Hinsegin dagar í Reykjavík - ágú. 2007, Blaðsíða 46

46
Þórhallur vilhjálmsson
Mínar fyrstu alvarlegu tilraunir til að nálgast samfélag homma áttu
sér stað í London í janúar 1984. Eitt kvöldið sat ég á gangstéttinni
fyrir utan stað sem ég vissi að var hommapöbb, ætlaði að bíða og
sjá hverjir færu inn, og eftir smástund sagði ég við sjálfan mig:
„Hva ... þetta er bara allt saman venjulegt fólk, sjáðu þennan, bara
venjulegur maður.“
Næsta skref var að herða sig upp og fara á Heaven, stærsta
og vinsælasta hommadiskótekið í borginni. Þegar ég kem inn og
lít yfir dansgólfið þá blasir við þessi líka fjöldi, hundruð ef ekki
þúsundir karlmanna, allir
samkynhneigðir. Ég hafði
verið að súpa bjór en allt
í einu missti ég lystina
og hætti að drekka, mér
fannst þetta svo æðislegt.
Það sem eftir var kvölds-
ins drakk ég bara vatn!
Ég sveimaði þarna um
Heaven með eitt í hug-
anum: „Og ég sem hélt
að við værum svo fá.“
Hvorki fyrr né síðar hef
ég upplifað þessa tilfinn-
ingu svona sterkt, þessa
gríðarlegu fjöldaupplifun.
Allt kvöldið tautaði ég við
sjálfan mig: „Þetta er bara
eins og haf ... eins og haf.“ Þarna var náttúrlega diskótek í gangi
og voða gaman, en ég man ekki til þess að hafa hitt neinn þetta
kvöld. Ég var svo gagntekinn af hópnum, þjóðinni sem ég sá þarna,
þjóðinni minni.
Svo fór ég að færa mig upp á skaftið og einhvern tíma kom ég inn
á stað í Earls Court þar sem fyrir var hópur af hommum sem ég fór
að blanda geði við. Mér fannst fljótt að allir væru að reyna að gera
grín að mér. Ég var nýr á senunni, grænn, og talaði með íslenskum
hreim, en ég hafði miklar væntingar til þess að hommasamfélagið
tæki mér opnum örmum. En komst fljótt að því að þetta var harður
heimur, heimur vímunnar og kynhvatarinnar. Í fyrsta sinn á ævinni
fékk ég að finna fyrir því hvað það er að verða fyrir höfnun. Í hópn-
um var strákur sem ég var skotinn í, en allt í einu fór einhver að
hlæja að mér, og þá varð ég þetta líka ofboðslega sár og reiður,
svo ég stend upp og segi: „Hér er maður loksins kominn í þennan

heim og býst við að fá almennilegar móttökur, en þá eruð þið bara
ömurlegir.“ Svo labbaði ég burt.
Þetta sagði ég allt á íslensku með brostinni rödd, en þeir störðu
bara á mig, utangarðsmann meðal utangarðsmanna.
Allt í einu kom einhver eldri maður á eftir mér. Það fannst mér
að minnsta kosti þá. Hann var samt ábyggilega ekki eldri en um
þrítugt, í köflóttri skyrtu og með yfirskegg. Hann settist niður
með mér og sagði föðurlega: „Nú þegar þú ert kominn í okkar
heim þá skaltu vita að hann er að mörgu leyti mjög harður. Það
er vegna þess að mörgum
okkar líður illa, og það brýst
út í þessari framkomu sem
þú varðst fyrir. Ég held
að þú ættir bara að fara
og finna þér minni borg.
London er of stór fyrir þig.
Farðu til Edinborgar eða á
svipaðan stað, í minna gay
samfélag.“
Ég sá þennan mann
ekki aftur en ég hef aldrei
gleymt honum ... rödd skyn-
seminnar á bar í London ... í
Earls Court 1984.
Thorhallur Vilhjalmsson
is an ex-butler, mountain
guide, teacher, and marketing executive. In 2000 he wrote
the memoir The Pigs Butler and had excerpts published in
US magazine such as Talk Magazine and newspapers in the
US and UK. Here Thorhallur reminisces about his first visit
to a big gay disco in London in 1984.
himiNN OG haf