Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 2014, Qupperneq 15

ÁRBÓK FORNLEIFAFÉLAGSINS14
ásamt því að vera birgða- og geymslustöð hafskipa. Samkvæmt heimildum
höfðu mannvirki í Þorpinu látið nokkuð á sjá á þessum tíma og lýsir Magnús
Blöndal Jónsson, einn forvígismanna Kárafélagsins, því sem svo að þegar hann
kom á Stöðvarsvæðið árið 1924 hafi þar verið „samsafn nokkurra timburkofa,
gamalla og illa meðfarinna og bryggjur með maðketnum og ónýtum
undirviðum.“29 Þegar Kárafélagið tók við rekstrinum var því þörf á viðhaldi
og endurbótum. Forsvarsmenn félagsins beittu sér fyrir því að endurnýja
hús og mannvirki auk þess sem þeir lögðu rafmagn í húsin í Þorpinu, komu
upp götu- og bryggjuljósum og lögðu rennandi vatn í mörg af húsunum.30
Þetta var líklega m.a. gert til að gera Þorpið að fýsilegri búsetukosti fyrir
fjölskyldur. Uppbygging í Þorpinu hafði tilætluð áhrif og það fylltist af lífi
sem aldrei fyrr. Hvert húsrými var fullskipað og ný hús voru byggð. Árið
1928 var byggt skólahús í Þorpinu en áður hafði skólabörnum verið kennt í
einu af íbúðarhúsunum.31 Um 1930 var íbúafjöldi í Þorpinu hærri en nokkru
sinni fyrr – eða síðar – en þá voru skráðir þar 138 íbúar með lögheimili. Á
vertíðinni var íbúafjöldi hins vegar miklu hærri og þegar mest var er áætlað
29 Magnús Blöndal Jónsson. Frá þessu greinir Magnús í handriti að ævisögu sinni sem Örlygur
Hálfdánarson varðveitir (blaðsíða 593) en frásögnina er ekki að finna í útgefinni ævisögu. Í þetta er
vitnað í Örvar B. Eiríksson 2003, bls. 25.
30 Gísli Sigurðsson 1983b, bls. 2.
31 Örvar B. Eiríksson 2003, bls. 26 og Magnús Þorkelsson 1996, bls. 159.
Síðara blómaskeiðið í Viðey. Konur við vinnu við saltfiskverkun/fiskþvott á tímabilinu 1925-1930.
Ljósmynd: Magnús Ólafsson/Ljósmyndasafn Reykjavíkur.