Heimilispósturinn - 01.11.1949, Qupperneq 16

ilinn eftir H. C. Andersen.
Mamma hefur sagt Erlu það
marg sinnis: „Engill guðs tína
bóm, drengurinn veikur og
drengurinn fá bóm — drengur-
in fljúga hátt, hátt upp í him-
ininn.“ — Okkur Erlu líður svo
vel saman. Við borðum morgun-
verð úti á veröndinni og Erla
borðar kökur og ávaxtasultu,
aðallega ávaxtasultu. Erla
hjálpar til við að bera á borð-
ið og hún aðstoðar við uppþvott-
inn. Ég lána henni sunnudags-
svuntuna mína. Hún nær alveg
niður á gólf. „Fínt“, segir Erla
og brosir, og hún fær lánuð
armbönd og hringi. Hún tekur
hringina og setur þá upp
og segir: Erla á þetta, Erla
fín. — Svo sitjum við á bekkn-
um í sólskininu. Við horfum út
á sjóinn, og Erla bendir á alla
bátana. Bátana hennar Erlu.
Erla á allt, sem er í kringum
hana, allt nema bómin um-
hverfis kofann minn, frú
Strandebo á þau, það veit Erla.
Hún lítur á mig með alvarlegu
augnaráði: „Ekki snerta bóm-
in, bómin hennar frú Strande-
bo.“ Öðru hvoru rennir hún sér
niður af bekknum og gengur að
blómunum. „Erla segi ég, „þú
veizt, að þú mátt ekki snerta
blómin,“ og Erla endurtekur:
„Ekki snerta bómin, bómin
hennar frú Strandebo. Ekki
heldur bóm drengjanna.“ Erla
nær í ævintýrabókina og við
förum að lesa ævintýri — aðal-
lega Erla, því að hún kann
flest utan að. Erla segir mér
söguna af Hans og Grétu og
Rauðhettu, og hún biður mig um
að syngja og ég syng fyrir hana.
Þá brosir Erla.
Einn sunnudag var Erla í
nýjum kjól og þessvegna kom
hún óvenjulega snemma til þess
að sýna mér hvað hún væri fín.
Eg heyrði hana masa og syngja
fyrir utan eins og vanaltíga:
Súkkulaði, sælgæti, bóm. Ekki
frænku bóm, ekki heldur bóm
drengsins. Ég lá kyr og beið —
en Erla kom ekki. Það var stein-
hljóð.
Ég fór á fætur og leit út, og
í miðju blómahafinu hennar
frú Strandebo stóð Erla — með
svuntuna fulla af blómum, rós-
um og valmúum — stönglarn-
ir stóðu auðir eftir.
„Hvað er að sjá þetta Erla,
hvað hefur þú gert?“ Hún
missti öll blómin niður á jörð-
ina. Hún horfði ráðalaus á mig,
en svo tók hún upp eina rós:
„Setja hana aftur á, ekki snerta
bómin, bómin hennar frú
Strandebo“, og með litlu hend-
inni sinni reyndi hún að koma
rósinni á stilkinn. Hún gerði
margar tilraunir, en þegar þær
mistókust, safnaði hún mestu
af blómunum í svuntuna sína og
hljóp upp á hól, „fela bómin.
kasta bómunum — og hún kast-
aði þeim bak við stóran stein.
Svo reitti hún handfylli sína af
grasi og kastaði því yfir blóm-
in. „Frú Strandebo sér ekki —
sér ekki bórnin.'
En það var þýðingarlaust,
grasið hvarf á milli blómanna
— og hún gafst upp.
Ég vissi ekki, hvað ég átti
að taka til bragðs. Hún stóð
þarna og horfði svo hrygg og
alvarleg á mig. „Hvað heldurðu
að frú Strandebo segi,“ sagði ég,
„nú verður hún vond við okkur,
heldur þú það ekki, Erla?“ Þá
fór Erla litla að gráta: „Ekki
koma og taka mig — ekki
14
9 9 9