Morgunblaðið - 18.01.2020, Side 29

MINNINGAR 29
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 18. JANÚAR 2020
✝ Sumarrós Jó-hanna Helga-
dóttir, eða Rósa
eins og hún var
kölluð, fæddist í
Ólafsfirði 20. mars
1926. Hún lést á
hjúkrunar- og
dvalarheimilinu
Hornbrekku Ólafs-
firði 6. janúar
2020.
Foreldrar Rósu
voru hjónin Helgi Jóhannesson,
f. 20. desember 1893, d. 26.
febrúar 1978, og Guðrún Pál-
ína Jóhannsdóttir, f. 20. októ-
ber 1897, d. 26. desember 1991.
Rósa var sjötta í röð 12 systk-
ina sem kennd eru við Syðsta-
bæ í Ólafsfirði. Systkini hennar
eru: Guðrún Hulda, f. 2. októ-
ber 1917, d. 23. júní 2015, Sig-
urbjörg, f. 9. mars 1919, d. 17.
júlí 2005, María Sigríður, f. 22.
maí 1920, d. 27. maí 2010, Jó-
fríður, f. 7. september 1922, d.
23. september 2015, Sigríður, f.
6. júlí 1924, d. 26. apríl 2017,
inga- og veggfóðrarameistari,
f. 10. apríl 1968, sambýliskona
María Magnúsdóttir sjúkra-
þjálfari, f. 22. apríl 1972. Dæt-
ur þeirra eru Helga, f. 9. mars
1999, og Tinna, f. 13. nóvember
2002. c) Rósa, heilsunuddari og
hjúkrunarnemi, f. 20. júlí 1973,
eiginmaður Sigurbjörn Þor-
geirsson lögreglumaður, f. 16.
febrúar 1971. Börn þeirra eru
Þorgeir Örn, f. 29. mars 1999,
Guðrún Fema, f. 9. ágúst 2000,
og Sara, f. 16. febrúar 2003. 2)
Arnar verkamaður, f. 11. októ-
ber 1949.
Rósa var búsett á Ólafsfirði
alla sína tíð, lengst af í Ólafs-
vegi 7 frá 1947. Hún vann við
ýmis störf: fiskvinnslu, ræst-
ingar, barnauppeldi og í
þvottahúsi Hornbrekku. Einnig
hafði hún mikinn áhuga á
félagsmálum, hún tók þátt í
störfum Rauða krossins, Barna-
verndarnefndar, undirbúnings-
nefndar fyrir byggingu leik-
skóla og margt fleira. Rósa og
Klemens voru mjög samrýnd
alla tíð. Árið 2016 fluttist Rósa
á hjúkrunar- og dvalarheimilið
Hornbrekku og bjó þar til ævi-
loka.
Útförin fer fram frá Ólafs-
fjarðarkirkju 18. janúar og
hefst athöfnin klukkan 14.
Helga, f. 15. nóv-
ember 1927, d. 21.
október 1941, Ses-
selía Jóna, f. 3.
apríl 1931, Guð-
laug, f. 19. mars
1933, Ásta, f. 28.
mars 1937, Viðar,
f. 29. ágúst 1938, d.
17. október 1979,
Jóhann, f. 1. októ-
ber 1940.
Rósa giftist 4.
janúar 1946 Klemensi Jónssyni
byggingameistara á Ólafsfirði,
f. 22. febrúar 1918, d. 10. des-
ember 2005. Synir þeirra eru:
1) Jón Ævar húsasmíðameist-
ari, f. 7. apríl 1946, eiginkona
Helga Jónsdóttir, f. 13. janúar
1949. Börn þeirra eru: a) Guð-
rún hjúkrunarfræðingur, f. 24.
janúar 1967, eiginmaður Árni
Jónsson kennari, f. 4. ágúst
1964. Börn þeirra eru Kolbeinn
Arnar matreiðslumaður, f. 5.
september 1995, og Katrín Eva,
f. 2. september 2001. b) Klem-
enz, húsasmiður og dúklagn-
Elsku amma.
Mig langar að skrifa nokkur
orð um ömmu Rósu. Hún var mín
fyrirmynd á margan hátt þrátt
fyrir að ég væri ekki alltaf tilbúin
að viðurkenna það. Það fyrsta
sem kemur í huga minn er
hversu harðdugleg og vinnusöm
hún var. Hún hafði unun af því að
vinna, að hafa alltaf eitthvað fyrir
stafni. Þrátt fyrir vinnusemina
gætti hún þess að hvíla sig og ná
upp þreki. Ef einhverjar fram-
kvæmdir áttu sér stað í fjölskyld-
unni var hún mætt fyrst á stað-
inn til að skipa fyrir og aðstoða.
Þetta gerði hún alla tíð. Fram á
gamals aldur fór hún í veiði, flak-
aði fiskinn og bjó til fiskibollur,
tíndi aðalbláber og fjallagrös,
hugsaði um sumarhúsið Lón og
bakaði snúða, kleinur, klatta og
lummur. Ekki má gleyma hinu
árlega, mánaðarlanga, rjóma-
bollutímabili en þá færði amma
okkur rjómabollur nánast dag-
lega. Þegar við komum í heim-
sókn var hún alltaf tilbúin með
eitthvað matarkyns, krakkarnir
fengu snúða og hinir kleinur og
brauð. Amma bauð okkur oft í
mat. Þetta gerði hún oft á föstu-
dögum þegar margir voru
þreyttir og svangir í lok vinnu-
vikunnar. Oftast bauð hún upp á
lambalæri og meðlæti eða þá
lambahrygg. Verður að segjast
að þetta var einstaklega ljúffengt
hjá henni, sérstaklega þar sem
hún fann ekki mikið bragð. Hún
bara vissi hvað ætti að krydda
kjötið mikið og líka hvað ætti að
fara í sósuna. Fólkið hennar var
henni allt.
Þegar amma varð níræð hélt
hún afmælisveisluna heima í
Ólafsveginum. Hún sá að mestu
leyti um hana sjálf, bakaði og
eldaði. Svo hress var hún. Um
sumarið dundi ógæfan yfir, hún
fékk heilablóðfall og lamaðist að
mestu vinstra megin á líkaman-
um. Þá tók við nýr kafli hjá
ömmu og hún fluttist úr Ólafs-
veginum og á hjúkrunar- og dval-
arheimilið Hornbrekku. Henni
leið vel á Hornbrekku. Þrátt fyr-
ir það ætlaði hún sér að komast
aftur á fætur, fór á líkamsrækt-
arhjólið daglega og talaði mikið
um það að nú þyrfti hún að ná sér
góðri þannig hún kæmist heim í
Ólafsveginn. Oft nefndi hún
hvort við ættum ekki að æfa okk-
ur í stiganum. En hún réð ekki
við veikindin. Hægt og rólega
dró af henni og fékk hún lang-
þráðu hvíldina 6. janúar. Þann
tíma sem hún dvaldi á Horn-
brekku fylgdist hún allan tímann
mjög vel með og hafði skoðanir á
því sem var í gangi í fjölskyld-
unni hverju sinni.
Elsku amma, takk kærlega
fyrir samfylgdina öll þessi ár. Ég
kveð þig með kvöldbæninni sem
þú kenndir mér í æsku sem við
fórum saman með:
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sigurður Jónsson frá Presthólum)
Þín nafna,
Rósa Jónsdóttir.
Líklega hefur enginn á minni
ævi veitt mér jafnmikla hvatn-
ingu til að láta gott af mér leiða
og koma hlutum í verk og amma
Rósa. Allt frá árinu 1992 hefur
hún verið okkur Guðrúnu mikil
stoð í okkar lífi. Margt höfum við
brallað og hún var ekki mikið að
draga úr því ef eitthvað þurfti að
gera. Oftar en ekki var hún til í
að hjálpa. Sama var uppi þegar
samræður voru í gangi, hún var
alltaf til í leggja til málanna og
vera okkur innan handar ef með
þurfti. Góður hlustandi og rétt-
sýn en bar samt virðingu fyrir
skoðunum annarra. Einnig má
segja að þakklæti hafi einkennt
fas hennar og hún var mjög
þakklát fyrir allt og samskipti við
fjölskyldu og vini var henni mik-
ilvæg. Hennar heimili var öllum
opið og var gestagangur tíður.
Amma Rósa var eðalkokkur og
einstakt var vínarbrauðið henn-
ar. Við stofnuðum saman fiski-
bollufélagið sem hafði það að
markmiði að búa til fiskibollur.
Amma Rósa var á hnífnum, flak-
aði og steikti og ég var sendur út
á bryggju til að veiða fisk í fram-
leiðsluna. „Ég hélt að þú ætlaðir
að veiða í dag, Árni,“ var stund-
um viðkvæðið hjá þeirri gömlu,
en þá vantaði eitthvert verkefni
þann daginn. Fiskinum var redd-
að og hún tilbúin með bollurnar
daginn eftir. Margar stundir átt-
um við saman á Lóni, í veiðinni
og trjáræktinni. Hún var ein-
stakur veiðimaður og var ákefðin
í að veiða mjög mikil. Hún veiddi
með maðk en ég reyndi að hafa
við henni á flugu. Henni þótti
stundum þetta prik mitt veiða
frekar lítið en hún og sagði oft
við mig við bakkann „verður þú
ekki var?“ en þá hafði ég rétt
misst fisk sem hún veiddi síðan
litlu síðar. En það var einstakt að
vera með henni við ána og njóta
augnabliksins þegar fiski var
landað. Hún svipti þeim upp á
bakkann í hvelli, rotaði og kast-
aði síðan aftur. Hún passaði líka
upp á að við hefðum einhverja
hressingu ýmist á Lóni eða í bíln-
um. Mentos var einnig alltaf við
höndina og þurfti maður oft ekk-
ert að fá sér sjálfur því hún sá al-
veg um þann part. Lón var henn-
ar griðastaður sem hún kallaði
oft Paradísskóg og er nú skógi
vaxið og mikið skjól sem gerir
staðinn mun fýsilegri en norðan-
áttin getur bitið vel í. Segja má
að hún hafi stundum farið offari í
umhirðu á plöntunum en ég var
sendur eitt sinn til að ná í hana á
Lón og ætlaði að vera fljótur í
förum. Sé ég hvar hún er að sýsla
uppi í brekku og ég kalla til
hennar. Hún biður mig að koma
og spyr hvort ég geti náð í smá
skít, sem ég og geri. Þar á eftir
þarf ég að ná í mold í fötu og síð-
an vatn í lækinn. Þetta var alveg
hún. Plönturnar voru hennar líf
og yndi. Norðlenskan hefur oft
verið okkar sameiginlega áhuga-
mál. Ég sagði nú oft að ég þyrfti
sérstaka orðabók til að skilja
hana en bekkjarýjan eða druslan
kom stundum upp í okkar sam-
ræðum þar sem ég þurfi að
hugsa áður en ég skildi. Einnig
voru orð eins og glugghús, maðk
og gera sætt torskilin um tíma.
Að endingu get ég með sanni
þakkað þér samfylgdina og að
sjálfsögðu Klemensi líka en þið
hittist vissulega fyrir hinum
megin og eigið þar góðar stundir
saman.
Árni Jónsson.
Það eru ekki margir á mínum
aldri svo heppnir að eiga svona
langa samleið með ömmu sinni –
fyrir það er ég óendanlega þakk-
lát. Það er margs að minnast og
margt sem hægt er að þakka fyr-
ir.
Gott fannst mér að koma í
heimsókn í Ólafsveginn því oftast
beið heimabakað vínarbrauð,
partar, kleinur og annað góð-
gæti.
Þvílík orka í einni konu. Alveg
sama hvað þú tókst þér fyrir
hendur var ekki slegið slöku við.
Byrjaðir snemma á morgnana og
þurftir rétt að leggja þig eftir há-
degi og þú entist fram á kvöld.
Við yngra fólkið vorum oft að
undrast úthaldið í þér.
Þú varst mikið náttúrubarn,
veiddir silung, tíndir ber og
fjallagrös. Einnig ræktaðir þú
kartöflur. Þú hafðir mikinn
áhuga á gróðurrækt og hver
planta fékk sérstaka umhyggju
hvort heldur var heima á lóð eða
á Lóni. Margir færðu þér fisk
sem veiddur var á bryggjunni og
þú gerðir fiskibollur úr öllum afl-
anum sem komið var með til þín,
ekkert fór til spillis. Þarna var
„fiskibollufélagið“ komið á fullt.
Margar ferðirnar komstu suð-
ur og alltaf var fyrsta verkið að
fara í þvottahúsið og ganga frá
þvotti. Meðan þú varst í bænum
var þvottavélin stanslaust í
gangi. Þegar kom að heimferð
var allt frágengið.
Fjölskyldan var mjög sam-
rýnd og hjálpsöm. Ef stóð til að
framkvæma var aðstoð ekki
langt undan hvort heldur sem
var mætt á staðinn eða ráðlegg-
ingar í síma. Þú hafðir alltaf mik-
inn áhuga á framkvæmdum ef
einhver í fjölskyldunni var að
gera eitthvað fylgdist þú með.
Ég fékk nokkur símtölin frá þér
þegar við vorum að breyta eld-
húsinu en þú hafðir ekki tök á að
koma suður vegna veikinda og
fylgjast með. Mér er minnisstætt
þegar ég spurði þig hvernig þú
hefðir það og þú svaraðir að þú
hefðir engan áhuga á að tala um
veikindi vildir bara fá fréttir af
framkvæmdunum.
Elsku amma, takk fyrir allar
samverustundirnar, þín verður
sárt saknað. Minningin lifir.
Berjamór
Undursamleg
sú náttúra
sem Guð mér gaf
til að tigna,
til að erfa
og njóta.
Fagrir stígar,
falleg tré
umlukin náttúru
umm, svo notalegt.
Berjablá,
út að eyrum
eftir góðan göngutúr,
um stokk’ og steina.
held ég glöð
heim á leið.
(Hulda Ólafsdóttir)
Guðrún Jónsdóttir.
Elsku amma Rósa, mig langar
að kveðja yndislega langömmu.
Þú varst alltaf svo hress og kát
þegar við komum í heimsókn. Ég
þakka þér fyrir allt og allar góðu
minningarnar eins og þegar við
fórum á Lón. Þér fannst alltaf
svo gaman að veiða og varst svo
dugleg að hugsa um trén.
Minningarnar lifa í hjarta
mínu.
Hér er bænin sem þú kenndir
mér.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sigurður Jónsson frá Prestshólum)
Katrín Eva.
Rósa móðursystir hefur lokið
göngu sinni í þessari jarðvist, 93
ára að aldri. Hennar verður sárt
saknað.
Hún kom úr hópi tólf systkina
sem kennd eru við Syðstabæ í
Ólafsfirði. Fjögur systkini lifa
systur sína.
Rósa og Ásta móðursystur
okkar urðu bjargvættir fjöl-
skyldu okkar þegar aðstæður
heima fyrir breyttust árið 1964.
Rósa var okkur ómetanleg, okk-
ar helsta stoð og stytta og upp-
flettirit þegar við unglingarnir
þurftum að takast á við húsmóð-
urstörfin á Pósthúsinu í Ólafs-
firði, eftir að móðir okkar veikt-
ist. Dæmi um símtölin á þessum
tíma voru: Hvernig á að hræra
skyr? Hve lengi sýður maður
saltkjöt?
Rósa var ræðin og ákveðin,
glaðlynd, skemmtileg og fróð og
sagði okkur margt frá gömlum
tíma í Ólafsfirði. Í bréfi frá því í
febrúar 1945 frá afa Helga í Syð-
stabæ til mömmu okkar, sem þá
starfaði á Akureyri, segir: „Það
er ekkert að frétta. Okkur líður
þetta svipað. Rósa flutti héðan í
gær og ég býst við að nú þyki
ekki neitt fjörlegt í kotinu.“
Rósa fylgdist vel með í lands-
málum og bæjarmálum. Margir
höfðu gaman af að rökræða við
hana um stjórnmál. Hún stóð
föst á sínu og gaf ekkert eftir.
Hún var mikil og góð húsmóðir
enda höfðu börnin í Syðstabæ
tekið þátt í öllum verkum frá
fyrstu tíð og þar lærði hún af for-
eldrum sínum og eldri systrum.
Hún gaf áfram til næstu kyn-
slóða. Aldrei fór maður tómhent-
ur frá henni. „Æ taktu þetta með
þér, ég var að gera fiskibollur,
flatkökur, lifrarpylsu, kæfu,
sultu...“
Rósa lærði síðar meira um
nýja matreiðslu og var þá Bogga
systir hennar, móðir okkar,
henni innan handar eftir að hafa
gengið í Húsmæðraskólann á
Laugalandi. Þessi fræðsla milli
systra skilaði sér síðar meir til
okkar systkinanna, ekki beint frá
mömmu heldur frá Rósu og Ástu.
Rósa elskaði að vera úti í
náttúrunni og ekki var verra ef
hún gat haft einhverjar nytjar af
henni. Hún fór til berja og til
grasa fram á síðustu ár. Hún
ræktaði kartöflur og sinnti trjá-
rækt á Lóni ásamt syni sínum
Arnari.
Oft minntist hún á það að hún
hefði svo mikið yndi af garðyrkj-
unni að hún vonaði að Guð myndi
leyfa henni að sinna gróðrinum
þegar hún færi.
Við trúum að það verði eftir
henni látið. Rósa var líka mikil
veiðikló, hún stundaði stangveiði
og átti t.d. tíma í Ólafsfjarðará
sama dag og hún veiktist sum-
arið 2016, enda hafði hún á orði
við lækninn að hún hefði nú ætl-
að að gera annað þennan dag en
leggjast í rúmið. Hún hafði alltaf
verið heilsugóð enda hafði lækn-
irinn á orði við hana að hún hefði
átt 90 góð ár.
Tengsl Rósu og mömmu komu
vel í ljós við veikindi mömmu, þá
var það Rósa sem sinnti henni
mest eftir að hún kom heim af
sjúkrahúsi og úr endurhæfingu.
Ekkert dró úr tryggð og um-
hyggju hennar fyrir fjölskyldu
okkar með árunum og hún fylgd-
ist vel með öllu og öllum og tók
þátt í gleði okkar og sorgum. Við
viljum þakka Rósu af öllu hjarta
umhyggju hennar fyrir fjöl-
skyldu okkar, og vottum fjöl-
skyldu hennar ættingjum okkar
innilegustu samúð.
Ragnheiður
Brynjólfsdóttir,
Helga Pálína
Brynjólfsdóttir.
Elsku Rósa mín,
Þá er víst komið að kveðju-
stundinni. Síðustu fjögur ár höf-
um við hist í hverri viku þegar ég
fór til sjúkraþjálfara og hafði fyr-
ir reglu að heimsækja þig og
drekka með þér morgunkaffi og
taka gott spjall við þig. Þú hafðir
alltaf góða skoðun á hlutunum og
hafa það eflaust verið þung spor
fyrir þig að leggjast á sjúkra-
deild og vera upp á aðra komin,
en þú lærðir að taka því með
æðruleysi með tímanum.
Þú varst oft á leiðinni heim til
að sulta eða taka slátur fyrir ykk-
ur Adda og játaði ég því þó við
vissum báðar að það yrði ekki í
þessi lífi. Þú varst alltaf svo
bjartsýn, það var ekki spurning.
Þú skammaðir mig ef ég kom
ekki vikulega til að spjalla og
vitja um þig.
Nú ert þú farin úr þessu lífi,
ekki heim á Ólafsveg, heldur til
að hitta elsku Klemens þinn sem
hefur beðið á ströndinni í sólar-
landinu til að taka á móti þér.
Elsku Rósa mín, enn og aftur,
þakka þér fyrir stundirnar sem
við áttum saman. Ég mun sakna
þeirra.
Elsku Addi, Jónsi, Helga, börn
og tengdabörn og aðrir ættingjar
– mínar dýpstu samúðarkveðjur
til ykkar allra.
Kristín Margrét
Adolfsdóttir
Sumarrós Jóhanna
Helgadóttir
Sálm. 6.3
biblian.is
Líkna mér, Drottinn,
því að ég er
magnþrota,
lækna mig, Drottinn,
því að bein mín
tærast af ótta.
Við önnumst alla þætti undirbúnings og fram-
kvæmd útfarar ásamt vinnu við dánarbússkiptin.
Við þjónum með virðingu og umhyggju að
leiðarljósi og af faglegum metnaði.
Við erum til staðar
þegar þú þarft á
okkur að halda
Sigrún Óskarsdóttir,
guðfræðingur
Útfararþjónusta
& lögfræðiþjónusta
Vesturhlíð 2, Fossvogi | Sími 551 1266 | útför.is
Með kærleik og virðingu
Útfararstofa Kirkjugarðanna
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir og afi,
HELGI BRAGASON,
Miðstræti 18, Bolungarvík,
lést á Landspítalanum við Hringbraut
föstudaginn 10. janúar.
Útför hans fer fram frá Hólskirkju í Bolungarvík föstudaginn
24. janúar klukkan 14.
Ásdís Gústavsdóttir
Svava Ingþórsdóttir Þorsteinn Konráð Ólafsson
Sigríður Maggý Helgadóttir
Bragi Helgason Natalia Pitala
og barnabörn