Morgunblaðið - Sunnudagur - 08.09.2019, Blaðsíða 14

VIÐTAL
14 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 8.9. 2019
ég á ekki að geta leikið,“ segir hann og hlær.
„Eitthvað til að ögra mér. Ég get þá farið út á
hættulega jaðra og þá kynnist ég sjálfum mér
betur. Þegar maður fer yfir einhverja þrösk-
ulda sem maður hélt að maður kæmist ekki yf-
ir er það ákveðinn sigur. Þar kemur keppn-
isandinn inn í þetta,“ segir Ingvar og bætir við
að eftir því sem ferillinn lengist sé sífellt nauð-
synlegra að ögra sér til þess að staðna ekki.
Ingvar segist passa vel upp á að taka ekki að
sér meira en hann ræður við.
„Það er alveg hægt að brenna út og vinna yf-
ir sig. Fólk hugsar stundum að það ætti að fara
að snúa sér að einhverju öðru og sumir leik-
arar fara út í leikstjórn eða kennslu ef þeir
verða leiðir á að leika eða missa áhugann. Ég
hef aldrei misst áhugann en hef reynt frekar
að passa mig á að vinna ekki of mikið.“
Algjör harmonikkudellukarl
Hlutverkin þar sem Ingvar hefur þurft að fara
vel út fyrir þægindarammann eru orðin æði
mörg en líklega var eitt af því fyrsta þegar
Ingvar lék „mesta karlrembusvín í heimi“ eins
og hann orðar það.
„Það er orðið ansi langt síðan en ég man
þegar ég lék í leikriti sem hét Sannur karl-
maður. Ég lék karlrembusvín sem kúgar eig-
inkonu sína. Mér fannst ég ekki vera nógu
djúpt ofan í jörðinni til að takast á við þennan
mann. Ég bað búningahönnuðinn um þunga
skó svo ég fengi einhverja þyngd í mig; ein-
hvern massa. Ég man að ég hugsaði, hvernig á
ég að gera þetta? Því ég þurfti að stækka mig
án þess að gera það með offorsi; hafa það
áreynslulaust,“ segir hann.
„Svo hef ég leikið hlutverk þar sem karakt-
erinn er harmonikkuleikari, klassískur gít-
arleikari eða tannlæknir,“ segir Ingvar en fyr-
ir þau hlutverk þurfti hann mikinn
undirbúning.
„Í Ég er meistarinn, eftir Hrafnhildi Haga-
lín, lék ég klassískan gítarleikara og fór því í
tíma í gítarleik. Ég safnaði nöglum og pússaði
þær og var endalaust að æfa mig á klassískan
gítar, en fyrir kunni ég bara nokkur grip,“ seg-
ir Ingvar.
„Svo þegar Benni Erlings setti upp Jeppa á
fjalli fannst honum alveg kjörið að Jeppi spil-
aði á harmonikku, af því að hann hafði séð mig
spila á harmonikku. Hann hélt auðvitað að ég
væri miklu betri en ég var,“ segir Ingvar og
hlær.
„Þannig að ég fór á netið og lærði nýja
fingrasetningu og var stöðugt að æfa mig á
harmonikkuna. Nú er ég orðinn algjör harm-
onikkudellukarl. Svona ýtir þetta starf manni
út í hitt og þetta.“
Alltaf hræddur um að festast
Eftir leiklistarskólann var Ingvar fastráðinn
við Þjóðleikhúsið þar sem hann vann í áratug
en segist hafa fengið að taka að sér verkefni
meðfram föstu vinnunni.
„Ég var alltaf hræddur um að festast og hef
alltaf verið hræddur um það. Þótt það sé gott
að tilheyra hópi vildi ég ekki vera bara þjóð-
leikhúsleikari. Ég tók þátt í verkum hjá öðrum
leikhópum og var alltaf að fá frí til að fara eitt-
hvað annað. Ég var þarna samt í full tíu ár en
þá fannst mér ég þurfa að finna ferskari vinda
og við stofnuðum Vesturport árið 2001. En
þetta var góður skóli og í Þjóðleikhúsinu sleit
ég barnsskónum sem leikari og fékk magnaða
reynslu í ótal hlutverkum af ýmsum toga. Ég
lærði svo mikið af því að leika margar sýningar
í röð, nýútskrifaður úr skóla, eins í Kæru Je-
lenu og Meistaranum, sem voru svo vinsælar.
Ég lék í níutíu sýningum af Meistaranum og
170 af Kæru Jelenu,“ segir Ingvar og tekur
fyrir að það sé þreytandi.
„Nei, það eru alltaf nýir áhorfendur og sýn-
ingarnar eru aldrei eins. Það er alltaf eitthvað
skemmtilegt sem gerist á hverju kvöldi. Alltaf
eitthvað óvænt.“
Ingvar segir margt geta komið fyrir á lif-
andi leiksviði; fólk getur ruglast á texta, eða
leikarar jafnvel hlaupið yfir stóran kafla.
„Ég elska svona stundir þegar það gerist
sem á ekki að gerast. Af því að áhorfandinn
heldur yfirleitt að hlutirnir eigi að vera svona.
Við leikararnir getum ekki dottið úr karakter
eða hlaupið út af sviðinu; við verðum að finna
út úr málinu,“ segir Ingvar og nefnir einnig að
það hafi komið fyrir að rafmagnið hafi farið af í
miðri sýningu.
„Það gerðist í leikferð úti á landi að húsið
réð ekki við hina máttugu kastara Þjóðleik-
hússins,“ segir hann og hlær.
Englarnir standa upp úr
Við vendum kvæði okkar í kross og förum út í
kvikmyndaleikinn. Ingvar segist telja að hann
hafi komið að um áttatíu verkefnum sem kvik-
mynda- og sjónvarpsleikari og er því af mörgu
af taka. Í dag skiptir Ingvar vinnunni nokkuð
jafnt á milli leiksviðsins og kvikmyndarinnar
og segist jafnvel leika meira fyrir kvikmynda-
vélina heldur en á sviðinu.
Ingvar man vel eftir fyrsta kvikmynda-
hlutverkinu sem var í mynd Óskars Jón-
assonar, SSL-25 en þá var Ingvar enn í leiklist-
arskólanum. „Við máttum ekki leika í neinu
utan skólans en fengum undanþágu af því að
þetta var skólaverkefni. Við Óskar erum bekkj-
arbræður úr grunnskóla og það var gaman að
geta gert þetta með honum. Það hafa ekki
margir séð þessa mynd en hún varð algjört
kult,“ segir hann og brosir að minningunni.
„Fyrsta stóra, stóra hlutverkið var í Englum
alheimsins en áður hafði ég leikið í Ingaló og í
Djöflaeyjunni, þar sem hlutverkið var rosalega
ögrandi,“ segir Ingvar og bregður sér snöggv-
ast í gervi útigangsmannsins Grjóna og röddin
verður djúp og hrjúf. „Það voru einhverjir sem
fíluðu það og aðrir ekki,“ segir hann og hlær.
Aðspurður hvaða kvikmynd standi upp úr
svarar Ingvar: „Englarnir standa alltaf upp úr
af því að hún var svo vinsæl og er enn, hún lifir
svo lengi. Eins með Mýrina, hún lifir ágætlega.
Sumar myndir sofna fljótlega, það fennir yfir
þær, á meðan aðrar lifa lengur.“
Blóðið flæðir út í fingurgóma
Við ræðum um muninn á sviðsleik og kvik-
myndaleik. „Ef ég er að leika fyrir mjög stóran
sal þá gerist það næstum ósjálfrátt, og ég finn
það um leið og ég fer að hugsa um það, að blóð-
streymið fer alveg út í fingurgóma og út í tær.
Þú verður að hafa sterkari áru þegar þú ert að
leika á stóru sviði því það má ekki gera það með
offorsi. Þannig að maður fer í aðeins annan gír,
en samt sem áður gerist það líka fyrir framan
myndavélina. Munurinn er aðallega sá að þú ert
með opinn kontakt við áhorfandann þegar þú
ert að leika á sviði; í beinu sambandi við þann
sem skynjar. En myndavélin er alltaf á milli
okkar í kvikmyndaleik, en hún er engu að síður
mikilvæg og maður þarf að leika af öllum lífs og
sálar kröftum fyrir þetta tæki, bæði míkrófón-
inn og linsuna. Þá þarf maður að skynja hvern-
ig miðillinn skynjar mann,“ segir hann.
„Stundum er misskilningurinn sá að fólk
heldur að leikarinn þurfi að gleyma sér full-
komlega í leikgleðinni, svo hann geti verið eðli-
legur. En það er alls ekki þannig; því meðvit-
aðri sem hann er um allt í kringum sig, því
betra,“ segir Ingvar og útskýrir að leikarinn
þurfi að skynja rýmið vel, meðleikarana og öll
tækin og tólin.
„Ef þú ert með skynjun á þessu öllu nærðu
betur að miðla leiknum til áhorfandans.“
Harrison Ford er raunverulegur
Ævintýralegur ferill Ingvars hefur leitt hann
til mekka kvikmyndanna, en fyrsta Holly-
wood-mynd hans var kafbátamyndin K-19.
„Það var meiriháttar ævintýri; þetta var
karlasamfélag en leikstjórinn var Kathryn
Bigelow. Hún stjórnaði okkur með harðri
hendi sem var ágætt en tökur stóðu yfir í þrjá
mánuði. Harrison Ford og Liam Neeson voru
stóru pólarnir þarna en ég lék vélstjórann og
þeir fyrsta og annan kaptein. Þannig að ég var
mikið með þeim í stjórnklefanum. Þeir eru
báðir alveg frábærir og reyndust mér mjög
vel. Liam var að reyna að fá mig í einhverjar
myndir eftir þetta og benti gjarnan á mig.
Hann hringdi einu sinni í mig þegar hann kom
til Íslands en við gátum ekki hist því miður.“
Sópar maður ekki öllu til hliðar þegar Liam
Neeson hringir og vill hittast í kaffi?
Ingvar skellihlær. „Ég var að leika á Ísa-
firði,“ segir hann og þótti það greinilega miður
að missa af Liam.
„Það notalega við það að kynnast leikurum
úti í heimi er að sjá að þeir eru að fást við það
sama og þú og hugsa svipað. Það vilja allir
gera vel og það er gaman að vita að þegar allt
kemur til alls erum við eins og ein fjölskylda.“
Ingvar er ósköp hógvær þegar talið berst að
því hversu merkilegt það er að leika í Holly-
wood. „Ég hef ekkert verið að velta þessum
hlutum neitt fyrir mér. En auðvitað er fyndið
að sjá stjörnur eins og Harrison Ford. Ég man
að ég horfði á hann og hugsaði, já ok, hann er
þá raunverulegur. En hann var strax svo
þægilegur. Krakkarnir mínir komu í heimsókn
og hann stakk sjálfur upp á að taka mynd af
sér með þeim.“
Everest æðislegt ævintýri
Af fleiri erlendum kvikmyndum sem Ingvar
hefur leikið í má nefna stórmynd Baltasars,
Everest. „Ég fór í prufu fyrir það því við vild-
um gera þetta allt rétt. Hann var ekki að ráða
mig af því ég væri gamall vinur hans. Ég var í
keppni við einhverja Rússa og vann þá,“ segir
hann brosandi.
„Myndin var æðislegt ævintýri. Við vorum
mest í tökum í Ölpunum og í stúdíói í Róm og
London. Ég lærði svo mikið af þessu því þarna
vorum við að segja frá raunverulegum atburð-
um. Það mynduðust líka svo mikil átök við
gerð myndarinnar; ég var að berjast fyrir
mínum karakter, að hin sanna saga yrði sögð.
Anatoli Boukreev, sem ég lék, skrifaði tvær
sögur eftir atburðinn til að leiðrétta rang-
færslur um hann. Þannig að ég þvílíkt barðist
fyrir þennan mann. Ég tók hann virkilega í
fangið,“ segir Ingvar og greinilegt er að hon-
um var umhugað um þennan löngu látna fjall-
göngumann.
Í bræðralagi með Depp
Ingvar er með umboðsmenn í Los Angeles og
London og fer oft í prufur sem fara fram í
gegnum netið. Umboðsmenn hans senda á
’Hún er ekki um mann sem erí krísu þó að hún sé ummann sem er í krísu. Hún er umtvenns konar ást; skilyrðislausa
ást milli barns og afa og rosalega
tilfinningaþrungna ást milli
manns og konu sem er dáin.
„Rosalega stór þáttur í myndinni er samband mitt og stelpunnar og það samband sem myndaðist á milli okkar var sent af himnum ofan og skiptir höf-
uðmáli fyrir minn karakter,“ segir Ingvar um samband sitt við Ídu Mekkín Hlynsdóttur sem leikur á móti honum í myndinni Hvítur, hvítur dagur.