Heimilispósturinn - 16.12.1950, Blaðsíða 19

en hrímbakki í austri. Þæfingur
var og tvískinnugur á mýraflák-
um, klofsnjór í kvosum og kvik-
syndi í dýjum, skafið af öllum
hnjótum og hörsl á valllendi.
Á milli stöðulsins og kvíabóls-
ins fór að hallast á truntunni og
í stekkjartúninu snaraðist undir
kvið. Fældist þá merin, jós og
prjónaði og var ekki heiglum
hent að handsama kviku- og
skúfslitnu bykkjúna, enda lin
vettlingatökin. Hrosshársreipið
slitnaði.
Merin hafði verið reisa og
legið afvelta vorið áður, svo hún
var alveg mergsogin.
Eftir þessar hrakfarir leizt
ferðalangnum ekki á blikuna og
sn&á heim til bæjar, þreyttur,
úrræðalaus og að þrotum kom-
inn. Fleygði hann sér á bálkinn
og rann þá þegar á hann svefn-
höfgi.
„. . . Já, auðvitað hljótið þér að
finna einhver trekk!"
Snörrevaadtykhed i Zenithvæl-
vet, men Rimbakke i Öst. Spad-
serbesværligheder var og Tve-
skindethed i Mosestrækninger,
Skrævsne i Fordybninger og
Bundlöshed i Súmpe, skrabet af
alle Noder og Glasur i Marken.
Mellem Malkepladsen og Sæ-
teren begyndte det at deklinere
paa Rosinanten og i Sætermar-
ken skyndte det sig under Ma-
ven. Da blev Rosinanten helt
hysterisk, pumpede og strikkede
og det var ikke for nogen Ku-
joner at arrestere den Bölge- og
Kvastslidte Rosinante, ogsaa
var blöde Handskegrebene.
Hestehaarsmanillen gik i to.
Rosinanten havde været van-
för og ligget afrullet i det
sidste Foraar, saa den Var helt
Marvabsorberet.
Efter disse Strabadser blev
Turisten hed om Örene og
drejede hjem til Staden, udkæm-
pet, planlös og ganske forbi.
Han styrtede sig paa Chaisel’
ongen og slumrede ind.
Tvœr vísur.
(Höf. yrkir um sjálfan sig).
Á ævigöngu ógna él,
— illt er í þröngum ranni —.
Fátækt löngum fár og Hel
fyrir svöngum manni.
Deyfir þróttinn dauðans hönd,
drottnar óttinn hraður.
Einn um nótt á eyðiströnd
er ég flóttamaður.
B. Sigv.
17
HEIMILISPÖSTURINN