Vinnan - 01.08.1948, Qupperneq 24

— Það lekui' ofan í galosíurnar hans, mamma!
segir snáðinn.
Móðir hans iítur út á pallinn og sér að rign-
ingarvatnið streymir af upsinni ofan í skóhlífar
Mera-Láka. Hún hikar við, eins og hún sé, að
velta einhverju fyrir sér. Svo virðist hún hafa
tekið ákvörðun — hún lokar dyrnnum snöggt,
tekur drenginn við hönd sér og teymir hann inn í
eldhúsið, um leið og hún segir:
— Hann vill láta pissa í þær og má það víst fyrir
mér!
Hervör reynir að leyna geðshræringum sínum
og tala við börnin eins og ekkert óvanalegt sé á
seiði. En eldri systkinin finna, að móðnr þeirra
er órótt innan brjósts. Ómurinn af spígspori,
snýtum, ræskingum og skrafi „gestanna" gerir
andrúmsloftið lævi blandið. Þau eru vandræða-
íeg og þegja.
En snáðinn Örvar er alveg ósnortinn af alvöru
þessarar stundar. Hann tvístígur frammi við dyr
og er upprifinn og heihaðnr af hinu óvenjulega
við þennan morgun. Fyrir eyrum hans hljóma í
sífellu nokkur orð, sem hann heyrði fvrir
skömmu:
— Hann vill láta pissa í þær. — Og drengurinn
brýtur heilann nm þetta undarlega viðfangsefni:
Hvers vegna skyldi hann vilja láta pissa í þær.
Kannski til að honum verði hlýrra á fótunum?
Örvar tekur um snerilinn og togar hann niður
með lágu ískri.
— Ég vil ekki hafa að þú farir inn í stofn! segir
móðir hans byrst.
— Nei, ég ætla bara frarn á gang, svarar hann.
Hann fer fram og leggur Iturðina hægt aftur á
eftir sér. Síðan hoppar hann fram ganginn, opnar
útidyrnar og stígur út á pallinn. Regnið streymir
enn af upsinni. Drengurinn skimar í kringum
sig, lítur upp í eldhúsgluggann á læknishúsinu,
sem stendur þar rétt hjá. Hann sér engan í glugg-
anum. Og hvað hefði það gert, þótt einhver hefði
verið þar? — Hann vill . . . Og snáðinn stillir sér
klofgleiður og bíspertur yfir skóhlífarnar og liorf-
ir með innilegri fullnægingargleði á gula bununa
streyma ofan í þær — fyrst þá vinstri, síðan þá
hægri.
Síðan vappar hann gosalega um ganginn með
hendur í vösum eða hoppar upp í stigann og trall-
ar lagstúf.
Eftir nokkra stund opnast stofudymar, og
mennirnir ganga út. Sýslumaðurinn drepúr á
eldliúsdyrnar, talar nokkur orð við húsmóðurina
og fær henni einhvern miða. Síðan kveður hann.
Örvar tvístígur við útidyrnar. Mera-Láki hvess-
ir sjónir á drengnum og iiellir úr skóhlífunum
sínum, en segir ekkert.
En snáðanum dylst ekki ásökunin í svip hans,
og í undrun sinni og gremju yfir þessu vanþakk-
læti hreytir hann tit úr sér:
— Þú vildir láta pissa í þær!
164
VI N N A N