Morgunblaðið - 25.02.2020, Blaðsíða 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 25. FEBRÚAR 2020
Ég man ekki eft-
ir mér öðruvísi en
að Sölvi hafi verið
vinur minn. Mig
minnir að það hafi verið systir
hans, Guðrún, sem var rétt að
læra að tala og kallaði stóra
bróður „Dölla“. Okkur fannst
það óborganlegt, Dölli og Gudda.
Vinátta okkar nærðist á sam-
eiginlegum áhuga á list og sköp-
un, bæði okkar eigin og annarra.
Heimagerðar jólagjafir hvor til
annars náðu þvílíkum víddum á
tímabili að það þurfti sérher-
bergi undir. Eitthvað hefur grisj-
ast í gegnum tíðina en þó er ég
Sölvi Jónsson
✝ Sölvi Jónssonfæddist 26.
ágúst 1975. Hann
lést 9. febrúar
2020.
Útför Sölva var
gerð 21. febrúar
2020.
enn að umstafla
bunkum af handrit-
um frá Dölla, laga-
textum og sögum,
tónlistarupptökum,
heimagerðum kass-
ettum og geisladisk-
um, teikningum,
handverki og list-
munum. Dölli var
nánast alltaf að búa
eitthvað til – það
var líf hans og yndi.
Þegar ég leit inn til hans lágu
jafnframt forvitnilegar bækur og
plötur eins og hráviði um allt,
eitthvað sem hann hafði grafið
upp á bókasafninu eða hver veit
hvar. Nýtt og gamalt, heims-
klassík, dægurflugur og sitthvað
undarlegt af jaðrinum, bókstaf-
lega allt milli himins og jarðar.
Það var sama hvað hann drakk í
sig eða lét frá sér, það kom mér
sífellt á óvart.
Óhætt er að segja að Dölli hafi
verið um margt sérvitur. Hann
fór ótroðnar slóðir og iðulega á
móti straumnum, sjálfviljugur
eða tilneyddur. Uppátækjasemin
var takmarkalaus og skopskynið
algjörlega sér á báti. Ég minnist
heimatónleikanna, það voru
kvöldstundir í annarri vídd, þar
sem hann tróð upp með frum-
samið efni, tónlist og gamanmál.
Kannski fyrir sjö agndofa áheyr-
endur. Það var þó ekki alltaf tek-
ið út með sældinni að eiga Dölla
fyrir vin. Hann átti í stirðu sam-
bandi við normið. Flestir sem
stóðu honum jafnfætis fengu orð
í eyra fyrir að valda honum ein-
hverju sinni vonbrigðum, fyrir
meiri eða minni sakir. Öðru máli
gegndi um þá sem minna mega
sín, skjólstæðinga sem hann var
með í liðveislu eða þar sem hann
starfaði á sambýlum. Gagnvart
þeim gilti skilyrðislaus umhyggja
og virðing sem ég dáði hann alla
tíð fyrir. Hann hafði einstaklega
sterka réttlætiskennd, unni nátt-
úrunni og barðist fyrir dýra-
vernd. Þá laðaðist hann að hug-
myndum sem almennt eiga undir
högg að sækja og hélt þeim á
lofti ófeiminn. Og hann elskaði
drenginn sinn, mikið var þeirra
samband fölskvalaust og fallegt.
Ég hef lært svo margt af því
að hafa átt Dölla fyrir vin. Ein-
mitt af því að hann fékk mann til
að staldra við, hugsa um svo
margt fallegt, frumlegt og fyndið
en líka erfitt og óþægilegt. Það
hló enginn eins og Dölli, svo
óheft og einlæglega, og ég veit
ekki um nokkurn sem þjáðist
eins og hann. Ég varðveiti hvort
tveggja og allt þar á milli.
Ég votta fjölskyldu Sölva sam-
úð mína.
Svefninn væri
Í hellunum sínum sofa tröllin
og vakna við söng heiðlóunnar
Í hreiðrunum sínum sofa ungarnir
og vakna við leik og köll barna
Í húsunum sínum sofa börnin
og vakna þegar opnast rifa á dyrnar
(Sölvi Jónsson, 2014)
Markús Þór Andrésson
Störin á flánni
er fölnuð og nú
fer enginn um veginn
annar en þú.
Í dimmunni greinirðu
daufan nið
og veizt þú ert kominn
að vaðinu á ánni...
(Hannes Pétursson)
Við vorum aðeins sex og sjö
ára gamlar þegar leiðir okkar
Þorgerður
Árnadóttir
✝ ÞorgerðurÁrnadóttir
fæddist 13. maí
1952. Hún lést 7.
febrúar 2020.
Þorgerður var
jarðsungin 12. febr-
úar 2020.
lágu fyrst saman
haustið 1958 í vest-
urbæ Kópavogs í
upphafi skólagöngu
lítilla stúlkna sem
gengu stuttum
skrefum fullar til-
hlökkunar í Kárs-
nesskóla, báðar
fluglæsar og fórum
auðvitað í besta
bekk. Frú Sigríður,
móðir hennar, fylgdi
dóttur sinni fyrstu skrefin í skól-
ann og lét hana setjast við hliðina
á mér. Hún var fallegasta barn
sem ég hafði nokkru sinni augum
litið, litfríð, bláeygð og ljóshærð.
Þannig hófst vináttan okkar, hlið
við hlið í skólastofunni í Kársnes-
skóla, haustið 1958.
Í minningum bernskunnar
birtast myndir af okkur heima
hvor hjá annarri á Kársnesbraut-
inni. Saumaklúbbar, afmælis-
veislur og næturgisting vin-
stúlkna, skíðaferðir í Skálafell
með foreldrum hennar og Ein-
fríði, yngri systur hennar, sum-
arbúðaferðir í Vindáshlíð og Öl-
ver. Báðar vorum við í ballett til
margra ára. Hún var alltaf
klárari í skólanum en ég, fékk tí-
ur þegar ég fékk níur.
Þótt leiðir hafi síðar skilið um
nokkurra ára skeið þá lágu þær
aftur saman. Þegar ég ákvað að
leggja mitt af mörkum til um-
hverfismála með því að selja bíl-
inn minn 1991 og kaupa píanó og
hefja tónlistarnám á ný, var
strætó og að komast leiðar minn-
ar fótgangandi minn ferðamáti til
margra ára. Þannig hittumst við
Togga í mörg ár á hverjum
morgni fimm daga vikunnar í
strætó, báðar búsettar í Kópa-
vogi, hvor á leið til sinnar vinnu.
Aldrei var komið að tómum kof-
unum á meðan strætó kom okkur
á milli áfangastaða, ævinlega um
svo margt að spjalla, rifja upp og
minnast. Þessar morgunstundir í
strætó gleymast aldrei og þá var
eins og ekkert hefði breyst. Það
var ekki fyrr en hún sagði mér frá
alvarlegum veikindum sínum að
ský dró fyrir sólu og allt breytt-
ist. Hún tókst á við veikindi sín af
þeirri einurð, bjartsýni og æðru-
leysi sem ævinlega einkenndi
hana, grimm veikindi sem hún að
lokum laut í lægra haldi fyrir.
Stórt skarð er fyrir skildi með
ótímabæru fráfalli Þorgerðar
Árnadóttur. Að leiðarlokum
þakka ég henni samfylgdina, vin-
áttuna og tryggðina um áratuga
skeið.
Far vel, mín kæra, og hvíl í
friði í Sumarlandinu bjarta.
Hafðu hjartans þökk fyrir allt og
allt. Ég bið ástvinum Þorgerðar
Árnadóttur blessunar Guðs.
Þín
Ingiríður Hanna
Þorkelsdóttir.
Það voru vissu-
lega ákveðin forrétt-
indi að alast upp með
ömmu og afa í næstu
götu. Það var líka ákaflega freist-
andi að vera fastagestur í heim-
sókn reglulega þegar maður fór út
eða var sendur út að leika,
mömmu kannski oft til mikils ama.
Því ef maður datt í lukkupottinn
og amma og afi voru heima þá var
sko ekki skafið við nögl og þau
voru ófá skiptin sem maður sat við
eldhúsborðið hjá ömmu og ein-
hvern veginn tókst ömmu að vera
að baka vöfflur eða pönnukökur,
þeyta rjómann, leggja á borð og
jafnvel vera að spila við mann Sjó-
mann, Löngu vitleysu eða Disney-
samstæðuspil. Svo ég tel að amma
hljóti að hafa verið holdgervingur
hins fullkomna „multi-tasker“ og
húsmóður.
Sörlaskjólið var eins og ákveðið
undraland, því eins og svo oft vill
gerast var ýmislegt leyfilegt hjá
ömmu sem var ekki í boði heima
og einnig var svo margt sem hægt
var að gera þar sem ekki var
möguleiki á heima. Minnisstæðar
eru til dæmis baðferðirnar sem
maður fékk alltaf að fara í ef um
helgarpössun var að ræða. Því í
fyrsta lagi áttu amma og afi bað,
Benta Margrét
Briem
✝ Benta MargrétBriem fæddist
6. maí 1925. Hún
lést 17. janúar
2020.
Útför Bentu fór
fram 13. febrúar
2020.
maður mátti leika
með fullt af dóti í
baðinu, amma sat
hjá manni og spjall-
aði og þegar baðinu
lauk þurrkaði hún
manni með mjúku,
heitu og ilmandi
handklæði þar sem
amma og afi voru
með handklæðaofn.
Í minningunni var
þetta nánast eins og
að komast til himnaríkis og er eitt-
hvað sem ég hef tekið upp með
gormana mína.
Umhyggja ömmu og hlýja fyrir
okkur barnabörnunum var svo
áþreifanleg og hún kepptist við að
hafa hittinga okkar sem flesta og
oft var reynt að hóa í fleiri í heim-
sókn ef einhverjir komu óvænt í
kaffi. Þess vegna var eiginlega
bókað að ef maður kíkti til ömmu
og afa í heimsókn um kaffileytið
var maður ekki eini gesturinn.
Amma hafði unun að gestgjafast
og sjá til þess að engan vanhagaði
um neitt. Þannig var það nánast
ákveðinn fasti í hverju matarboði
að amma settist alltaf síðust niður
og var sú fyrsta sem stóð upp frá
borðinu.
Ég tel mig að vissu leyti heppna
að hafa verið skírð í höfuðið á
henni ömmu þrátt fyrir að það hafi
í gegnum tíðina oft skapað mis-
skemmtilegar samræður þegar
viðmælendur hváðu yfir nafninu
mínu. En þar sem hún hafði svo
marga dásamlega eiginleika sem
ég virðist að einhverju leyti hafa
tileinkað mér þá virðist ég hafa
erft meira en bara nafnið. Eins
nefndi amma það svo oft að hún
hefði nú bara verið strákamamma
og kynni ekkert á stelpur og meira
að segja þar virðist ég ætla að fara
eftir uppskriftinni enda ekki leið-
um að líkjast.
Er svo þakklát fyrir allan tím-
ann sem við fengum með þér en
nú er gott að vita að þið afi eruð
sameinuð á ný vonandi umlukt
fullt af heitum, hlýjum og ilmandi
handklæðum.
Þín nafna
Benta.
Elsku amma mín
Þegar ég hugsa til ömmu minn-
ar mun alltaf koma upp sú ímynd
þar sem hún stendur við pönnu-
kökubakstur, með tvær pönnur og
flippar þeim lipurlega á hvorri
pönnu fyrir sig. Það var himinhár
stafli sem hún töfraði fram í hvert
skipti sem við barnabörnin kom-
um í heimsókn. Í eldhúsinu gat
hún töfrað fram hinar ýmsu kræs-
ingar á svipstundu eða var tilbúin
með veitingar þegar gesti bar að
garði. Hún tók á móti gestum og
gangandi með opnum örmum og
það var engin undantekning, sama
hver það var. Þar sem ég gekk oft
heim úr skólanum fram hjá húsinu
þeirra í Sörlaskjólinu og oft með
vini meðferðis, var tekið á móti
okkur og sumir þeirra hikuðu ekki
við að mæta aftur án þess að ég
væri með. Eftir að móðir mín
kvaddi þennan heim var amma svo
góð og studdi við mig og pabba á
þeim erfiðu tímum og tók mig oft í
pössun. Ég gisti oft hjá þeim þegar
pabbi minn fór í vinnuferðir og það
var held ég fyrsta skiptið sem ég
kom að gista að ég átti erfitt með
svefn, þá hikaði hún ekki við það að
senda afa upp á loft og leyfa mér
að sofa hennar megin í rúminu.
Þar að auki að lesa fyrir mig uppá-
haldsbókina mína, Drekasögu eftir
Iðunni Steinsdóttur. Hún las hana
fyrir mig það oft að ég var farin að
kunna hana utan að. Amma fór
með mig einu sinni upp í bústaðinn
okkar við Þingvallavatn og gistum
þar eina nótt, við vöknuðum um
nóttina og sáum þar mús stökkva
milli koddanna hjá okkur og henni
stóð ekki á sama. Henni brá svo
mikið við músina að við færðum
okkur fram í sófana í stofunni og
sváfum þar restina af nóttinni.
Þeir voru ekki þægilegir að sofa í.
En hvað gerði hún ekki til að passa
upp á mann? Amma stóð sig eins
og hetja í ömmuhlutverkinu og var
hún til fyrirmyndar um hvernig á
að dekra við sína fjölskyldu. Það
mátti aldrei fara frá ömmu án þess
að vera vel saddur og mettur og þá
sérstaklega af sætindum og góð-
gæti. Mun ég aldrei gleyma því
hvað það var gaman að fara með
ömmu niður í frysti til þessa að ná í
djæf eða trúðaís. Meðal þeirra
hluta sem einkenndu ömmu var að
mínu mati garðurinn hennar sem
henni þótti svo vænt um. Þar sem
hún var á hverju sumri á hnjánum
að reita arfa, planta blómum og
laga til og þá sérstaklega rósirnar
sem henni þótti svo vænt um. Þeg-
ar hún talaði um bóndarósirnar
sínar ljómaði hún alveg og sást það
vel að þetta var bæði áhugamál
hennar og yndi að geta sinnt þess-
um fallegu blómum sem að mínu
mati voru fallegustu blómin í öllum
Vesturbænum. Amma var æðis-
leg, hugulsöm, dugnaðarforkur og
hetjan mín og mun ég reyna að
hafa hana sem fyrirmynd þegar ég
verð amma einhvern tímann í
framtíðinni.
Megirðu hvíla í friði amma mín
og vona að þú og afi séuð saman
komin á ný.
Þóra Kristín Briem.
Í dag kveðjum
við Rósu, fyrrver-
andi tengdamóður
mína, sem alltaf var kölluð
amma Rósa á mínu heimili.
Hún var glæsileg kona, upp-
alin í Reykjavík. Fæddist í
Vesturbænum en flutti svo í
Meðalholtið. Hún byrjaði að
vinna hjá Smjörlíki þegar hún
var 18 ára og vann þar allan
sinn starfsaldur. Það var ekki
auðvelt starf, að standa við færi-
band og pakka smjörlíki í kassa.
Rósa kynntist Gísla eigin-
manni sínum í Smjörlíkinu og
hófu þau búskap hjá foreldrum
Rósu, þar fæddust börnin Eð-
vald Einar og Andrea Ingibjörg.
Þau byggðu sér raðhús í
Sævarlandi 18, þangað flutti
fjölskyldan ásamt föður Rósu
sem bjó með þeim.
Í Sævarlandi var nóg hús-
rúm, oft hýstu þau frændfólk og
vini utan af landi. Ég var ein af
þeim sem fengu húsaskjól í
Sævarlandi og þar fæddist elsta
barnabarnið.
Rósa var mikill fagurkeri og
bar heimilið þess merki, t.d. átti
hún fjögur sett af eldhúsgard-
ínum sem skipt var út eftir árs-
tíðum og hátíðum.
Á sunnudögum var alltaf
sunnudagskaffi, minnist ég sér-
staklega hvítu kökunnar með
brúna kreminu og sjónvarps-
kökunnar úr Ljómabæklingn-
um, seinna varð hún sérfræð-
ingur í brúntertunni með
smjörkreminu sem barnabörnin
elskuðu.
Rósa var alltaf vel tilhöfð;
rúllur, túberað hár og naglalakk
var hennar einkenni.
Rósa og Gísli byggðu sér ein-
býlishús í Logafold þar sem hún
naut sín í garðyrkjunni. Seinna
byggði fjölskyldan sér sumar-
hús í Öndverðarnesi þar sem
allir gátu dvalið saman.
Ragnhildur Rósa
Eðvaldsdóttir
✝ RagnhildurRósa Eðvalds-
dóttir fæddist 2.
janúar 1929. Hún
lést 26. janúar
2020.
Útför hennar fór
fram 7. febrúar
2020.
Þau voru mikið
útilegufólk og ferð-
uðust víða með
vinafólki sínu.
Fyrst dvöldu þau í
A-tjaldi, síðan í
hústjaldi og að lok-
um innréttaði Gísli
sendibíl sem húsbíl.
Þau gerðust
meðlimir í húsbíla-
félaginu og ferðuð-
ust með þeim. Eftir
andlát Gísla hélt Rósa áfram að
ferðast á bílnum.
Þau voru fastagestir á bind-
indismótinu í Galtalæk í tugi ára
og nokkur skipti fóru þau á
Þjóðhátíð og dvöldu hjá vin-
ahjónum í Eyjum. Árlega var
farið á Vestfirði, en á Ísafirði
bjó systir Gísla og í Súðavík bjó
bróðir hans.
Rósa var félagi í Klúbb 44,
sem samanstóð af píparakonum
og vinkonum þeirra.
Nokkrar vinkonur tóku sig til
á hverju sumri og fóru í helgar-
ferðir, fyrst að Skógum, þar
sem boðið var upp á hlaðborð
sem þær elskuðu. Seinna varð
Bifröst fyrir valinu og síðustu
árin fóru þær á Fiskidaga á
Dalvík.
Rósa flutti á Sléttuveg ári
eftir andlát Gísla, þar eignaðist
hún góðar vinkonur sem hittust
á miðvikudögum og drukku
saman kaffi.
Fyrir þremur mánuðum fór
Rósa til dvalar á Sólvangi, en til
stóð að hún fengi inni í nýju
hjúkrunarheimili á Sléttuvegi.
Rósa eignaðist fljótt góðar vin-
konur á Sólvangi, þar var hún
grínistinn. Hún bar sig alla tíð
vel og síðasta daginn sinn mætti
hún til að horfa á boccia vel til-
höfð með perlufestar í gull-
jakka.
Rósa tók þátt í öllum hátíð-
arstundum með mér og fjöl-
skyldu minni, fyrir nokkrum ár-
um dreif hún sig með okkur í
Öxney þar sem haldið var brúð-
kaup. Hana munaði ekki um að
fara í opinn bát og ganga í mjög
þýfðu landi.
Elsku Rósa, ég þakka þér
samfylgdina. Hvíldu í friði.
Sigrún
Jóhannsdóttir.
Virðing,
reynsla
& þjónusta
Allan
sólarhringinn
571 8222
Svafar:
82o 3939
Hermann:
82o 3938
Ingibjörg:
82o 3937
www.kvedja.is
svafar & hermann
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
ELÍSABET KEMP GUÐMUNDSDÓTTIR,
fv. bankafulltrúi á Akureyri,
andaðist á líknardeild Landspítalans
föstudaginn 21. febrúar.
Útför hennar fer fram frá Grafarvogskirkju föstudaginn
28. febrúar klukkan 15. Minningarathöfn verður í Höfðakapellu á
Akureyri mánudaginn 2. mars klukkan 13.
Jarðsett verður í Akureyrarkirkjugarði.
Eva Þórey Haraldsdóttir Gunnar Jóhannsson
Ásdís Hrefna Haraldsdóttir Sigurður V. Guðjónsson
Ragna Haraldsdóttir Leó Jónsson
Sigurður Stefán Haraldsson Thamar Melanie Heijstra
barnabörn og barnabarnabörn