Hinsegin dagar í Reykjavík - aug. 2008, Síða 44

sem söngvari með hljómsveitum, og ég man
að hann söng með Sigrúnu Jónsdóttur sem
þá var ein okkar vinsælasta söngkona. Ísland
var líka of lítið fyrir hann, því hann fluttist
til New York og bjó þar í áratugi. En íbúðin
hans þar var alíslensk, innanstokksmunirnir
sérhönnuð tekkhúsgögn sem hann lét flytja
yfir hafið frá Íslandi og íslensk kjötsúpa á
borðum.
Jóhann hafði marga kosti og einn þeirra
var örlætið. En maðurinn hafði ákveðinn
veikleika, hann gat verið óttalega fljótfær.
Einhvern tíma áskotnaðist honum fimm lítra
kampavínsflaska og sá þá ástæðu til að
bjóða fjölda vina og kunningja í síðdegispartí.
Þegar hann var að undirbúa veisluna varð
honum litið á græna gólfteppið í stofunni
og fannst það eitthvað svo leiðinlegt. Hann
hafði frétt að Slippfélagið væri farið að
framleiða tveggja stunda málningu sem svo
var kölluð, því það tók hana bara tvo tíma að
þorna. Hann rýkur niður í Slippfélag, kaupir
málningu og þegar heim kemur strýkur hann
voða létt yfir græna teppið með henni,
grænt yfir grænt. Teppið varð alveg eins
og nýtt. Svo fer Jóhann út að kaupa inn til
veislunnar. Þegar hann kemur heim leggur
hann höndina á teppið og finnur að það er
orðið þurrt. Nú tóku gestirnir að streyma að
og þar á meðal var Einar Eggertsson á hand-
saumuðum ítölskum herraskóm sem hann
var nýbúinn að kaupa sér. Allt í einu segir
einhver stundarhátt: „Hvað er þetta á skón-
um mínum, þeir eru allir grænir að neðan?“
Gestirnir fóru nú að huga að fótunum og það
leyndi sér ekki, gólfteppið var blautt í botn-
inn, skór gestanna fagurgrænir og ítölsku
skórnir hans Einars handónýtir.
Þetta var Malla milljón.
Undir kristalsljósakrónu
Á árunum upp úr 1950 voru orðnar til einar
3–4 litlar klíkur meðal hommanna í Reykjavík
sem hittust, buðu heim, borðuðu saman og
skemmtu sér saman. Það hefur talsvert verið
talað og skrifað um klíkuna sem var í kring-
um Laugaveg 11. Þangað komu aðallega
listamenn og námsmenn, þar voru þeir Elías
Mar, Sturla Tryggvason víóluleikari, Dagur
Sigurðarson og margir aðrir, en ég kynntist
eiginlega ekkert þeim hópi. Samt voru engin
illindi milli strákanna í þessum klíkum, menn
áttu bara misjafnlega mikið sameiginlegt
eins og gengur.
Árið 1953 tók ævintýraþráin aftur völdin
og Þórir hélt til Kanada þar sem hann starf-
aði hjá Manitoba Bus Terminals í Winnipeg
og líkaði vel. Enn var hann jafn hrifinn af
úniformum og þegar hann hitti piltinn á
Skotapilsinu á Skólavörðuholti forðum, og
brátt var hann kominn í undirbúningsdeild
kanadíska hersins. Árið 1954 varð hann
fullgildur liðsmaður í fallhlífadeild hersins og
hlaut kanadískt vegabréf. Hann starfaði um
tíma á vegum hersins í einni af herstöðvum
NATO í Þýskalandi, en þegar hann slasaðist
á ökkla við það að falla í skurð var ferill hans
í hernum á enda og aftur hélt hann heim til
Íslands árið 1957. Á þeim árum urðu hommar
að fara varlega. Þórir minnist eins af félög-
unum í hernum sem var dæmdur til sex ára
þrælkunarvinnu þegar upp komst að hann
hafði lagt lag sitt við aðra karlmenn. Í Íslandi
hefur Þórir lifað lífinu í hálfa öld, en líka átt
sitt annað heimili í Bretlandi þar sem hann
deildi árum saman húsi með góðum vini sem
nú er nýlátinn. Og það var í London sem hann
kynntist karlmönnum í úniformi.
Það var árið 1974 að ég sá auglýsingu í
ensku blaði frá einhverju sem hét Rubberman
Club og komst í samband við þá. Stuttu seinna
kynntist ég svo MSC London og hef verið
virkur félagi þar í þrjátíu ár. Þeir hafa meira
að segja gert mig að heiðursfélaga. Mér
líkaði strax sérlega vel í þessum félagsskap.
Það er mikill misskilningur að allt í þessum
klúbbum gangi út á sex, þetta snýst fyrst og
fremst um vináttu og félagsskap. Mér fannst
sérstaklega gaman að þessu fyrr á árum, við
fórum til dæmis oft í tjaldútilegur og höfðum
það skemmtilegt saman. Í þessum hópi var
aldrei verið að draga menn í dilka eftir því
í hvaða þjóðfélagstöðu þeir voru, eins og
maður verður svo oft var við í Bretlandi.
Það var ekki til í þessum Bretum, það var
frekar að þeir gerðu grín að fínheitunum. Ég
man að einu sinni birtust tveir saman í úti-
legu og höfðu með sér þessa dýrindis kerta-
ljósakrónu úr kristal sem þeir hengdu upp í
tjaldinu sínu.
En lífið er ekki tómt grín. Ég var svo
heppinn að sleppa við pláguna, guði sé
lof, en einmitt þess vegna hef ég horft á
eftir óskaplegum fjölda af vinum mínum í
gröfina af völdum AIDS, hundruðum manna,
hér heima og í útlöndum. Einn þeirra var
Guðmundur Grímsson læknir sem lengi starf-
aði í New York. Hann var 43 ára þegar hann
dó og var betri en við flestir, því ef hann hafði
ekkert gott að segja um fólk þá þagði hann
bara. Ég sat yfir honum og tveimur öðrum
vinum mínum í banalegunni og var hjá þeim
þegar þeir skildu við. Maður stendur með
sínum ef maður getur. En það var erfitt.
44
„uniform night“ getur merkt sitt af hverju.
Í undirbúningsdeild kanadíska hersins
veturinn 1953–1954.