Skessuhorn - 17.07.2019, Blaðsíða 14

MIÐVIKUDAGUR 17. júLí 201914
júlíus jónsson fagnaði sjötíu ára af-
mæli sínu 8. júní í sumar en litlu
mátti muna að afmælisbarnið sjálft
missti af sinni eigin afmælisveislu
sökum mikilla anna í vinnunni.
Velta margir fyrir sér af hverju í
ósköpunum ástandið hafi verið svo-
leiðis hjá karlinum. Það vill svo til
að fyrsta júní, viku fyrir afmælið,
þá tók júlíus við rekstri Flutninga-
stöðvar Borgarness ehf. að Engjaási
1 í Borgarnesi, sem er flutningafyr-
irtæki og þjónustar fyrirtæki í Borg-
arnesi og Borgarfirði. Þrátt fyrir
að vera kominn á eftirlaunaaldur-
inn, þá hefur aldrei verið jafn mik-
ið að gera hjá júlíusi og nú, en sjálf-
ur er hann hæstánægður með að
hafa nóg að gera. Fyrir mann sem
ver jafn miklum tíma undir stýri og
júlli þá reyndist erfitt að ná hon-
um kyrrum á sama stað lengur en
tíu mínútur. Það hafðist þó á end-
anum og blaðamaður náði í stélið á
júlla kvöld eitt í liðinni viku, en þá
var hann nýkominn í Borgarnes úr
Reykjavíkurferð og gaf sér tíma fyr-
ir stutt spjall.
Hefur ekið í 50 ár
„Ég byrjaði að keyra hjá kaupfélag-
inu árið 1971. Hafði þá verið að
keyra áætlunarferðir hjá Sæmundi
eitthvað áður, en hjá kaupfélag-
inu var ég mikið að keyra slátur og
gærur,“ rifjar júlli upp. Hann hefur
verið að keyra frá því hann var tví-
tugur að aldri og hefur alla tíð ver-
ið í flutningageiranum. júlli kveðst
hafa ekið allar útgáfur af leiðum
milli Borgarness og Reykjavíkur.
Þegar hann hóf feril sinn tvítugur
að aldri þá var hvorki Borgarfjarð-
arbrú né Hvalfjarðargöng til stað-
ar svo Borgarfjörður og Hvalfjörð-
ur voru eknir eins og þeir lögðu sig
á sínum tíma. „Þegar ég keyrði hjá
Sæmundi þá fór maður uppfyrir.
Maður var í klukkutíma út á Akra-
nesvegamót og í klukkutíma þaðan,
með stoppinu í Olísstöðinni, um
Hvalfjörð og klukkutíma þaðan til
Reykjavíkur. Þetta voru þrír tímar
aðra leiðina og þá var bara ein ferð
farin á dag,“ segir júlli. „Stundum
lenti ég í því hjá kaupfélaginu, að
vera með ansi stóran farm í bíln-
um og þá gat ferðin tekið allt upp í
fimm klukkutíma aðra leiðina.“
Samgöngur á milli Borgarness
og höfuðborgarinnar hafa því tekið
stakkaskiptum síðan á kaupfélags-
dögum júlla. Borgarfjarðarbrúin
var opnuð haustið 1981 og sömu-
leiðis þá voru Hvalfjarðargöng opn-
uð sumarið 1998 og styttist þannig
leiðin á milli Borgarness og Reykja-
víkur um tvo tíma. „í dag er þetta
bara klukkutíma akstur. Ég fer oft-
ast tvær ferðir á milli og stundum
þrjár ef nauðsyn ber til.“
Hefur reynt að bjóða
mönnum símann sinn
Þegar blaðamaður spyr hvort júlli
hafi tölu á hversu margar ferð-
ir hann hefur ekið á milli Borgar-
ness og Reykjavíkur síðan hann hóf
feril sinn, þá svarar hann neitandi,
hristir hausinn og hlær. „Nei, það
veit ég ekki. Ég hins vegar vissi það
lengi framan af. Eftir að ég byrjaði
að keyra göngin 1998 skrifaði ég
alltaf númer hvað ferðin var hverju
sinni. Ég var búinn að fara yfir 200
ferðir eins og skot en missti töluna
fljótlega upp úr því.“
Blaðamaður veltir þá fyrir sér
hvort það verði ekki einhæft til
lengdar að aka sömu leiðina hvern
einasta dag. „Nei, nei, þetta er ágætt,
en mér finnst nú alltaf skemmti-
legra að keyra heim og horfa á
Reykjavík í baksýnisspeglinum. Ég
get samt alveg sagt þér það, ég tala
í símann til að stytta mér stundir.
Síðan ég tók við nýja rekstrinum þá
hef ég verið að fá á annað hundrað
símtöl á dag, allt tengt vinnunni og
svoleiðis. Það er mikið áreiti sem
kemur af þessum síma,“ segir júlli
og hefur bílstjórinn meira að segja
brugðið á það ráð að reyna að bjóða
öðrum símann sinn, þeim að kostn-
aðarlausu, en þó án árangurs. „Það
vill hann enginn,“ bætir hann við
og hlær. „Nei, nei, þetta er mjög
mikið samskipti í gegnum símann
í sambandi við flutningana og við
viðskiptavinina og það er bara hið
besta mál. Það er fyrir öllu að hafa
kúnnana góða, maður gerir allt sem
hægt er fyrir þá,“ segir júlli.
Fjölskyldufyrirtæki
Hjá Flutningastöð Borgarness ehf.
eru um fimmtán bílar sem eru til-
tækir og er þetta blanda af stórum,
hefðbundnum þriggja öxla vöru-
flutningabílum, og svo einhverjum
minni bílum. Þá eru ellefu starfs-
menn hjá fyrirtækinu og segir júlli
reksturinn vera að ná jafnvægi eft-
ir heilmikla vinnutörn síðan í vor.
„Á þessum tíma er mikið að gera
og mikið um að vera í héraðinu.
Veiðihúsin, hótelin og allt fullt af
fólki. Ég sé um að koma vörunum
til þeirra og út um allt hérað. Það
hreinlega vantaði fleira starfsfólk
hérna fyrst og fyrir vikið var vinnu-
tíminn ansi langur hjá manni í júní-
mánuði. Það er hins vegar að ræt-
ast úr þessu og þetta er að taka á
sig mynd hjá okkur,“ segir hann og
bætir jafnframt við að hann ætli að
reyna að minnka við sig keyrsluna
en þó ekki of mikið.
Það er mikil fjölbreytni í því sem
er ekið á milli staða og getur það
verið allt frá byggingarefni til nýj-
ustu húsgagna sem leynist í bílun-
um. „Maður er að skrölta hérna
á milli með þakjárn og matvör-
ur. Við til dæmis keyrum allt fyrir
Límtré-Vírnet. Við erum líka með
afgreiðslu við Landflutninga, Flytj-
anda og Fraktlausnir í Reykjavík.
Svo er maður auðvitað að hlaða inn
sófasettum í héraðið,“ segir hann
og brosir.
Vill vinna á meðan
heilsan leyfir
Eins og fyrr segir þá hefur aldrei
verið jafn mikið að gera hjá júlla og
nú, þrátt fyrir að vera kominn á átt-
ræðisaldur. Blaðamaður spyr hvort
hann ætli sér að hætta að vinna í
nánustu framtíð? „Fer maður ekki
bara í kör ef maður fer að setj-
ast einhvers staðar niður í ruggu-
stól að lesa Moggann eða hvað
það er,“ svarar hann samstundis.
„Á meðan heilsan leyfir, af hverju
ekki að vinna? Svo er alltaf spurn-
ing hvað þú getur gert þetta lengi.
Það er kannski ekkert vit í því að
gera þetta lengi svona eins og ég
er búinn að gera í júní og það sem
af er júlí. Maður er kominn í vinn-
una upp úr hálf sjö á morgnanna og
ekki kominn heim fyrr en um tíu á
kvöldin,“ segir júlli hugsi.
Eiginkona júlla, Inga Kolfinna
Ingólfsdóttir, tekur undir að það sé
búið að vera aðeins of mikið álag
á eiginmanninum. „Ég hitti hann
oftast á hlaupum, kem með nesti til
hans svo hann passi sig nú að borða
eitthvað,“ segir Inga Finna eins og
hún er oftast kölluð.
júlli og Inga Finna eru bæði
hreinræktaðir Borgnesingar eins
og þau orða það sjálf. Bæði eru þau
fædd og uppalin í Borgarnesi og
höfðu þau alltaf vitað af hvoru öðru
og voru nágrannar í fleiri ár. Árið
2005 fóru þau að kynnast betur og
byrjuðu saman síðar það ár. Þau
gengu svo í það heilaga árið 2008.
„Við erum 30 í fjölskyldunni núna.
Við júlli, börnin okkar, tengdabörn
og barnabörn. Hann á þrjár dætur
og ég fjögur börn úr fyrri hjóna-
böndum,“ segir Inga Finna stolt af
hópnum þeirra. En þess má geta
að elsta dóttir júlla ætlar að flytja í
Borgarnes í haust ásamt fjölskyldu
sinni frá Akureyri, til þess að geta
starfað hjá fjölskyldufyrirtækinu.
Fer með í sveitarúnt
„Ég hef aldrei þurft að kvarta yfir
því að hafa ekki nóg að gera. Ég
held að Ingu Finnu hafi fundist það
mætti vera aðeins minna ef eitthvað
er. Það er hins vegar þannig að þeg-
ar maður starfar svona sjálfstætt þá
verður maður hreinlega að fara
eitthvað erlendis til þess að komast
í frí,“ segir júlli um starfið sitt, en
bætir því við að hann sé vanur því
að hafa nóg að gera. „Hún tók nú í
hnakkadrambið á mér í vetur og fór
með mig til Tenerife. Það var hel-
vítis hangs,“ segir júlli kíminn og
lítur til Ingu Finnu sinnar sem bros-
ir til baka. „Nei, nei, það var ágætt.
Ég fer hins vegar ekkert ofan af því,
þetta var helvítis hangs,“ segir júlli
hreinskilinn. „Hann sagði það oft.
En þetta voru mikil viðbrigði fyr-
ir mann sem vinnur yfir 12 tíma á
dag. Hann skildi ökuskírteinið eftir
heima og keyrði ekki bíl í tvær vik-
ur,“ bætir Inga Finna við og hlær.
Það er örlítið meiri áskorun fyr-
ir hjónin að eiga góða stund saman
heimavið þar sem það er svo mik-
ið að gera hjá júlla, en Inga Finna
fer þá bara einn sveitarúnt með
manninum sínum. „Ef mig lang-
ar að hitta hann þá verð ég að fara
sveitarúnt með honum. Það er æð-
islegt. Það kemur stundum fyrir að
við tökum saman nesti og stoppum
svo einhvers staðar afsíðis á leið-
inni og borðum úti í náttúrunni, þá
er maður kannski ekkert búinn að
hitta hann fyrr en blánóttina í ein-
hverja daga.“
Glímir oft við blessað
Hafnarfjallið
Eftir óteljandi margar ferðir um
árin þá hefur íslenska veðrið stund-
um gert júlla erfitt fyrir á þjóðveg-
unum, en alltaf hefur allt endað vel.
„Það eru margar ferðir sem sitja í
manni. Þú manst ekki eftir ferðun-
um sem ekkert gerist í, en þú manst
eftir ferðunum þar sem að eitthvað
hefur bjátað á og verið eitthvað erf-
iðari. Það er til dæmis oft í vond-
um veðrum sem eitthvað skilur eft-
ir sig,“ segir júlli sem hefur ekið í
allskonar veðri. „Maður er búinn
að glíma oft við Hafnarfjallið bless-
að og Kjalarnesið. Það hefur hins
vegar alltaf sloppið til. Manni hefur
tekist að semja við fjallið þannig að
þetta hefur allt reddast.“
júlli rifjar upp þegar hann ók
um tíma fyrir kaupfélagið en þá fór
hann oft ferðir norður á Akureyri.
„Ég man einu sinni að hafa farið til
Akureyrar einn veturinn á mánu-
degi með gærur. Ég kom þangað
um þrjúleytið aðfararnótt þriðju-
dags. Morguninn eftir þegar ég
var búinn að losa átti ég að fara á
áætlun aftur suður. Allt kom fyrir
ekki og fór ég ekki heim fyrr en á
laugardegi, þegar loksins var búið
að opna leiðina,“ rifjar hann upp.
„Skemmtilegra að keyra heim og horfa
á Reykjavík í baksýnisspeglinum“
Júlíus Jónsson rifjar upp flutningabílstjóraferil sinn sem spannar rétt um hálfa öld
Júlíus Jónsson og Inga Finna.
Júlli og Inga Finna við nýjasta flutningabílinn.