Sjómannadagsblaðið - 07.06.2009, Síða 12

12 SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ 7. JÚNÍ 2009
Öflug öryggisgæsla var við
landganginn og greinilegt að engum
var hleypt um borð nema hann
ætti þangað brýnt erindi. Eftir að
öllum formsatriðum hafði verið
fullnægt var okkur fylgt upp í brú,
þar sem „kallinn“ stóð í miðjum
hópi ungra manna sem spurðu
hann spjörunum úr. Þetta voru
nemendur í Stýrimannaskólanum,
sem Hákon hafði boðið til sín um borð
í flutningaskipið. „Það er mikilvægt
fyrir þessa stráka að fá að koma um
borð í svona skip og átta sig á því að
þeir hafa góða möguleika á að taka
við stjórn á svona skipi einn góðan
veðurdag,“ segir Hákon, „jafnvel þótt
við séum búin að missa skipin úr
landi.“
Vantar 35.000 yfirmenn
Strákunum í Stýrimannaskólanum
fannst mikið til koma enda hafa þeir
tæpast heimsótt stærra skip. Hákon
gaf sér góðan tíma til þess að spjalla
við þá og var ótrúlega þolinmóður og
hvetjandi. Hann lagði mikla áherslu
á að þeir einir gætu lagt grunn að
framtíð sinni. „Ef þið sleppið öllu
rugli og farið eftir lögum og reglum þá
getið þið vel stjórnað skipi á borð við
þetta í framtíðinni,“ útskýrði Hákon.
„Tölfræðin er með ykkur. Nú er talið
að um 35.000 yfirmenn vanti um
borð á alþjóðlega kaupskipaflotann.
Þannig að það er ekki hægt að kvarta
yfir skorti á atvinnutækifærum.
Ástandið á eftir að breytast verulega
á næstu árum og þörfin mun aukast
mikið. Það hefur verið reiknað út
að árið 2012 komi til með að vanta
hvorki fleiri né færri en áttatíu og
fjögur þúsund yfirmenn á flotann.
Það eru því heilmikil tækifæri fyrir
unga og metnaðarfulla menn sem
vilja gera eitthvað annað en veltast
um borð í fiskibátum eða togurum á
Íslandsmiðum,“ segir Hákon.
Skóli fyrir útgerðina
Að sögn Hákonar er Santa Marta
hálfgert skólaskip. „Ég hef verið hjá
útgerðinni í fjórtán ár og er með
reynslumestu skipstjórnarmönnum
þeirra. Það kemur því í minn hlut að
„skóla“ til unga menn og kenna þeim
rétta hugarfarið. Að lokinni þjálfun
um borð hjá mér, sem tekur um eitt
ár eða rúmlega það, þá þykir óhætt að
færa piltana yfir á önnur skip.“
Hákon neitar því að hann sé
strangur, „en ég vil að menn vinni
vinnuna sína og skili því verki sem
af þeim er krafist. Ég skipti mér ekki
af mönnum sem standa sig en ef þeir
skila ekki sínu starfi þá eiga þeir ekki
heima um borð hjá mér. Það er nú
svo einfalt. Ég vil líka að menn virði
reglur. Ég leyfi mönnum til dæmis
að fá sér öl eða léttvín á frívöktum.
Menn verða þá að geta farið vel með
það. Sumir geta drukkið einn bjór
eða tvo án þess að vera til vandræða
meðan aðrir breytast í óargadýr við
það eitt að fá sér sopa. Ef eitthvað
slíkt gerist um borð í skipi hjá mér fer
viðkomandi í áfengisbann og á því eru
engar undantekningar. Ef einhver úr
áhöfninni gefur viðkomandi vín þá fer
hann líka í áfengisbann. Ég hef haft
þessa reglu lengi og hún virkar vel.“
140 skipa útgerð
Útgerð Santa Marta heitir Intership
Navigaton og er að sögn Hákonar
pappírsfyrirtæki sem erfitt er að
segja nákvæmlega til um hverjir
eiga. Fyrirtækið er með 140 skip á
sínum snærum og þar af eru rúmlega
fimmtán í sama stærðarflokki og
Santa Marta.
Skipið er nýtt, rétt um ársgamalt.
Það hlýtur að vera mikil upphefð
fólgin í því að fá að taka við nýju skipi,
eða hvað? Hákon er ekki á því. ,,Þeir
voru búnir að nauða í mér í töluverðan
tíma áður en ég samþykkti að taka
við nýju skipi. Það fylgir því nefnilega
heilmikil vinna að standsetja skip.
Ég man eftir því þegar ég tók við
fyrsta skipinu sem verksmiðjan
smíðaði fyrir útgerðina, þá var allt
klappað og klárt og hægt að ferma
skipið og sigla af stað. En núna eru
vinnubrögðin önnur. Skipið er klárað
en innréttingar og fleira eru settar
í lestina og síðan þurfum við sjá um
allan lokafráganginn. Það er bæði
tímafrek og leiðinleg vinna,“ segir
Hákon.
Engin íslensk
lög um kjölfestu
Hákon segir góðan gang á Santa
Mörtu. Skipið gengur þetta 14 til 15
mílur og haggast lítið sem ekkert,
jafnvel þótt það sigli tómt yfir úthafið,
rétt eins og það gerir frá Íslandi. „Við
getum verið með allt að 12 þúsund
tonna kjölfestu og það leiðir hugann
að reglum hér á landi eða öllu heldur
skorti á reglum. Það er sama hvert
við siglum, við þurfum alls staðar að
gera grein fyrir kjölfestunni, hversu
mikinn sjó við erum með, hvar við
dældum honum í kjölfestutankana
og það er stranglega bannað að
dæla kjölfestunni úr skipunum
nema úti á rúmsjó. Það er annað
uppi á teningnum á Íslandi. Engin
íslensk lög eru til um þessa hluti og
skipstjórnendur geta hæglega dælt
sjónum úr tönkunum við strendur
landsins, jafnvel í höfn. Einhver gæti
sagt að sjór sé sjór, hvaðan sem hann
kemur, en sú er aldeilis ekki raunin.
Enginn veit með vissu hvernig sjórinn
er sem dælt er í tankana hinum megin
á hnettinum, svo dæmi sé tekið.
Enginn veit heldur hvaða dýr og
örverur eru í þeim sjó sem hugsanlega
er dælt úr skipunum undan ströndum
landsins og hvaða áhrif þau geta haft
á lífríkið hér við land. Ég skil ekki af
hverju land sem stærir sig af hreinni
náttúru, fersku vatni og ómenguðum
sjó skuli leyfa sér slíkt kæruleysi.
Hvað hafa umhverfisráðherrar
landsins verið að hugsa?“ spyr Hákon.
Ætlar að ganga heim
Sjómennskuferill Hákonar hófst
er hann var þrettán ára en þá fór
hann í sinn fyrsta róður. „Ég man að
kaupið var 500 krónur fyrir róðurinn
og það fyrsta sem ég keypti mér
voru fokdýrir skór sem kostuðu 80
krónur,“ segir Hákon sem vill ekki
gefa upp hvað hann getur keypt mörg
skópör á dag miðað við núverandi
laun. „En launin eru ágæt en ekkert
mikið meira en það. Ég var farinn
að hugsa um að hætta þessu enda
nóg komið en þá hrundu bankarnir
og ég tapaði eitthvað af peningum
eins og margir aðrir, þannig að ég
verð að vinna eitthvað lengur. En ég
vona að síðasti túrinn minn verði
hingað til Straumsvíkur því þá get ég
gengið heim í Kópavog eftir þessum
fína göngustíg, sem búið er að leggja
meðfram sjónum. Það væri nú
ekki slæmt,“ segir Hákon Ísaksson,
skipstjóri á flutningaskipinu Santa
Mörtu.
Hákon ræðir við verðandi
skipsstjórnendur.
Íslendingar eiga möguleika
þótt skipin séu farin úr landi
Santa Marta er enginn smádallur.
Skipið er tæplega 32 þúsund
tonn og um 172 metrar að
lengd, smíðað í Japan á síðasta
ári. Það er skráð á Kýpur og öll
áhöfnin er frá Filipseyjum nema
skipstjórinn, Hákon Ísaksson.
Sjómannadagsblaðið mælti sér
mót við Hákon þegar skipið lá við
bryggju í Straumsvík, nýkomið
með 30 þúsund tonna súrálsfarm
fyrir álverið.