Heimilispósturinn - 16.12.1950, Blaðsíða 30

„En hvert eigum við að senda sál-
ina úr honum?“ sagði Somers á-
hyggjufullur.
Ég sá hvað Nickey ætlaði að fara
að segja, en hann stillti sig. Hann leit
í kringum sig í herberginu og reyndi
að láta sér detta eitthvað í hug. Þá
kom hann auga á mannslíkanið og
þreif æstur í handlegg Somers.
„Þetta er einmitt rétti hluturinn
— við skulum særa sál Hughs í hann
— en bíðið við; ég ætla að klæða
likanið — gera það eðlilegra — líkara
—“ En hann lauk ekki við setning-
una. Það var eins og hann væri grip-
inn æði. Hann opnaði skúffur og
skápa og náði í buxur, vesti og jakka
og fór að klæða líkanið. Hann setti
jafnvel flibba um háls þess og hnýtti
á það svart bindi. Loks lét hann það
setjast í stól með hendur á hnjám,
og Somers tók af mér gleraugun og
tyllti þeim á nef þess.
Mér fannst gervimaðurinn vera
óhugnanlegur. En Nickey var glaður
eins og barn yfir þessu nýja leik-
fangi.
„Lygndu aftur augunum, Mason;
nei, deplaðu svolítið," sagði hann.
„Sérðu ekki svipinn?"
Og líkaninn svipaði vissulega til
Hughs. Auðvitað var það að miklu
leyti fötunum að þakka — Hugh var
alltaf luralega til fara — og rökkrið
gerði lika sitt til.
„Við verðum að raða okkur í hring
og takast i hendur,“ sagði Somers.
„Ég les særingarorðin úr bókinni —-
það eru aðeins nokkrar setningar,
og við verðum að einbeita huganum
að Hugh — sjá sál hans fara úr
líkamanum og í líkanið."
Ég hafði enn illan bifur á þessu
uppátæki -— það virtist vera svo
barnalegt — svo fáránlegt — en ég
hafði ekki kjark í mér til að rífast
við Nickey. Hann var svo áfjáður í
' að reyna þetta.
Við tókumst i hendur og skipuð-
um okkur í hring umhverfis stólinn,
þar sem líkanið sat. Fundurinn hófst.
Samstundis fór Somers að þylja eitt-
hvað með tilbreytingarlausri rödd. Ég
skildi ekki orðin, en tönninn minnti
mig á söng villimanna, og við ein-
blíndum á likanið.
Öðru hvoru þagnaði Somers og við
biðum rólegir eftir því að hann byrj-
aði sönginn aftur. Smámsaman fór
sæirngarathöfhin að hafa áhrif á
okkur. Það var eitthvað dularfullt á
seiði. Við urðum alteknir af eftir-
væntingu og óþolinmæði. Ég leit sem
snöggvast á Nickey. Hann var blóð-
rjóður af æsingu. Allt í einu þreif
hann i handlegg minn. Ég leit við og
sá að hann hafði tyllt sér á tá og lyft
höfðinu, eins og hann væri að hlusta.
Skyndilega kvað við vitfirringsleg-
ur hlátur fyrir ofan okkur. Það var
aðeins ein hláturroka — svo ríkti
hræðileg þögn. Það fór hrollur- um
mig. Hláturinn var svo hryllilegur —
eins ög djöfull væri að hlakka yfir
einhverju. Mig langaði til að gera
eitthvað — hreyfa mig. Mig langaði
að hrópa -— öskra -—- gera eitthvað
— en ég gat ekkert gert.
Og þá kom eitthvað fyrir. Eitthvað,
sem við gátum ekki séð, en fundum
þó — eitthvað, sem kom okkur til
að svitna af skelfingu. Það kom eitt-
hvað inn í herbergið. Við urðum varir
við það. Við fundum það á okkur, að
eitthvað sem við gátum ekki séð var
að horfa á okkur.
Mér varð litið á Nickey. Mér brá.
Andlit hans var afmyndað af hryll-
ingi og neðri vör hans titraði eins og
í krampa. Og augu hans voru full af
skelfingu.
„Nickey! Nickey!" hrópaði ég.
„Hættu við þetta — heyrir þú til
mín? Hættu við þetta!"
Hann titraði og strauk hendinni
um ennið. Svo fór hann að flissa —
28
HEIMILISPÓSTURINN