Fréttablaðið - 22.02.2020, Síða 24

ÞAÐ ER EKKERT AUÐVELT
AÐ VERA ALLIR SAMAN
ALLAN DAGINN SVONA
LENGI. ÞAÐ ER ALVEG
ERFITT AÐ VERA SAMAN
Í ÞRJÁ DAGA Í VEIÐI EN
ÞETTA VORU TVÆR VIKUR.
Örn Marinó
Að verða eitt með Almættinu er mark-mið margra. Sumir leita í hugvíkkandi efni, meinlætalifnað og íhugun. Aðrir fara
f lóknari leiðir og stunda laxveiði
með tilheyrandi hörmungum.“ Á
þessum orðum hefst kvikmyndin
Síðasta veiðiferðin sem frumsýnd
verður í byrjun mars víða um land.
Merkja má töluverða eftirvænt-
ingu eftir myndinni sem fjallar
um árlega laxveiðiferð karlahóps
norður í land, enda laxveiði vin-
sælt sport hér á landi, og veiði-
hóparnir fjölmargir. Þó að sögu-
þráður myndarinnar sem skartar
þjóðþekktum leikurum verði ekki
tíundaður hér má segja að þar fjari
svo hratt undan að erfitt reynist að
horfa upp á. Ekki síst þegar hand-
ritshöfundarnir og leikstjórarnir,
þeir Þorkell og Örn Marinó, sem
saman kalla sig Markels-bræður,
sverja og sárt við leggja, að allt hafi
þetta gerst – og muni gerast aftur.
Um er að ræða fyrstu leiknu mynd-
ina undir þeirra stjórn en áður hafa
þeir framleitt fjölda heimildar-
mynda.
Við mælum okkur mót árla
morguns í upphafi vikunnar enda
nóg um að vera hjá kvikmynda-
gerðarbræðrunum nú þegar stytt-
ist í frumsýningu. Þeir félagar eru
jafnframt á leið á kvikmynda hátíð
í Berlín þar sem þeir eiga fund með
alþjóðleg u k vik my ndagerðar-
fólki um endurgerð myndarinnar.
Erlenda endurgerð telja þeir ansi
líklega.
„Þetta er mynd sem gengur í nán-
ast hvaða þjóðfélagi sem er enda
eru karlmenn jafnvitlausir hvert
sem þú ferð,“ segir Þorkell í léttum
tón en bætir við: „Og alveg jafn frá-
bærir líka.“
Það er stutt í grínið og hláturinn
hjá þeim félögum enda umræðu-
efnið mynd sem ætlað er að kitla
hláturtaugarnar þó að sjálfsögðu,
eins og í öllu gríni, fylgi því einhver
alvara.
„Karlarnir engjast svona um eins
og maðkur á öngli og vilja bara fá
smá „break“. Veiðiferðirnar eru í
raun þeirra útgáfa af húsmæðra-
orlofi og ég veit ekki betur en það
hafi verið stofnuð nefnd í kringum
það hugtak.“
Femínískt brautryðjendaverk
Eru karlmenn undir svo miklu álagi?
Þorkell: „Já, það er þessi pressa á
að standa sig. Annaðhvort brotn-
arðu eða þú ferð í veiði. Og brotnar
þar.“
Örn Marinó: „Veiðitúr er eins
konar rússíbani. Þú ferð f ljótt upp
og ert bara í frjálsu falli megnið af
tímanum. Svo ertu aðeins farinn að
stíga upp rétt áður en þú ferð heim.“
Þorkell: „Þú verður eiginlega að
fara upp á við á leiðinni heim.“
Örn Marinó: „Ég hef alveg heyrt
af fólki sem lítur á veiði sem holla
útiveru. Ég hef ekki hitt svoleiðis
fólk, en heyrt af því.“
Veiðið þið saman?
Örn Marinó: „Jú, við erum búnir
að veiða saman í 25 ár, eiginlega á
hverju ári.“
Þorkell segir einn leikara mynd-
arinnar, Hjálmar Hjálmarsson,
hafa kallað hana femínískt braut-
ryðjendaverk og hann verði að sam-
sinna því þó svo aðalleikararnir séu
allir karlkyns og söguþráðurinn
hverfist í kringum þá.
Þorkell: „Þetta er í raun míkró
mynd af samfélaginu þar sem karl-
mennirnir eru sífellt að reyna að
halda andliti en það eina sem þeir
vilja er að fá aðeins að slaka á. Kon-
urnar sem koma fram í myndinni
eru aftur á móti alltaf handhafar
valdsins. Ég er búinn að segja þetta
lengi, fólk fer alltaf að hlæja enda
sér það bara yfirborðið. Þegar við
svo vorum með forsýningu fyrir
norðan þar sem myndin er tekin
upp kom presturinn á Húsavík að
máli við mig og hafði orð á þessu,
hún sá þetta strax.“
Sannar
veiðisögur
Þorkell Harðarson og Örn Marinó Arnar-
son segjast hafa mætt ákveðnum efasemd-
um þegar þeir kynntu efni kvikmyndar
sinnar, Síðustu veiðiferðarinnar, enda fjalli
hún um miðaldra karlmenn í krísu.
Þó svo myndin
fjalli um
miðaldra karla
segir Þorkell
hana í raun
vera femínískt
brautryðjenda-
verk enda séu
þær konur sem
fram koma í
henni undan-
tekninga-
laust hand-
hafar valdsins.
FRÉTTABLAÐIÐ/
SIGTRYGGUR ARI
Drógu frekar úr en hitt
Eru karlar ekki málaðir frekar dökk-
um litum í myndinni?
Örn Marinó: „Nei, þetta er bara
frekar raunsætt.“
Þorkell: „Það má frekar segja að
við höfum dregið úr. Það verður líka
að vera til efni í næstu myndir.“
Örn Marinó: „Ef við færum nú að
segja frá öllu því sem komið hefur
fyrir, bæði fyrir okkur sjálfa og
aðra, þá myndi enginn trúa þessari
mynd. Raunveruleikinn er alltaf
langt á undan skáldskapnum.“
Þorkell: „Við hefðum ekki einu
sinni hugmyndaflug í að koma með
þessar sitúasjónir sjálfir – þetta er
svo súrrealískt. Þegar dagfars prúð-
asta fólk sleppir fram af sér beislinu.
Það virðist oft vera þannig að menn
komist í eins konar villimannagír
þegar þeir komast út fyrir borgar-
mörkin. Við vorum einmitt að ræða
þetta við leikarana og flestir þeirra
hafa verið að veiða og þekkja þetta
af eigin raun. Þá var einn sem lýsti
þessu þannig að þegar komið væri
upp Ártúnsbrekkuna færi gríman
að molna og héldi áfram þar til
komið væri á veiðislóðir.“
Örn Marinó: „Þá er bara allt opið
inn.“
Brjóta reglu með myndinni
Veiðifélagar þekkjast þá væntanlega
mjög vel?
Örn Marinó: „Já, það er þannig
og suma þeirra er alveg nóg að hitta
bara einu sinni á ári.“
Þorkell: „Já, alveg plenty!“ Og
það er regla, þangað til þessi mynd
kemur út, að það sem gerist í veiði-
túrnum verður eftir í veiðitúrnum.“
Örn Marinó: „Við erum líka búnir
að læra það að þegar maður kemur
heim og ætlar að fara að segja veiði-
sögur endar maður einn að tala út í
tómið. Það hefur enginn áhuga á að
hlusta á þetta.“
Hefur allt gerst – oft
Í upphafi myndarinnar kemur fram
tilkynning um að hún sé byggð á
sannsögulegum veiðiferðum og
þó að blaðamaður sé nú nýbúinn
að fá forskot á sæluna og horfa á
Björk
Eiðsdóttir
bjork@frettabladid.is
2 2 . F E B R Ú A R 2 0 2 0 L A U G A R D A G U R24 H E L G I N ∙ F R É T T A B L A Ð I Ð