Morgunblaðið - 07.02.2020, Qupperneq 21

í sveitina til að hjálpa til við hey-
skapinn og njóta samvista við
ömmu og afa. Þegar skólaganga
mín hófst varst þú ávallt reiðubúin
að aðstoða mig og Helgu systur við
heimanámið, jafnvel í kaffi- og
matartímunum þínum. Þú saum-
aðir og prjónaðir marga flíkina á
okkur systurnar. Það lék allt í
höndunum á þér. Þið pabbi fóruð
með okkur í ferðalög um landið
okkar og var þá gjarnan gist í
tjaldi. Eftir gos bættist svo Linda
systir í hópinn og fluttist fjölskyld-
an á Selfoss en ég var komin í nám
í Reykjavík. Ferðirnar austur á
Selfoss urðu fastir liðir um nánast
hverja helgi og alltaf var jafn gott
að koma þangað. Við mamma
ræddum mikið saman en hún var
vel að sér um margt. Ég var vön að
hringja í mömmu eftir kvöldfrétt-
irnar á RÚV og spjalla en ekki
lengur, það tekur tíma að venjast
því. Elsku mamma mín, þú sem
varst svo lífsglöð og hjálpsöm, ég
kveð þig með söknuði og geymi
yndislegar minningar um þig í
hjarta mínu.
Mamma mín,
ég minnist þín
að morgni dags er sólin skín
og sendir birtu á sæ og jörð
og sveipar stafagulli fjörð.
Þú straukst mér í bernsku um brá,
blítt og hlýtt varð allt að sjá,
allt svo hljótt og undur rótt
þá yfir færðist nótt.
Mig þú signdir mjúkri hönd,
myrkrið hvarf í draumalönd.
Tilveran eitt ljúflingslag
leikur í minni sérhvern dag.
Þau eru liðin þessi ár,
og þínar hafa lokast brár.
Í mínum huga ertu enn,
að þér hændust dýr og menn
sem ekki mikils máttu sín.
Svo minnast vil ég alltaf þín.
(Helga Finnsdóttir)
Steinunn Sveinsdóttir.
Jæja gamla mín. Það eru ófáar
minningarnar sem streyma um
huga minn er ég sit hér og hripa
þessi orð til þín í hinsta sinn. Hann
var nú ekki upp á marga fiska litli,
horaði strumpurinn sem stóð á
tröppunum í Laufhagnum að gera
hosur sínar grænar fyrir yngstu
dóttur þinni en með okkur þróaðist
einstök vinátta sem ég er svo óend-
anlega þakklátur fyrir. Jú jú, ég
reyndi nú oftar en ekki að ganga
aðeins fram af þér en það tókst
bara aldrei. Við vorum ekki alltaf
sammála um málefnin eða pólitík-
ina en eitt vorum við algjörlega
sammála um en það var að lífið
væri til að lifa því og maður mætti
aldrei tapa húmornum. Það gerðir
þú svo sannarlega ekki. Hjálpsemi
ykkar hjóna átti sér engin tak-
mörk og allar þær gæðastundir
sem við Linda og drengirnir okkar
áttum með ykkur eru ómetanleg-
ar. Það er því með söknuði en einn-
ig gleði í hjarta sem ég kveð þig
hér í dag. Minningin um frábæra
konu lifir í hjörtum okkar. Hafðu
þökk fyrir allt. P.s. Við pössum
upp á gamla fyrir þig.
Árni Þór Guðjónsson.
Elsku amma mín, orð fá því ekki
lýst hversu erfitt það er fyrir mig
að sitja hér og skrifa minningarorð
um þig í stað þess að sitja með þér
við eldhúsborðið í Laufhaganum
og spjalla við þig þar sem þú lest
Moggann yfir morgunkaffinu.
Það er stórt skarð í hjarta mínu
núna á þessum sorgartímum. Frá
því að ég leit fyrst dagsins ljós
varst þú alltaf til staðar fyrir mig,
allt þar til yfir lauk. Allar stund-
irnar sem við áttum saman, hvort
sem það var við að leggja kapal,
spila rommý eða flokka allt legóið
sem ég kom með heim í herbergið í
Laufhaganum.
Aldrei fór ég svangur úr Lauf-
haganum. Það virtist ekki skipta
máli hvaða tími sólarhringsins var
þegar ég leit inn; alltaf var séð til
þess að ég fengi eitthvað í svang-
inn.
Ef ég kom seint heim úr krefj-
andi útköllum var alltaf tekið vel á
móti mér og séð til þess að ég
nærðist fyrir svefninn. Eftir að
stóri strákurinn flutti í stórborgina
sást þú til þess að hann ætti í fryst-
inum uppáhaldsgrjónagrautinn
sinn, sem þú hafðir lagað handa
honum.
Alltaf gat ég treyst á að það
væri uppbúið rúm fyrir mig í Lauf-
haganum þegar ég átti leið hjá.
Ég þakka ykkur afa fyrir að
hafa tekið að ykkur Vin, hundinn
minn, þegar við mamma fluttum til
Danmerkur.
Elsku amma, ég kveð þig með
miklum söknuði en minninguna
um brosmildan grínista, elskulega
og hjartahlýja konu mun ég ávallt
geyma í hjarta mínu.
Við höfði lútum í sorg og harmi
og hrygg við strjúkum burt tárin af
hvarmi.
Nú stórt er skarð í líf okkar sorfið
því fegursta blómið er frá okkur horfið.
Með ástúð og kærleik þú allt að þér
vafðir
og ætíð tíma fyrir okkur þú hafðir
þótt móðuna miklu þú farin sért yfir
þá alltaf í huga okkar myndin þín lifir.
Við kveðjum þig, amma, með söknuð í
hjarta,
en minning um faðmlag og brosið þitt
bjarta.
Allar liðnar stundir um þig okkur dreymi
og algóður Guð á himnum þig geymi.
(Sigfríður Sigurjónsdóttir)
Bjarki Þór Sævarsson.
Elsku amma Guðný, í þessari
kveðju vil ég þakka þér fyrir allar
yndislegu minningarnar. Eins og
öll skiptin þar sem ég var svo
hræddur að sofa frammi í svefn-
sófa en þú leyfðir mér alltaf að
koma í rúmið til þín og afa. Ég veit
þér líður betur núna en ég mun
alltaf sakna þín sárt. En nú ert þú í
himnaríki hjá öllum látnum ástvin-
um þínum og ég veit að þú vakir yf-
ir mér allar nætur og það get ég
huggað mig við. Ég er svo glaður
að hafa verið einn hjá þér síðasta
kvöldið og við spjölluðum og horfð-
um saman á sjónvarpið. Það var
gaman að láta þig hlæja með blik-
inu og kitlinu. Ég heiti þér því að
passa og heimsækja afa Svenna
eins mikið og ég heimsótti ykkur.
Gaman væri að gleðja hana ömmu
og gleðibros á vanga hennar sjá,
því amma hún er mamma hennar
mömmu
og mamma er það besta sem ég á.
Í rökkrinu hún segir mér oft sögur,
svæfir mig er dimma tekur nótt,
syngur við mig kvæði fögur,
þá sofna ég bæði sætt og vært og rótt.
(Björgvin Jörgensson)
Ég elska þig og sakna þín sárt.
Ársæll Árnason.
Elsku amma Guðný, þú ert frá-
bærasta og hjartahlýjasta mann-
eskja sem ég hef þekkt lengi og
það var hræðilega erfitt að missa
þig. Ég vil þakka fyrir allar góðu
stundirnar sem við höfum átt sam-
an.
Þú leyfðir okkur alltaf að vaka
fram eftir þegar við vorum að gista
hjá þér og afa. Þú bakaðir og eld-
aðir alltaf góðan mat og ég mun
sakna bakstursins (sérstaklega
súkkulaðikökunnar). Þið afi voruð
alltaf til í að fara á KFC þegar við
ætluðum að borða hjá ykkur. Það
sem ég er að reyna að segja er:
takk fyrir að vera þú sjálf.
Í faðmi hennar ömmu
þar bestan fékk ég blund,
sem blóm und skógarrunni
um hljóða næturstund.
Við hennar söng ég undi,
sem ljúfrar lindar klið,
er líður hægt um grundu,
og blómin sofna við.
Og söknuður mig sækir
og sorgarblandin þrá.
Hvort á ég ættarlandið
aftur fá að sjá?
Því þar er elsku amma
í aftanroðans glóð,
og þar er mér hver minning
svo mæt og hlý og góð.
(Eva Hjálmarsdóttir.)
Guðjón Árnason.
MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 7. FEBRÚAR 2020
✝ AðalbjörgBjarnadóttir
fæddist 14. júní
1918 í Tungu í Við-
firði. Hún lést á
Hrafnistu Laug-
arási 22. janúar
2020.
Foreldrar henn-
ar voru Bjarni
Sveinsson frá Við-
firði, f. 1894, d.
1978, húsasmíða-
meistari og bátasmiður í Nes-
kaupstað, og Guðrún Frið-
björnsdóttir frá Skriðdal, f.
1893, d. 1989, klæðskeri í Nes-
kaupstað.
Systkini hennar voru: Guð-
laug Ólöf, f. 1916, d. 1987, Jón-
ína Stefanía, f. 1919, d. 2010,
börn og sex barnabörn. 2) Ólöf,
f. 1943, gift Kristni Pálssyni.
Þau eiga fimm börn og 13
barnabörn. 3) Guðmundur, f.
1946, kvæntur Hildi Hrönn
Hreiðarsdóttir. Eiga þau fimm
börn, sex barnabörn og eitt
barnabarnabarn. 4) Sigmundur,
f. 1948, kvæntur Jóhönnu Guð-
laugu Erlingsdóttur og þau
eiga þrjár dætur og átta barna-
börn. 5) Díana Bára, f. 1959,
gift Stefáni Sveinssyni. Eign-
uðust þau fjögur börn en misstu
ungan son. Þau eiga níu barna-
börn.
Aðalbjörg var heimavinnandi
húsmóðir meðan börnin voru
yngri en frá 1957 vann hún hjá
Tollstjóranum í Reykjavík. Eft-
ir að hún hætti að vinna fór hún
í félagsstarf aldraðra í Gerðu-
bergi. Hún var mikil hannyrða-
kona, hafði gaman af að dansa
og spila félagsvist.
Útförin fer fram frá Foss-
vogskirkju í dag, 7. febrúar
2020, klukkan 15.
Anna Sigríður, f.
1921, d. 2012, Ingi-
björg, f. 1922, d.
2015, Friðbjörg
Bergþóra, f. 1924,
d. 2014, Sveinn, f.
1927, d. 1963, og
Unnur Ólafía, f.
1933.
Hinn 18. júlí
1942 giftist Aðal-
björg Sigurði Þor-
birni Guðmunds-
syni, f. 15. janúar 1915, d. 26.
maí 1977, frá Háhól á Mýrum.
Foreldrar hans voru Guðmund-
ur Sigurðsson, f. 1875, d. 1953,
og Ólöf Jóhannsdóttir, f. 1886,
d. 1964. Börn þeirra eru: 1)
Guðrún, f. 1943, gift Gunnari
Kristóferssyni og eiga þau þrjú
Elsku mamma.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfin úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Takk fyrir allt, mamma mín.
Þín dóttir,
Guðrún.
Elsku mamma og tengda-
mamma.
Móðir mín kæra er farin á braut,
til mætari ljósheima kynna.
Hún þurfti að losna við sjúkdóm og
þraut,
og föður minn þekka að finna.
Vönduð er sálin, velvildin mest,
vinkona, móðir og amma.
Minningin mæta í hjartanu fest,
ég elska þig, ástkæra mamma.
Þakka þér kærleikann, hjartalag hlýtt,
af gæsku þú gafst yl og hlýju.
í heimi guðsenglanna hafðu það blítt,
uns hittumst við aftur að nýju.
(Höf. ók.)
Takk fyrir alla elsku þína,
mamma mín.
Díana
og Stefán.
Í dag kveðjum við tengdamóð-
ur mína Aðalbjörgu Bjarnadóttur
sem lést á Hrafnistu 22. janúar á
102. aldursári. Aðalbjörg var lífs-
glöð og glaðlynd og hafði gaman af
að vera innan um fólk og var ávallt
glæsileg og var ætíð með hálsfesti,
armband og eyrnalokka. Hún var
mikil handavinnukona, prjónaði,
saumaði, heklaði og skar út og var
dugleg að gefa fólkinu sínu það
sem hún gerði.
Þegar ég hitti hana í fyrsta
skipti fyrir 54 árum, þegar Guð-
rún kynnti mig fyrir foreldrum
sínum, tóku þau vel á móti mér og
hafa alla tíð gert. Eftir að þau
fluttu í Völvufell gistum við fjöl-
skyldan gjarnan hjá þeim þegar
við skruppum í bæinn og þá var
tekið vel á móti okkur og var
morgunmatur gjarnan kominn á
borð um kl. 8 þá morgna. Það er
margt sem má læra af henni
tengdamóður minni en hún var
æðrulaus og jákvæð manneskja.
Þakka samfylgdina.
Þinn tengdasonur
Gunnar.
Að hugsa til ömmu Öllu er að
rifja upp kóngabrjótsykur og app-
elsínu með sykurmola í heimsókn í
Völvufellinu, blöndu af appelsíni
og kóki á jóladag í faðmi stórfjöl-
skyldunnar, smurðar eggjasam-
lokur og mjólk í glerflösku sem
var nestið okkar í sunnudagsbílt-
úr, kjöt í karríi í hádeginu þegar
við fengum að læra heima hjá
ömmu. Amma sýndi elsku sína og
væntumþykju með mat og miðað
við öll þau ósköp af mat sem við
höfum borðað með og fyrir ömmu
þá leynir það sér ekki að henni
þótti afskaplega vænt um ömmu-
stelpurnar sínar. Og okkur þótti
fjarska vænt um blíðu og bros-
mildu ömmu Öllu.
Í Völvufellinu stóð tíminn í stað
og rólegheitunum fylgdi öryggi.
Rétt eins og faðmur ömmu Öllu
var sá allra mýksti, þar var hægt
að hringa sig saman og láta hana
rugga sér á meðan hún sönglaði
eða hummaði fyrir okkur. Stríðal-
inn heimilisköttur á sveimi um
íbúðina á meðan við þræddum
skrautlega hnappa og tölur upp á
band. Á meðan saumaði hún út
myndir og prjónaði. Í þessa ró
sóttum við í þegar mikið lá við í
skólanum, þarna var athvarf til að
lesa og reikna fyrir lokapróf. Á
meðan stóð amma í eldhúsinu og
græjaði morgunkaffi, heita máltíð
í hádeginu, miðdegiskaffi og
snemmbúinn kvöldmat.
Þegar hún var í kringum sjö-
tugt sótti hún félagsstarf eldri
borgara í Gerðubergi og þar fór
hún „all in“. Tók þátt í kórastarfi,
tréskurði, glermálun, perlusaumi,
bókbandi og öllu því sem þar var
boðið upp á. Framleiðslan var
mikil og við nutum góðs af því.
Amma vildi gera heiminn fallegri
með því að nota liti og allt sem
glitraði á. Henni þótti oft sem við
stelpurnar værum ekki nægilega
kvenlegar í okkar rifnu gallabux-
um og svörtu flíkum, og var ekk-
ert að hika við að segja okkur það.
Hún kenndi okkur að með því að
vera snyrtilegur og hafa sig til
sýndum við sjálfum okkur sjálfs-
virðingu. Með því að passa upp á
augabrúnirnar, setja á sig fallega
festi, hatt á kollinn og lit á varirnar
kæmi samferðafólk okkar og lífið
sjálft betur fram við okkur.
Undir það síðasta talaði hún um
það að afi Siggi væri búinn að und-
irbúa komu hennar með því að
finna þeim heimili og að englarnir
væru búnir að gera henni perlu-
saumaða vængi. Þessi fallega
mynd sem hún dró upp segir svo
mikið um trygglyndi hennar og
vilja til að gera veruleikan sem fal-
legastan. Mikið sem við vonum að
hún geti gaukað einhverju góð-
gæti að englunum fyrir vængina.
Takk amma Alla fyrir alla
hlýjuna, öryggið og innri styrkinn
sem þú gafst okkur og mun fylgja
okkur um ókomna tíð.
Agnes Ósk, Erla Björk
og Alma Rut.
Elsku amma, þá er komið að því
að skrifa þessa hinstu kveðju.
Í huga mér er fyrst og fremst
þakklæti. Ég er þakklát fyrir að
hafa átt svona dásamlega, hlýja,
mjúka og hæfileikaríka ömmu,
sem hafði alltaf tíma fyrir okkur
systur. Ég er svo þakklát að hafa
haft þig svona lengi í mínu lífi eða
rúm 39 ár.
Ég á svo ótal margar minningar
að mér hlýnar um hjartarætur
þegar ég hugsa um þig. Allra
fyrstu minningarnar eru úr Völvu-
fellinu, þar sem ég sat i mjúka
fanginu þínu í eldhúsinu á gamla
slitna kollinum, sem þú varst að
sjálfsögðu búin að hekla utan um
eins og þér einni var lagið. Þú með
mjólkurkaffi í stóru glasi og hoss-
andi mér á hnjám þér og syngjandi
„Fuglinn í fjörunni“ og fleiri lög.
Heimsóknirnar í Völvufellið eru
okkur systrum eftirminnilegar.
Bakkelsi úr frystinum, ís, suðu-
súkkulaði og stundum konfekt.
Síðan var rifist um hver ætti að
sitja á græna tröppustólnum. Þú
sást einnig um að okkur skorti
aldrei hlýja vettlinga, hosur eða
teppi, að ógleymdum prjónuðum
brúðum og tuskudýrum. Þú sast
aldrei auðum höndum, alltaf með
handavinnuna við höndina.
Eftir því sem aldurinn færðist
yfir okkur spjölluðum við um
gömlu dagana, hvernig lífið var
þegar þú varst að alast upp og sem
ung kona. Og allar breytingarnar
og tæknina sem hafa orðið á þinni
lífsleið.
Þegar hnén voru orðin léleg og
þú treystir þér ekki lengur með
strætó í Mjóddina skutluðumst við
systur oft með þig í búð að versla
og þá enduðum við yfirleitt á kaffi-
húsi þar sem þú bauðst okkur upp
á drykk og með því fyrir ómakið.
En okkur fannst bara dásamlegt
að fá að eyða tíma með þér og fá að
aðstoða fyrir allt sem þú hefur
gert fyrir okkur.
Síðasta skipti sem við eyddum
tíma saman var í janúar og þú orð-
in afar ólík sjálfri þér. Þessi
mjúka, vel tilhafða, litaglaða, glys-
gjarna kona var orðin gömul og
rýr, nánast óþekkjanleg þar sem
þú lást sofandi í sjúkrarúminu. Þú
sem hugsaðir alltaf svo mikið um
útlitið, með permanent, tattóver-
aðar augabrúnir og rauðan varalit.
Örugglega elsta kona Íslandssög-
unnar til að láta tattóvera auga-
brúnirnar. Þú hafðir ekki lengur
áhyggjur af útlitinu, þú varst orðin
þreytt. Við áttum góða stund sam-
an þar sem við dekruðum við þig.
Það var skrýtið að þurfa að kveðja
eina mögnuðustu konu í okkar lífi
og eina af okkar helstu fyrirmynd-
um þennan kalda föstudagsmorg-
un í janúar.
Elsku amma hvíldu í friði, við
elskum þig. Þínar dótturdætur
Aðalbjörg, Sandra Dögg
og Brynja Dís.
Þín langa ævi liðin er
loks þig guð mun geyma.
Við sem eftir erum hér
við aldrei munum gleyma.
(ÁÝK)
Ólöf Sigurðardóttir.
Aðalbjörg
Bjarnadóttir
✝ Gísli Þór Sig-urðsson var
fæddur á Akranesi
13. desember 1937 í
húsinu Þórshamri
við Vesturgötu.
Hann lést á Dvalar-
og hjúkrunarheim-
ilinu Höfða á Akra-
nesi 29. janúar
2020.
Afasystir hans
Guðrún Gísladóttir
ljósmóðir tók á
móti honum. Foreldrar Gísla
voru þau Sigurður Gíslason,
verkstjóri hjá Haraldi Böðv-
arssyni & Co á Akranesi, f. 7.
júlí 1907, d. 12. ágúst 1993, frá
Litla-Lambhaga í Skilmanna-
hreppi, og Jónína Elísabet
Magnúsdóttir húsmóðir, f. 18.
október 1909, d. 21. september
1983, frá Iðunnarstöðum í Lund-
arreykjadal.
Gísli Þór var næstelstur í
fjögurra systkina hópi. Elst er
Hrefna, f. 1936, Ármann Magn-
ús, f. 1939, maki Guðrún Berg-
mann Valtýsdóttir, f. 1941, d.
1978, og Sigurjón, f. 1947, maki
Guðrún Adda Maríusdóttir, f.
1948.
Gísli Þór kvæntist þegar hann
var kominn fram yfir miðjan
aldur Hönnu Krist-
ínu Pálmarsdóttur,
f. 1943, og bjuggu
þau í Hafnarfirði.
Síðar skildi þeirra
leiðir. Gísli lætur
ekki eftir sig af-
komendur.
Gísli ólst upp á
Akranesi en dvaldi
oft sumarlangt í
Lambhaga hjá föð-
urfólki sínu. Gísli
lauk gagnfræða-
prófi frá Reykholtsskóla í Borg-
arfirði. Síðan lá leiðin í Iðnskól-
ann á Akranesi þar sem hann
nam vélvirkjun og lauk starfs-
námi frá Vélaverkstæði HB&Co.
Síðar varð hann sér úti um vél-
stjórnarréttindi. Gísli starfaði
lengi hjá HB&Co líkt og margir
úr hans föðurranni, fyrst sem
vélvirki og síðar til sjós. Lengst
af með Guðjóni Bergþórssyni
skipstjóra, vini og félaga. Eftir
að sjómennsku lauk flutti Gísli
búferlum til Reykjavíkur og
starfaði hjá Vélamiðstöð
Reykjavíkurborgar við góðan
orðstír. Síðustu æviárin bjó Gísli
á Akranesi.
Gísli Þór verður jarðsunginn
frá Akraneskirkju í dag, 7. febr-
úar 2020, klukkan 13.
Af eilífðarljósi bjarma ber,
sem brautina þungu greiðir.
Vort líf, sem svo stutt og stopult er,
það stefnir á æðri leiðir.
(Einar Benediktsson)
Í huga mínum tek ég fram
perluband minninganna. Perl-
ur sem bera mörg litbrigði,
sumar eru skærari en aðrar og
í minningunni lýsa þær veg-
ferð þinni.
Ég minnist bróður sem í
vöggugjöf hlaut góðar gáfur,
glaðlyndur að eðlisfari og heill.
Á vegferð sinni á vegi lífsins
háði hann líka sína baráttu,
eins og við öll gerum, hvert
með sínum hætti á leið til
þroska.
Nú að leiðarlokum sé ég
hann hverfa í ljósið, sem lýsir
veginn áfram þar sem lífið
hefst á ný í öllum sínum marg-
breytileika.
Hafðu hjartans þakkir fyrir
samfylgdina og farnist þér sem
best í nýjum heimkynnum.
Guði falinn.
Hrefna.
Gísli Þór
Sigurðsson