Íþróttablaðið - 01.11.1974, Blaðsíða 17

Nú, það er
Cuðjón sem
dæmir...
Eitthvað á þessa leið heyrðist oft sagt
hér áður fyrr. Guðjón Einarsson var
okkar fremsti knattspyrnudómari um
langt árabil og dæmdi fleiri stórleiki en
nokkur annar á tímabilinu 1926—1960,
og hann er okkar fyrsti milliríkjadómari,
viðurkenndur af F.I.F.A. alþjóða knatt-
spyrnusambandinu.
Iþróttablaðið hitti Guðjón að máli
fyrir skömmu og bað hann að segja
lesendum sitt af hverju frá liðnum dög-
um, en auk þess að vera okkar fremsti
dómari var Guðjón virkur þátttakandi í
íþróttahreyfingunni, sat m.a. í fjölda
ára í stjórn 1 S.I. og var varaforseti sam-
bandalagsins um langt árabii.
Guðjón Einarsson er Skaftfellingur að
ætt en fluttist til Reykjavíkur aðeins
6 ára gamall.
FYRSTA IÞRÓTTARAUNIN
Ég hef líklega verið 8 eða 9 ára þeg-
ar frændi minn fór með mig í Sund-
laugarnar. Það var mikill dagur. Hann
synti með mig yfir laugina, fram og til
baka, en þegar við koraum upp úr laug-
inni, lá við að ég færi að gráta, ekki
kannski af hræðslu, en þetta var allt svo
mikið fyrir mig, lítinn drenginn. En í
þessu kemur til mín sá mæti maður,
Páll Erlingsson sundkennari og segir:
,,Þú skalt koma aftur á morgun, vinur
minn, og byrja að læra að synda". Þetta
voru mín fyrstu kynni af íþróttum. Páll
Erlingsson var einstakur maður, held-
ur Guðjón áfram. Við drengirnir virt-
um hann mikils. Það var stórkostlegur
dagur þegar Páll sagði við okkur einu
sinni að lokinni kennslustund. „Þegar
þið komið heim, skuluð þið segja for-
eldrum ykkar, að Þau séu hjartanlega
velkdmin hingað í Sundlaugarnar á
sunnudaginn kemur. Þá ætlum við að
hafa sundsýningu". Þið getið rétt imynd-
að ykkur hve mikla eftirvæntingu það
skapaði hjá okkur að eiga i vændum
að synda í fyrsta sinn með foreldra sína
sem áhorfendur.
GuSjón Einarsson aO heimili sínu er viS ræddum viS hann.
Á KNATTSPYRNUVELLINUM
Sem ungur drengur byrjaði Guðjón að
æfa knattspyrnu í Víking og þykir hon-
um greinilega vænt um það félag og
minnist með hlýju fjölmargra vina og
félaga úr röðum Víkinga. Hann þurfti
þó, eins og títt var um stráka á þeim
tíma, að fara úr bænum á vorin þegar
skóiatímanum lauk og á sumrin var
hann við ýmiskonar sveitastörf að Lax-
nesi í Mosfellssveit hjá nafna sínum
Guðjóni Helgasyni.
Af þessum sökum ílengdist hann ekki
á vellinum sem knattspyrnuiðkandi um
skeið, en varð síðar keppandi i öllum
aldurflokkum Víkings um árabil. Síðar
gaf hann sig mun meir að dómarastörf-
um og var eins og að framan greinir,
sá dómari okkar, er dæmdi þýðingar-
mestu og erfiðustu leikina um langt
árabil.
HVAÐA KNATTSPYRNULEIKI
FANNST ÞÉR ERFIÐAST AÐ DÆMA?
Ja, ég skal segja ykkur, að vandasöm-
ustu leikirnir sem knattspyrnudómari
dæmir, eru leikir yngri flokkanna. Þessi
litlu skinn taka allt mjög alvarlega sem
þeir eru að gera og þess vegna eru þeir
svo viðkvæmir fyrir úrskurðum og dóm-
um. Það er óskaplega þýðingarmikið að
taka fullt tillit til þeirrar staðreyndar,
því að mistök í þessum leikjum geta haft
varanleg áhrif á hina ungu og óhörðn-
uðu drengi.
ERU EINHVERJIR SÉRSTAKIR
LEIKIR MINNISSTÆÐIR?
Það er nú af svo mörgu að taka, seg-
ir Guðjón, en mér er minnisstæður lands-
leikurinn Island — Svíþjóð 1951 á Mela-
vellinum. Svíar höfðu orðið Olympíu-
meistarar 1948 í London, svo að það
voru engir smákarlar sem okkar strák-
ar þurftu að etja kappi við. En það ó-
trúlega skeði, Island vann 4:3. Ríkharð-
ur Jónsson, sem þá var upp á sitt besta,
gerði öll mörkin. Hann naut auðvitað
góðrar aðstoðar meðspilara sinna, en
þetta var stórkostlegur leikur og frábær
frammistaða hjá Ríkharði. Þetta var
Framhald á bls. 32
17