Morgunblaðið - 18.12.2020, Blaðsíða 26

26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 18. DESEMBER 2020
✝ Katla Helga-dóttir fæddist í
Reykjavík 29. ágúst
1943. Hún lést á
Landspítalanum í
Fossvogi 21. nóv-
ember 2020. For-
eldrar hennar voru
Friðsemd Steinunn
Guðmundsdóttir, f.
31. ágúst 1904, d.
26. janúar 1971, og
Helgi Sigurðsson, f.
5. ágúst 1900, d. 4. ágúst 1974.
Systkini Kötlu eru: Vigdís, f. 9.
mars 1924, d. 4. júní 1989, Sig-
rún, f. 22. júní 1925, d. 20. nóv-
ember 1992, Fríða f. 17. ágúst
apríl 1907, d. 25. mars 1975.
Synir Ásgeirs og Kötlu eru: 1)
Ólafur Bragi, f. 4. janúar 1962,
maki María Björk Traustadótt-
ir, f. 1963, börn þeirra eru a) Ás-
geir Örn, f. 12. janúar 1988,
maki Elise Marie, f. 10. apríl
1990, sonur þeirra Filip, f. 6.
maí 2019, og b) Margrét Erla, f.
15. febrúar 1992. 2) Ásgeir Þór,
f. 15. október 1964.
Katla lauk sveinsprófi í hár-
greiðslu 1962 en mestan hluta
ævinnar sinnti hún húsmóð-
urstörfum.
Útför Kötlu fer fram frá Nes-
kirkju í dag, 18. desember 2020,
og hefst athöfnin klukkan 13. Í
ljósi aðstæðna í samfélaginu
verða aðeins nánustu aðstand-
endur viðstaddir. Hægt er að
nálgast streymi á:
https://youtu.be/PkbyidDJ-Bc/.
og á virkri slóð:
https://www.mbl.is/andlat/.
1931, d. 26. sept-
ember 2012, Hlíf, f.
18. september
1933, Steinunn, f.
29. júlí 1940, Hall-
fríður, f. 3. sept-
ember 1946, Helgi
f. 3. september
1946, d. 16. júlí
2020.
Hinn 6. júní
1964 giftist Katla
Ásgeiri Braga
Ólafssyni, f. 10. janúar 1943, d.
10. ágúst 2017. Foreldrar hans
voru Lára Guðmundsdóttir, f.
12 september 1909, d. 21.júlí
1962, og Ólafur Jónsson, f. 28.
Glerfín dama með ráma rödd
og smitandi hlátur. Hjarta úr
gulli. Katla, hrókur alls fagnaðar.
Sterkur persónuleiki og mikil
manneskja.
Ég var 18 ára gömul þegar ég
kynntist Kötlu tengdamóður
minni. Nýflutt í borgina frá
heimabæ mínum Ísafirði og frá
fyrsta degi varð hún mér dýrmæt
vinkona.
Öllum leið vel á heimili þeirra
hjóna, enda voru þau miklir gest-
gjafar og viðmótið einstaklega
hlýtt. Ég hef hins vegar aldrei
skilið hvernig Katla fór að því að
hafa allt sitt hafurtask í skápum
og skúffum svo vel og fallega rað-
að. Þar mátti finna urmul hluta,
klæðnað og skart frá öllum
heimshornum. Hún er af þeirri
kynslóð sem nýtir hlutina og
fleygir þeim ekki. Samtímis var
Katla sú allra gjafmildasta mann-
eskja sem ég hef nokkurri sinni
kynnst. Við, sem þekktum Kötlu
vel, vitum að ef einhverjum varð
á að slá henni gullhamra vegna
glæsilegs útlits, fallegs fatnaðar
eða skartgripa, þá sat sá hinn
sami oft uppi með góssið. Ég man
sérstaklega eftir atviki þegar
Katla klæddi sig úr peysu í miðju
boði til að gefa þeim sem hafði
hrósað henni.
Það var klassi yfir Kötlu. Allt-
af vel tilhöfð, hárið óaðfinnanlegt,
nývöknuð á náttfötunum tókst
henni að vera glæsileg. Tengda-
móðir mín var vinmörg, átti auð-
velt með að tala við fólk og var
blátt áfram. Oft á tíðum vand-
ræðalega hreinskilin og aldrei fór
hún í manngreinarálit. Ávallt
ákveðin og stóð með sjálfri sér.
Hún var fyrsta konan í lífi mínu
sem talaði hærra en móðir mín
(og geri aðrir betur). Báðar með
ráman, háværan málróm, urðu
þær perluvinkonur sem hlógu
mikið saman í gegnum áratugina.
Foreldrum mínum fannst afar
gott að vita af Kötlu og Geira mér
innan handar í borginni. Ég er
tengdaforeldrum mínum ævin-
lega þakklát fyrir hvernig þau
buðu mig velkomna í fjölskyld-
una; sem eina af þeim frá fyrstu
stundu.
Katla amma var fegnust allra,
þegar við fjölskyldan fluttum
heim frá Svíþjóð eftir tíu ára dvöl
þar, þegar frumburðurinn hóf
skólagöngu. Loksins fékk hún að
dekra við ömmubörnin sín, Ás-
geir Örn og Margréti Erlu. Það
var ávallt gott að leita til ömmu
og afa sem nutu þess að styðja
þau og styrkja í hverju sem
barnabörnin tóku sér fyrir hend-
ur. Katla amma mætti iðulega á
hliðarlínu KR-vallarins, til að
hvetja sitt fólk, þrátt fyrir að
þekkja hvorki haus né sporð á
leikreglum fótboltans.
Katla hafði gaman af ferðalög-
um, hún naut þess að ferðast. Við
fórum oft saman í bíltúr um Evr-
ópu og gleðja þær minningar
okkur öll mikið. Þegar árin færð-
ust yfir bjuggu þau hjónin sér
annað heimili í Flórída. Hitinn
fór vel í þau og þaðan höfum við
öll ljúfar minningar. Skemmti-
legt er að minnast þess að okkar
kona keyrði um allt sjálf í Or-
lando, án aðstoðar staðsetningar-
búnaðar eða herra Google. Katla
var hörkubílstjóri og rataði allar
leiðir án hjálpar. Þessi dama sem
hún var en jafnframt töffari.
Stórt skarð er höggvið í fjöl-
skylduna. Tregi fylgir því að
kveðja sanna vinkonu eftir fjög-
urra áratuga sameiginlegt ferða-
lag. Því er gott að ávallt eiga
dásamlegar minningar um elsku
Kötlu.
Takk fyrir samleiðina, vin-
kona.
Þín
María Björk.
„Og af hverju ertu að grenja
yfir því?“ dembdi amma yfir mig.
Það var sumar og ég í vist hjá
ömmu og afa á Hjarðarhaganum.
Boltinn minn hafði skoppað yfir
vegginn á skólalóðinni og ég of
stuttur í annan endann. Eina sem
ég gat gert var að fara heim til
ömmu með tárin í augunum og
skottið á milli lappanna. Ég
minnist þess vel hvernig hún
skálmaði síðan með mig inn í
Hagaskóla til að sækja boltann.
„Svona nú, vandaðu þig svo fram-
vegis,“ ákveðin og beinskeytt.
Það er skondið að þetta atvik
skuli vera fyrsta skýra minning
mín af ömmu, því amma var
ávallt elskuleg, hlý og góð við
mig. Það verður hins vegar ekki
tekið af henni ömmu minni að
hún gat látið í sér heyra. Bölvað
og blótað. Og seint verður rödd
hennar lýst sem flauelsmjúkri.
„Katlfríður“, eins og afi kallaði
hana oft, var gull af konu. Ég
minnist þess ekki að hún hafi
sagt „nei“ við mig. Þá er ég ekki
að tala um hversdagsleg atvik
eins og að fá ís eða súkkulaði.
Ömmu fannst t.a.m. ekkert mál,
þegar ég var í Verzló og amma og
afi dvöldu langdvölum á Flórída,
að leyfa mér að reka pókerklúbb
með strákunum á Eiðistorgi 5 og
sígaretturnar voru í boði hússins.
Ég skil það vel, lesandi góður, að
þú viljir meina að amma þín sé
toppkona, en hefur hún sótt ykk-
ur strákana eftir miðnætti og
keyrt ykkur á djammið?
Þú dekraðir við mig, ég fékk að
vaka fram eftir og kruðerí fyllti
allar skálar. Kærasta minning
mín um þig er hins vegar hversu
vel þú sinntir mér. Við spiluðum
mikið saman. Þegar ég óx úr
grasi var athygli þín öll á hvernig
mér gengi í náminu og boltanum
eða hvort það væru einhverjar
kærustur á kreiki. Ég var lán-
samur að eiga þig að. Þú elskaðir
mig af öllu hjarta og hélst alltaf
með mér.
Það er mér óendanlega mik-
ilvægt að þú hafir fengið að halda
á og kynnast syni okkar Elise áð-
ur en þú kvaddir. Að þið Frændi
hugsuðuð svo vel hvort um annað
síðustu ár. Ég er svo þakklátur
fyrir þig. Og svo naustu þín svo
vel á daginn síðustu árin í
„vinnunni“ með hinum ungling-
unum á Hrafnistu við spjall og
spil.
Loksins ertu sameinuð afa aft-
ur. Fyrir það er ég þakklátastur.
Því Guð einn veit að hann hefur
alltaf verið algjörlega týndur án
þín.
Handahreyfingar og hótanir,
hélt ég yrði ekki eldri.
„Helvítis andskotans Kanarnir“
hefðarfrú og heldri?
Ættin öll og Miðnes í kór,
eilífur er þinn óður.
Berir að baki, Bragi og Þór,
betri fannst ekki móðir.
Gjafmild, góð og afskaplega klár
glommu mátti hreykja.
Heragi í hetjunni, í öll þessi ár.
Hætti að drekka og reykja.
Kerling komin á betri stað,
kuldi og sorg í nóvember.
Nú þú, sem og nafni minn kvað:
„No one lives forever“
Eins og afi minn ætíð sagði:
„Ertu enn að gjamma?“
Heyrist ei hljóð, eins kallinn þagði.
Hvíldu í friði, elsku amma
Ásgeir Ólafsson.
Sem barn var ég beðin um að
fara með óhreina borðtusku í
þvottahúsið þegar ég var í heim-
sókn hjá ömmu. Þvottakörfuna
var hvergi að finna svo ég leitaði
hjálpar. „Óhreint tau?“ spurði
amma, „ég á ekki svoleiðis.“ Svo-
kölluð „straxveiki“ ömmu minnar
gerði það nefnilega að verkum að
hún gat einfaldlega ekki beðið.
Með neitt. Ef tuska var óhrein
var hún þvegin á staðnum.
Punktur.
Elsku Katlamma mín. Þín
verður sárt saknað. Þú varst ynd-
islegasta, gjafmildasta og glæsi-
legasta kona sem ég þekkti. Það
sem við systkinin vorum heppin
að hafa þig og Geirafa svo nálægt
okkur.
Amma var heimavinnandi. Svo
dugleg að stjana við afa og alla
sem stigu fæti inn á heimilið.
Dagarnir voru annasamir hjá
henni. Enda þurftu þær systur að
fara yfir mál dagsins símleiðis
bæði fyrir og eftir hádegi. Að-
spurð hvort ég hefði nýlega heyrt
í ömmu svaraði ég því foreldrum
mínum oft: „Nei, það var á tali.“
Amma gat hvorki skrökvað né
haldið leyndarmáli. Ég var ekki
mikið eldri en sjö ára þegar það
rann upp fyrir mér að heimanám-
ið væri best að klára hjá ömmu,
sem gat ekki haldið í sér að þylja
upp fyrir mig svörin. Í einu skipt-
in sem hún breiddi aðeins yfir
sannleikann var þegar Geirafi
var að fara yfir kreditkortareikn-
ingana: „Hvaða endalausu reikn-
ingar eru þetta frá sjoppunni?“
Amma, sem átti það til að lauma
sér í spilakassana, svaraði um
hæl: „Þetta eru góðgerðarsam-
tök, vertu ekki að skipta þér af
þessu.“
Fyrsta lexían sem ég lærði af
ömmu: „Reglur eru til þess að
brjóta þær.“ Allir sem þekktu
Kötlu vissu að hún var sérdeilis
góð manneskja, sem setti fólkið
sitt í forgang. Hinir sömu vita
jafnframt að hún var mjög blátt
áfram. Afar hreinskilin um ókosti
annarra og blótaði eins og tog-
arasjómaður. Amma gaf fólki
aldrei f-puttann nema gretta sig í
leiðinni.
„Guð, hvað þetta er lekkert,“
sagði amma ósjaldan. Skápabir-
gðum ömmu og afa mátti líkja við
lagerstöðu í stöndugu fyrirtæki.
Ég minnist þess að hafa þurft á
ferðatösku að halda og hringdi í
ömmu, sem átti allavega þrettán
á lager. Það lá ekkert á, ég ætlaði
að kíkja við síðar í mánuðinum.
Hún hélt nú ekki, stökk beint út í
verslun og var mætt 45 mínútum
síðar með ferðatösku með áföst-
um merkimiðanum.
Ég er ævinlega þakklát fyrir
það risastóra hlutverk sem amma
átti í mínu lífi. Ekki bara fyrir
það sem hún gerði fyrir mig eða
gaf, heldur allra mest fyrir þær
stundir sem við deildum saman.
Ég minnist þess frá æsku að við
spiluðum klukkustundum saman.
Þrátt fyrir ungan aldur var mér
ekki leyft að vinna og fékk ald-
eilis að heyra það þegar vel-
gengni mín var á hennar kostnað.
Katlamma var nefnilega ekki
bara amma mín. Hún var einnig
vinkona mín. Filterslaus, fyndin
og frábær. Ferðalagi hennar
meðal okkar er nú lokið. Hún var
tilbúin ferðalokunum; Katlfríður
er nú sameinuð Geirmundi.
Hvíldu í friði elsku amma mín
– leyfðu afa nú að stjana við þig.
Margrét Ólafsdóttir.
Hjartans Katla. Þegar við hitt-
umst síðast sast þú, eins og svo
oft, í þungamiðju heimilisins, við
hlaðið matarborðið á Aflagrand-
anum. Heilsu þinni hafði hrakað,
orkan minni. Að vanda varstu
elegant, hlóst hæst allra og smit-
aðir frá þér gleði og auðmýkt.
Þrátt fyrir veikindin upplifði ég
þig alltaf sátta og glaða í faðmi
þinna nánustu. Þannig var það
líka þennan haustdag fyrir
skömmu.
Ég held að María Björk systir
mín hafi verið kærasta Óla í kort-
er þegar ég var einnig mætt inn á
gafl til ykkar Geira. Fallegt, líf-
legt heimili ykkar var öllum opið,
enda áttu vinir Óla og Ásgeirs,
sona ykkar, sitt annað heimili hjá
ykkur, langt fram yfir tánings-
aldur. Ósjaldan komu þeir bræð-
ur heim úr skóla eða vinnu og
hittu þar fyrir eigin vini í þínum
selskap í eldhúsinu. Eftir mat var
gjarnan haldið í betri stofuna og
tekið í spil. Hlátur og gleði. Sterk
og ævilöng vinátta myndaðist.
Þegar við, litla fjölskyldan,
fjárfestum í húseign á tíunda ára-
tugnum var það tilviljun ein sem
réð því að um var að ræða æsku-
heimili þitt á Leifsgötunni. Okk-
ur fannst það báðum skemmti-
legt. Við ræddum hver hefði sofið
hvar og ekki síst „betri stofuna“.
Sterk rödd þín breyttist svo í
hvísl þegar þú ræddir reimleik-
ana í einu herbergjanna.
Á okkar heimili varstu alltaf
kölluð Katl’amma. Þú fylgdist af
áhuga með börnunum mínum
alast upp, færðir þeim fallegar
gjafir á tyllidögum og spurðist
fyrir um þau af einlægni þegar
þau hleyptu heimdraganum. Góð-
vild, gjafmildi og umhyggja var
þér í blóð borin.
Við áttum það sammerkt að
alast ekki að fullu upp hjá blóð-
foreldrum okkar. Í grunninn
skipti þetta hvoruga okkar máli,
enda ólumst við báðar upp við
gott atlæti. Þú varst komin yfir
miðjan aldur þegar þú hittir föð-
ur þinn í fyrsta sinn. Það var þér
dýrmætt. Hann og hans fjöl-
skylda tók þér opnum örmum,
slíkt er ekki endilega sjálfgefið.
Ég minnist þess enn með bros
á vör þegar þú sagðir við systur
mína með ákveðinni röddu fyrir
löngu: „María Björk, þegar (ekki
„ef“) þú skilur við Óla, þá verður
vináttu okkar sko ekki kastað á
glæ.“ Beinskeytt, blátt áfram og
aldrei ritskoðun á þeim bænum.
Þessi orð þín sýna svo vel hvað
þér þótti innilega vænt um systur
mína. Og þrátt fyrir að samteng-
ingin „þegar“ en ekki „ef“ væri
notuð hafa þau María Björk og
Óli, frumburður þinn, nú náð að
lufsast nokkuð vel í gegnum lífið
saman.
Elsku Katl’amma, það verður
svolítið tómlegt að setjast við
matarborðið á Aflagrandanum á
næstunni. En sem betur fer
kristallast allt það sem þú gafst
öðrum í þessu lífi í afkomendum
þínum. Fólkinu þínu sem líf þitt
snerist um. Hafðu þökk fyrir
samleiðina.
Blessuð sé falleg minning þín.
Jóna Fanney og fjölskylda.
Elsku Katla okkar er dáin! Það
kom okkur ekki beinlínis á óvart
þegar við fréttum af andláti
hennar því einhvern veginn var
eins og hennar lífsneisti fjaraði
smátt og smátt út eftir að hennar
elskulegi eiginmaður Ásgeir
Bragi Ólafsson féll frá.
Nú er smám saman að fækka í
Miðnes/Úthlíðargenginu, sem
fyrr á árum gerði garðinn fræg-
an, eins og eðlilegt er.
Katla var hjartahlý, dásamleg
kona, sem vildi öllum vel og bjó
elskulegum eiginmanni sínum og
þeirra tveimur sonum, Ólafi og
Ásgeiri, gott heimili og var alltaf
til staðar ef eitthvað bjátaði á.
Hún var sannarlega góð eigin-
kona og móðir, sem elskaði sína
út af lífinu!
Við hjónin áttum áratuga ein-
lægt og gott samband við elsku
Kötlu okkar og margar góðar
minningar koma upp núna við
andlát hennar.
Árið 1968 fórum við með Ás-
geiri og Kötlu ásamt Jóni Ægi
elsta bróður í veiðiferð í Laxá í
Aðaldal. Þegar yfir Holtavörðu-
heiðina var komið var Hrúta-
fjörðurinn fullur af ís þótt komið
væri hásumar og kuldinn í sam-
ræmi við það. Og þegar komið
var í veiðihúsið í Aðaldal var okk-
ur tilkynnt að konur væru bann-
aðar í veiðihúsinu! Hugsið ykkur,
svona var lífið þá! En við tjöld-
uðum í hrauninu skammt frá og
áttum góða tíma saman.
Elsku Katla okkar var okkur
svo kær og við munum sakna
hennar mikið. Við þökkum henni
allar góðar stundir saman í ára-
tugi.
Við sendum sonum hennar og
allri hennar fjölskyldu okkar
innilegustu samúðarkveðjur!
Megi algóður guð blessa minn-
ingu hennar og gefa öllum að-
standendum styrk í sorginni!
Leyfum góðum minningum að
lifa.
Guðlaug Nanna
Ólafsdóttir og
Eggert Magnússon.
Katla, góð vinkona mín, er
kvödd eftir erfið veikindi. Enn
fækkar í stórum vinahópi sem
átti margar gleðistundir saman í
áranna rás. Margir farnir en
verða ljóslifandi í huganum á
svona stundum. Katla var ekki
einhöm, hún átti einstakan mann,
Ásgeir Ólafsson, Geira, öðling
sem lést eftir fleiri ára veikindi
fyrir þremur árum. Þá fór strax
að draga af Kötlu hún saknaði
Geira og sjúkdómur hennar fór
að verða æ meira íþyngjandi sem
varð hennar banamein. Það er
ekki hægt að minnast Kötlu án
þess að kippa Geira upp í bátinn.
Þetta er þeirra beggja minning.
Geiri var bekkjarbróðir minn í
gaggó aust, þar urðum við með-
limir í sjoppuklíku sem við köll-
uðum Fróða og nefnd var eftir
bókabúð á Leifsgötu 4 sem þar
var áður til húsa. Maður varð
margvís í þessum hópi þótt bók-
lestur væri ekki námsefnið. Þá
kemur að Kötlu, siðprúðri og sak-
lausri mey sem bjó neðar á Leifs-
götunni og mátti ekki vamm sitt
vita og hræddist þetta lið. Hún
tók á sig krók í skólann til að
þurfa ekki að mæta þessum gæj-
um brunandi á skellinöðrum, og
þessar stelpuskjátur, eins og hún
orðaði það stundum, þótti henni
ekki gæfulegar. Þar kom að klík-
an fann sér aðra sjoppu í mið-
bænum, á horni Austurvallar,
kölluð Moskva, því önnur sjoppa,
London, var á hinu horninu. Geiri
hefur með hægðinni verið farinn
að gefa Kötlu auga og leitt hana
síðan í bæinn. Katla, sem hafði
yfirunnið óttann, var fljót að átta
sig á að þetta var ásættanlegt
fólk og þar með komin í hópinn.
Þetta var þá.
Katla var ætíð mjög hress og
stutt í grínið. Þau bjuggu sér fal-
legt heimili á Hjarðarhaganum
sem varð strax mjög gestkvæmt
og stóð vinum sem vandamönn-
um opið, það var ekki í kot vísað
hvorki í mat né drykk. Það var
fullsetið og spilað við borðstofu-
borðið. Reglulega komu bræður
Geira saman ásamt fleirum lið-
tækum og ef vantaði félaga þá
var Katla, sem ætíð var til staðar
að uppvarta klúbbinn, til í að taka
í spilin.
Katla var mikil húsfreyja og
matmóðir: „Ertu ekki svöng/
svangur? Hvað má bjóða þér?“
Ég á ótal margar minningar við
eldhúsborðið með Kötlu, það var
stelpukrókurinn. Þar sátum við
oftast á rabbi ásamt systrum
Kötlu og fleiri kvinnum ef okkar
skemmtilega og orðheppnasta
mæta vinkona okkar Munda var
á landinu, en hún kom iðulega frá
Lúxemborg. Þá var sko hátíð í
bæ. Munda kvaddi fyrir 23 árum
sem var okkur mikill harmur.
Síðan þá höfum við varla hist án
þess að rifja upp stundirnar með
henni.
Þau voru um flest ólík hjónin,
sem ég tel að sé affærasælast.
Góð blanda. Geiri var sjentil-
maður, orðlagt prúðmenni sem
lét lítið fyrir sér fara, æðraðist
aldrei og ekkert það til sem
hneykslaði hann. Ef hann heyrði
til okkar kvennanna úr eldhúsinu
við að slúðra eitthvað og leggja
svo hver sinn dóm á sagði Geiri:
„Þið eruð miklir dómarar … „so
what“?“ Ég sakna vina í stað.
Guð geymi þau.
Sonum þeirra Ásgeiri og Ólafi,
Maríu og barnabörnum, systrum
Kötlu og fjölskyldunni allri sendi
ég hugheilar samúðarkveðjur.
Anna Agnars.
Katla Vigdís
Helgadóttir
Morgunblaðið birtir minning-
argreinar endurgjaldslaust
alla útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morg-
unblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi
blaðsins. Smellt á Morgunblaðs-
lógóið í hægra horninu efst og við-
eigandi liður, „Senda inn minning-
argrein,“ valinn úr
felliglugganum. Einnig er hægt
að slá inn slóðina www.mbl.is/
sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir
birtingu á útfarardegi verður
greinin að hafa borist eigi síðar en
á hádegi tveimur virkum dögum
fyrr (á föstudegi ef útför er á
mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur
birting dregist, enda þótt grein
berist áður en skilafrestur rennur
út.
Formáli | Minningargreinum
fylgir formáli sem nánustu að-
standendur senda inn. Þar koma
fram upplýsingar um hvar og hve-
nær sá sem fjallað er um fæddist,
hvar og hvenær hann lést og loks
hvaðan og klukkan hvað útförin
fer fram. Þar mega einnig koma
fram upplýsingar um foreldra,
systkini, maka og börn. Ætlast er
til að þetta komi aðeins fram í for-
málanum, sem er feitletraður, en
ekki í minningargreinunum.
Myndir | Hafi mynd birst í til-
kynningu er hún sjálfkrafa notuð
með minningargrein nema beðið
sé um annað. Ef nota á nýja mynd
skal senda hana með æviágripi í
innsendikerfinu. Hafi æviágrip
þegar verið sent er ráðlegt að
senda myndina á netfangið minn-
ing@mbl.is og láta umsjón-
armenn minningargreina vita.
Minningargreinar