Heimilispósturinn - 16.12.1950, Blaðsíða 25

aumingi skeið gegnum gluggann eins
og tarnin eðla.“
„Hvers vegna læsti hún dyrunum
að innanverðu?" spurði ég.
„Af engri sérstakri ástæðu," sagði
McCarey. „Það spratt aðeins af
heimskulegri löngun hennar til að
gera morðið dularfullt. Það kom
glæpnum ekkert við. Hún hafði að-
eins verið leigð til þéss að fá Meyer
til að opna dymar fyrir morðingj-
unum. Það tókst henni með því að
kvaka fyrir framan hurðina í klukku-
stund.“
„Náðust þeir?" spurði ég áfjáður.
„Nei," sagði McCarey. „Þúsund
sinnum nei! Við eltum frú Maum
í skrifstofuna í Fertugasta og níunda
stræti, en fantanir voru varir um
sig og sluppu. En þeir skildu eftir
böggul í peningaskápnum —- hægri
hönd Meyers. Það var skrifað utan
á böggulinn og hann var tilbúinn til
að leggjast í póst.“
„Hver átti að fá hann?" spurði ég.
McCarey var þögull.
Ég Endurtók spurninguna.
„Maður að nafni Stalin í Moskvu,"
sagði hann.
„Höndin átti að sanna það með
fingraförum, sem áður hafði verið
skýrt frá í síma."
„Hver var Meyer?" spurði ég —
og í þetta skipti lagði ég höndina
á handlegg McCareys.
Enn þagði hann og starði út i loft-
ið. Ég beið.
„Ætlar þú að trúa mér, ef ég
segi þér það?“ sagði Carey allt í
einu. „Eða ætlar þú að gerast þátt-
takandi í þessu viðbjóðslega sam-
særi gegn sannleikanum og réttlæt-
inu, samsærinu, sem Gavin og nót-
ar hans stjórna? Ætlar þú að trúa
mér, ef ég segi, að mér sé kunnugt
um allar staðreyndir varðandi þenn-
an stórkostlega glæp?"
„Já,“ svaraði ég.
„Þessi þvottamaður," sagði Mc
Carey hryssingslega, „var Kússakeis-
ari.“
Ég horfði á McCarey, án þess að
láta mér bregða.
„Nikulás annar," hélt hann áfram,
„slapp frá böðlum sínum í Siberíu
1918. Hann komst til Ameríku, rugl-
aður af harmi yfir örlögum f jölskyldu
sinnar. En hann var þó nógu mikið
með sjálfum sér til þess að geta
gert sér Ijóst, að morðingjar sátu
allstaðar um líf hans. Hann settist
að í Harlem, tók sér Gyðingsnafn
og gerðist þvottamaður."
McCarey drakk hægt úr fimmtánda.
glasinu, hneigði höfuðið og lokaði
augunum.
„Keisari yfir öllum Rússum,“
muldraði hann.
„Þú sagðist hafa þekkt hannstrax."
„Já.“
„Hvernig gaztu það?“
„Hvernig gat ég það?“ Hann sótti
i sig veðrið. „Vegna þess, að þegar
ég leit á dauða þvottamanninn, sá
ég kross i vinstri hendi hans. Rúss-
neskan kross. Og ég gleymi aldrei
svipnum á andliti hans. Það var
svipur mildrar, göfugrar, konung-
legrar sálar. Það var einhver ljómi
yfir þessum þvottamanni — þessum
litla, dauða Meyer."
„Hvað sagði Neidlinger?" spurði
ég.
En McCarey vissi hvorki í þennan
heim né annan. Tárin runnu niður
kinnar hans og höfuð hans hékk mátt-
laust niður á bringuna.
Stuttur gráhærður maður gekki
til hans.
Andlit hans var rautt og þrútið
og augnabrúnirnar loðnar og svartar.
„Vaknaðu, skepnan þin!“ sagði
maðurinn. „Upp með þig, fyllisvínið
þitt!"
McCarey opnaði annað augað.
HEIMILISPÖSTURINN
23,