Morgunblaðið - Sunnudagur - 08.09.2019, Blaðsíða 12

VIÐTAL
12 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 8.9. 2019
H
ann rennir í hlað kaffihússins á
Granda á reiðhjóli, sportlega
klæddur í gallabuxum og
strigaskóm, með sólgleraugu á
nefi enda skín sólin glatt þenn-
an fallega haustdag. Mættur er einn ástsælasti
leikari þjóðarinnar, Ingvar E. Sigurðsson, sem
enn einu sinni vinnur leiksigur, nú í myndinni
Hvítur, hvítur dagur sem frumsýnd var á föstu-
dag; mynd sem fær mikið lof gagnrýnenda.
Ingvar hefur staðið á sviði í um þrjátíu ár og í
seinni tíð birtist hann ekki síður á hvíta tjaldinu
eða á skjánum að gleðja landsmenn og heims-
byggðina með vönduðum leik sínum.
Þegar blaðamaður undirbjó sig fyrir viðtalið
kom í ljós að afar fá stór viðtöl höfðu birst við
Ingvar í gegnum tíðina sem kom á óvart. Hann
var með útskýringu á reiðum höndum.
„Það er misskilningur að allir leikarar séu
athyglissjúkir; það á alla vega ekki við um
mig,“ segir hann og hlær.
Ingvar segir vel geta farið saman að vera hlé-
dræg persóna og leikari. „Að leika snýst ekki
um að vera frjálslegur, heldur um að hemja sig.
Þetta er eins og að temja hest. Maður þarf að
temja sjálfan sig, aga sig inn í hinar og þessar
aðstæður. Þegar ég var í Hross í oss myndinni
fannst mér sambærilegt að eiga við hryssuna og
að eiga við karakterinn minn. Stundum verður
karakterinn sem þú ert að leika að vera frjáls
en þú verður að hemja hann. Það þarf alltaf að
taka í taumana en samt að leyfa honum að halda
að hann sé frjáls um leið og maður stjórnar hon-
um,“ segir Ingvar og játar að þar komi öll
reynslan til góða. Og reynsluna hefur hann
sannarlega. En áður en við köfum dýpra í
leyndardóma leiklistar er ekki úr vegi að kynn-
ast Ingvari aðeins betur og fá hann til að segja
frá hvernig hann endaði á að glíma við leiklist-
argyðjuna og gera það að ævistarfi.
Leikstjórinn gaf sig ekki
Ingvar er alinn upp í Bústaðahverfinu í
Reykjavík, sonur hjónanna Sigurðar Ólafs-
sonar og Guðbjargar Þorleifsdóttur, lang-
yngstur sex systkina.
„Ég var mikið í Vestmannaeyjum og í Mið-
firði í sveit á sumrin og svo þegar ég var í
menntaskóla flutti ég með foreldrum mínum í
Borgarnes þar sem pabbi tók við stöðu sím-
stöðvarstjóra,“ segir Ingvar og segir foreldra
sína hafa rekið fataverslanir við Laugaveg áð-
ur en þau fluttu sig um set.
„Það var mjög hollt fyrir mig að koma úr
borginni á minni stað. Það tóku allir eftir því
að kominn væri nýr strákur í bæinn og ég fékk
smá athygli sem ég hafði svo sem aldrei þráð
en fannst á einhvern hátt notaleg,“ segir hann
og hlær.
„Ég var boðinn velkominn í svo margt; í
kirkjukórinn og svo í hljómsveit með nokkrum
strákum. Svo var ég togaður inn í leikfélagið;
leikdeild Skallagríms sem er ungmennafélagið
í Borgarnesi,“ segir Ingvar en þegar þarna er
komið er hann um tvítugt.
„Ég hafði engan tíma í þetta því ég var bæði
að vinna og í menntaskóla en vinkona mín
blekkti mig með því að segja að þetta væri
bara lítið námskeið. Þegar námskeiðið var búið
var mér boðið eitt af aðalhlutverkunum í
Dúfnaveislunni eftir Halldór Laxness en ég af-
þakkaði. En leikstjórinn hætti ekki fyrr en ég
gaf mig. Ég hafði enga reynslu en hafði áhuga
á menningu og er alinn upp við það að dást að
góðum listamönnum, ekki síst leikurum,“ segir
hann og endaði á að þiggja hlutverkið.
Þar með var teningnum kastað og Ingvar
kominn á svið. Hann segir áhugann hafa kvikn-
að fljótt. „Ég fór að skilja þetta betur. Að leik-
list er ekki bara að tala og muna texta heldur
er hún svo líkamleg. Miklu meira en fólk áttar
sig á. Dansinn og fýsíkin heillar mig mjög, eins
og dansleikhús. Ég hef reynt að toga það meira
inn í leikhúsið en fólk er minna fyrir abstrakt
leikhús. Fólk þarf svo mikið að skilja en það er
hægt að skynja og skilja ekki neitt en njóta
þess samt. Þá fer hugurinn á flug.“
Narraður út í leiklist
Eftir ævintýrið á fjölum litla leikhússins í
Borgarnesi lá leiðin í leiklistarskólann. Þó var
það ekki meðvituð ákvörðun frekar en það að
standa á sviði í Borgarnesi.
„Ég tók ekki þessar ákvarðanir sjálfur held-
ur voru það aðrir sem nörruðu mig í þetta.
Guðjón Guðmundsson, félaga minn, langaði að
sækja um skólann og vildi fá mig með. Ég
ákvað að það væri kjörið tækifæri og komst
inn, sem var ekkert auðvelt. Þarna voru
krakkar úr Herranótt sem þekktust öll en ég
kom þarna kaldur inn og þekkti engan. En ég
komst inn og það varð ekki aftur snúið,“ segir
Ingvar og sér hann ekki eftir þeirri ákvörðun.
Í bekknum var einnig Edda Arnljótsdóttir
leikkona sem er eiginkona Ingvars til margra
ára. Saman eiga þau fjögur börn, sá yngsti er
nýorðinn tvítugur. Þrjú af börnunum hafa lagt,
eða hyggjast leggja, listina fyrir sig. „Þetta
sogast allt í sömu áttina þó að það hafi ekki
verið ætlunin að vera eins og pabbi og mamma.
Snæfríður er leikkona og Áslákur er að hefja
feril í óperusöng. Sigurður er í listaháskól-
anum í leiklistardeildinni og Hringur er enn í
menntaskóla og gefur ekkert upp um fram-
haldið,“ segir Ingvar og brosir.
„Við foreldrarnir vorum alls ekki að ýta
þeim út í leiklist en þau voru oft beðin um að
leika hlutverk því það vantaði oft krakka í leik-
húsin. En þau hafa verið dugleg að afþakka ef
þau hafa ekki mátt vera að því. Áslákur og
Snæfríður léku með mér í Kaldaljósi og nokkr-
um sviðsverkum,“ segir hann og segir sér lí-
tast vel á að börnin feti leiklistarbrautina.
„Þetta getur verið mjög hollt fag og er mjög
forvitnilegt. Þú ert að kynna þér alls kyns að-
stæður sem þú myndir annars ekki gera. Í
mínu tilviki hef ég sóst eftir hlutverkum sem
Leikarinn Ingvar E. Sigurðsson segist
reyna að velja sér ögrandi verkefni. „Ég
get þá farið út á hættulega jaðra og þá
kynnist ég sjálfum mér betur.“
Morgunblaðið/Ásdís
Eins og að temja hest
Kvikmyndin Hvítur, hvítur dagur er nú í kvikmyndahúsum borgarinnar. Ingvar E. Sigurðsson á stórleik sem persónan Ingi-
mundur og hefur nú þegar unnið til verðlauna fyrir leik sinn. Ingvar á að baki tæplega þrjátíu ára feril og skiptir tíma sínum jafnt
á milli kvikmynda og leiksviðs. Hann hefur leikið í Hollywood-myndum og gengið meðal stórstjarna en er með báða fætur á
jörðinni og sækist ekki eftir frægðinni. Hann leggur allan sinn metnað í starfið og segist sífellt vera að ögra sjálfum sér.
Ásdís Ásgeirsdóttir asdis@mbl.is
’Að leika snýst ekki um aðvera frjálslegur, heldur umað hemja sig. Þetta er eins og aðtemja hest. Maður þarf að
temja sjálfan sig, aga sig inn í
hinar og þessar aðstæður.