Morgunblaðið - 07.10.2019, Side 18

18 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 7. OKTÓBER 2019
✝ Hrönn Garð-arsdóttir fædd-
ist í Vest-
mannaeyjum 25.
janúar 1970. Hún
lést á Landspít-
alanum 24. sept-
ember 2019.
Foreldrar
Hrannar voru Cam-
illa Bjarnason, f. 8.
mars 1949, d. 7. maí
1999, og Garðar
Sverrisson, f. 11. janúar 1949.
Seinni kona Garðars er Gerður
Kristjánsdóttir, f. 16. júlí 1949.
Systkini Hrannar eru Bryndís, f.
20. jan. 1974, maki Jón Einar
Sverrisson, Hörður, f. 15. nóv.
1979, maki Ingibjörg Helga
Skúladóttir. Hálfsystir Hrannar,
samfeðra, er Júlíana, f. 16. jún.
1989, maki Hildur Baldurs-
dóttir. Börn Gerðar af fyrra
Menntaskólanum í Reykjavík
árið 1991. Hún lauk embættis-
prófi í læknisfræði vorið 2001. Á
árunum 2001-2005 var Hrönn
læknir bæði á Íslandi, í Frakk-
landi og í Svíþjóð. Frá árinu
2005 var Hrönn læknir við Heil-
brigðisstofnun Austurlands.
Hún lauk sérnámi í heimilis-
lækningum árið 2011 og fluttist
þá ásamt eiginmanni sínum til
Egilsstaða. Hún var heimilis-
læknir við HSA Egilsstöðum
fram til dauðadags. Frá 1. sept-
ember 2016 gegndi hún stöðu
yfirlæknis við stofnunina.
Hrönn gegndi ýmsum trún-
aðarstörfum fyrir hönd Lækna-
félags Austurlands og var for-
maður félagsins á árunum
2012-2018.
Hrönn tók virkan þátt í starfi
Oddfellowreglunnar á Íslandi
frá árinu 2008. Hún var stofn-
félagi í Rebekkustúku nr. 15,
Bjarkar á Egilsstöðum þegar
Oddfellowreglan steig sín fyrstu
skref á Austurlandi árið 2010.
Útför hennar fer fram frá
Vídalínskirkju í dag, 7. október
2019, klukkan 13.
hjónabandi eru
Kristján Hreinn, f.
6. okt. 1975, maki
Linda Björk Ein-
arsdóttir, og Berg-
lind, f. 18. sept.
1979, maki Gunnar
Bjarnþórsson.
Eftirlifandi eig-
inmaður Hrannar
er Páll Sigurjón
Rúnarsson skip-
stjórnarmaður, f.
23. júlí 1971. Þau gengu í hjóna-
band 23. júlí 2011. Foreldrar
Páls eru Rúnar Olsen, f. 17. júlí
1946, og Aðalbjörg Guðmunds-
dóttir, f. 30. ágúst 1947. Systkini
Páls eru Guðný Ingibjörg, f. 16.
apríl 1969, maki Bjarni Ólafs-
son, og Helena Rós, f. 27. maí
1978.
Hrönn ólst að mestu upp í
Garðabæ. Hún útskrifaðist frá
Mér hefur aldrei þótt eins erf-
itt og nú að setjast niður til að
skrifa nokkur orð. En það er
heldur ekki oft sem maður ætlar
að skrifa minningargrein um
dóttur sína, blessunarlega.
Kannski er það það erfiðasta sem
lagt er á mann, að horfa upp á
barnið sitt deyja og geta ekkert
gert því til bjargar.
Hrönn mín, við áttum margar
stundir saman og skildu þær nær
undantekningarlaust eftir já-
kvæðar minningar. Þú komst í
heiminn í Vestmannaeyjum í
byrjun þorra 1970 eftir að hafa
látið bíða eftir þér í um hálfan
mánuð. Fyrstu mánuðina vorum
við með svolítið lausbeislaða bú-
setu, ýmist í Reykjavík eða í
Vestmannaeyjum. Um haustið
fluttum við til Noregs, Þránd-
heims nánar tiltekið, og vorum
þar í rúm fjögur ár. Á þeim tíma
mynduðust sterk bönd og sam-
heldni meðal Íslendinga í Þránd-
heimi, einkum námsmanna, en
Íslendingar sem stunduðu nám í
Þrándheimi á þessum árum voru
allmargir og varstu aufúsugestur
á mörgum heimilum þeirra enda
fjölskyldumynstrið oft svipað.
Þegar heim var komið eftir að
námi mínu lauk lá leið okkar í
Mývatnssveitina og dvölin þar
varð tæp fimm ár. Heilt ævin-
týraland fyrir gáskafulla stelpu,
sem nú átti orðið litla systur, sem
kynna þurfti fyrir öllum ævintýr-
unum og kynjaverunum sem
hraunið þar bauð upp á.
Garðabærinn varð síðan
heimabær þinn og við tók hefð-
bundin skólaganga í grunnskól-
um bæjarins og síðan stúdents-
próf frá Menntaskólanum í
Reykjavík vorið 1991. Að stúd-
entsprófi loknu tókstu þér góðan
tíma til að velja hvað þú vildir
mennta þig til. Þú gafst þér m.a.
tíma til að skoða almennar skurð-
lækningar bæði í Frakklandi og í
Svíþjóð. Það sem réði líklega
mestu um að þú lærðir heimilis-
lækningar var að þú sást hve
heimilislækningar eru yfirgrips-
mikil og krefjandi sérgrein. Til að
kynnast starfi heimilislækna sem
best starfaðir þú á ýmsum heilsu-
gæslustöðvum á landsbyggðinni
og á bráðamóttökunni í Reykja-
vík. Og minnist ég heimsókna til
þín víða um landið. Lengst af
varstu þó á Austurlandi, enda var
námsstaðan gefin út við Heil-
brigðisstofnun Austurlands.
Þú kynntist eiginmanni þínum,
Páli S. Rúnarssyni frá Reyðar-
firði. Þið eigið sjö ára gamlan son,
Garðar Pál. Ég bið þeim guðs
blessunar í þeim verkefnum sem
fram undan eru. Og ég minni á að
dyrnar hjá afa Garðari og ömmu
Gerði standa ykkur ætíð opnar.
Hrönn mín, enn ert þú á far-
aldsfæti, nú á slóðum sem eru
okkur mannverum ókunnar. Ég
trúi því að verkefnið sem bíður
þín sé afar brýnt, fyrst þú ert
kölluð til.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum)
Pabbi.
Elsku Hrönn systir mín er lát-
in. Hún var stóra systir mín með
öllu sem sá góði titill felur í sér.
Hún var elst af okkur þremur
systkinum og var aðalfyrirmynd-
in þegar ég var lítil stúlka. Það
var fátt sem hún gerði sem mér
þótti ekki æðislegt. Hún var
skynsöm, fyndin, klár og mjög
ákveðin. Henni þótti ég aftur
ekki alveg eins æðisleg eins og
gengur með yngri systur!
Það var gaman að vera í kring-
um Hrönn. Hún sagði skemmti-
lega frá og það var gaman að
segja henni frá skemmtilegum
atvikum. Það var alltaf tilhlökk-
unarefni þegar við systkini vor-
um þrjú saman komin og ekki síð-
ur eftir að makar okkar komu til
sögunnar. Hrönn átti til að hlæja
svo dátt að tárin runnu og þá var
ekki annað hægt en að hlæja
með.
Hrönn var líka uppáhalds-
frænkan hjá dætrum mínum!
Þann titil fékk hún fljótt því hún
veitti dætrum mínum óskipta at-
hygli þegar þær voru að spjalla
við hana. Hún spurði út í hvað
þær væru að gera og dáðist að því
sem þær sýndu eða sögðu henni
frá með stolti. Þeirra hagur var
henni jafn mikilvægur sem þær
væru hennar eigin.
Hrönn lærði læknisfræði og
starfaði sem heimilislæknir. Hún
tók þá ákvörðun að mjög vel
ígrunduðu máli og eftir að hafa
kynnt sér starfsemi mismunandi
deilda LSH auk þess að starfa á
spítölum erlendis. Þegar hún
kom heim til að taka sér enn betri
tíma til að ákveða framtíðina lágu
leiðir hennar og Palla saman. Þá
tók lífið nýja stefnu. Þau bjuggu
sér fallegt heimili á Egilsstöðum
og eignuðust augasteininn sinn
hann Garðar Pál.
Hrönn og Palli gerðu margt
saman eins og gengur með sam-
hent hjón. Á heimilinu má sjá
ýmsa muni sem þau hafa flutt
heim úr ferðum sínum um heim-
inn. En ferðirnar voru ekki bara
um útlönd heldur líka hér heima.
Þau fóru víða með hjólhýsið og
við höfum átt saman góðar og fal-
legar stundir í íslenskri náttúru
með fjölskyldunum okkar. Í slík-
um ferðum þótti stelpunum mín-
um mest gaman að sitja í bílnum
hjá Hrönn og Palla að leika við
Garðar Pál frænda.
Elsku Hrönn mín, þessir síð-
ustu mánuðir hafa tekið á okkur
öll. Þegar þú varst í rannsóknum
sem leiddu í ljós krabbameinið
sem bar þig ofurliði, fórum við
tvær saman afar góða ferð til
Spánar þar sem við ræddum um
alla heima og geima. Þar sagðir
þú við mig að það væri margt sem
sækti á hugann við svona aðstæð-
ur. Eitt af því væri hvers virði líf
þitt væri. Því þegar öllu væri á
botninn hvolft, þá væru það eft-
irlifendur sem sætu uppi með
sorgina og missinn. Ég held að
mér sé óhætt að segja að þitt líf
hafi verið af dýrari gerðinni því
missirinn er mikill og sorgin er
djúp.
Elsku Hrönn mín, það er
óbærilega sárt að hugsa til þess
að þú sért ekki lengur hér. Það er
gott að ylja sér við minningarnar,
úr ferðalögunum okkar, öll ótelj-
andi símtölin um allt og ekkert og
samveruna í gegnum árin.
Elsku systir mín, við pössum
strákana þína, Palla og Garðar
Pál, og höldum minningunni um
þig lifandi. Þín
Bryndís systir.
Hrönn Garðarsdóttir var elsta
barn Camillu systur minnar og
fyrsta barn sinnar kynslóðar í
okkar ættlegg. Fæðingar hennar
var beðið með mikilli eftirvænt-
ingu og okkar samheldna fjöl-
skylda hefur alla tíð fylgst með
áhuga og stolti af vegferð hennar
í lífinu. Hún olli heldur engum
vonbrigðum. Hún tók sér ýmis-
legt fyrir hendur en skólagangan
setti þó mest mark á líf hennar
fyrstu árin eins og yfirleitt er
með ungt fólk. Hún gekk hefð-
bundna leið í menntaskóla og
lauk læknaprófi þegar að því kom
og sérhæfði sig í heimilislækn-
ingum. Tilviljun olli því að hún
réði sig tímabundið sem læknir á
Kárahnjúka þegar virkjunin þar
var byggð og kynni af landshlut-
anum og fólkinu í héraðinu réðu
því að hún ákvað að setjast að á
Egilsstöðum. Þar eignaðist hún
góðan mann og þau eignuðust
tápmikinn, skýran og skemmti-
legan dreng, keyptu sér glæsilegt
hús á góðum útsýnisstað yfir
þetta fallega hérað. Allt virtist
eins og best verður á kosið og
björt framtíðin blasti við þessari
litlu hamingjusömu fjölskyldu.
En þá hrundi veröldin. Krabba-
meinið, hinn miskunnarlausi vá-
gestur, lagði þessa heilsuhraustu
frænku mína að velli á undra-
skömmum tíma og eftir stöndum
við ættingjar hennar og vanda-
menn ráðalausir og vanmegnugir
til nokkurrar hjálpar.
Það er þyngra en tárum taki
að verða vitni að slíkum harm-
leik. Við vitum að krabbamein
getur verið afar skæður sjúk-
dómur og baráttan tekur stund-
um skamman tíma. Það er hins
vegar aldrei hægt að sætta sig við
að örlögin séu svona grimm við
náinn ættingja og konu í blóma
lífsins, En maður er ráðalaus og
hjálparvana.
Ég hef notið þeirrar ánægju að
hafa tengst Hrönn sterkum vina-
böndum til viðbótar þeim ættar-
tengslum sem eru á milli okkar.
Hrönn var ákveðin kona með
sterkar skoðanir á viðfangsefn-
um lífsins. Hún var þeirrar skap-
gerðar sem best prýðir lækni
enda vann hún sér mikla hylli í
störfum sínum. Hún var líka bón-
góð og ráðagóð og lét sér annt um
fjölskyldu og vini. Húmorinn var
heldur aldrei langt undan. Góðar
minningar um Hrönn eru margar
og gott að eiga nú þegar vegferð
Hrannar meðal okkar er á enda.
Ég, Herdís og dætur okkar
Heiðrún og Katrín vottum eigin-
manni Hrannar, Páli, og syni
þeirra Páli Garðari dýpstu samúð
en einnig Bryndísi og Herði
systkinum Hrannar, Garðari föð-
ur hennar og öðrum vandamönn-
um. Minningin um okkar elsku-
legu Hrönn Garðarsdóttur mun
lifa.
Pétur Bjarnason.
Við bundumst ævilöngum
vinaböndum í MR, stelpurnar sjö
í saumaklúbbnum sem síðar fékk
nafnið Títturnar. Við áttum það
sameiginlegt að hafa valið
frönsku en ekki þýsku og var
skipað í bekk samkvæmt því.
Hrönn og Villa vinkona hennar
og skólasystir úr Garðabæ voru
árinu eldri en hinar vegna skipt-
ináms í Bandaríkjunum árið áð-
ur. Þær tvær komu hinum fyrir
sjónir sem tvíeyki fyrstu mánuð-
ina og nokkuð áberandi sem slíkt.
Hrönn hávaxin en hin lágvaxin.
Strax kynntumst við því sem
helst einkenndi Hrönn og við
mátum svo mikils. Hún var mál-
gefin, með leiftrandi frásagnar-
gáfu, skemmtilega hreinskilin um
menn og málefni og tók sjálfa sig
ekki of hátíðlega. Ein okkar við-
urkenndi reyndar þennan fyrsta
vetur í MR að hagnýta sér stund-
um málgleði Hrannar á leið í og
úr strætó með því að gera sér er-
indi í úlpuvasa sinn og biðja
Hrönn um að halda á skólatösk-
unni á meðan. Oftar en ekki lagði
Hrönn nógu mikla rækt við sam-
talið til þess að gleyma annarra
manna tösku í hendi sér. Hrönn
tók þessu glensi af stóískri ró.
Ekki dró úr samveru okkar
Hrannar eftir fjörug og dagleg
samskipti á menntaskólaárunum.
Tvær okkar hófu með henni bú-
skap á Fáskrúðsfirði árið eftir
þar sem Hrönn hafði tekið að sér
kennslu en hinar störf í fiski.
Næsta ár dvaldi Hrönn vetur-
langt með einni okkar í París.
Það kom þó að því að Hrönn
þyrfti tímabundið að einbeita sér
að læknanámi. Við létum það
auðvitað yfir okkur ganga að hún
mætti stopult á klúbbfundi með-
an á því stóð. Við nutum þess líka
ríkulega að því loknu að eiga
lækni í svo traustri vinkonu sem
alltaf hafði einlægan áhuga á vel-
ferð okkar og fjölskyldna okkar.
Hrönn var víðförul. Frásagnir
hennar af dvölum erlendis eru
ógleymanlegar. Hún var við jarð-
arberjatínslu í Frakklandi eitt
sumar, vann í sumarbúðum í
Bandaríkjunum, lærði í París,
Strassborg og Gautaborg og
dvaldi víða hérlendis við læknis-
störf. Það var þó á Egilsstöðum
sem Hrönn fann sína heimahöfn.
Það gladdi okkur Títtur innilega
þegar hún kynnti okkur fyrir
Palla og þeirra áformum, að
ógleymdum Garðari Páli. Við
skynjuðum hversu vel Hrönn leið
fyrir austan og ánægð hún var í
sínu starfi. Það sló á sárustu kvöl-
ina við það að missa hana út á
land.
Í saumaklúbbum undanfarin
ár hefur jafnan verið spurt frétta
af Hrönn. Þær voru góðar, alveg
fram að síðustu mánuðum. Í veik-
indunum dró þó ekkert úr fé-
lagslyndi Hrannar. Hún ræddi
opinskátt um veikindi sín en hafði
áfram húmorinn og áhuga á lífinu
fram á síðasta dag. Við Títtur er-
um ósegjanlega þakklátar fyrir
að hafa fengið að fylgja henni í
veikindunum með þeim hætti
sem við gerðum.
Nú er skarð fyrir skildi. Við
fáum ekki framar fréttir af
Hrönn á klúbbfundum. Garðar
Páll litli má þó vita að í okkur á
hann vinkonur sem munu ævi-
langt minnast mömmu hans með
hlýju og bros á vör og biðja henni
Guðs blessunar. Fjölskyldu
Hrannar vottum við okkar inni-
legustu samúð.
Bryndís Lára Torfadóttir,
Eydís Dóra Sverrisdóttir,
María Rúnarsdóttir,
Olga Sigurðardóttir,
Sigríður Ásthildur
Andersen.
Unglingsstúlkur fastar saman
á mjöðminni. Þannig vorum við
Hrönn í nokkur ár á þeim aldri
þegar frelsi okkar jókst en
ábyrgðin var engin. Við féllum
hvor að annarri eins og flís við
rass en vorum undarlegur dúett
ásýndum, önnur í kringum einn
og áttatíu á hæð en hin þó nokkuð
undir einum og sextíu. Við vorum
gjarnan kallaðar litla og stóra.
Vinskapur okkar einkenndist af
hlátri, gleði og kátínu. Við vorum
saman öllum stundum, tókum
okkur til að mynda síðdegislúra
saman, og þegar heim var komið
eftir samveru þá hringdumst við
á. Hrönn var einstakur persónu-
leiki, mikil félagsvera og sagna-
meistari mikill. Það gat verið
hrein unun að hlusta á hana segja
frá. Í útilegu verslunarmanna-
helgina 1987 sagði hún mér t.d.
sama brandarann um það bil 100
sinnum, af því ég bað hana um
það, og ég hló jafn mikið í hvert
skipti. Hrönn var fylgin sér og lét
ekkert standa í vegi sínum,
hörkudugleg og vinnusöm, og ég
man ekki eftir henni öðruvísi en í
vinnu með skóla. Ég kveð vin-
konu mína með sorg í hjarta og
votta fjölskyldu hennar, eigin-
manni og syni mína innilegustu
samúð.
Vilborg Ólafsdóttir.
Við kveðjum í dag kollega okk-
ar Hrönn Garðarsdóttur, heimil-
islækni á Egilsstöðum. Hún var
samstarfskona okkar í nefnd um
skipulag kandídatsárs, fulltrúi
heilbrigðisstofnana á lands-
byggðinni. Hrönn kom sem
stormsveipur inn í nefndina árið
2016, var virkur þátttakandi í
nefndarstarfinu og lét sig mjög
varða hag og tækifæri lækna-
kandídatanna. Saman fórum við
m.a. í ferð til Ungverjalands og
Slóvakíu til að hitta læknanema
sem þar voru í námi og kynna
þeim starfsnám lækna á Íslandi.
Þar ytra var hún frábær ferða-
félagi og kynnti heilsugæsluna á
landsbyggðinni svo að allir vildu
þangað fara. Einnig tók hún þátt
í fræðsludagskrá við móttöku
læknakandídata og skipulagi
öllu. Hrönn var mjög annt um að
vel væri tekið á móti læknakandí-
dötum og stutt við þau í starfs-
náminu. Hún tók afar vel á móti
því unga fólki sem kom til starfa
undir hennar umsjá á Egilsstöð-
um og reyndist því vel. Sjálf var
hún afskaplega hlý manneskja,
jákvæð og glaðlynd og sá tæki-
færi og lausnir í öllum verk-
efnum.
Okkur samstarfsfólki hennar
var mjög brugðið þegar við frétt-
um af alvarlegum veikindum
hennar. Hrönn bar sig þó vel og
vildi gjarnan halda áfram að taka
þátt í menntun læknakandídata á
meðan heilsan leyfði.
Hrönn var yfirlæknir heilsu-
gæslunnar á Egilsstöðum, vel lið-
in og dugleg. Stórt skarð er
höggvið í hóp heimilislækna á
landsbyggðinni og læknastéttar-
innar allrar við fráfall hennar.
Við kveðjum Hrönn í dag með
virðingu og þökk fyrir samstarfið
og vináttuna sem varð til í sam-
skiptum við hana. Hennar verður
sárt saknað. Fjölskyldu hennar
færum við okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Fyrir hönd nefndar um skipu-
lag kandídatsárs,
Inga Sif Ólafsdóttir og
Gerður Aagot Árnadóttir.
Það hefur auðgað líf mitt að
eiga Hrönn að nánum samstarfs-
manni og félaga, allt frá því að
hún kom til Egilsstaða 2007. Hún
varð fyrst lækna til að ljúka sér-
fræðinámi í heimilislækningum
við Heilbrigðisstofnun Austur-
lands (HSA). Að þau Hrönn og
Páll maður hennar völdu Austur-
land til búsetu og sem starfsvett-
vang er nokkuð sem samfélagið
hér hefur notið ávaxtanna af.
Sjálf hefur Hrönn af auðmýkt og
virðingu axlað fleiri og stærri
hlutverk í þjónustu og stjórnun í
HSA og sinnt þeim af öryggi og
fagmennsku. Fyrrnefndir eigin-
leikar einkenndu líka viðbrögð
hennar þegar hún fyrir tæpu ári
greindist með alvarlegt krabba-
mein. Þá boðaði hún okkur sam-
starfsfólkið til fundar við sig,
deildi með okkur hinni slæmu
frétt og sagði að framundan væri
erfitt verkefni sem henni hefði
verið fært í fang. Hún tókst á við
það eins og önnur verk með öllum
sínum góðu eiginleikum og þáði
kröftuga meðferð en veikindin
létu ekki undan.
Með fráfalli Hrannar er
höggvið ótímabært og stórt skarð
í samfélagið okkar. Sjálfur hafði
ég með árunum eignast í henni
traustan vin sem ég gat leitað til
með svo margt. Missir feðganna
Páls og Garðars Páls sonarins
unga er stærstur og sárastur og
hjá þeim og öðrum nánum ástvin-
um er hugur minn og samkennd.
Guð blessi minningu Hrannar og
megi hún hvíla í friði.
Pétur Heimisson.
Í Y-bekknum mættust tveir
menningarheimar. Einbeittir
þýskunemar og rómantískir
frönskunemar. Kennsla fór fram
undir háreistu risi í Þrúðvangi
nokkurn spöl frá skólalóð MR.
Það leið furðu skammur tími
þangað til bekkjarbragur var
kominn á hópinn og þar lék
Hrönn stórt hlutverk.
Aftast sátu þýskunemar, flest-
ir strákar, en framar frönsk-
unemar, flestir stelpur. Tekist
var á um málefni líðandi stundar,
hetjur fortíðarinnar, þróunar-
kenninguna og ótal margt fleira, í
rökræðum sem seint tóku enda.
Og ef þeim lauk hófst umræðan
um gluggann, átti ferskt loft að
leika um rýmið og efla einbeit-
ingu og dáð eða notalega heitur
andvari fransks sumarkvölds?
Hrönn tók þátt í rökræðunum
af krafti og var fljót að svara fyrir
sig. Við hlustuðum þegar hún tal-
aði. Hrönn sat alltaf á fremsta
bekk, sú elsta í bekknum, á milli
okkar og kennarans. Hún var
traust og góð vinkona sem var
gott að tala við og hrókur alls
fagnaðar þegar við komum sam-
an í ótal bekkjarpartíum og sum-
arbústaðaferðum.
Sameiginlegur skilningur okk-
ar í Y-bekknum, að við værum
skemmtilegasti bekkurinn, hefur
verið staðfestur margoft síðan
við útskrifuðumst. Haustið 2015
Hrönn
Garðarsdóttir
HINSTA KVEÐJA
Ég þakka dýrmæt kynni
af heilsteyptum nemanda
og farsælli konu.
Blessuð sé minning
Hrannar.
Ragnheiður Friðjónsdóttir.
Sálm. 16.1-2
biblian.is
Varðveit mig, Guð,
því að hjá þér leita
ég hælis. Ég segi
við Drottin: „Þú ert
Drottinn minn, ég
á engin gæði nema
þig.”