
ar og kveðjum yndislega mann-
eskju.
Edvarð Júlíus og Sigríður
María Sólnes.
MINNINGAR 23
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 3. SEPTEMBER 2019
✝ Sigurður Blön-dal fæddist á
Esjubergi, Kjal-
arnesi, 26. mars
1928. Hann lést á
Droplaugarstöðum
22. ágúst 2019.
Sigurður var
sonur Helgu Sig-
urðardóttur, f. 6.
júní 1899, d. 25.
janúar 1988, og
Magnúsar Jónsson-
ar Blöndal, f. 9. apríl 1899, d.
5. júlí 1979. Helga var gift Þor-
birni Bjarnasyni, f. 12. október
1890, d. 9. maí 1971. Magnús
var giftur Ólafíu Guðrúnu
Blöndal, f. 14. mars 1903, d. 21.
desember 1983. Þeirra dóttir
er Unnur Pálsdóttir.
Hinn 11. júlí 1964 kvæntist
Sigurður Sólveigu G. Blöndal,
f. á Kjörvogi í Strandasýslu 17.
júli 1939, d. 26. maí 2019. Þau
skildu.
Börn Sigurðar og Sólveigar
eru: 1) Helgi Þorbjörn, f. 8.
nóvember 1964. 2) Guðmundur,
f. 2. september 1970, maki
fluttist til Reykjavíkur. Þar
starfaði hann fyrstu árin hjá
Rafmagnsveitu Reykjavíkur,
var síðar um allmörg ár við
húsasmíðar víðsvegar um land-
ið og við Sigölduvirkjun sem þá
var í uppbyggingu. Frá árinu
1979 starfaði Sigurður sem
leigubifreiðastjóri, fyrst hjá
Bæjarleiðum en síðar hjá
Hreyfli, fram að starfslokum
árið 2003.
Sigurður tók virkan þátt í
félagsstörfum og gegndi trún-
aðarstörfum fyrir Hreyfil en
hann átti sæti í stjórn félagsins
til margra ára, fyrst sem ritari
þess og síðar sem varaformað-
ur. Þá var Sigurður kappsamur
spilavinur og spilaði brids við
samstarfsmenn sína á Hreyfli
ásamt því að taka reglulega
þátt í bridsmótum sem haldin
voru á vegum félagsins.
Sigurður gekk í Kiwanis-
félagið Kötlu árið 1995 og tók
virkan þátt í starfsemi þess fé-
lags allt til dánardags.
Sigurður naut þeirrar gæfu
að eignast sex barnabörn og
eitt langafabarn.
Útför Sigurðar fer fram frá
Fossvogskirkju í dag, 3. sept-
ember 2019, klukkan 13.
Ingibjörg Hilmars-
dóttir, f. 14. sept-
ember 1966. Þau
skildu. Sonur
þeirra er Guðjón
Breki, f. 19. júlí
2001, sonur Ingi-
bjargar er Hilmar
Númi, f. 24. júní
1992. 3) Dagný, f.
12. nóvember 1971,
maki Bjarni Reynir
Kristjánsson, f. 28.
september 1963. Dætur þeirra
eru Brynhildur Eva, f. 9. nóv-
ember 2010, og Hrafnhildur
Eyja, f. 14. október 2014. Börn
Dagnýjar og fyrrverandi maka,
Eiríks Bergmann Einarssonar,
f. 6. febrúar 1969, eru Sólrún
Rós, f. 14. nóvember 1994,
hennar dóttir er Dagný Birna,
f. 15. nóvember 2018, og Einar
Sigurður, f. 2. júní 1999.
Sigurður dvaldist með móð-
ur sinni á Esjubergi á Kjalar-
nesi en fluttist með henni að
Ormstöðum í Grímsnesi á
fyrsta aldursári. Þar bjó hann í
rúma þrjá áratugi þar til hann
Englar Guðs þér yfir vaki og verndi
pabbi minn
vegir okkar skiljast núna, við sjáumst
ekki um sinn.
En minning þín hún lifir í hjörtum
okkar hér
því hamingjuna áttum við með þér.
Þökkum kærleika og elsku, þökkum
virðingu og trú
þökkum allt sem af þér gafstu, okkar
ástir áttir þú.
Því viðmót þitt svo glaðlegt var og
góðleg var þín lund
og gaman var að koma á þinn fund.
Með englum Guðs nú leikur þú og lítur
okkar til
nú laus úr viðjum þjáninga, að fara
það ég skil.
Og þegar geislar sólar um gluggann
skína inn
þá gleður okkur minning þín, elsku
pabbi minn.
Vertu góðum Guði falinn er hverfur þú
á braut
gleði og gæfa okkur fylgdi með þig
sem förunaut.
Og ferðirnar sem fórum við um landið
út og inn
er fjársjóðurinn okkar pabbi minn.
(Guðrún Sigurbjörnsdóttir)
Ég sakna þín, elsku pabbi
minn.
Þín
Dagný.
Þegar ég hitti Sigurð tengda-
föður minn fyrst tók á móti mér
hávaxinn maður og þreklegur.
Hann tók þétt í hönd mér og ég
fann lófann hverfa inn í þennan
stóra hramm sem hann rétti á
móti mér. Augun rannsakandi en
góðleg og brosið vingjarnlegt svo
mér leið strax vel í návist hans.
Þessi tilfinning velvildar og hlýju
átti eftir að einkenna samskipi
okkar Sigurðar alla tíð.
Sigurður ólst upp að Ormsstöð-
um í Grímsnesinu og bjó þar
ásamt móður sinni og stjúpföður í
ríflega þrjátíu ár, allt þar til hann
fluttist til Reykjavíkur og hóf
störf hjá Rafveitunni. Síðar starf-
aði hann við húsasmíði um all-
langt skeið þar til hann tók til við
leigubifreiðaakstur, fyrst hjá
Bæjarleiðum en síðar hjá Hreyfli.
Sigurður kvæntist Sólveigu G.
Blöndal árið 1964 og eignuðust
þau þrjú börn; Helga, Guðmund
og Dagnýju. Sigurður bjó fjöl-
skyldu sinni fallegt heimili í Foss-
voginum þar sem börnin gátu not-
ið þess frjálsræðis í uppvextinum
sem fylgir Fossvogsdalnum.
Þó að leiðir þeirra Sólveigar
hafi að endingu skilið hélst vin-
skapur alla tíð þeirra á milli og
augljóst að gagnkvæm umhyggja
var óhögguð. Það var Sigurði því
mikið áfall þegar Sólveig féll frá
síðastliðið vor.
Sigurður tengdapabbi hafði
alla tíð lifandi áhuga á okkur af-
komendum sínum og okkar fjöl-
skyldum. Það var notalegt að sitja
með honum yfir kaffibollanum og
svara spurningum hans um það
sem við vorum að fást við á hverj-
um tíma. Þá brást aldrei velvildin,
hvatningin og umhyggjan fyrir
því að okkur gengi sem best og að
okkur liði vel.
Sigurður sat ósjaldan við skrif-
borðið sitt yfir spilunum þegar
okkur bar að garði. Hann hafði
mikla ánægju af spilum, var
slyngur bridsspilari og tók þátt í
ófáum bridsmótum á vegum
Hreyfils. Hann kenndi börnum
sínum og seinna barnabörnum að
spila og eiga þau hlýjar minningar
um góðar stundir yfir ólsen ólsen,
lönguvitleysu eða kapli með
pabba sínum og afa.
Mikilvægasta lexían var samt
alltaf sú að ekki mætti hafa rangt
við því það væri lítils virði að
vinna spil með þeim hætti. Þessi
afstaða var einkennandi fyrir Sig-
urð og náði langt út fyrir spilast-
undirnar til lífsins alls
Eins og fyrr segir var Sigurður
með stærri mönnum en nærvera
hans var ávallt lítillát. Hann var
hógvær í framgöngu, blátt áfram
og var einstaklega jákvæður og
hæglátur í fasi. Á langri ævi
ávann hann sér virðingu og traust
þeirra sem umgengust hann og
fengu að kynnast heilsteyptum og
heiðarlegum manni sem lét sér
annt um fjölskyldu sína og var
traustur vinur.
Farðu í friði, elsku tengda-
pabbi, og takk fyrir allt það góða
sem þú gafst okkur. Við geymum í
hjarta okkar ótal dýrmætar
minningarnar um þig um ókomna
tíð.
Bjarni.
Hann liggur út af í stofunni
heima hjá sér í Kjalarlandinu. Af-
slappaður. Hæverskur. Höfuðið
hvílir á mjúkri sófabríkinni. Glett-
ið en næstum ógreinanlegt bros
leikur á vör. Á borðinu kólnar
kaffið í glæru mjólkurglasi –
þannig hafði hann vanist á það í
sveitinni forðum.
Einhvern veginn svona sé ég
hann fyrir mér. Líkast til er há-
degi og hann nýkominn inn af ár-
degisvaktinni. Gerðist leigubíl-
stjóri eftir áratuga slitastörf sem
smiður. Sigurður Blöndal var há-
vaxinn og glæsilegur á velli. Stór-
skorinn. En sérdeilis mjúkur í
lund. Hann var góðmenni í orðs-
ins allra fyllstu merkingu. Greið-
vikinn með eindæmum. Hugul-
samur. Hafði aldrei neitt á
hornum sér.
Leiðir okkar lágu saman á ann-
arri öld þegar hann varð tengda-
faðir minn í rétt rúman áratug.
Svo fækkaði fundum okkar. Eins
og gengur. En við áttum okkar
stund fyrr í sumar, við útför stóru
ástarinnar í lífi hans, Sólveigar
Blöndal. Fráfall hennar markaði
ekki síður þáttaskil í lífi Sigurðar.
Hann var kominn á sína endastöð.
Langaði ekki lengra.
Því miður næ ég ekki að fylgja
honum í dag svo þessi kveðja hér
verður að duga. Blíður afi barna
minna er nú farinn. Við minnumst
hans öll af hlýju. Og þakklæti.
Eiríkur Bergmann.
Elskulegur afi minn
Það er sárt að kveðja svona
hugljúfan og ástúðlegan afa. Afi
Siggi bjó yfir einstöku skaplyndi,
eitthvað sem fjölmargir mættu
taka sér til fyrirmyndar. Jafn-
lyndi hans var fágætt og umtalað í
stórfjölskyldunni. Fólk hafði al-
veg sérstakt orð á því hversu in-
dæll hann var og góðmennskan
uppmáluð. Nærveran sem hann
bjó yfir var einstaklega þægileg
og ég mun ætíð minnast hans með
hlýju í hjarta. Skopskyn hans er
mér ekki síður minnisstætt. Hér
er eitt dæmi.
Á mínu öðru aldursári ákvað afi
að stríða mér góðlátlega og bjóða
mér hákarl. Hann beið eftir að ég
myndi spýta honum út úr mér og
yggla mig. En í staðinn fyrir að
hláturinn tæki við af glottinu í
þetta sinn, kom á hann undrunar-
svipur, því mér þótti hákarlinn
þvert á móti hið mesta lostæti og
bað um ábót. Hann þreyttist aldr-
ei á að rifja upp þessa sögu og ég
fann alltaf væntumþykju hans í
frásögninni.
Afi reyndist mér alltaf vel.
Hann kenndi mér bróðurpartinn
af þeim spilum sem ég kann í dag
auk þess að kenna mér frá blautu
barnsbeini að í þeim mætti ekki
svindla. „Ég spila ekki við svindl-
ara,“ sagði hann og þá neyddist ég
til að taka upp spilastokkinn á ný
og stokka og þar með eyðileggja
röðunina sem ég hafði lagað
sjálfri mér í hag. Heimili hans
stóð okkur barnabörnunum alltaf
opið.
Hann bjó í göngufjarlægð frá
skólanum, sem bauð upp á tíðar
heimsóknir. Ég valdi það gjarnan
fram yfir annað að ganga yfir
Hringbrautina til þess að setjast
við hvíta eldhúsborðið á Ásvalla-
götunni.
Afi bar í mig gos, kleinur og
kex. Svo settist hann hjá mér og
spilastokkurinn tekinn til handa-
gagns. Fallegri sál væri erfitt að
finna.
Hans verður saknað og ég kveð
afa Sigga með grátstaf í kverkum.
Sólrún Rós Eiríksdóttir.
Sigurður Blöndal HINSTA KVEÐJA
Elsku besti afi. Þú varst
alltaf rosalega góður við
okkur. Við söknum þín
mjög mikið. Takk fyrir að
vera alltaf svona góður við
okkur. Takk fyrir að gefa
okkur alltaf kex og kleinur
þegar við komum í heim-
sókn til þín.
Kær kveðja,
Brynhildur Eva og
Hrafnhildur Eyja
afastelpur.
Elskuleg móður-
systir mín, Margrét
Sveinsdóttir, 97 ára
er farin. Blessuð sé
minning hennar, uppáhalds
frænku minnar.
Hún var falleg, glæsileg kona
há og grönn, dökkhærð með brún
augu.
Magga var mjög náin móður
minni Ástu, þannig að hún var allt-
af stór hluti af barnæsku minni.
Ég man fyrst eftir henni á
fyrstu æviárum mínum á Skóla-
vörðuholtinu. Amma á Freyjugöt-
unni, Magga á Baldursgötunni og
við á Þórsgötunni.
Hún var svo kraftmikil með
stórt hjarta og hafði einlægan
áhuga á öllu, mjög fróðleiksfús,
þannig að það var hægt að ræða
við hana um allt. Hún hafði góða
frásagnargáfu og sagði svo
skemmtilega frá.
Magga var höfuð fjölskyldunn-
ar. Hún hélt öllum ættbálknum
saman.
Allir sem áttu leið í miðbæinn
komu við hjá Möggu sem bauð
alltaf upp á 15 kökusortir, gott
spjall og mikinn hlátur, hvort sem
þú varst barn eða fullorðinn.
Margrét
Sveinsdóttir
✝ MargrétSveinsdóttir
fæddist 24. júní
1922. Hún andaðist
15. ágúst 2019.
Útför Margrétar
fór fram 26. ágúst
2019.
Hún var alltaf svo
létt, hlý og skemmti-
leg með góðan húmor
og hló alltaf svo dátt
og laðaði alltaf það
besta fram í fólki.
Afmælisboð son-
anna voru hlaðin
súkkulaði, rjóma,
hnallþórum og mörg-
um börnum. Bestu
veislurnar.
Mummi maður
hennar var líka yndislegur, hlát-
urmildur og hlýr og synirnir
Gunnar, Karl, Björgvin og Þórir
eru allir miklir öðlingsmenn.
Þrátt fyrir að hún hafi búið við
miðbæinn sagðist hún sjaldan eiga
erindi þangað nema til að sinna
brýnustu þörfum vegna þess að
þangað hefði hún lítið að sækja.
Flýtti sér alltaf heim. Það gætu
einhverjir komið á meðan!
Heimilið var svo sannarlega fé-
lagsmiðstöð þess tíma.
Hún fylgdist með öllum íþrótt-
um í sjónvarpi af brennandi áhuga
til að vera umræðuhæf um allar
þær íþróttagreinar sem afkom-
endurnir stunda.
Svo var hún mjög bókhneigð og
var alltaf gaman að ræða við hana
um bókmenntir.
Þau hjónin ferðuðust víða um
landið og var Magga uppnumin af
náttúrufegurðinni sem hún
þreyttist aldrei á að lofa.
Votta fjölskyldu hennar mína
dýpstu samúð.
Anna Geirsdóttir.