Morgunblaðið - 24.02.2020, Blaðsíða 18

✝ Ólafía KatrínHansdóttir
fæddist að Ketils-
stöðum í Hörðudal í
Dalasýslu 30. júlí
1923. Hún lést á
Hjúkrunarheim-
ilinu Grund í
Reykjavík 9. febr-
úar 2020.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin Ingi-
ríður Kristín
Helgadóttir ljósmóðir, f. 28.
júní 1890, d. 21. desember
1972, og Hans Ágúst Krist-
jánsson búfræðingur og odd-
viti, f. 5. ágúst 1897, d. 11. des-
ember 1944. Systkini Ólafíu
voru Helga, f. 1924, Erlingur,
f. 1926, og Áslaug, f. 1929. Þau
eru öll látin.
Þann 1. janúar 1949 giftist
Ólafía Þorkeli Skúlasyni
endurskoðanda frá Hólsgerði,
Köldukinn, Suður-Þingeyjar-
sýslu, f. 20. júní 1925, d. 13.
október 2018. Foreldrar Þor-
kels voru hjónin Sigurveig Jak-
obína Jóhannesdóttir, f. 26.
ágúst 1880, d. 6. júní 1967, og
Skúli Ágústsson, f. 18. sept-
ember 1875, d. 4. desember
yrkjufræðingur, f. 26. október
1979, Gísli járnsmiður, f. 1. maí
1986, sambýliskona Line Wurtz
garðyrkjunemi, f. 1990, og
Ólafía Katrín félagsráðgjafi, f.
26. maí 1989, sambýlismaður
Henning Riber Christensen
framkvæmdastjóri, f. 1982.
Eiginkona Indriða er Anna
María Soffíudóttir starfsmaður
á Bókasafni Kópavogs, f. 12.
maí 1954. Börn hennar og
stjúpbörn Indriða eru tvö.
Stjúpdóttir Ólafíu er Valdís
Brynja kennari, f. 2. júní 1946.
Maki Jóhann Eyþórsson renni-
smiður, f. 9. maí 1948, d. 25.
mars 2010. Börn þeirra eru
Anna skrifstofustjóri, f. 7. des-
ember 1968, maki Jón Örn
Brynjarsson viðskiptafræð-
ingur, f. 1969, og Eyþór Krist-
inn verkamaður, f. 23. maí
1972. Langömmu- og stjúp-
langömmubörn eru fimmtán.
Ólafía lauk hefðbundnu
skyldunámi og stundaði síðar
nám við Kvennaskólann á
Blönduósi 1941-1942. Hún var
heimavinnandi húsmóðir alla
sína tíð en starfaði sem dag-
móðir í Kópavogi um nokkurra
ára skeið, auk þess sem hún
vann um tíma í barnafataversl-
un í Kópavogi.
Útför Ólafíu fer fram frá
Kópavogskirkju í dag, 24. febr-
úar 2020, og hefst athöfnin
klukkan 13. Jarðsett verður í
Kópavogskirkjugarði.
1934, bændur í
Hólsgerði.
Börn Ólafíu og
Þorkels eru: 1)
Drengur andvana
fæddur 19. janúar
1950, 2) Ingiríður
Hanna, fv. ráð-
herraritari, f. 31.
mars 1951. Fyrr-
verandi sambýlis-
maður er Guðjón
Friðriksson sagn-
fræðingur. Dóttir þeirra er
Úlfhildur hjúkrunarfræðingur,
f. 3. desember 1978, sambýlis-
maður Sigurður Grétar Ólafs-
son verkefnastjóri, f. 1978. 3)
Elsa Sigurveig lögfræðingur, f.
6. júní 1953, maki Már Guð-
mundsson fv. seðlabankastjóri,
f. 21. júní 1954. Börn þeirra
eru Andrés lögfræðingur, f. 4.
júní 1984, sambýliskona Jóna
María Ólafsdóttir verkefna-
stjóri, f. 1991, Vigdís Þóra
mannfræðingur, f. 22. apríl
1992, og Katrín Svava hag-
fræðingur, f. 19. apríl 1995. 4)
Indriði lögfræðingur, f. 2. febr-
úar 1957. Börn hans og fyrri
eiginkonu Helgu Gísladóttur
sjúkraliða eru Arnþór garð-
Sá er eftir lifir
deyr þeim sem deyr
en hinn dáni lifir
í hjarta og minni
manna er hans sakna.
Þeir eru himnarnir
honum yfir.
(Hannes Pétursson)
Elskuleg móðir mín kvaddi
síðdegis á fallegum og björtum
vetrardegi, sunnudaginn 9. febr-
úar síðastliðinn, 96 ára gömul.
Hún fékk friðsælt andlát í svefni,
hækkandi vetrarbirtan fyllti her-
bergið hennar þar sem friður og
kyrrð ríkti. Ég sat lengi hjá
henni, hélt í kólnandi hendur,
strauk andlit hennar og hlustaði
á andardrátt hennar, horfði á lík-
ama hennar blána, vissi að hún
var að fara, leyfði tárum að falla,
hvíslaði ástar- og kveðjuorðum í
eyra hennar. Og svo var hún far-
in. Hún var búin að bíða svo
lengi eftir því að fá að kveðja og
fara til pabba.
Aldrei verður neitt eins og
áður. Aldrei framar munum við
mamma tala saman, aldrei fram-
ar mun ég heyra röddina hennar.
Að missa móður sína er óend-
anlega sárt. Dauðinn er svo end-
anlegur, þrátt fyrir kærkomna
hvíld, miskunn og líkn. Mamma,
ég sakna þín.
Í huganum birtast minningar
um hana mömmu mína sem setti
velferð fjölskyldunnar sinnar,
eiginmanns og barna í öndvegi,
ævinlega alltumvefjandi, jafnt í
gleði og sorg. Ég minnist hennar
frá því að ég var barn og síðar á
stundum ódæll unglingur, ég
minnist hennar og þakka henni
elskuna, þolinmæðina, um-
burðarlyndið og öll hennar góðu
ráð, ég minnist mjúka barmsins
hennar sem svo gott var að halla
sér að á ögurstundum lífsins. Ég
þakka henni fyrir að hafa komið
mér til manns. Ég minnist henn-
ar sem bestu móður sem hægt er
að hugsa sér. Ég minnist hennar
sem yndislegrar ömmu og lang-
ömmu þar sem við í síðari hluta
lífsins, tveir gráhærðir kollar,
glöddumst yfir velferð barna-
barnanna og langömmu-
barnanna hennar sem hún var
óendanlega stolt af og fylgdist
svo vel með. Við stóðum hvor
annarri ævinlega nær, einkum
hin síðari ár. Við mamma vorum
vinir til hinsta dags.
Lífinu má líkja við ferðalag á
skipi þar til það í fyllingu tímans
leysir landfestar og heldur frá
landi. Við, sem eftir stöndum á
bryggjunni, veifum í kveðjuskyni
og horfum á eftir skipinu sigla
burt þar til það að lokum hverfur
sjónum okkar við ystu sjónar-
rönd. En er skipið horfið? Nei,
það er ekki horfið en við sem eft-
ir stöndum sjáum það bara ekki
lengur. Skipið heldur áfram sigl-
ingunni og leggur akkerin við
hafnarbakka á ókunnri strönd
þar sem tekið er á móti því og
nýir farþegar boðnir velkomnir.
Og nú hefur fleyið hennar
mömmu minnar leyst landfestar
og haldið í sína hinstu ferð yfir
höfin blá. Ég trúi því að þegar
það hefur lagt akkerin við
ókunna strönd muni pabbi
standa fremst á bryggjunni,
faðma hana að sér og bjóða hana
velkomna heim.
Ég óska þér góðrar ferðar yfir
höfin blá, elsku hjartans mamma
mín. Ég elska þig.
Þín dóttir
Ingiríður Hanna
Þorkelsdóttir.
Þegar ég kvaddi hana mömmu
í annarri viku janúar, rétt áður
en ég flaug til Malasíu, þá tók ég
í hönd hennar og sagði að nú
yrði hún að passa heilsuna og
vera dugleg að ganga gangana á
Grund. Ég vildi sjá hana á ný í
byrjun maí. Hún brosti, kreisti
hönd mína og sagði að hún
myndi sakna mín. Við vissum
báðar að brugðið gæti til beggja
vona þegar aldurinn er hár.
Meginþorra starfsævinnar
starfaði mamma innan veggja
heimilis eins og algengt var með
konur af hennar kynslóð. Hvort
það var hennar val, veit ég ekki.
Hún var félagslynd og því án efa
oft erfitt að vera bundin yfir
börnum. En þannig var þetta
bara á sjötta og sjöunda áratug
síðustu aldar. Hún var myndar-
leg húsmóðir, saumaði á okkur
fötin, bjó til kæfu, sultaði og tók
að sjálfsögðu slátur öll haust.
Árlega hélt hún matarboð fyrir
systkini sín og fjölskyldur
þeirra. Væntanlega vel yfir
fjörutíu manns þegar þeim kafla
lauk. Heimilið stóð alltaf opið
vinum okkar systkina svo oft var
líf og fjör. Hún var dagmóðir í
nokkur ár og ég held ég geti full-
yrt að öll „börnin“ hennar hafi
elskað hana og að allir foreldrar
hafi verið sáttir. Hún kenndi mér
að lífið er ekki alltaf dans á rós-
um. Maður setur undir sig haus-
inn, eins og hún orðaði það, þeg-
ar áföll og erfiðleikar banka upp
á, tekst á við verkefnin og heldur
áfram. Væl og sjálfsvorkunn
skili engu. Hún gat verið töff.
Hún var yndisleg amma. Öll
barnabörn hennar og langömmu-
börnin voru að hennar mati ein-
stök og hún gladdist yfir áföng-
um í lífi þeirra. Hún gætti allra
barnanna minna um skeið og til
hennar voru þau alltaf velkomin.
Börnin mín áttu fallegt og náið
samband við ömmu.
Hún missti hann pabba minn
fyrir fjórtán mánuðum eftir tæp-
lega sjötíu ára hjónaband. Allt
var breytt. Söknuðurinn var svo
mikill að lengi á eftir gat hún
ekki um hann talað. En hún setti
undir sig hausinn, þá eins og
alltaf, og hélt áfram með bros á
vor. Og nú hefur hún kvatt. Er
komin til pabba. Ég kveð hana
mömmu mína með mikið þakk-
læti í huga og bið guð að geyma
hana.
Elsa S. Þorkelsdóttir.
Elsku góða amma mín.
Með tár í augum og söknuði í
hjarta kveð ég þig nú.
Fátt var hlýrra og öruggara
en að skríða í hálsakot til ömmu
og það er líklega sú minning sem
kemur sterkast upp í huga minn
núna. Mikið óskaplega var ég
heppin lítil og stór stúlka að eiga
þessa ótrúlegu konu hana ömmu
mína í öll þessi ár. Amma hefur
löngum verið ein mín helsta fyr-
irmynd í lífinu, sterk, dugleg,
klár, yfirveguð, ráðagóð, bjart-
sýn, jákvæð og hláturmild. Hlý,
góð og mikil vinkona mín.
Birkigrundin þeirra afa var
mitt annað heimili frá því að ég
man eftir mér og löngu fyrir það.
Amma var heimavinnandi hús-
móðir sem passaði okkur frænd-
systkinin frá unga aldri, gerðist
dagmamma barnanna í hverfinu
sem öll vildu kalla hana ömmu.
Mikill var gestagangurinn í
Birkigrundinni og alltaf var
amma með heitt á könnunni, ný-
bökuð horn, kleinur og jóla-
kökur.
Ég naut þeirra forréttinda
sem barn að geta alltaf komið
heim í Birkigrundina eftir skóla
þar sem beið mín heitur hádeg-
isverður. Oftar en ekki fylgdu
vinkonur mér og þá var þeim
einnig boðið í mat. Þær minnast
hennar allar með mikilli hlýju og
væntumþykju.
Minningarnar streyma og ég
gæti haldið endalaust áfram:
Hólsgerði, jóla- og nýársboðin og
öll árin þar sem lambalærið og
kornflekskjúklingurinn á sunnu-
dagskvöldum voru borin fram
fyrir stórfjölskylduna þar sem
var rifist og pexað og hlegið allt í
bland. Ég gæti lengi talið upp.
Ég gleymi aldrei svipnum á
ömmu þegar ég sagði henni að
ég ætti von á barni, lítilli desem-
berstúlku, og gleðitár læddust
niður kinnarnar á minni konu.
Hún gladdist mikið þegar
Siggi minn kom inn í líf mitt með
Skarphéðin Krumma sinn á sín-
um tíma og Ylfa Matthildur okk-
ar Sigga kom í heiminn fyrir
tæpum þremur árum.
Það fór að halla undan fæti
síðastliðin ár hjá henni ömmu
minni og urðu mikil þáttaskil er
elsku afi dó árið 2018 og hún
flutti á Grund. Ylfa Matthildur
mín var reglulegur gestur á
Grund með mömmu og fyrir það
er ég svo þakklát, að hún hafi
fengið að kynnast langömmu
sinni.
Með yl í hjarta minnist ég síð-
asta aðfangadagskvölds, en þá
kom amma til okkar fjölskyld-
unnar í Grundargerði og naut
þess að vera með okkur Sigga,
börnunum þremur og mömmu.
Við héldum öll að hún myndi
ekki treysta sér en ákveðin ætl-
aði hún sér að vera með okkur
þetta aðfangadagskvöld. Hún
var sótt í sínu fínasta pússi. Kom
brosandi inn og brosti allt kvöld-
ið. Lætin og spennan sem ein-
kenndi þetta kvöld hjá þremur
litlum börnum gladdi hana svo
mikið. Hún borðaði með bestu
lyst, leið svo vel og lá ekki á
heim. Þetta kvöld er okkur öllum
dýrmætt og fallegt.
Elsku amma mín.
Ég mun sakna þín meira en
orð fá lýst en mun hlýja mér við
minningar um einstaka ömmu og
langömmu. Þú hefur verið mér
afar mikilvæg, dýrmæt og stór
hluti af því hver ég er í dag.
Afi hefur tekið vel á móti þér
og nú fáið þið að halda utan um
hvort annað á ný.
Takk fyrir allt.
Takk fyrir að hafa alltaf verið
til staðar.
Traust og með hjarta úr gulli.
Hvíldu í friði.
Þín
Úlfhildur.
Í símanum mínum varðveiti
ég innkaupalista frá því að
amma og afi bjuggu í Sunnuhlíð.
Hljóðar hann svo; skonsur, gula
mjólk, tekex, rúllutertu eða
djöfla, tekex og tvo pakka af
maryland kexi. Svona launuðum
við systkin þeim oft kaffið og
spjallið með því að versla fyrir
þau. Þegar ég les listann heim-
sækir hugurinn aftur ömmu og
afa við eldhúsborðið þar sem við
gátum talað um allt milli himins
og jarðar. Þessar stundir voru
mér ómetanlegar. Mynd mín af
ömmu var og mun alltaf vera
hún með opinn faðminn en hjá
henni átti maður alltaf öruggt
skjól.
Stórum hluta bernsku minnar
eyddi ég í Birkigrundinni þar
sem þau þá bjuggu. Það var
dásamlegt að leika sér í Foss-
vogsdalnum og koma svo inn í
mat og graut til ömmu. Eftir
leikskóla og yngri stig grunn-
skólans gátum við systkin alltaf
farið til ömmu þar sem hún stóð í
dyragættinni með opinn faðminn
og rétti okkur góðgæti, svo sem
rabarbara með sykri. Hún átti
það líka til að frysta appelsínu-
þykkni og búa til frostpinna
þannig að á tímabili kallaði ég
hana ömmu klaka sem henni
fannst ansi skondið. Því eldri
sem ég varð þróaðist samband
okkar og varð dýpra, þar sem við
fórum að tala meira saman yfir
góðum kaffibolla og rúllutertu.
Þessar minningar eru mér ekki
síður dýrmætar, en amma var
líka um fram allt góð vinkona
mín. Hún átti það til að spyrja í
gríni hvort ég væri nú ekki að
fara koma heim með einhvern en
ég sagði að hún yrði að sjálf-
sögðu alltaf fyrst til að vita.
Í eitt af síðustu skiptunum
þegar við Katrín, systir mín,
heimsóttum ömmu á Grund grill-
aði hún okkur yfir kærasta-
leysinu og spurði nú, eins og oft
áður, hvort við kæmum nú ekki
með einn heim frá þessum miklu
ferðalögum. Hlátrasköllin í okk-
ur öllum glumdu um setustofuna
en þá heyrðist frá annarri heim-
iliskonu þar: „Já er þetta amma
ykkar, hún er alveg yndisleg.“
Ég get ekki verið annað en sam-
mála þessari staðhæfingu því
amma var einfaldlega alveg ynd-
isleg. Hún var sólargeisli með al-
veg einstaka hlýja nærveru en
það er þessi nærvera sem ég finn
fyrir þegar ég les innkaupalist-
ann og hugsa um tíma okkar
saman. Nú er hún komin heim til
afa og sé ég þau fyrir mér vera
að hella upp á kaffi og tala um
lífið og veginn.
Elsku amma, orð fá því ekki
lýst hversu erfitt mér finnst að
vera ekki á landinu til að kveðja
þig. Þó veit ég að þú studdir
ávallt ævintýramennsku mína og
þetta eilífa flakk á þínu fólki. Þú
varst stolt af okkur og studdir
okkur í því sem við tókum okkur
fyrir hendur. Það var gott að
geta sagt þér frá nýjum plönum
en viðbrögð þín voru ávallt „já
hvað þá, það er aldeilis“ og síðan
töluðum við um breyttan og
tengdari heim. Það var alltaf svo
áhugavert að heyra sögur þínar
af fyrri tímum alveg eins og þú
nærðist af ferðasögum okkar.
Hvíl í friði, elsku amma, og
takk fyrir allt.
Vigdís Þóra Másdóttir.
Þá hefur hún Dadda frænka
kvatt okkur eftir langa ævi-
göngu. Ólafía Katrín Hansdóttir,
fyrsta barnabarn og alnafna
ömmu okkar, Ólafíu Katrínar, og
afa Kristjáns. Milli okkar voru
alltaf mikil og náin tengsl, enda
ólst mamma Kristín upp frá
unga aldri á Ketilstöðum hjá
Helga föðurbróður sínum.
Mamma tengdist Ketilstöðum
sterkum böndum og átti síðar
alltaf athvarf þar hjá Hans bróð-
ur sínum meðan hann lifði. Hún,
sem ævinlega var kölluð Stína
frænka, tók miklu ástfóstri við
börn hans og Ingiríðar dóttur
Helga, þau Döddu, Helgu, Ella
og Áslaugu, það var ævarandi
vinátta sem við Sólveig höfum
notið góðs af alla okkar tíð.
Við eigum margar minningar
um ljúfar samverustundir hjá
Döddu og Þorkeli á Kársnes-
brautinni og Birkigrund, og síð-
ustu árin þeirra í Hlíðarhjalla,
sem koma upp í hugann á þess-
ari kveðjustund. Þar standa upp
úr hin árlegu nýársboð hjá þess-
um samhentu hjónum sem við
fengum að njóta um áraraðir.
Þarna voru þjóðmálin rædd og
greind, jólabækurnar, skaupið,
fjölskyldusamkomur þar sem
kynslóðir mættust og Dadda
frænka hlóð borðin kökum og
krásum og alls kyns góðgæti.
Þegar við rákumst inn í kaffi hjá
þeim á árum áður heyrðist iðu-
lega kliður í börnum og hlátra-
sköll, enda var Dadda mikil
barnakona og naut þess lengi að
gæta barnabarna sinna á daginn
og hafa þau í kringum sig.
Yndisleg minning kemur upp í
hugann af fjölmennu ættarmóti
okkar, niðja ömmu okkar og afa,
vestur í Dölum sumarið 1989.
Þarna fengu yngri kynslóðirnar
nasasjón af sögu þessarar ættar
þegar farið var í Hörðudalinn,
umhverfi forfeðra og formæðra
skoðað og hlýtt á sögur þeirra
eldri. Það var gaman að í ferð-
inni voru þrjár Ólafíur Katrínar,
sú yngsta var dóttir Indriða, sem
þá var aðeins fárra mánaða
gömul.
Dadda frænka náði háum
aldri og líkaminn var farinn að
gefa eftir. Hún var þó skýr í
hugsun fram á síðasta dag.
Dadda var margfróð og stál-
minnug og það var mikils virði
fyrir okkur að eiga með henni
margar góðar stundir á síðustu
árum og spjalla um heima og
geima, heyra hana segja frá
löngu gengnum ættingjum og
liðnum atburðum og deila nýj-
ustu fréttum af fjölskyldunni.
Hún fylgdist alla tíð mjög vel
með ömmubörnum og lang-
ömmubörnum sínum og sagði
okkur stolt nýjustu fréttir af
þeim og hún hafði alltaf áhuga á
högum okkar og spurði alltaf um
Gunnar Ólaf okkar, dætur hans
og fjölskyldu. Nafnið tengdi þau
saman, en Dadda var ein fárra
sem alltaf notuðu bæði nöfn
hans.
Það kemur alltaf að kveðju-
stund og við munum sakna
þeirrar hjartahlýju og gleðibross
sem mætti okkur í hvert sinn
sem við hittumst. Þær hlýju
minningar munu ævinlega lifa í
hugum okkar og hjörtum.
Elsku Inga Hanna, Elsa og
Indriði, innilegar samúðarkveðj-
ur til ykkar allra, fjölskyldna
ykkar, barna og barnabarna.
Hans og Sólveig.
Af eilífðar ljósi bjarma ber,
sem brautina þungu greiðir.
Vort líf, sem svo stutt og stopult er,
það stefnir á æðri leiðir.
Og upphiminn fegri en augað sér
mót öllum oss faðminn breiðir.
(Einar Benediktsson)
Kynslóðir koma og fara og
kveðjustundunum fjölgar eftir
því sem aldurinn færist yfir. Nú
hefur Ólafía kvatt okkur, 96 ára,
eftir langa og viðburðaríka ævi.
Pabbi og Ólafía stofnuðu heimili
sitt um miðja síðustu öld. Þá var
ég fædd og þar sem ég ólst upp
hjá móðurfólki mínu norður á
Akureyri voru ekki mikil sam-
skipti framan af, slík tengsl voru
öðruvísi í þá daga og við fórum
lítið suður á mínum uppvaxtar-
árum. Eftir að ég flutti suður og
stofnaði mína fjölskyldu þróuð-
ust meiri samskipti og ég er af-
skaplega þakklát fyrir þann tíma
sem við náðum öll saman. Ólafía
var þessi gestrisna, kraftmikla
húsmóðir, sem helgaði sig heim-
ili, börnum og barnabörnum sem
áttu mikið og öruggt skjól hjá
henni. Hún fylgdist vel með öllu
og hafði skoðanir á hlutunum.
Hún stjórnaði heimilinu, rögg-
söm og ákveðin og allt var af
vönduðustu gerð. Minni hennar
var einstaklega gott til síðasta
dags og hún hafði einlægan
áhuga fyrir velferð fólksins síns
og samgladdist því með nýja
áfanga og sigra í lífinu. Henni
féll ekki verk úr hendi, ýmist var
hún að töfra fram eitthvað
matarkyns eða að skapa fallegt
handverk. Þau pabbi voru dug-
leg að ferðast, fóru bæði innan-
lands og utan langt fram eftir
aldri, fróðleiksfús og víðsýn. Þau
fylgdust líka vel með málefnum
líðandi stundar. Þeirra kynslóð
hefur sýnt mikla þrautseigju og
eljusemi um ævina. Þegar Ólafía
fór að missa sjón var pabbi henni
mikil stoð, það var því mikið áfall
þegar hans heilsu fór að hraka.
Hún hélt þó áfram að sinna
heimilisstörfunum með viljann
að vopni og alltaf vildi hún hella
upp á kaffi þegar ég kom í heim-
sókn. Pabbi féll svo frá fyrir einu
og hálfu ári, þá flutti hún á
Grund og naut þar góðrar
umönnunar. Aldrei kvartaði hún,
þó ellin sækti nokkuð fast að
henni. Ég trúi að nú geti þau aft-
ur fylgst að í Sumarlandinu eins
og þau höfðu gert í nærri 70 ár
þegar pabbi kvaddi.
Minning þeirra lifir.
Valdís Brynja
Þorkelsdóttir.
Ólafía Katrín
Hansdóttir
HINSTA KVEÐJA
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesús, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
(Hallgrímur Pétursson)
Hafðu hjartans þökk fyr-
ir allt og allt, elsku
langamma.
Þín
Kristín Hanna, Ylfa
Matthildur og
Skarphéðinn Krummi.
18 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 24. FEBRÚAR 2020