Morgunblaðið - 06.11.2020, Qupperneq 26

26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 6. NÓVEMBER 2020
✝ Valdimar Jóns-son fæddist 24.
nóvember 1943 í
Hvallátrum á
Breiðafirði. Hann
lést 23. október
2020 á heimili sínu í
Hafnarfirði.
Hann var sonur
hjónanna Jóhönnu
Sesselju Friðriks-
dóttur, f. 19.10.
1899, d. 30.6. 1989,
og Jóns Daníels-
sonar, f. 25.3. 1904, d. 20.8.
1988. Systkini Valdimars eru:
Ólína Jóhanna, f. 1933, gift Haf-
steini Guðmundssyni. Daníel, f.
1934, d. 2013, giftur Steinunni
Bjarnadóttur. María Theódóra,
f. 1938, gift Einari Siggeirssyni.
Elín Ágústa, f. 1941, d. 1943.
Hálfsystkini Valdimars sam-
mæðra af fyrra hjónabandi Jó-
hönnu og Aðalsteins Ólafssonar
eru: Drengur, andvana fæddur
1921. Aðalsteinn Eyjólfur, f.
1923, d. 2014, giftur Önnu Mar-
gréti Pálsdóttur. Björg Ólafía, f.
1922, d. 2008, gift John Savage.
Fósturbróðir Valdimars er: 1)
alheiður er dóttir hjónanna
Láru Kristjönu Hannesdóttur, f.
27.10. 1926, d. 23.7. 2008, og
Halldórs Karls Gíslasonar, f.
12.4. 1920, d. 24.2. 1957. Þeirra
börn eru: 1) Halldóra Klara
flugumferðarstjóri, f. 24. mars
1973, gift Jónatan Guðnasyni, f.
1969. Þeirra börn eru: a) Valdi-
mar Friðrik, f. 1997. b) Rósa
Petrea, f. 2010. c) Lára Júlía,
andvana fædd 2017. 2) Drengur,
andvana fæddur 8. maí 1978. 3)
Margrét Guðrún viðskiptafræð-
ingur, f. 19. júlí 1980.
Valdimar ólst upp í Hval-
látrum á Breiðafirði en dvaldi á
veturna í Flatey og stundaði
nám við barnaskólann þar. Að
barnaskóla loknum hélt hann
fjölskylduhefðina í heiðri og
lauk prófi í skipasmíði við Iðn-
skólann í Reykjavík. Valdimar
hélt áfram námi og lauk einnig
prófi frá Lögregluskóla ríkisins
og starfaði sem lögreglumaður
frá ársbyrjun 1967, lengst af
sem yfirlögregluþjónn í Kópa-
vogi.
Útför Valdimars fer fram frá
Hafnarfjarðarkirkju í dag, 6.
nóvember 2020, klukkan 13.
Streymt verður frá athöfninni á:
https://youtu.be/2adWDzQ22rs
Virkan hlekk á slóð má nálg-
ast á:
https://www.mbl.is/andlat
Aðalsteinn Valdi-
marsson, f. 1938, d.
2013, í sambúð með
Guðfinnu Vigfús-
dóttur.
Fyrri eiginkona
Valdimars var Sig-
ríður Jónasdóttir, f.
1947, d. 2013, en
þau skildu. Dætur
þeirra eru: 1) Jó-
hanna iðnrekstr-
arfræðingur, f. 18.
ágúst 1967, gift
Grétari Erni Marteinssyni, f.
1966. Þeirra dætur eru: a) Sól-
rún Tinna, f. 1988, í sambúð með
Baldvin Gunnþórssyni, synir
þeirra eru: i) Gunnþór Örn, f.
2008, og ii) Aron Máni, f. 2016.
b) Sigríður Helga, f. 1996. 2)
Anna hjúkrunarfræðingur, f. 30.
apríl 1969, gift Guðmundi Erni
Jónssyni, f. 1969. Þeirra börn
eru: a) Berglind Ósk, f. 1998. b)
Aldís, f. 2000. c) Alexander Örn,
f. 2008.
Valdimar kvæntist eftirlif-
andi eiginkonu sinni, Aðalheiði
Halldórsdóttur, f. 4. janúar
1946, hinn 26. maí 1973. Að-
Í dag kveðjum við elskulegan
föður minn, Valdimar Jónsson,
Valda.
Þegar ég hugsa um föður minn
koma fyrst upp í hugann átthag-
ar hans í Hvallátrum á Breiða-
firði. Taugin við eyjarnar var allt-
af sterk og á vorin var hugur
hans kominn út í eyjarnar. Birtan
er öðruvísi í eyjunum, var hann
vanur að segja, og ég skildi hvað
hann átti við, þessi undurfagri
blái litur á himninum á sólríkum
degi.
Það að hafa upplifað það æv-
intýri að dvelja á sumrin í eyj-
unum á Breiðafirði er ómetanleg
reynsla. Lúðu- og selveiðar,
bátar, bátasmíði, smíðar, dytta
að, rækta garðinn, uppbygging,
finna hvað fór úrskeiðis til þess
að geta gert betur næst voru
hans ær og kýr. Við systurnar
nutum allar góðs af hvatningu
föður okkar en hann var óþreyt-
andi í því að leiðbeina okkur og
hvetja til dáða sama hvort það
var í námi, starfi eða í leik og
tómstundum. Hann fylgdist
ávallt vel með og hafði mikla og
einlæglega ánægju af því að eyða
tíma með barnabörnunum og
barnabarnabörnunum og heyra
af þeim þess á milli hvað þau
væru að fást við og hvernig gengi.
Þú gafst mér ómetanlegt vega-
nesti og góðar minningar sem
munu ylja mér um hjartarætur
um ókomna tíð.
Megi allir heimsins englar
vaka yfir þér.
Jóhanna.
Í dag kveð ég elsku föður
minn. Ég minnist hans með hlý-
hug, en hann var fallegur maður
bæði að utan sem innan. Þótt
hann væri ekki mikið fyrir að
bera tilfinningar sínar á torg vissi
ég alltaf hvað honum þótti vænt
um mig, þó að hann segði það
ekki með berum orðum.
Hann var mikill fjölskyldu-
maður og var mjög stoltur af af-
komendum sínum og hafði unun
af því að fylgjast með hvað var að
gerast í lífi þeirra. Hann vildi
ekki missa af neinu og undir það
síðasta, þegar hann var orðinn
mjög veikur og lá á hjartadeild-
inni, bað hann mig að hringja í sig
og láta sig vita hvernig Alexand-
er syni mínum hefði gengið í úr-
slitaleiknum um Íslandsmeist-
aratitilinn í fótbolta í hans
aldursflokki. Þegar hann svo
frétti af sigrinum sagði hann
stoltur: „Já auðvitað unnu þeir.“
Pabbi var áhugasamur um
menn og málefni og fylgdist vel
með fréttum og hafði sterkar
skoðanir og gátu hann og eigin-
maður minn oft rætt hin ýmsu
pólitísku málefni í þaula. Pabbi
missti aldrei úr fréttatíma. Ég
vissi að hann var orðinn mjög
veikur þegar hann fór að missa úr
fréttatíma.
Pabbi bar alltaf sterkar taugar
til Breiðafjarðareyja, sem voru
hans æskustöðvar, og naut þess
að fara þangað á sumrin á meðan
heilsan leyfði. Þaðan kom hann
alltaf endurnærður, sólbrúnn og
flottur svo geislaði af honum.
Pabbi var áhugasamur um
garðrækt og eyddi ófáum stund-
um í að rækta rósir og ýmislegt
annað í garðinum sínum í Kvista-
berginu. Í gegnum tíðina hef ég
svo fengið litla græðlinga frá
honum sem hann fann þar og eru
nú stór og falleg tré í garðinum
mínum. Hann fylgdist vel með
því hvernig þessi tré uxu og döfn-
uðu.
Elsku pabbi. Ég og öll mín fjöl-
skylda kveðjum þig með miklum
söknuði og þökkum þér fyrir allar
góðu samverustundirnar og
minningarnar.
Anna.
Nú hefur elsku pabbi siglt á
nýjar slóðir. Hann skilur eftir sig
stórt skarð sem aldrei verður
fyllt. Pabbi var hlýr maður og
mikill fjölskyldumaður. Alltaf
heilsaði hann og kvaddi með
kossum og faðmlögum og gjarn-
an fylgdi svolítið klapp á bakið
líka. Hann elskaði fólkið sitt og
lét ekkert tækifæri fram hjá sér
fara til að segja okkur og sýna
hversu vænt honum þætti um
okkur. Eitthvað sem ég mun allt-
af reyna að taka mér til fyrir-
myndar. Alltaf var pabbi boðinn
og búinn að rétta hjálparhönd,
hvort sem það var að vakna um
miðjar nætur til að keyra og
sækja í flug, lagning parkets og
loftaplatna, pössun barna-
barnanna eða hvaðeina sem hann
taldi að gerði okkur gott. Pabbi
var líka ákaflega skemmtilegur
afi. Hann var fróður og hafði svo
margt að kenna ungum afkom-
endum sínum. Þolinmæði hans
var einstök við lestrarkennslu,
heimalærdóm og yfirferð marg-
földunartöflunnar. Frumsömdu
sögurnar voru líka sérstaklega
skemmtilegar, iðulega fullar af
ævintýrum með selum, tröllum,
kúm og ýmsum kynjaverum í að-
alhlutverkum.
Pabbi starfaði sem lögreglu-
maður í yfir fjörutíu ár, lengst af
sem yfirlögregluþjónn. Hann var
líka lærður skipasmiður og hafði
sérstaka ástríðu fyrir gömlum
bátum úr Breiðafirði. Það voru
ófáir bátarnir sem hann ýmist
gerði upp eða endursmíðaði og
sótti ég mikið í að fá að sýsla með
honum í því. Ég hef nú sjálfsagt
aldrei verið til mikils gagns við
endursmíði og viðhald gamalla
báta en alltaf átti pabbi pláss um
borð fyrir mig og einhver verk-
efni þegar ég vildi.
Pabbi átti hamingjuríka æsku í
Hvallátrum og áttu eyjarnar á
Breiðafirði, eyjalífið og fólkið
hans þar ætíð stóran sess í huga
hans. Hann naut þess að fara
vestur og smíða bryggjur og
báta, veiða lúðu, lunda, sel og
skarf og tína dún og egg hinna
ýmsu fuglategunda. Stundum
fékk ég að fara með vestur. Þar
naut ég hverrar stundar með
honum enda eyjarnar hans ein-
stök ævintýraveröld. Skemmti-
legast þótti mér að fá að fara með
honum á sjó til hinna ýmsu veiða
og voru lúðuveiðar hápunkturinn.
Í síðasta langa spjallinu okkar
ræddum við einmitt lengi um
lúðuveiðar, hvar hans stærstu
lúður veiddust, á hvaða beitu og
hvernig staða sjávarfallanna var.
Ég mun ætíð geyma þennan dýr-
mæta fróðleik.
Síðastliðið sumar fórum við í
okkar síðustu ferð saman vestur í
Flatey. Breiðafjörðurinn skart-
aði sínu allra fegursta allan tím-
ann á meðan við dvöldum í eyj-
unni. Þótt þarna hafi heilsu
pabba verið farið að hraka nokk-
uð tók hann ekki annað í mál en
að ganga um alla eyjuna, njóta
útsýnisins og vitja leiða ættingj-
anna í kirkjugarðinum. Einnig
komum við okkur vel fyrir þar
sem best sést út í Hvallátur og
horfðum lengi til fallegu heima-
haganna hans. Hann virti líka vel
fyrir sér fuglana og það gladdi
hann mjög að sjá aukið fugladrit
sem merki um að fuglalífið væri
aðeins að taka við sér á ný.
Elsku pabbi minn, ég mun allt-
af sakna þín en umfram allt er ég
svo þakklát fyrir að hafa átt þig
sem föður og afa barnanna
minna. Takk fyrir allt, elsku besti
pabbi minn, mér þykir alltaf svo
vænt um þig líka.
Þín
Halldóra (Dóra).
Það hefur verið mín mesta
gæfa í lífinu að eiga góða foreldra
sem veittu mér ómetanlegt vega-
nesti út í lífið. Pabbi var þar eng-
inn eftirbátur og veitti leiðsögn
sína með góðu fordæmi og ríku-
legri þolinmæði. Ég var mjög ung
að árum þegar pabbi hóf að
kenna mér að lesa og reikna en
eljusemin við kennsluna varð til
þess að ég var orðin læs um fjög-
urra ára aldur. Orðskilningurinn
var í litlu samræmi við lestrar-
kunnáttuna og olli háværa, skýr-
mælta barnið föður sínum oft
töluverðum vandræðagangi þeg-
ar spurt var um merkingu áður
óheyrðra orða sem voru ekki allt-
af þau fegurstu í íslenskri tungu.
Pabbi hafði einlægan áhuga á
málrækt, víðtækan orðaforða og
sérstakt lag á því að koma fyrir
sig orði. Bókalestur og glíman við
góða krossgátu var dægradvöl að
hans skapi en sérstaklega hafði
hann gaman af því að leika sér
með tungumálið. Umhverfis-
vænn maður var þannig ekki
endilega maður sem hneigður var
til umhverfisverndar eða lofts-
lagsmála heldur sá sem hafði
frjálslegra mittismál en góðu hófi
gegndi. Það gat stundum tekið
góða stund að átta sig á kaldhæð-
inni tvíræðninni.
Þrátt fyrir að gegna störfum á
opinberum vettvangi og stuðla að
framgangi mikilvægra mála í al-
mannaþágu var pabbi mjög hlé-
drægur maður og fannst raunar
mjög óþægilegt þegar athygli
annarra beindist að honum. Á
fjórða áratug síðar minntist hann
þess enn með töluverðum óþæg-
indum þegar yngsta dóttir hans
vakti ítrekaða athygli annarra
með óviðeigandi athugasemdum
um nærstatt fólk, svo mjög að
hann forðaðist eins og hann gat
að hafa mig með sér á fjölfarna
staði. „Pabbi, er þetta api?“ voru
honum minnisstæð ummæli sem
voru látin falla á göngugötunni á
Akureyri þar sem ég nýtti vel út-
sýnið sem bauðst á háhesti föður
míns. Svo óheppilega vildi til að
pabbi kannaðist vel við manninn
sem um var spurt en viðurkenndi
síðar fúslega að ásýnd mannsins
og líkamsburðir gáfu opnum
huga barns tilefni til að velta fyr-
ir sér hvers kyns var. Það leið þó
ekki á löngu þar til ég tamdi mér
betri hegðun á almannafæri og
við pabbi nutum þess að eiga ynd-
islegar samverustundir sem ég
varðveiti í hjarta mér. Ferðalög
innanlands sem utan, veiðiferðir
og fjölskyldustundir heima eru
dýrmætar minningar sem ég er
einstaklega þakklát fyrir. Sér-
stakan sess í hjarta mér skipa
ferðirnar á æskuslóðir hans á
Breiðafirði síðustu ár og þrátt
fyrir að honum hafi stundum ver-
ið nóg um ákefð mína með
myndavélina, þá eru þær myndir
minn stærsti fjársjóður.
Elsku pabbi, það er töluvert
breytt heimsmynd sem litla
pabbastelpan þín þarf nú að laga
sig að. Ég er svo þakklát fyrir
þann tíma sem ég fékk með þér;
stuðninginn og hvatninguna, allt
sem þú kenndir mér, gleðistund-
irnar, traustu vináttuna, öll góðu
ráðin og alla elskuna sem þú
sýndir mér. Ég hef ekki enn til-
einkað mér allt sem þú kenndir
mér en fræjunum var sáð og fyr-
irmyndin sannarlega góð. Ég
mun sakna þess að deila með þér
sigrum mínum og sorgum en þú
verður ætíð í hjarta mér, hvert
sem ég fer. Takk fyrir allt elsku
besti pabbi minn. Ég elska þig,
þín
Margrét.
Það er með mikilli hlýju og
söknuði sem ég minnist tengda-
föður míns, Valdimars Jónsson-
ar. Ég kynntist Valda fyrir rúm-
um aldarfjórðungi þegar við
Dóra, dóttir hans, fórum að
draga okkur saman. Á þessum
tíma var ég rétt nýskriðinn út úr
Lögregluskólanum en hann yfir-
lögregluþjónn. Ég þekkti því til
Valda án þess að þó að þekkja
hann persónulega. Ég var ákaf-
lega stressaður að hitta hann í
fyrsta sinn sem kærasti dóttur
hans en það var fljótt sem ég fann
að það var hinn mesti óþarfi.
Móttökurnar voru góðar, ekki
síst eftir að í ljós kom að faðir
minn og Valdi höfðu löngu fyrr
verið skólafélagar í Iðnskólanum
í Reykjavík. Nærvera Valda var
alltaf góð og það var fljótt eins og
við hefðum alltaf þekkst enda
ýmislegt sem við áttum sameig-
inlegt.
Valdi var frá Hvallátrum á
Breiðafirði. Þær eru dýrmætar
minningarnar frá ferðum okkar
fjölskyldunnar með Valda vestur
í Flatey, þar sem hann átti um
tíma hlut í húsi með systur sinni.
Þar var ýmislegt sýslað og
kenndi tengdapabbi mér hand-
tökin við að veiða lúðu, háfa lunda
og rota skarfa. Hann kenndi mér
líka að meta allan eyjamatinn
sem honum fannst svo góður og
gaf góð ráð við það hvernig mat-
reiða ætti slíkt góðgæti. Valdi var
alltaf boðinn og búinn að aðstoða
þegar á þurfti að halda. Hann var
sérlega handlaginn, hvort sem
um var að ræða viðhald og lag-
færingar á gömlum hlutum eða
nýsmíði ýmiss konar. Hann eyddi
löngum stundum við að aðstoða
okkur Dóru við að gera húsið
okkar tilbúið ásamt föður mínum.
Voru þessar stundir mér mjög
dýrmætar og lærdómsríkar.
Valdi var einstaklega góður afi
og eiga börnin mín dýrmætar
minningar um skemmtilegar
samverustundir með afa sínum
og ömmu. Valdi var óspar á tíma
sinn og athygli. Hann sagði
skemmtilegar sögur, gjarnan frá
heimaslóðunum, og var alltaf
tilbúinn að lesa bækur fyrir börn-
in. Hann sýndi áhugamálum af-
komendanna mikla athygli og var
alltaf tilbúinn að skutla og sækja
á íþróttaæfingar og í tónlistar-
tíma. Valdi var líka mikill dýra-
vinur og fengu gæludýr fjölskyld-
unnar einnig sinn skerf af
athyglinni.
Á þessum tímamótum, við frá-
fall kærs tengdaföður, er margs
að minnast og margs að sakna en
ekki síst svo margt sem ég er
þakklátur fyrir eftir áralanga
dýrmæta samfylgd.
Jónatan Guðnason.
Elsku besti afi minn. Þú varst
alltaf svo góður og skemmtilegur
afi og passaðir mig svo vel. Við
brölluðum mikið saman. Þú
kenndir mér stafina og margföld-
unartöfluna og svo margt fleira.
Þegar ég kom til þín og ömmu að
gista last þú margar bækur fyrir
mig og sagðir mér líka svo
skemmtilegar sögur um álfa,
hunda og ýmis fleiri dýr. Mér
fannst það alltaf svo skemmtilegt
að ég tímdi ekki að fara að sofa.
Takk fyrir tímann okkar saman,
elsku afi minn. Ég mun alltaf
geyma allar góðu minningarnar
um þig í hjarta mínu. Ég elska
þig.
Vertu nú yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni.
Sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sigurður Jónsson)
Þín
Rósa Petrea.
Ein af mínum fyrstu minning-
um er um hann afa að lesa fyrir
mig sögur á kvöldin þegar ég var
í pössun hjá honum og ömmu.
Bókin Selurinn Snorri var í miklu
uppáhaldi hjá okkur og var hún
því oft lesin fyrir mig. Afi ólst upp
í Hvallátrum á Breiðafirði og var
hafið alltaf ofarlega í huga hans.
Hann las því söguna um Snorra
sel af mikilli innlifun og þekkingu
á sjávardýrum. Þessi áhugi hans
á hafinu hafði bráðsmitandi áhrif
á mig. Verst er að ég verð sjó-
veikur við það eitt að horfa út á
bryggjuna en það stöðvaði mig
ekki við að fara með afa á heima-
slóðir hans í Flatey og Hvallátr-
um. Þar sem ég var með höfuðið
fyrir utan borðstokkinn og há-
degismatinn í sjónum sagði afi
mér sjómannasögur og lýsti fyrir
mér skepnum hafsins af mikilli
list og nákvæmni. Það var engu
líkara en ég væri kominn inn í
dýralífsþáttaröð með David
Attenborough, slíkur var áhug-
inn.
Það var eitt allsherjarævintýri
að vera með afa fyrir vestan. Þar
kenndi hann mér handtökin við
að háfa lunda og veiða lúðu. Einn-
ig sagði hann mér frá því hvernig
mannlífið var á Breiðafjarðareyj-
unum þegar hann var að alast þar
upp. Hvað mín áhugamál varðaði
þá studdi afi mig í einu öllu og var
afar áhugasamur að heyra af því
sem ég tók mér fyrir hendur
hverju sinni. Afi passaði alltaf
upp á að ég sinnti náminu mínu
vel og byrjaði að kenna mér að
lesa við fyrsta tækifæri. Þetta
varð til þess að ég var farinn að
lesa bækurnar í bókahillunni hjá
ömmu og afa áður en ég gat tjáð
mig í heilum setningum.
Á meðan afi hafði heilsu til fór
hann oft og iðulega með mig í
langa göngutúra um Setbergið
þegar ég kom í pössun. Saman
leituðum við að peningablómum,
fiskum í læknum og ljónum í
„frumskógum“ Hafnarfjarðar.
Við fundum bæði fiska og pen-
ingablóm í þessum ævintýraferð-
um en aldrei sáum við þó ljón. Þó
svo að ég væri kominn yfir tví-
tugt staðhæfði afi að ljónin væru
þarna, við þyrftum bara að leita
betur.
Afi varði löngum stundum með
mér og eru þessir tímar okkar
saman mér afar dýrmætir. Afi
var mikil gersemi með hjarta úr
gulli. Heilu skipalestirnar af pen-
ingablómum komast ekki í hálf-
kvisti við þann fjarsjóð af minn-
ingum sem ég á um hann afa
minn. Takk fyrir allt elsku afi
minn, ég mun alltaf sakna þín.
Valdimar Friðrik.
Kæri afi.
Nú þegar þú ert farinn frá
okkur minnist ég góðra stunda
sem við áttum. Mér þykir ótrú-
lega vænt um þær minningar en
tvær standa upp úr.
Kaffiboðin hjá þér og Öllu. Þið
tókuð alltaf svo vel á móti manni.
Alltaf til nóg af kexi og heitt á
könnunni. Enginn fór frá ykkur
svangur.
Og jólaboðin, með hangikjöti
og uppstúf. Mér þótti það ekki
einu sinni gott en samt var alltaf
gott að koma til ykkar. Ég man
eftir lyktinni. Man eftir stóra
borðinu með allri fjölskyldunni
og mjög svo fallega skreytta
trénu. Ég man eftir hlátrinum og
hlýjunni.
Þú hafðir alltaf svo mikinn
áhuga á að vita hvað væri í gangi í
lífinu mínu og allra annarra í
kringum þig. Það var svo ótrú-
lega gaman að segja þér frá ár-
angri, því ég sá hvað þér þótti
vænt um það að mér gekk vel.
Mér þykir það ótrúlega leitt að
hafa ekki geta séð þig meira á
seinustu árum, nú þegar ég bý í
Berlín. Nú eru skrítnir tímar og
þeir eru enn skrítnari vitandi það
að komandi hátíðir verði án þín.
Ég veit að það sem ég mun
sakna mest eru faðmlögin þín.
Ég gæfi mikið til að fá eitt gott
afaknús til viðbótar.
Hvíldu í friði, elsku Valdi afi,
og takk fyrir allt.
Sigríður Helga
Grétarsdóttir.
Valdimar
Jónsson
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust alla
útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi blaðsins. Smellt á Morgunblaðslógóið í
hægra horninu efst og viðeigandi liður, „Senda inn minningargrein,“
valinn úr felliglugganum. Einnig er hægt að slá inn slóðina
www.mbl.is/sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir birtingu á útfarardegi verður greinin
að hafa borist eigi síðar en á hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á
föstudegi ef útför er á mánudegi eða þriðjudegi).
Minningargreinar