Morgunblaðið - 18.12.2020, Blaðsíða 25

MINNINGAR 25
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 18. DESEMBER 2020
mér til staðar allt mitt líf og er
ég óendanlega þakklát fyrir
alla þína ást og umhyggju elsku
afi.
Þú gafst frá þér svo góða
strauma og kenndir fólki í
kring hvað það væri gott stund-
um að slaka bara á og dansa og
söngla eins og enginn væri að
horfa.
Ég gleymi því ekki þegar
það átti að kenna okkur krökk-
unum í skólanum „fernings-
dansinn“ eða „quadrille“ í dans-
tíma og hvað ég varð ægilega
spennt vegna þess að afi minn
var sko búinn að kenna mér
þann dans og sýndi ég heldur
betur hinum krökkunum hvern-
ig þetta væri gert!
Mín skemmtilegasta minning
með þér var þegar ég fékk loks
að smakka chili af frægu chili-
plöntunni þinni sem þú svo
sannarlega sást um að lifði
löngu lífi. Þú fékkst þér bara
eitt chili í heilum bita eins og
það væri hið minnsta mál og
auðvitað vildi ég sko vera eins
og afi og gleypti heilt chili líka.
Ekki leið á löngu þar til ég hélt
að það væri kviknað í mér og
brunuðum við inn í eldhús til
ömmu að láta hana gefa mér
mjólk að drekka. Ekki var það
nóg vegna þess að litli vitleys-
ingurinn ég ákvað að nudda
augun og nefið sem varð til
þess að allt varð vitlaust! Dá-
góðum tíma seinna róaðist ég
loks niður og var komin með
frosnar rækjur upp í báðar nas-
ir, mjólk í munninum og ost yf-
ir augnlokunum. Margoft hlóg-
um við yfir þessum degi ásamt
fleiri vitleysingalátum, það var
aldrei langt í fjörið með þér
elsku afi.
Takk fyrir afi, takk fyrir allt
sem þú hefur gert fyrir mig og
kennt mér yfir ævina. Takk
fyrir að sjá um mig þegar ég
var veik, takk fyrir alla gleðina
þegar ég var leið, takk fyrir
alla dansana, takk fyrir alla bíl-
túrana, takk fyrir umhyggjuna
þegar ég grét, takk fyrir allar
veiðiferðirnar, takk fyrir allan
tímann sem þú eyddir með
mér, takk fyrir alla ástina.
Takk fyrir allt afi.
Eins og við sögðum alltaf
elsku afi: „Love you – see you
later!“
Þín afastelpa,
Ragna Björg (Lilla).
Elsku afi.
Nú er komið að kveðjustund.
Það sem manni er efst í huga
er þakklæti fyrir allar yndis-
legu minningarnar og samveru-
stundirnar sem við áttum með
þér og ömmu Ingu. Þú varst
alltaf síbrosandi, hlæjandi,
dansandi og með góða nærveru.
Það er ekki sjálfgefið að eiga
afa sem gefur svona mikið af
sér og gaman er að vera í
kringum. Ekki furða að krakk-
arnir í blokkinni hafi alltaf
bankað hjá okkur þegar þau
heyrðu að afi Smári væri kom-
inn í heimsókn. Þessi lífsgleði
breyttist ekki þegar alzheim-
ers-sjúkdómurinn fór að taka
yfir og þegar málið fór þá
varstu engu að síður brosandi
og dansandi allan liðlangan
daginn, starfsmönnum DAS til
mikillar gleði.
Samverustundirnar hafa svo
sannarlega verið margar. Ég
man ekki þá viku sem þið
amma Inga komuð ekki í heim-
sókn og var alltaf jafn ánægju-
legt að sjá ykkur renna í hlað.
Jólin eru þó líklega minnis-
stæðust enda voruð þið alltaf
með okkur á jólunum. Það var
órjúfanleg hefð að vera með
tvíréttað, annars vegar ham-
borgarhrygg fyrir ykkur gikk-
ina og hins vegar rjúpu. Svo
var það brosið á ömmu þegar
hún opnaði frá þér nýjasta jó-
laóróann frá Georg Jensen.
Sjálfur fékk ég yfirleitt bækur
frá ykkur og er það líklega stór
ástæða fyrir því að ég hef jafn
gaman af því að lesa og ég geri
í dag, og þessar ævintýrabækur
sem þið gáfuð mér les ég enn.
Jólin verða því furðuleg þetta
árið án þín. Við munum hins
vegar halda í hefðina og elda
hamborgarhrygginn eins og þér
þótti hann bestur.
Það var einnig ógleymanlegt
þegar ég heyrði í fyrsta sinn
frasann sem þú hafðir nánast
einkaleyfi á: „Ég þoli ekki þeg-
ar það vantar.“ Það munaði
engu hvort þú varst að ná í mat
fyrir 12 manna fótboltalið eða
hvort við vorum á „kentörkí
fræd tjikken“, þar sem yfirleitt
var pöntuð stór fjölskyldufata
fyrir okkur tvo ásamt frönsk-
um, kartöflusalati og brúnni
sósu. Alveg óþolandi þegar
vantar. Þú hefur eiginlega
brennimerkt þennan frasa inn í
mig ásamt ódauðlegri ást á
kjúklingnum frá manninum í
hvítu jakkafötunum.
Þú varst mikið skáld og
samdir til að mynda skírnarljóð
fyrir okkur börnin þrjú sem
okkur þykir óendanlega vænt
um. Það sem meira er, þú
mundir þau öll og gast þulið
upp í heild sinni, jafnvel þegar
minnið og málið fór að hverfa.
Þín verður ekki síst minnst
sem mikils veiðimanns og
veiddi ég einmitt minn fyrsta
fisk (bleikju) með þig mér við
hlið. Þeir voru ófáir stórlax-
arnir sem þú landaðir en veiði-
mennskan var ekki bara á sviði
þess að standa við bakkann
heldur einnig að afla beitunnar.
Þannig varst þú kominn út í
móa öll kvöld þegar rigndi og
farinn að tína maðka, þessa
stóru og góðu sem laxarnir vilja
fá. Þá man ég einnig þegar ég
hnýtti mína fyrstu (og einu)
flugu með þér, en þú varst afar
lunkinn í þeim efnum og margir
sem vildu kaupa af þér þínar
handhnýttu flugur.
Það er við hæfi að enda þetta
hér, þar sem þú stendur nú lík-
lega við hlið pabba og ömmu
við árbakkann á fallegum sum-
ardegi að renna fyrir fisk.
Góða ferð, elsku afi.
Með söknuði,
Þorsteinn Andri.
Veiðimaður, listrænn, hjálp-
samur, barngóður, hagyrðingur
og dansari góður. Þetta er það
fyrsta sem kemur upp í hugann
þegar ég hugsa til mágs míns
hans Smára. Við hittumst eim-
mitt fyrst á dansleik á Suður-
eyri þegar Inga Jónasar vin-
kona Smára lagði til að hann
byði tilvonandi og nýtrúlofaðri
mágkonu sinni upp í dans.
Þetta voru viðeigandi fyrstu
kynni því iðulega var glatt á
hjalla þegar Smára bar að
garði.
Stundum þegar hann kom í
höfuðborgina bauð hann okkur
Guðjóni með sér út á lífið. Ekki
skorti gjafmildina og gleðina
sem alla tíð fylgdi honum.
Þannig var það hvert sem
Smári fór. Alls staðar var hon-
um vel tekið enda vinmargur
og hrókur alls fagnaðar.
Ávallt var mikill samgangur
milli okkar Guðjóns og Smára
og Ingu. Gott var að koma í
Skipasundið til þeirra. Þar voru
ávallt kræsingar á borðum auk
þess sem Smári var yfirleitt
reiðubúinn að sýna nýjasta
listaverkið sitt, sem var í formi
flugna sem hann hnýtti af mik-
illi snilld. Var mikið lán fyrir
Smára að kynnast henni Ingu
sinni og gerðu þau margt sam-
an yfir 30 ár.
Í veiðinni fann Smári sig
best. Einkennandi fyrir hjálp-
semi hans var hvernig hann
kom fram við aðra veiðimenn.
Hvort sem það var maðkat-
ínsla, flugnagerð eða ráðgjöf
var hann alltaf boðinn og búinn
að aðstoða. Munaði hann ekk-
ert um að skríða um garða og
tún í maðkaleit heilu næturnar,
svo aðrir kæmust í veiði. Lík-
lega var tímakaupið ekki hátt.
Það segir sitt um hann að
börn hændust að honum og
fannst gott að hvíla í fangi
hans. Mörg falleg fermingarljóð
sendi hann börnum í stórfjöl-
skyldunni.
Við fjōlskyldan erum
þakklát honum fyrir allt sem
hann var okkur. Við kveðjum
ljúfan mann.
Hans nánasta fólki sendum
við hugheilar samúðarkveðjur.
Helga Ívarsdóttir.
Minn gamli vinur, Hörður
Smári Hákonarson, er látinn.
Smári, eins og hann var alltaf
kallaður, vekur margar góðar
minningar frá fyrri tíð sem
gaman er að rifja upp og þann-
ig vil ég muna hann.
Við Smári kynntumst 1967
þegar Guðjón bróðir hans gift-
ist Helgu systur minni og ég
kynntist þeim bræðrum og for-
eldrum þeirra, öðlingshjónun-
um Konna og Gauju sem öllum
vildu gott gera og naut ég góðs
af því. Þá var Smári sjómaður
fyrir vestan en við náðum vel
saman þegar hann kom á
Grettisgötuna til foreldra sinna
að jafna sig af fótbroti úti á sjó.
Þá kom ég þar daglega og við
spiluðum rússa. Smári var
galdramaður með spilin og ég
man varla eftir að hafa unnið
eitt einasta spil. Svo þegar
hann var kominn á fætur fórum
við á gömlu dansana og þá var
gaman.
Smári var hæfileikamaður á
mörgum sviðum. Flugnæmur
námsmaður, listrænn, góður
teiknari, flinkur handverksmað-
ur, listamaður í fluguhnýting-
um og fisknasti veiðimaður sem
ég hef þekkt. Það brást ekki að
í veiðitúrum veiddi hann yfir-
leitt jafnmikið eða meira en all-
ir aðrir í hópnum. Næmi hans
og kunnátta gerði hann að yf-
irburðamanni.
Smári var léttlyndur, lífs-
glaður og kærulaus. Hann safn-
aði ekki eignum eða fjármunum
heldur lifði fyrir líðandi stund.
Duglegur að afla og þénaði oft
vel sem stýrimaður á fiskiskip-
um en líka jafn duglegur að
eyða fengnu fé og manna örlát-
astur, bauð og gaf á báða bóga
meðan hann hafði eitthvað
handa á milli. Ekki sló hann
hendinni á móti guðaveigum og
skemmti sér manna lengst og
best þegar þær voru annars
vegar.
Smári var fjölskyldumaður á
yngri árum og eignaðist þrjár
myndarlegar dætur sem hann
hafði lítið samband við um tíma
en það breyttist síðar. En það
var lífsgæfa hans þegar hann
kynntist henni Ingu sinni og
fór að búa með henni í Skipa-
sundi 46. Inga var einstök kona
sem færði alla hluti til betri
vegar og þar var gott að koma.
Smári tók þá upp heilbrigðari
áhugamál en sukk og svall.
Fyrst voru það hestar en svo
fór hann út í fiskarækt og þar
fór hann alla leið eins og hans
var siður. Fiskabúrin í litlu
íbúðinni voru óteljandi og um-
hirðan var góð. Smári var mik-
ill maðkatínslumaður og lista-
maður í fluguhnýtingum,
bókamaður, prýðilega hagmælt-
ur og oft fylgdi falleg vísa frá
honum í kortum til vanda-
manna, einkum barnanna.
Smári var ljúfmenni og vildi
öllum vel.
Smári hætti sjómennsku og
fluttist í bæinn um fertugt og
lauk þá múraranámi á skömm-
um tíma. Margir nutu góðs af
handaverkum hans því hann
var bóngóður og hjálpsamur og
ekki dýrseldur á vinnu sína.
Síðustu árin starfaði hann sem
vaktmaður og starfmaður bens-
ínstöðva.
Smári missti mikið þegar
Inga hans lést haustið 2014.
Eftir það fór hann á dvalar-
heimilið Seljahlíð og síðustu ár-
in dvaldist hann á hjúkrunar-
heimilinu Hrafnistu. Hann hélt
áttræðisafmæli sitt í faðmi fjöl-
skyldu og vina, en eftir það
hallaði undan fæti og hann
hvarf inn í óminni alzheim-
ersjúkdómsins. Alltaf varð
hann glaður þegar maður kom í
heimsókn þótt hann fyndi ekki
orð fyrir hugsanir sínar. Bless-
uð sé minning Smára vinar
míns.
Jón M. Ívarsson.
Nú er dagur að kveldi kom-
inn og einnig að ferðalokum.
Þessi orð koma upp í huga mér
nú þegar við kveðjum Hörð
Smára Hákonarson – eða
Smára eins og hann hét í huga
okkar – hinstu kveðju. Kynni
mín af Smára hófust 1988 í
gegnum fjölskyldubönd, en upp
frá því myndaðist vinátta sem
stóð æ síðan og byggðist á
gagnkvæmu trausti. Eins og
allir vita, sem þekktu Smára,
þá var hann veiðimaður af Guðs
náð, og stóðust honum fáir
snúning í þeim efnum. Veiði-
mennska varð okkar sameigin-
lega áhugamál og fórum við
víða um lendur í þeim erindum.
Að því marki sem ég gat tekið
við þá reyndi hann að kenna
mér helstu leyndardóma veiði-
mennskunnar eins og honum
einum var lagið. Í tímans rás
urðu veiðiferðirnar margar og
víða var farið bæði í óbyggðum
sem og í byggð.
En nú er komið að ferðalok-
um. Á þessum tíma fyrir tveim-
ur árum kom Smári, ásamt
dóttur sinni, í síðasta sinn í
heimsókn til okkar fjölskyld-
unnar á Vesturbrún. Það var
mikið góð og falleg stund sem
við áttum saman. Við fengum
okkur smákökur og jólaöl enda
jólin að nálgast óðfluga eins og
nú. Þá var spjallað saman og
spilað á hljóðfæri og sungið
m.a. „að ferðalokum finn ég
þig“. Þetta var góð stund – fal-
leg minning um góðan og lífs-
glaðan mann.
Nú er hann vinur minn kom-
inn á nýjar veiðilendur og fer
hratt yfir í leit að álitlegum
veiðistað – léttum skrefum eins
og forðum. Þar sem eðlishvöt
veiðimannsins Smára sagði til
voru hyljir skannaðir og rennt
var fyrir fisk.
Ég kveð vin minn, Hörð
Smára Hákonarson, með sökn-
uði. Líf mitt varð ríkara og
glaðlegra við það að kynnast
Smára og fá að verða samferða
honum um langt skeið.
Minningarnar um allar góðu
og skemmtilegu stundirnar
okkar saman eru mér ómetan-
legar og ég mun varðveita þær
vel. Ég votta dætrum Smára og
fjölskyldum þeirra mína dýpstu
samúð við fráfall hans.
Pálmi Vilhjálmsson
og fjölskyldan
á Vesturbrún.
✝ Anna ElsaBreiðfjörð
fæddist í Reykjavík
4. september 1947.
Hún lést á Landspít-
alanum 9. desember
2020.
Foreldrar henn-
ar voru Guðmundur
E. Breiðfjörð, f. 8.
maí 1888, d. 21.
febrúar 1964, og
Sigríður J. Breið-
fjörð, f. 21. maí 1914, d. 21. jan-
úar 2000.
Eftirlifandi systkini Önnu eru
Sturla Snorrason, Guðmundur
Breiðfjörð, Sigríður Breiðfjörð
og Gunnar B. Breiðfjörð.
Anna var gift Ámunda Frið-
rikssyni, f. 22. apríl 1946, og sam-
an eiga þau þrjú börn: 1) Friðrik,
f. 18. janúar 1969, kvæntur
Hrafnhildi Hörpu Skúladóttur, f.
7. nóvember 1974, börn þeirra
eru: a) Andri Heimir, f. 1. októ-
ber 1989, unnusta hans er María
Rós Arngrímsdóttir. Börn þeirra
eru Elimar Andri, Alba María og
Anika Elín. b) Aron Snær, f. 29.
janúar 1997, unn-
usta hans er Ragna
Björg Kristjáns-
dóttir. c) Ámundi, f.
29. nóvember 1998,
unnusta hans er
Arna Katrín Krist-
insdóttir. 2) Agnar
Þór, f. 15. febrúar
1975. 3) Agnes, f.
24. ágúst 1981.
Börn hennar eru a)
Arnór Freyr Breið-
fjörð, f. 22. mars 2004. b) Birkir
Máni Breiðfjörð, f. 4. mars 2008.
Anna vann ýmis versl-
unarstörf, m.a. við fataversl-
unina Fakó, en lengst af var hún
húsmóðir og sá um bókhaldið í
fyrirtæki þeirra hjóna.
Útför Önnu fer fram frá Bú-
staðakirkju í dag, 18. desember
2020, klukkan 15 en vegna að-
stæðna í þjóðfélaginu verða að-
eins nánustu ættingjar við-
staddir. Athöfninni verður
streymt á: https://www.sonik.is/
anna/. Virkan hlekk á streymið
má finna á: https://www.mbl.is/
andlat/.
Ó, mamma mín, nú leiðir skilja að
sinni,
og sorgartárin falla mér á kinn,
en hlýjan mild af heitri ástúð þinni,
hún mýkir harm og sefar söknuðinn.
Í mínum huga mynd þín skærast ljóm-
ar,
og minningin í sálu fegurst ómar.
Þú móðir kær þér aldrei skal ég
gleyma,
þinn andi fylgi mér á lífsins strönd.
Ég vil í hjarta heilræðin þín geyma
og halda fast í Drottins styrku hönd.
Með huga klökkum kveð ég góða móð-
ur.
Ó, mamma mín, þú lífs míns stærsti
sjóður.
(Árni Gunnlaugsson)
Hvíldu í friði elsku mamma.
Þinn sonur,
Agnar Þór.
Anna Elsa
Breiðfjörð
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
BERGÞÓRA HULDA ÓLAFSDÓTTIR,
Víkurbraut 15, Keflavík,
lést á Heilbrigðisstofnun Suðurnesja
föstudaginn 11. desember.
Útförin fer fram í kyrrþey að ósk hinnar látnu.
Sveinbjörg Halldórsdóttir Eyjólfur Agnar Gunnarsson
Halldór Halldórsson Guðný Sigurbjörg Jóhannesd.
barnabörn og barnabarnabörn
Elskulegur eiginmaður minn, faðir,
tengdafaðir, afi og langafi,
KJARTAN LEIFUR SIGURÐSSON,
Starrahólum 8, Reykjavík,
lést á heimili sínu 13. desember.
Útförin fer fram í kyrrþey.
Friðrika Rósa Sigurbjörnsdóttir
Jórunn Ingibörg Kjartansd. Þorkell Gunnarsson
Sigurbjörn Kjartansson
Sigurður Ingi Kjartansson Sólveig Sigurðardóttir
Jens Pétur Kjartansson Harpa Óskarsdóttir
Íris Berglind Kjartansdóttir Júlíus Jónsson
Kjartan Örn Kjartansson Guðbjörg Kristín Bárðardóttir
barnabörn og barnabarnabörn
Elsku Aðalbjörg
frænka er látin,
langt fyrir aldur
fram. Hún lifði alla
tíð heilbrigðu lífi og var einstak-
lega hraust. Því komu veikindi
hennar okkur í opna skjöldu. Hún
var einstaklega skýrt og
skemmtilegt barn og margar
góðar og skemmtilegar minning-
ar rifjast upp. Húmorinn missti
hún aldrei þrátt fyrir alvarlegt
slys í æsku og fáir kunnu jafn
marga brandara og hnyttnar vís-
ur og hún. Hún var afar iðin við
ýmiss konar handverk og öll börn
hændust að henni. Skömmu eftir
andlátið færði Magnús hugsanir
sínar á blað og útkoman varð
þannig:
Hún var löngum sem lítið barn,
sem lék við bernsku grundir.
Pottaleppar og prjónagarn,
prýddu hennar stundir.
Aðalbjörg
Gunnarsdóttir
✝ AðalbjörgGunnarsdóttir
fæddist 9. maí
1976. Hún lést 20.
nóvember 2020.
Útförin fór fram
í kyrrþey 26. nóv-
ember 2020.
Þráði ást og þurfti yl,
þegar rökkur að sótti.
Þegar hagaði þannig
til,
og þegar henni þótti.
Með bröndurum sér
byggði vörn,
bar því oft á góma.
Hún elskaði líka önnur
börn,
allt var það henni til
sóma.
Hún verður mörgum minnisstæð,
margt átti gæfusporið.
Í handverki sló hennar æð,
henni við tileinkum vorið.
Drottinn gaf og drottinn tók,
dýrustu perluna sína.
Aðalbjörg gaf og Aðalbjörg jók,
við alheimsmyndina mína.
Elsku Jóhanna mín.
Við sendum þér og allri fjöl-
skyldunni innilegar samúðar-
kveðjur. Blessuð sé minning Að-
albjargar.
Ingibjörg Dís
Geirsdóttir
og Magnús Víkingur
Grímsson.