Morgunblaðið - 06.11.2020, Blaðsíða 27

Mínir vinir fara fjöld,
feigðin þessa heimtar köld,
eg kem eftir, kannski í kvöld,
með klofinn hjálm og rofinn skjöld,
brynju slitna, sundrað sverð og synda-
gjöld.
(Bólu-Hjálmar)
Frændi minn og æskufélagi
Valdi í Látrum er fallinn í valinn.
Við andlát hans fyllist hugur
minn söknuði og angurværð en
jafnframt þakklæti fyrir allar
góðu minningarnar, ekki síst frá
æskuárum okkar heima í Breiða-
fjarðareyjum. Við erum fæddir
og uppaldir hvor í sinni eyju,
Hvallátrum og Skáleyjum, hann
tæpu ári eldri. Móðir mín og faðir
hans voru systkinabörn og jafn-
framt fóstursystkini, eftir að
Daníel (þá ekkjumaður), afi
Valda, drukknaði frá stórum
barnahóp. Þar af leiðandi var
mikil vinátta alla tíð milli heim-
ilanna í Látrum og Skáleyjum.
Á æskuárum okkar var ennþá
blómlegt líf í eyjunum. Ekki man
ég hvenær ég uppgötvaði tilveru
frænda míns í Látrum en með að-
stoð eldri systkina fóru snemma
að berast myndir og gjafir okkar
á milli. Börn voru ekki að ferðast
á milli eyja fyrir skólaaldur á
þessum árum. Þó man ég eftir að
hafa verið yfir nótt í Látrum þeg-
ar við Valdi vorum u.þ.b. sjö ára.
Hann var bráðþroska, fluglæs og
atgervismeiri til sálar og líkama
en ég. Las fyrir okkur upphátt úr
barnabók er við vorum háttaðir í
sama rúm í herbergi hjá foreldr-
um hans.
Tíu ára fer ég í barnaskóla í
Flatey. Þá er Valdi búinn að vera
þar veturinn áður og orðinn sjó-
aður í stórborginni Flatey. Valdi
var góður námsmaður og fór létt í
gegnum námið. Húmoristi var
hann og fundvís á spaugilegu
hliðarnar á mannlífinu og gat
brugðið sér í gervi annarra, oft
með góðum árangri. Eitt vorið á
unglingsárum okkar fórum við
um tíma á skak með nafna hans
Stefánssyni úr Stykkishólmi.
Valdi var þar afkastamikill og
sjóhraustur. Hann fór á vertíð-
arbát frá Stykkishólmi með
Gústa P. og í síldarleit á togar-
anum Þorsteini Þorskabít með
Jóni Einarssyni skipstjóra frá
Flatey. Þessi tími Valda hefur
verið honum minnisstæður því
oft í seinni tíð vitnaði hann í veru
sína á „Bítnum“.
Veturinn 1962 var Aðalsteinn
bróðir Valda að ljúka smíði á 7
tonna bát fyrir Svefneyjafeðga.
Við Valdi vorum með honum í
þessu ásamt Nilla, öðrum kaup-
andanum. Valdi lærði svo báta-
smíði hjá Steina bróður sínum í
Látrum. Í Iðnskólanum í Reykja-
vík vorum við aftur samferða.
Leigðum saman herbergi í tvo
vetur og stunduðum námið og
skemmtanalífið af kostgæfni.
Stundum er sagt í gamni og ofur-
lítilli alvöru að í genum eyjafólks-
ins væri mikið um þverhausa og
þrákálfa og erfitt að hrekja þá af
leið í skoðunum. Við Valdi vorum
ekki alltaf sammála á þessum ár-
um.
En ekki minnist ég þess að við
eyddum tíma okkar í þras, enda
lífið skemmtilegt. Valdi vann ekki
lengi við iðngrein sína. Hann
gerðist snemma lögregluþjónn í
Kópavogi og vann sig þar upp í
yfirmannsstöður.
Þegar mitt tímaglas er tómt,
trúi ég að Valdi standi á ströndu
og hafi gert sjóklárt. Þessi minn-
ingabrot eru hvorki fugl né fiskur
af æviferli Valda en létta aðeins á
huga mínum við upprifjun.
Elsku Alla. Henný, ég og okk-
ar fjölskylda vottum þér og ást-
vinum ykkar einlæga samúð.
Ólafur Gíslason.
Rödd vinar er þögnuð.
Valdimar Jónsson lést á heim-
ili sínu þann 23. október sl. eftir
erfið veikindi. Valdimar var
fæddur að Hvallátrum í Breiða-
firði þann 24. nóvember 1943.
Foreldrar Valdimars voru Jón
Daníelsson og Jóhanna Friðriks-
dóttir. Valdimar var yngstur
systkina sinna og ólst upp við öll
þau störf sem fylgdu því að búa á
eyju. Hagleiksbátasmiðir voru í
Hvallátrum og voru þar smíðaðir
margir bátar. Snemma tók Valdi-
mar þátt í þeim verkum og varð
það til þess að hann lærði skipa-
smíðar síðar. Valdimar var tví-
kvæntur og eignaðist dæturnar
Jóhönnu og Önnu, með Sigríði
Jónsdóttur. Dæturnar Halldóru
og Margréti eignaðist Valdimar
með seinni eiginkonu sinni Aðal-
heiði Halldórsdóttur.
Örlögin höguðu þó því þannig
að ævistarf Valdimars varð ekki
við skipasmíðar heldur við lög-
gæslustörf. Hann hóf störf hjá
lögregluliði Kópavogs 1. jan.
1967. Kynni okkar Valdimars
hófust í janúarbyrjun árið 1970,
þá var Valdimar að fara til að
ljúka síðari önn lögregluskólans.
Var á þeim tíma auglýst afleys-
ingarstaða laus hjá lögreglunni.
Ég sótti um afleysingarstöðuna
og fékk.
Sigurgeir Jónsson bæjarfógeti
í Kópavogi hefur séð kosti og
hæfileika í Valdimari, en hann
varð snemma varðstjóri. Þægi-
legt var að vinna undir stjórn
Valdimars því hann hafði þægi-
legt viðmót, þekkingu og gott
vald á starfi sínu.
Er staða aðstoðaryfirlögreglu-
þjóns í Kópavogi losnaði var
Valdimar ráðinn til að gegna
henni, sem hann gerði í nokkur
ár.
Vinnuaðstaða lögreglu Kópa-
vogs var mjög góð og sama má
segja um starfsandann. Eftir
nokkur ár sem Valdimar hafði
starfað sem aðstoðaryfirlög-
regluþjónn losnaði staða yfirlög-
regluþjóns og hlaut Valdimar þá
stöðu.
Yfirlögregluþjónninn stýrði
lögregluliði Kópavogs sem fyrr,
með sínu þægilega viðmóti og
góðu valdi á ábyrgðarmiklu starfi
sínu.
Breiðfirðingurinn Valdimar
vissi að sjómenn er sigldu þönd-
um seglum um Breiðafjörð gátu
átt það á hættu að upp risu
brotsjóir er riðu á bát þeirra og
menn gátu orðið hraktir og velkt-
ir.
Brot af mannavöldum umvafið
pólitík reið yfir Valdimar og lög-
regluliðið í Kópavogi, þar dugðu
hvorki þægilegt viðmót yfirlög-
regluþjóns, né gott vald hans á
starfi sínu. Endalok þessa
óheillamáls féllu þungt á Valdi-
mar.
Þær urðu ófáar heimsóknir
mínar á myndarlega heimili
þeirra Valdimars og Aðalheiðar í
Hafnarfirði, þar sem ljúft var
heim að sækja. Það duldist aldrei
hversu sterkar rætur átthaginn í
Breiðafirði átti í Valdimari.
Í janúar 1967 afhenti bæjar-
fógetinn í Kópavogi, Sigurgeir
Jónsson, Valdimari gylltan og
fagran lögregluskjöld sem hon-
um bar að bera við störf. Aldrei
féll blettur á lögregluskjöld
Valdimars Jónssonar.
Löggæsla varð ævistarf okkar
beggja.
Blessuð sé minning Valdimars
Jónssonar.
Eðvarð L. Árnason.
Kæri vinur. Ég kynntist þér
fyrst árið 1980 þegar ég hóf störf
hjá lögreglunni í Kópavogi. Þau
kynni leiddu til þess að við urðum
vinir ævilangt. Ég minnist þín
sérstaklega fyrir hvernig þú
komst fram við mig er ég átti í
erfiðleikum í einkalífinu 1987. Ég
minnist þess líka þegar við sam-
starfsmenn þínir nær einhuga
völdum þig til að taka við starfi
yfirlögregluþjóns í Kópavogi,
sem gekk eftir.
Þú varst hógvær og yfirvegað-
ur yfirmaður með mikla réttlæt-
iskennd. Ég veit að ég flyt þér
kveðju margra samstarfsmanna
þinna.
Minning þín lifir.
Alla mín og fjölskylda, ég votta
ykkur mína dýpstu samúð.
Lárus Ragnarsson.
MINNINGAR 27
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 6. NÓVEMBER 2020
✝ ÞorsteinnGrétar Sig-
urðsson fæddist í
Reykjavík 27.
ágúst 1932. Hann
lést á Landspít-
alanum Fossvogi
28. október 2020.
Foreldrar hans
voru Sigurður Sig-
urðsson kaup-
maður, f. 17. júní
1891, d. 12. júní
1951, og Þórey Þorsteinsdóttir
kaupkona, f. 6. júlí 1901, d.
29. janúar 1981.
Systkini Þorsteins eru: Sig-
ríður Gyða myndlistarkona, f.
13. desember 1934, d. 29. nóv-
ember 2002. Maki Sigurgeir
Sigurðsson, bæjarstjóri á Sel-
tjarnarnesi, f. 14. desember
1934, d. 3. október 2017. Börn
þeirra eru Margrét, f. 30. des-
ember 1956, Sigurður, f. 10.
október 1958, og Þór, f. 7.
apríl 1967. Garðar kaup-
maður, f. 1. mars 1937. Maki
Hulda Guðrún Guðráðsdóttir,
f. 23. febrúar 1938, d. 17.
október 1999. Börn þeirra eru:
Rannveig Lilja, f. 2. apríl
1957, Sigurður, f. 18. janúar
1961, og Þórey, f. 21. október
ir átti Helga soninn Kristján
Helgason, starfsmaður Eim-
skips, f. 1. maí 1957. Maki
Hólmfríður Ásta Bjarnason, f.
19. febrúar 1962, d. 29. apríl
2004.
Þorsteinn hóf ungur að að-
stoða Þóreyju, móður sína, við
rekstur verslunar fjölskyld-
unnar á Snorrabraut 69, Þor-
steinsbúð. Hann tók virkan
þátt í rekstrinum og starfaði
þar stóran hluta starfsævi
sinnar eða allt til ársins 1982
er ákveðið var að hætta
rekstrinum. Hóf hann þá störf
í Landsbankanum, Laugavegi
77 og starfaði þar við almenn
skrifstofustörf út sína starfs-
ævi.
Þorsteinn var virkur með-
limur í Kiwanisklúbbnum El-
liða og gegndi þar ábyrgð-
arstöðum og var hann meðal
annars forseti Elliðaklúbbsins
eitt starfsárið.
Hann varð þeirrar gæfu að-
njótandi að búa við góða
heilsu mestallt sitt líf, en síð-
ustu misserin átti Þorsteinn
við alvarlegan heilsubrest að
stríða. Hann dvaldi um tíma á
Landspítalanum í Fossvogi og
síðan á Landakoti.
Útför Þorsteins fer fram frá
Árbæjarkirkju í dag, 6. nóv-
ember 2020, klukkan 14.30. Í
ljósi aðstæðna í þjóðfélaginu
verða einungis nánustu að-
standendur viðstaddir.
1969. Þorsteinn
átti hálfsystkini af
fyrra hjónabandi
föður hans.
Þorsteinn giftist
15. júní 1968
Helgu Kristjáns-
dóttur, f. 4. októ-
ber 1930, d. 15.
mars 2011. For-
eldrar: Kristján
Jónsson, f. 1. júní
1870, d. 5. október
1946, og Kristín Þorkelsdóttir,
f. 8. ágúst 1891, d. 9. desem-
ber 1982. Synir Þorsteins og
Helgu eru: 1) Sigurður Þórir
kennari, f. 15. febrúar 1968.
Maki Hildur Hrönn Odds-
dóttir, sérfræðingur hjá
Menntamálastofnun, f. 27. júní
1973. Börn þeirra eru: Erna
Þórey, f. 4. september 2004,
og Eiður Þorsteinn, f. 5. des-
ember 2006. 2) Halldór Örn
kennari, f. 22. mars 1969.
Maki Lilja Björg Sigurjóns-
dóttir ljósmóðir, f. 2. október
1977. Börn þeirra eru: Alex-
andra Mist, f. 26. september
1998, Helga Karen, f. 9. sept-
ember 2008, Emma Sóley, f.
11. desember 2009, og Ísak
Logi, f. 12. febrúar 2016. Fyr-
Elskulegur afi okkar dó úr
Covid 19 á Landspítalanum í
Fossvogi miðvikudaginn 28.
október eftir hópsmit á Landa-
koti.
Okkur fannst alltaf mjög
gaman og gott að heimsækja
afa í Þorláksgeisla 1. Hann bjó
einn þar síðustu níu ár eftir að
amma Helga dó.
Þegar við komum til hans átti
hann alltaf súkkulaði, flögur og
gos. Okkur fannst grjónagraut-
urinn hans líka mjög góður.
Honum fannst líka mjög gaman
að horfa á teiknimyndir með
okkur, Andrés önd var í sér-
stöku uppáhaldi hjá honum. Afa
fannst mjög gaman að ferðast
og fór reglulega einn í ferðalög
alveg þangað til sumarið 2019.
Við höfðum oft áhyggjur af hon-
um á þessum ferðalögum en
vissum samt að hann gat þetta
alveg einn.
Afi var mjög duglegur að
gefa okkur öllum afmælis- og
jólagjafir og páskaegg og hugs-
aði alltaf um að við börnin
fengjum gjafir og var duglegur
að spyrja okkur hvað okkur
langaði í.
Okkur finnst rosalega skrýtið
að geta ekki heimsótt afa lengur
í Þorláksgeislann en við vitum
að honum líður vel núna með
ömmu Helgu hjá Guði.
Takk fyrir allt, afi Þorsteinn.
Sjáumst seinna.
Erna Þórey Sigurð-
ardóttir og Eiður Þor-
steinn Sigurðsson.
Mér er ekki sama hvað verð-
ur um mig. Þessi orð hans komu
upp í huga minn þegar ég byrj-
aði að setja nokkur orð niður á
blað til að minnast bróður míns
Þorsteins Grétars. Hann var
fimm árum eldri en ég og elstur
okkar systkina. Við þrjú, Þor-
steinn Grétar, Sigríður Gyða og
Hafsteinn Garðar, áttum góða
æsku hjá þeim Þóreyju Þor-
steinsdóttur og Sigurði Sigurðs-
syni foreldrum okkar, en þau
ráku litla hverfisverslun, Þor-
steinsbúð, á Snorrabrautinni í
Reykjavík. Samkomulag okkar
systkina var nokkuð gott og þar
sem hverfið var allt í uppbygg-
ingu höfðum við nóg af leik-
félögum. Þorsteinn varð
snemma frekar hlédrægur og
tók ekki alltaf mikinn þátt í
leikjum okkar barnanna þar
sem sum okkar voru fyrirferð-
armeiri en önnur. Faðir okkar
var fæddur 1891 og var því 21
árs þegar raunveruleg bílaöld
hófst hér á landi, hann hreifst af
þessu farartæki og starfaði
lengi vel við bifreiðaakstur. Þor-
steinn var mikill bílaáhugamað-
ur og átti yfirleitt glæsilega og
nýlega bíla, þessi áhugi fylgdi
honum til síðasta dags. Þor-
steinsbúð átti Fordson-sendibíl
sem Þorsteinn og fleiri notuðu
mikið, síðar eignaðist fjölskyld-
an ameríska drossíu af DeSoto-
gerð. Herjólfsstaðir í Álftaveri
og fólkið þar áttu hlýjan blett í
hjarta Þorsteins en þar var
hann nokkur sumur í sveit
ásamt Tóta vini sínum úr Kefla-
vík. Hulduhvammur við Lög-
berg (Lækjarbotna) var sum-
arbústaður þar sem fjölskyldan
átti margar góðar stundir sam-
an. Þegar faðir okkar veiktist
árið 1950 var Þorsteinn sá eini á
heimilinu með bílpróf. Faðir
okkar þurfti að fara í höfuðað-
gerð til Kaupmannahafnar það-
an sem hann kom dauðvona til
baka og lést árið eftir. Við þetta
áfall varð ekki eingöngu við
sorgina að glíma, heldur hrundi
efnahagur fjölskyldunnar því að
móðir okkar þurfti að greiða
persónulega fyrir mestan hluta
sjúkrakostnaðarins vegna of
góðrar afkomu. Þorsteinn
reyndist móður okkar afar vel í
þessum erfiðleikum sem og síð-
ar er hún veiktist árið 1980 en
hann var lengst af okkur systk-
inunum í heimahúsum. Móðir
okkar hélt fast utan um fjöl-
skylduna og tókst að komast í
gegnum þá örðugleika sem
minnst var á með gífurlegri
vinnu og hagsýni. Við hittumst
um jól, í afmælum og á fjöl-
skylduviðburðum á Snorra-
brautinni og er minningin um
þá ofarlega í huga margra okk-
ar. Þegar Þorsteinn festi ráð
sitt og flytur úr heimahúsum
bjó hún ein til dauðadags en
naut þess ávallt að hafa hann
nálægt sér. Ég gæti sagt margt,
margt fleira um Þorstein og líf
okkar bræðra en æviferill hans
er örugglega skráður annars
staðar af afkomendum hans. Í
byrjun minntist ég á ummæli
sem hann lét falla í síðustu
heimsókn minni til hans en þá lá
hann rúmfastur á sjúkrahúsi og
við ræddum um líf okkar og til-
veru. Við höfðum talsvert ólíkar
skoðanir á framhaldslífi en sam-
mála um og tilhlökkun til að það
yrðu endurfundir ástvina. Ég
þakka Þorsteini fyrir að hafa
verið bróðir minn og óska hon-
um alls hins besta á hverju því
tilverustigi sem hann kann að
hafa lent. Sonum hans og fjöl-
skyldum sendi ég hugheilar
samúðarkveðjur.
Góða ferð kæri bróðir.
Garðar Sigurðsson.
Það er skrítið til þess að
hugsa að hann frændi minn og
móðurbróðir, Sinni frændi, sé
nú farinn. Hann er búinn að
fylgja mér allt mitt líf og vera
hluti af því alveg frá því að ég
man eftir mér. Þegar við vorum
börn systkinin á Nesinu þá var
hann okkur góður og hugsaði
um okkur eins og sín eigin börn,
og ég man að hann kom oft með
einhverjar gjafir til okkar þegar
hann ferðaðist erlendis og á jól-
um og afmælum. Sinni giftist
frekar seint henni Helgu sinni,
og í framhaldinu fæddust þeim
hjónum þeir Siggi og Halldór
frændur mínir sem voru auga-
steinar foreldra sinna, en hann
hélt áfram að hugsa um okkur
og lét velferð okkar sig alltaf
miklu varða. Hann var mikill
fjölskyldumaður hann frændi
minn. Sinni vann stærstan hluta
starfsferils síns í búðinni hennar
ömmu, Þorsteinsbúð á Snorra-
brautinni, en þar fékkst hann
við ýmis störf sem til féllu og
ráku þau amma þessa búð með
mikilli prýði í áratugi. Seinni
helming starfsævinnar starfaði
hann hjá Landsbankanum, eða
allt þar til hann fór á eftirlaun.
Hann Sinni frændi var ekki
bara frændi minn heldur var
hann vinur minn líka og við höf-
um alltaf haldið sambandi og
talað saman með reglulegu
millibili í gegnum ævina. Und-
anfarin 15-20 ár höfum við hist
nokkuð reglulega í hádeginu til
að borða saman, fyrst gerðum
við þetta með pabba sáluga en
héldum því áfram eftir að hann
hvarf á braut. Ég kallaði þetta
oft að fara með þá út til að viðra
þá karlana. Og ekki má gleyma
að minnast á Þorláksmessu, en
við frændurnir ásamt pabba,
Gunnari tengdapabba, Þór
bróður og Héðni mági mínum
höfum haft það fyrir reglu í
fjöldamörg ár að hittast á Þor-
láksmessu og fá okkur bjór og
síðan í skötuveislu á Þrjá
frakka. Þetta hafa alltaf verið
skemmtilegir hittingar, þótt
verulega hafi kvarnast úr þess-
um góða hópi undanfarin ár. Ég
veit að Sinni hlakkaði alltaf
mikið til þessa dags og honum
þótti skatan góð og naut sín vel
á þessum kvöldum.
Sinni var alla ævina haldinn
krónískri bíladellu og bílar og
allt sem þeim viðkom voru hans
einlæga áhugamál, enda kom
maður ekki að tómum kofunum
þegar bíla bara á góma. Undir
lokin, þegar hann gat ekki keyrt
sjálfur lengur, þá keyrði ég og
það kom fyrir að við heimsótt-
um eitthvert umboðið eftir há-
degismatinn og settumst
kannski inn í og mátuðum nýju
módelin. Þetta þótti honum
mjög gaman. Sama átti við um
flugvélar, hann var ótrúlega
fróður um flug og flugvélar,
vissi t.d. allt um allar vélarnar
sem Icelandair notar í sitt flug,
en Sinni var sem ungur maður
mikið að spá í að læra flug, en
lífið ætlaði honum annan farveg.
Ég gæti haldið áfram að rifja
upp ævina hans Sinna frænda
og okkar samskipti, en ætla að
láta þetta nægja í bili og kveð
hann með söknuði og trega.
Hann var góður maður og heið-
arlegur. Takk fyrir allt Sinni
minn, við sjáumst seinna.
Sigurður I. Sigurgeirsson.
Ég á margar góðar minning-
ar um Steina móðurbróður minn
sem við systkinabörnin hans
kölluðum alltaf Sinna frænda
áður fyrr. Þegar ég var lítil bjó
Steini á Snorrabraut 61 og sam-
an ráku þau amma Þórey versl-
unina Þorsteinsbúð. Amma bjó
á miðhæðinni og Steini hafði
herbergi í risinu. Það var
spennandi að fá að kíkja inn til
hans. Einu sinni man ég að rétt
fyrir jól fengum við Nanný
frænka mín að koma inn til
hans og þar komum við auga á
forláta Hans og Grétu konfekt-
kassa sem okkur þóttu spenn-
andi. Steini sagðist ætla að gefa
þá litlum stelpum úti í bæ sem
hann þekkti. Við vorum hissa á
að hann þekkti aðrar litlar
stelpur en okkur, en auðvitað
komu þessir kassar úr jólapökk-
unum okkar. Steini var dugleg-
ur að tala við okkur systkina-
börnin og honum fannst gaman
að atast í okkur og við höfðum
gaman af.
Seinna fann Steini Helgu sína
og fluttu þau í Árbæjarhverfið.
Amma dó í byrjun árs 1981 og
fljótlega eftir það lagðist Þor-
steinsbúð af og Snorrabrautin
var seld.
Steini frændi var mikill
áhugamaður um bíla. Hann átti
marga bíla í gegnum tíðina og
hafði yndi af að tala um bíla.
Það var honum mikið áfall eftir
áramót þegar sjónin var orðin
það léleg að hann gat ekki leng-
ur keyrt. Ég talaði við Steina
frænda nokkrum dögum áður
en hann dó og meira að segja
þá, orðinn mjög veikur, talaði
hann enn um bílaviðskipti við
mig.
Einu sinni samdi ég við
Steina og Helgu um að fá lánað
hjá þeim píanó. Dætur okkar
vildu læra að spila og ég vissi að
píanóið hjá þeim væri ónotað. Í
staðinn fyrir píanóið komumst
við að samkomulagi um að ég
bakaði öðru hvoru smákökur og
kleinur og færði þeim. Þetta
gekk svona um árabil og kom
ég í Árbæinn til þeirra með
kökur nokkrum sinnum á ári.
Seinna keypti ég píanóið en
smákökur færði ég Steina oftast
um jólin enda Steini mikill
kökukarl, þótt það sæist ekki
utan á honum.
Við Steini töluðum oft saman
síðustu árin. Hann hafði einlæg-
an áhuga á að fylgjast með því
sem var að gerast hjá ættingj-
um hans. Því miður náðist ekki
að halda fjölskylduboð í Kjós-
inni síðasta sumar eins og að
var stefnt og þótti honum það
mjög miður.
Við hjónin sendum Kristjáni,
Sigga, Halldóri og fjölskyldum
þeirra innilegustu samúðar-
kveðjur.
Margrét Sigurgeirs-
dóttir (Gréta).
Þorsteinn G.
Sigurðsson