Vinnan - 01.08.1948, Page 29

Hann opnaði augun, en þegar hann gat ekkert
séð, þreifaði hann fyrir sér með höndunum og
komst þá að raun um, að hann var í kassa. Hann
reyndi þá að muna hvað skeð hafði og sagði við
sjálfan sig. „Hvað er þetta eiginlega? Hvar er ég?
Sef ég eða er ég vakandi? Ég veit þó það, að í
nótt heimsótti ég ástkonu mína í svefnhúsi henn-
ar, og nú lít.ur út fyrir að ég liggi í kassa. Hvað á
þetta að þýða? Skyldi læknirinn hafa snúið aftur
til baka, eða skyldi eitthvað annað hafa komið
fyrir, sem hafi neytt frúna til að fela mig, meðan
ég svaf? Já, 'þannig hlýtur það að vera.“
Hann var þess vegna rólegur og beið átekta, ef
eitthvað kynni að heyrast. Þanriig leið góð stund,
en vegna þess að rúmið var lítið í kassanum og
liann varð að liggja þar mjög óþægilega, svo að
hann var farið að verkja í aðra síðuna, reyndi
hann að snúa sér við, en við þetta brölt sporreist-
ist kassinn, sem staðið hafði á ósléttu og valt nið-
ur með dunum og dynkjum svo konurnar, sem
sváfu þar við hliðina, vöknuðu og urðu frá sér
af hræðslu.
Ruggieri varð líka mjög hræddur. En er hann
komst að raun um, að kassinn hafði opnast, vildi
hann undir öllum kringumstæðum heldur vera
fyrir utan en inni í honum og fór að þreifa sig
áfram til að vita hvort ekki væri annað hvort stigi
eða dyr, sem gætu opnað honum leið í annað
betra umhverfi. Er konurnar heyrðu þetta þrusk,
hrópaði önnur þeirra: „Hver er þarna?“ en Rugg-
ieri svaraði ekki, þar eð hann þekkti ekki röddina,
og fóru þær þá að kalla á strákana tvo, en þeir
höfðu farið svo seint að sofa að nú sváfu þeir svo
fast, að þeir heyrðu ekki neitt. Þess vegna hlupu
þær út að glugganum og hrópuðu: „Þjófar, þjóf-
ar!“ og nágrannarnir spruttu á fætur, og reyndu
að komast inn í húsið bæði ofan af þakinu og
annars staðar frá. Við allan þennan hávaða vökn-
uðu báðir strákarnir og fóru á fætur.
Ruggieri, sem var alveg utan við sig, er hann
sá hvar hann var og hafði ekki hugmynd um,
hvernig hann gæti sloppið, var nú handtekinn,
og afhentur mönnum borgardómarans, sem kom-
ið höfðu hlaupandi, er þeir heyrðu hávaðann.
Hann var síðan fluttur til dómarans sem þekkti
óknytti hans og lét strax pynda hann til sagna.
Var hann á þann hátt neyddur til að viðurkenna,
að hann hefði farið inn í hús okraranna til að
stela, áleit dómarinn bezt að hafa sem minnstar
vöflur á því, en hengja hann sem skjótast.
Sú fregn barst óðar um alla Salerno, að Rugg-
ieri hefði verið handtekinn, er hann var að fremja
innbrot hjá okrurunum, og urðu bæði læknis-
frúin og þernan svo undrandi yfir því, að það
lá við að þær væru farnar að trúa því sjálfar að
allt, sem þær höfðu aðhafzt síðastliðna nótt hefði
aðeins verið draumur, en jafnframt varð frúin
svo sorgmædd út af þeirri hættu, sem Ruggieri
var kominn í, að hún varð alveg hugstola.
Á rneðan þessu fór fram, hafði læknirinn, áður
en tvær stundir voru liðnar af degi, spurt eftir
meðalinu, af því hánn ætlaði að vitja um sjúkling-
inn, og þegar hann fann flöskuna tóma, Iirópaði
liann upp, að ekki gæti maður liaft neitt í friði
í þessu liúsi. Við þetta espaðist frúin, sem áður
var utan við sig af leiðindum og hún sagði:
— Hvað mynduð þér segja ef einlrver alvarleg
ógæfa væri á ferðum, þegar þér æpið svona ef ein
vatnsflaska veltur um koll eins og það fáist ekkert
annað vatn í veröldinni?
Þessu svaraði meistarinn:
—• Ef þú heldur að hér sé um tómt vatn að ræða,
þá skjátlast þér, því þetta var svefnmeðal — og
svo sagði liann henni hvernig hann hefði látið
búa það til.
Er frúin heyrði þetta, skildi hún strax að þær
hefðu álitið Ruggieri dauðan vegna þess að hann
hefði drukkið úr flöskunni og sagði:
— Herra, það vissum við ekkert um, og þér
verðið að láta útbúa yður annað — hvað hann og
gerði, þar sem ekki var um annað að ræða.
Nokkru seinna kom stúlkan aftur, sem frúin
hafði sent út til að lilera livað sagt yrði um Rugg-
ieri, og sagði:
—■ Madonna, hver einasti maður talar illa um
Ruggieri, og eftir því sem ég hef komizt næst, :
hann lrvorki vin né ættingja, sem lætur sér detta
í hug að hjálpa honum, svo það er álitið að hann
muni verða hengdur á morgun. En í því sambandi
get ég sagt yður, að ég held, að ég viti hvernig
hann hefur komizt inn í hús okraranna, og það
hefur skeð á þennan hátt: Þér þekkið nú smiðinn;
sem á húsið þar sem kassinn stóð fyrir utan, sem
við létum Ruggieri ofan í. Nú hefur smiðurinn
komizt í klandur við þann, sem þykist vera eig-
andi kassans, því liann vildi fá fyrir hann peninga,
en smiðurinn fullyrðir að hann hafi ekki selt
kassann heldur hafi honum verið stolið nóttina
áður. Þessu svaraði hinn þannig: „Það getur ekki
verið rétt, því þú seldir báðurn okrurunum kass-
ann, eða svo sögðu þeir mér í nótt, þegar ég kom
til þeirra, þegar Ruggieri var tekinn fastur.“ Þá
sagði smiðurinn: „Það er tilhæfulaust, því ég hef
aldrei selt þeim kassann, en þeir liafa stolið hon-
um frá mér í nótt, og við skulum fara til þeirra.“
Svo fóru þeir allir til veðláriaranna, og ég er kom-
VINNAN
169