Heimilispósturinn - 01.11.1949, Qupperneq 27

tvöfeldninni í rödd hans og
hiátri. Hann var alltaf að segja
,,brandara“ og hagaði sér eins
og heimsmaður. Hann sagði
ruddalegar sögur, og enda þótt
hún gæti hlegið að slíkum sög-
um, ef þær voru smellnar, gat
hún aldrei hlegið að sögunum
hans. Hún gat ekki dulið við-
bjóð sinn, en þá var honum
skemmt og hann varð ennþá
mælskari.
Það var víst útlit hans, sem
hafði hrifið hana. Hún hafði
gifzt manni, sem var eins og
fólk flest, og hafði verið ánægð
með hann, en svo hafði hún
hrifizt af Harvey — af því,
hve hár hann var, hvernig hann
bar sig og af rödd hans.
Hún varð að fara að skipta
um föt, því að bráðum mundi
Harvey koma. Hann ætlaði að
koma með seinni lest. Þau voru
bæði svo þekkt í borginni, að
þau höfðu ekki þorað að verða
samferða, eða því báru þau
við. Elísabet vissi, að þau
höfðu ekki viljað vera samferða,
af því að þau fundu til sam-
vizkubits. I gamla daga höfðu
þau margoft ferðast saman,
jafnvel án þess að maður henn-
ar væri með. Hún hafði boðið
honum til miðdegisverðar og
leikið golf við hann, án þess að
henni þætti neitt athugavert
við það. Svo hafði hún allt í
einu orðið ástfangin af honum
og samfundir þeirra höfðu
breytt um svip.
Ástríðan hafði kviknað dag
einn, þegar hann hafði fengið
aðsvif á heimili hennar, eftir
að þau höfðu leikið golf saman.
Þegar hann lá í öngviti í stóln-
um og hún var að reyna að
koma honum til meðvitundar,
tendraðist neistinn. Og neist-
inn varð að báli, þegar hún
kraup á gólfinu, með arminn
undir höfði hans, og hlustaði
á hann segja brosandi, að að-
svifið væri ekki umtalsvert,
það stafaði aðeins af því, að
hann væri nýrisinn unp úr
inflúenzulegu. Og nú hafði ást-
ríðubálið feykt henni í hótel-
íbúð hans.
*
Hún hafði verið treg, en
Harvey hafði borið hana ofur-
liði. Harvey hafði engar á-
hyggjur. Daginn eftir ætlaði
hann að fara í langa sjóferð,
sér til heilsubótar. En hún
mundi verða eftir. Hún yrði að
fara heim, og hún sárkveið fyr-
ir því. Hún hafði sagt honum,
að hún vildi geta horft beint í
augu fólks. Henni var illa við
að þurfa að leyna einhverju.
„En hvað þú ert siðprúð
kona!“ stríddi hann henni.
„Hann hefur rétt fyrir sér,“
sagði hún við sjálfa sig, þegar
hún stóð í herberginu. „Eg er
siðprúð. Eg er ekki sköpuð
fyrir svona líf.“
Hann hafði fullvissað hana
um, að engin hætta væri á ferð-
um. Engan mundi renna grun í
neitt.
„Ég er ekki þannig maður, að
ég segi frá,“ sagði hann. „Mér
mundi aldrei detta slíkt í hug.“
Auk þess sagði hann, að hún
hlyti að hafa vitað, hvað hún
var að gera, þegar hún lét hann
kyssa sig í fyrsta sinn.
„Þú vildir þetta. Þetta eru
bara látalæti í þér. Þú veizt, að
þú lætur undan fyrr eða síðar.“
Jæja, hann hafði haft á réttu
að standa. Hún var komin. Allt
hafði gengið eins og í sögu.
9 $ 9
25