Morgunblaðið - 16.06.2020, Blaðsíða 21

MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 16. JÚNÍ 2020
✝ Guðrún Fann-ey Magnús-
dóttir, oftast köll-
uð Nanna, fæddist
í Ásheimum á Sel-
fossi 12. júní 1928.
Hún lést á hjúkr-
unarheimilinu Sól-
túni 30. maí 2020.
Foreldrar henn-
ar voru Magnús
Þorkelsson húsa-
smíðameistari, f.
29. maí 1890 í Smjördölum í
Flóa, d. 25. febrúar 1956, og
Ingibjörg Árnadóttir hús-
móðir, fædd 27. apríl 1989 í
Miðdalskoti í Laugardal, d. 3.
ágúst 1978. Þau bjuggu lengst
af á Fálkagötu 14 í Reykjavík.
Systkini Nönnu: Kristinn, f.
1924, d. 1999; Þorkell, f. 1925,
d. 2019; Sigríður Svava, f.
1926, d 1941; Skúli, f. 1931, d.
2018; hálfsystir Hrefna Guð-
munda f. 1924, d. 2007 og
Rafn Thorarensen, f. 1939,
uppeldisbróðir.
Þann 27. maí 1950 giftist
Nanna Ásgeiri Ásgeirssyni, f.
17. febrúar 1927, d. 29. mars
1973, hann var lyfjafræðingur
og síðast lyfsali á Ísafirði. For-
eldrar hans voru Ásgeir Torfa-
son f. 1877, d. 1955, skipstjóri
Reykjavíkur 1946-1947 og
starfaði eftir það í Reykjavík-
urapóteki þar til hún flutti
með Ásgeiri til Kaup-
mannahafnar vegna fram-
haldsnáms hans í lyfjafræði.
Heimkomin byggðu þau sér
hús á Seltjarnarnesi sem varð
heimili Nönnu mestan hluta
ævinnar að undanskildum ár-
unum á Ísafirði. Hún var ein
frumbyggja á Nesinu og bjó
þar uns heilsan brast og hún
flutti í Sóltún 2018. Ásgeir
fékk veitingu fyrir Ísafjarð-
arapóteki í janúar 1964 og
fjölskyldan flutti vestur. Starf
húsmóðurinnar var ærið á
þessum árum því auk barna-
uppeldis var mestallur fatn-
aður enn unninn heima og
gestkvæmt var til þeirra hjóna
á Ísafirði enda fátt um veit-
ingastaði eða hótel á Vest-
fjörðum. Ásgeir lést vorið
1973 og síðsumars flutti
Nanna suður í húsið sitt og
starfaði upp frá því sem
bankaritari í Iðnaðarbank-
anum og í Íslandsbanka til
starfsloka 1996. Áhugamálin
voru helst samvera í návist
góðra vina, hannyrðir, tónlist
og söngur. Hún söng í barna-
kórnum Sólskinsdeildinni sem
barn og unglingur, og sem
unglingur spilaði hún á gítar
og söng á skemmtunum á
Grímstaðaholtinu og víðar.
Útför Nönnu verður gerð
frá Fossvogskirkju í dag, 16.
júní 2020, klukkan 13.
og verksmiðju-
stjóri á Sólbakka í
Önundarfirði og
Ragnheiður Ei-
ríksdóttir, f. 1891,
d. 1991, húsmóðir
og hannyrðakona.
Börn Nönnu og
Ásgeirs eru: 1)
Ingibjörg Svava
Ásgeirsdóttir f. 12.
júní 1949, iðju-
þjálfi MOT og síð-
ar lektor við HA. og 2) Ásgeir
Ásgeirsson, f. 29. apríl 1954,
lyfjafræðingur og lyfsali,
kvæntur Maríu Ingólfsdóttur,
f. 20. september 1954. Þeirra
börn eru: a) Ásgeir Már f.
1981; b) Herborg Nanna f.
1986 gift Mark Hahnel, f. 1983
og c) Ingólfur, f. 1989, kvænt-
ur Elísabetu Mjöll Jensdóttur,
f. 1993. Synir þeirra eru Hálf-
dán Logi og Bergsteinn Jökull.
Nanna flutti ung með fjöl-
skyldu sinni til Reykjavíkur og
gekk þar í barna- og unglinga-
skólana að Þóroddsstöðum á
Grímsstaðaholti, í Skild-
inganesskóla og Grimsby.
Gagnfræðaprófi lauk hún svo
frá kvöldskóla KFUMK sam-
hliða vinnu í Laugarvegsapó-
teki. Var í Húsmæðraskóla
„Margs er að minnast, margt
er hér að þakka.“
Mamma fæddist á Selfossi en
flutti á Fálkagötu í Reykjavík,
þegar eldri systir þurfti sjúkra-
húslegu vegna berkla. Í her-
náminu var mamma send í sveit
til að forðast hugsanlegar loft-
árásir. Ekki var nálægðin við
„kampana“ heldur skemmtileg
fyrir unga snót.
Eftir hefðbundna skólagöngu
fór hún í Húsmæðraskóla
Reykjavíkur, þar sem hún
kynntist vinkonum til lífstíðar.
Hún vann í Laugavegsapóteki
og seinna Reykjavíkur apóteki,
þar sem hún kynntist pabba.
Þau giftust 27. maí 1950 fyrir 70
árum. Svo var haldið til Kaup-
mannahafnar í framhaldsnám.
Rétt eftir stríð var vinna ekki í
boði eða gjaldeyrisyfirfærsla
nema fyrir námsmanninn, og
því varð að bjarga sér á litlu í
húsnæði sem þótti vart boðlegt
þá – hvað þá í dag.
Fjölskyldan byggði tvílyft
hús á Nesinu. Eftir fullan
vinnudag var unnið við að
byggja og loks flutt inn á lökkuð
steingólf á neðri hæð, og svo
haldið áfram að byggja. Árið
1962 veiktist mamma alvarlega.
Það tók langan tíma að greina
æðagúlp í heila. Í Kaupmanna-
höfn tókst að laga meinið.
Við fluttum á efri hæðina og
sú neðri fór í leigu. Þegar pabbi
fékk veitingu fyrir Ísafjarð-
arapóteki, var ekki búið að ljúka
við allt, en það var gert „daginn
sem við fluttum vestur“.
Mamma varð apótekarafrú,
og það var fullt starf enda mikill
gestagangur. Þar kom mennt-
unin sér vel. Mamma gekk í
Kvenfélagið Ósk, sem hún hafði
gaman af. Hún sýndi föt á tísku-
sýningum. Vinna pabba varð
síst minni. Framtíðin virtist
björt – en þá veiktist pabbi af
illvígum sjúkdómi. Fjörutíu og
fjögurra ára varð mamma ekkja
og flutti suður í húsið sem þau
byggðu. Hún vann sem banka-
ritari í Iðnaðarbanka sem svo
varð Íslandsbanki, uns hún fór á
eftirlaun.
Á táningsárum var mamma í
barnakórnum „Sólskinsdeildin“
eins og margir á Grímstaðar-
holtinu. Kórinn fór í söngferðir,
þar á meðal í rútuferð eins langt
og hægt var að komast kringum
landið. Einnig var hún í söngdú-
ói og lék með á gítar. Þegar ég
hugsa um mín fyrstu ár var
mamma alltaf syngjandi. Það
létti lund allra og skilaði sér til
barna hennar sem fóru í tónlist-
askóla. Ég hætti þegar kröf-
urnar fóru að aukast, og sé eftir
því, en á unglingsárunum var
maður bara að „læra fyrir for-
eldrana“!
Mamma ferðaðist töluvert.
Stórt hústjald var mest notað á
Vestfjörðum. Margar ferðir til
Spánar og til Flórída þar sem
hún heimsótti barnabarn. Hún
heimsótti mig og mína í Dan-
mörku þegar elsta barnabarnið
var nýfætt, og hélt þá undir
skírn.
Síðustu æviárin voru erfið, en
það bjargaði miklu hversu skap-
góð hún var. Þegar ellin sótti á,
fór hún æ oftar með þessa þjóð-
vísu:
Tíminn líður, trúðu mér,
taktu maður vara á þér,
heimurinn er sem hála gler,
hugsaðu um hvað á eftir fer.
Við hjónin syrgjum mæður
okkar og börnin báðar ömm-
urnar, því þær létust með 36
klukkustunda millibili. Dóttir
okkar ber nöfn þeirra beggja.
Far þú í friði, elsku mamma. Ég
veit að það hefur verið tekið vel
á móti þér í Sumarlandinu.
Ásgeir, María (Maja)
og fjölskyldur.
Það er erfitt að kveðja
mömmu þótt ég viti að hún var
orðin lúin og hvíldinni fegin;
konuna sem ól mig; konuna sem
ég hef búið með allt mitt líf að
undanskildum mennta- og há-
skólaárunum. Hún var mér fyr-
irmynd í mörgu og minningarn-
ar óteljandi.
T.d.: Húsbyggingin og búset-
an á Nesinu. Á þeim tíma fóru
menn eftir fullan vinnudag til
húsbygginga, ungu hjónin fóru á
Nesið, gjarnan með vini og ætt-
ingja til aðstoðar, um kvöld og
helgar. Verkið sóttist hægt,
tími, fáanleg aðstoð og efni réðu
ferðinni og loks flutt inn í hluta
hússins, á steininn, hurðarlaust,
hlerar fyrir útidyrum og sumum
gluggum. Þetta var basl hjá
ungu hjónunum, en börnunum
leið vel í frelsinu á Nesinu.
Mamma helgaði sig húsmóður-
starfinu og barnauppeldi, saum-
aði jólaföt á mig og Ásgeir bróð-
ur, ekki mátti fara í jólaköttinn.
Reyndar voru flest föt saumuð
heima, af fádæma nýtni og hag-
leik, prjónaðar peysur og sokka-
plögg. Snillingur var hún í eld-
húsinu, gerði gómsæti úr
hversdagsmat og fór létt með að
galdra fram dýrðarveislur við
gestakomur og hátíðir. Mamma
var hin hagsýna húsmóðir, hús-
mæðraskólagengin.
Við fluttum vestur í janúar
1964, frá nær fullkláruðu hús-
inu. Félagslífið var öflugt á Ísa-
firði, klúbbastarf, leiksýningar,
kórastarf og nokkur síðkjólaböll
haldin ár hvert. Konurnar
mættu í nýjum kjólum. Pabbi
neitaði eitt sinn að fara með
mömmu á ball í nýtísku dressi
nýsaumuðu að sunnan. Buxna-
dress! Með fallegu þétthnepptu
vesti, ermalausu og kínakraga!
Þetta var honum of framandi
svo mamma fann fram „venju-
legan“ síðkjól og á ballið fóru
þau. Þeim þótti gaman að
dansa. Mamma var skvísa,
grönn og spengileg. Hún sýndi
á tískusýningum hjá kvenfélög-
unum fyrir vestan, t.d. árstíða-
bundnar nýjungar í kvenfatnaði.
Til undirbúnings því kom Unn-
ur Arngríms vestur og skólaði
vænleg módel sem svo sýndu
færni sína, m.a. sýndu þær
handofinn fatnað frá vefstofu
Guðrúnar Vigfúss, sem sjá má í
bók um hana og listir hennar.
Píanó fengum við fljótlega eftir
flutninginn vestur, börnin áttu
að fá tónlistarlegt uppeldi líkt
og hún fékk með orgelnámi sem
barn. Við fórum í Tónlistarskól-
ann og mamma spilaði á píanóið
undurlétt svo heyrðist ekki nið-
ur í apótek og söng „Fjárlögin“
og því hélt hún raunar áfram
meðan píanó var til á Nesinu.
Þegar fjárhagurinn var loks að
batna greindist pabbi með ill-
vígan sjúkdóm sem ekki varð
ráðið við. Ekkjan, aðeins 44 ára,
hélt rekstrinum áfram uns nýr
lyfsali tók við og flutti þá aftur
á Nesið, vann í bankanum,
endurnýjaði og styrkti tengsl
við fjölskyldu, vinkonur og
kunningjana frá árunum í „Kö-
ben“. Og ekki má gleyma
„stelpunum“ úr húsmæðraskól-
anum, sem héldu hópinn fram á
efri ár. Mamma ferðaðist tals-
vert; hún heimsótti mig til „Kö-
ben“ á námsárum mínum; við
fórum nokkrar ferðir til Spánar
og líka til Flórída, Prag, „Kö-
ben“ og London og óteljandi
stuttar og lengri ferðir innan-
lands.
Ýmis veikindi settu mark sitt
á líf mömmu, sem tókst á við
áföllin af æðruleysi og seiglu.
Síðustu æviárin voru erfið í
glímunni við Lewy Body sjúk-
dóminn, þá sungum við og stig-
um dans í stofunni heima til að
létta lundina. Við sungum og
hlustuðum endalaust á létt
sönglög, líka í Sóltúni, fram að
faraldrinum. Þá skall á Covid-
einangrun sem fór illa með
mömmu, henni hrakaði hratt í
tengslaleysi og snertisvelti.
„Syngdu fyrir mig“ bað hún á
lokakaflanum, gat ekki sungið
lengur og ég söng lögin okkar.
Ég er þakklát fyrir að við gát-
um verið hjá mömmu síðustu
dagana og haldið í hönd hennar
meðan hún hvarf í Sumarlandið.
Pabbi hefur tekið á móti henni í
kjól og hvítt, hún klædd í hvítan
tjullkjól með rós í mittið og þau
dansað inn í birtuna syngjandi
„Ich Tanze mit Dir in den Him-
mel hinein…“. Elsku mamma,
það var gott að eiga þig að.
Takk fyrir að vera mamma mín
góða. Guð geymi þig þar til við
hittumst aftur. Þá verður sung-
ið.
Ingibjörg (Inga).
Amma Nanna er ekki lengur
á meðal okkar og hefur fengið
hvíldina. Við barnabörnin viljum
minnast hennar með ljóði sem
henni var kært, eftir Ingibjörgu
Sigurðardóttur.
Amma kær, ert horfin okkur hér,
en hlýjar bjartar minningar streyma
um hjörtu þau er heitast unnu þér,
og hafa mest að þakka, muna og
geyma.
Þú varst amma yndisleg og góð,
og allt hið besta gafst þú hverju
sinni,
þinn trausti faðmur okkur opinn
stóð,
og ungar sálir vafðir elsku þinni.
Þú gættir okkar, glöð við undum hjá,
þær góðu stundir blessun, amma
kæra.
Nú hinstu kveðju hjörtu okkar tjá
í hljóðri sorg og ástarþakkir færa.
Þegar við vorum lítil og vor-
um að halda heim á leið frá
ömmu Nönnu á Nesinu brást
ekki að henni fannst við vera að
fara voða langt, eiginlega á
heimsenda, þótt það væri bara í
Njarðvík. Hún bauð oft epli eða
teppi í bílinn, af hreinni um-
hyggju og væntumþykju. Við
vorum oft á stórhátíðum á Nes-
inu með ömmu og Ingu. Skúli
frændi, bróðir ömmu, var líka
hjá þeim. Hafðu þökk fyrir þær
stundir sem við áttum saman.
Ásgeir Már, Herborg
Nanna og Ingólfur.
Mig langar aðeins að minnast
frænku minnar Guðrúnar Fann-
eyjar Magnúsardóttur sem allt-
af var kölluð Nanna. Hún var
föðursystir mín og ein besta vin-
kona móður minnar. Þær ólust
upp á Holtinu (Grímsstaðaholt-
inu) en Nanna bjó á Fálkagötu
14 en mamma á Þrastargötu 3.
Á unglingsárum þeirra var
margt skemmtilegt brallað.
Nanna átti bróður sem hét
Kristinn og hreifst móðir mín af
honum og giftust þau. Við það
styrktust vináttubönd vinkvenn-
anna enn frekar. Ég minnist
Nönnu frænku fyrst úr barna-
afmælum á Seltjarnarnesinu en
dóttir hennar Inga Svava er
jafnaldra mín. Það var oft kátt á
hjalla og sungið í þeim afmæl-
um. Eftir margra ára dvöl mína
í Þýskalandi réð ég mig í tölvu-
deild Iðnaðarbankans við heim-
komu, hálfstressuð að byrja í
nýju starfi hér heima. Þá var
yndislegt að hitta Nönnu
frænku í hádeginu í matsalnum
brosandi og káta sem tók á móti
mér með jákvæðu og hlýju við-
móti. Með hana mér við hlið
fauk stressið fljótt út um
gluggann og var hún ekki lengi
að kynna mig fyrir starfsfólki
bankans en hún starfaði í bank-
anum til starfsloka. Fyrir þær
góðu móttökur er ég henni mjög
þakklát. Nanna átti ekki alltaf
auðvelt líf, varð ekkja mjög ung,
lenti í erfiðum uppskurði í
Kaupmannahöfn en alltaf var
hún jákvæð og sterk, sem ég tel
að hafi hjálpað henni mikið. Síð-
ast hittust vinkonurnar mamma
og Nanna í sumarbústað fyrir
austan fjall þá báðar nálægt ní-
ræðu og skemmtu þær sér afar
vel og hlógu dátt þegar þær
voru að rifja upp gamla tíma af
Holtinu. Nanna eignaðist tvö
börn, Ingu Svövu og Ásgeir og
held ég að það halli ekki á neinn
þegar ég segi að það hafi verið
aðdáunarvert að horfa upp á
hvað Inga Svava hugsaði ein-
staklega vel um móður sína og
ber það að þakka. Ég vil votta
þeim systkinum og fjölskyldu
mína dýpstu samúð.
Þitt starf var farsælt, hönd þín hlý
og hógvær göfgi svipnum í.
Þitt orð var heilt, þitt hjarta milt
og hugardjúpið bjart og stillt.
(Jóhannes úr Kötlum)
Þú gengin ert hugglöð á frelsarans
fund
og fagnar með útvaldra skara,
þar gleðin er eilíf, þar grær sérhver
und.
Hve gott og sælt við hinn hinsta
blund
í útbreiddan faðm Guðs að fara.
Nú kveðja þig vinir með klökkva og
þrá
því komin er skilnaðarstundin.
Hve indælt það verður þig aftur að
sjá
í alsælu og fögnuði himnum á,
er sofnum vér síðasta blundinn.
(Hugrún)
Þín frænka
Pálína
Kristinsdóttir.
Guðrún Fanney
Magnúsdóttir
Frímann & hálfdán
Útfararþjónusta
Frímann
897 2468
Hálfdán
898 5765
Ólöf
898 3075
Sími: 565 9775
www.uth.is
uth@uth.is
Cadillac 2017
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
GUÐRÚN FANNEY MAGNÚSDÓTTIR,
Nanna,
Valhúsabraut 27, Seltjarnarnesi,
lést á hjúkrunarheimilinu Sóltúni 30. maí.
Útför fer fram frá Fossvogskirkju þriðjudaginn 16. júní
klukkan 13.
Ingibjörg Svava Ásgeirsd.
Ásgeir Ásgeirsson María Ingólfsdóttir
og fjölskyldur
Minningarstund um móður mína,
GUÐRÚNU MAGNÚSDÓTTUR,
Austurbrún 2,
lengst af á Njálsgötu 18,
Reykjavík,
sem lést 7. apríl, verður haldin í
Langholtskirkju föstudaginn 19. júní klukkan 13.
Hafsteinn Garðarsson
og aðrir aðstandendur
Látin er ástkær systir mín,
LILJA H. GUÐJÓNSDÓTTIR DICK
frá Hafnarfirði.
Hún lést 10. júní á heimili dóttur sinnar í
Greenboro USA.
Svavar Guðjónsson
og fjölskyldur
BIRGIR HALLGRÍMSSON
á Brekku
lést á Dvalar- og hjúkrunarheimilinu í
Stykkishólmi laugardaginn 30. maí.
Útförin fer fram frá Reykhólakirkju
laugardaginn 20. júní klukkan 15.
Börn hins látna
barnabörn og barnabarnabörn