Heimilispósturinn - 16.12.1950, Blaðsíða 22

að tala við og enginn tók i hönd
hans."
„Hvers vegna.þurfti að gera það?“
spurði ég.
„Vegna þess,“ sagði McCarey, „að
hann var einmanalegasta og sorg-
bitrasta mannveran í heiminum. Hví-
líkt líf fyrir hann!"
„Hvern?" spurði ég.
Og vinur minn, McCarey, lygndi
aftur augunum og hló kuldahlátur.
„Það er sumt, 'sem ekki er hægt
að segja frá,“ sagði hann. „En ég
get þó sagt þér þetta. Hann var
kominn á fætur í dögun og farinn
að þvo. Síðari hluta dagsins gekk
hann um göturnar með þessa and-
styggilegu körfu á höfðinu. Hann
koma alltaf i tóbaksbúð í nágrenn-
inu klukkan sex og keypti sér pakka
af sígarettum. Einn pakka á dag.
Og klukkan átta var hann kominn
í rúmið og sofnaður bak við rimla
sína ag slár.“
Mér finnst þetta ekkert sérlega
merkilegt," ságði ég.
„Jæja,“ sagði Carey, og leit á mig
með slíku augnaráði, að það var eins
og ég hefði breyzt í Gavin ritstjóra.
„Jæja!" endurtók hann. „Ég er nú
á öðru máli."
„Ég sá, að ég hafði hlaupið á mig,
og spurði því: „Og hvað kom fyrir
Meyar?"
' „Allt þetta kynlega í fari þvotta-
mannsins," sagði McCarey, „vakti
kvenlega íorvitni þessarar hræðilegu
ófréskju, frú Maum, og hún fór að
láta líklega við hann. Og þarna hef-
urðu,“ sagði hann hugsandi, „þarna
hefurðu kveneðlið. Ást, sem blómgast
i svaðinu. Ástarguðinn hamraði á
þetta skrímsli með múrbrjót. Hún
var vön að sitja um Meyer, þegar
hann kom heim á kvöldin. Hún var
svo sem búin til árásar, dillandi hök-
unum sínum fimm og mögunum
þremur til þess að freista hans. Hví-
lik andstyggðar Kleópatra! En Meyar
lét þetta ekki á sig fá. Hann lét
sem hann sæi það ekki. Hann bauð
henni gott kvöld, og þar með búið.
En, taktu eftir því, hann hafði móðg-
að konu, og það meira en lítið."
„Segðu mér, Dick," sagði ég. „Hver
var þessi Meyer?"
En McCarey virtist ekki heyra
þessa spurningu, sem var farin að
sækja á mig.
„Hugsaðu þér þennan rnann," sagði
hann, ,,að lifa svona í tíu ár. Vina-
laus og hlekkjaður við þvottabalann
eins og púnverskur þræll! Það skeði
margt ótrúlegt í heiminum þessi tíu
ár, en ekkert ótrúlegra en. það, sem
ég er að segja þér frá. Meyer við
þvottabalann. Meyer með körfu á
höfðinu. Og það skeði ekkert eins
átakanlegt. Hvilíkur þvottamaður!"
Ég hallaði mér aftur á bak í stól-
inn og þagði, því að ég hélt að Mc
Carey mundi fremur segja mér frá
leyndarmálinu, ef ég léti sem ekkert
væri. En hann var var um sig og
féll ekki í gildruna.
„Gavin hefur frétt," sagði hann,
um leið og hann setti glasið á borð-
ið, „að ég sitji fyrir honum hérna
og þess vegna forðast hann þennan
stað eins og heitan eldinn."
„Segðu mér frá dauða Meyers,"
sagði ég.
„Meyer var drepinn á heitri sumar-
nótt. Lögreglan kom klukkan tíu og
þá var herbergi Meyers lokað —
dyrnar læstar innan frá, taktu eftir
því. Og rimlamir fyrir gluggunum
voru óhreyfðir. Lögreglan braut upp
dyrnar og fann Meyer liggjandi dauð-
an á gólfinu."
McCarey var dapur í bragði. Hann
kveikti sér í sígarettu, starði út í
bláinn og andvarpaði.
„Ég skal segja þér eitt," sagði
hann. „Ég hef alltaf álitið Gavin
greindan mann. Það getur verið, að
20
HEIMILISPÓSTTJRINIÍ