Vinnan - 01.08.1948, Qupperneq 31

Eins og fyrstu sögurnar höfðu fyllt brjóst ungu
stúlknanna af sorg, þannig fengu þær nóg hláturs-
efni af frásögn Dioneos, ekki sízt yfir bragði dóm-
arans, svo þær tóku brátt gleði sína aftur eftir
þá hryggð, er hinar sögurnar höfðu vakið hjá
þeim.
Er kongurinn jafnframt veitti því eftirtekt, að
birta sólarinnar tók að dvína, og völdum hans
var að verða lokið, bað hann stúlkurnar, með
mörgum fögrum orðum, um fyrirgefningu á því,
að hún skyldi hafa látið þær segja frá svo rauna-
legu efni sem ógæfu í ástamálum. Því næst stóð
hann upp, tók lárviðarsveiginn af höfðinu, og
setti hann, meðan hin biðu full eftirvæntingar,
með fögrum orðum á ljósgullna lokka Fiam-
mettu:
— Ég rétti þér kransinn, sagði hann, — vegna
þess að þér mun takast betur en nokkrum öðrum,
að hughreysta vinkonur okkar, eftir alla þá raun,
sem ég hef lagt þeim á herðar á þessum degi.
Fiammetta, sem liafði ljósgult hár, er féll í
lausum lokkum niður um hvítar, ávalar herðar,
svaraði þá, og bros lék um lítinn munn og rauðar
varir, sem líktust rúbínum er blikuðu milli
hvítra lilja og rauðra rósa í stjörnuskini tindrandi
augna:
— Filostrato, ég meðtek með gleði og ánægju
lárviðarsveig þennan, og svo að þú getir betur séð,
hvað þú hefur gert, býð ég nú og skipa svo fyrir,
að sérhvert okkar skuli vera skyldugt til að segja
frá þeim launum, er elskendum hlotnast að lok-
um, eftir ýmsar raunir og erfiðleika, sem örlögin
hafa lagt þeim á herðar. —
Þessi uppástunga féll hinum vel í geð. Því næst
lét hún kalla á yfirbrytann, og er hún hafði gefið
honum nauðsynleg fyrirmæli, gaf hún öllum orlof
fram til kvöldverðar. Um kvöldið söfnuðust allir,
eins og venja var til, saman við hinn fagra gos-
brunn og neyttu þar dýrðlegra rétta, er frarn voru
bornir með mestu prýði. Að máltíð lokinni stóðu
allir upp frá borðum og eins og venja þeirra var,
hóst nú söngur og dans og Filomena færði upp
dansinn, en drottningin mælti á þessa leið:
— Það er ekki ætlun mín að fara aðrar leiðir,
en fyrirrennarar mínir hafa gert. Filostrato, en
eins og þeir krefst ég þess að sungið verði ljóð,
og þar eð ég veit að söngvar þínir líkjast sögum
þínum, viljum við nú þegar binda endi á allan
dapurleik og syngdu nú fyrir okkur það, sem
helzt má koma okkur í létt skap. —
— Filostrato sagðist skyldi gera það með ánægju
og hóf raust sína:
Vissulega bera harmakvein vor og grátur
heiminum vitneskju um þær sálarkvalir er vér líðum
þegar ástin verður fyrir ótryggð og svikum,
þann dag, sem þú, guð ástarinnar, greiptir mynd hennar
í brjóst mitt
svo fagra og yndislega, og tilefni mansöngva minna,
þá varpaðir þú þeim ljóma yfir yndisþokka hennar
að viljugur kaus ég að þola þær kvalir, sem dutlungar þínir
vekja í hug manns og hjarta,
en mér duldist of lengi orsökin að hugarkvíða mínum.
í fyrsta skipti, sem ég virti hana fyrir mér, sá ég aðeins ótryggð
og svik hjá þeim, sem ég bezt hafði treyst.
Því einmitt þá er ég naut ástar hinnar dýrmætu konu,
og trúr vinur [sem tryggur þjónn
og engir skuggar skyggðu á áhyggjuleysi mitt,
einmitt þá, sá ég annan koma
og óðara ýtti mín fagra kona mér til hliðar.
Þar stóð ég eftir, smánaður af unnustu minni
og hjartasorg mín brauzt út í gráti og kveinstöfum.
Bölvuð sé stund sú, er unnusta mín birtist mér fyrsta sinni
svo dularfull í ljóma ástarlogans.
Því síðan verður sál mín að heyja baráttu gegn dauðanum
og fyrirlítur tryggð, vonir og sérhverja milda hugsun.
Svo ólæknandi harmasár ber ég,
sem hróp mitt og harmþrungin rödd tilkynna yður. Herra.
Og ég reyni aðeins að gleyma þjáningum mínum
og mæti dauðanum, sem minni hinnztu von.
Fari sem fara vill, látum hann þá sveifla 'sinni hvössu sigð
yfir mér og frelsa mig frá því lífi, sem sorgin svíður niður í
fyrr en vorið blánar eftir vetrarél. [rætur
Engin önnur leið stendur mér opin og ekkert getur fróað
þjáningum nema dauðinn. [mér í mínum,
Amor, lát hann koma og leysa mig frá mæðu lífsins
svo hjarta mitt geti losnað við eymd sína og volæði,
þar sem ótryggðin brýtur sér braut og ástin uppsker
aðeins hugarangur.
Er hún fréttir lát mitt, þá lát hana gleðjast, sem væri
tryggum vinarörmum. [hún umvafin
Ljóð mitt, þótt enginn annar vilji kveða þig, mun ég
ekki kvarta,
því það er mín eigin rödd, sem bezt getur gefið þér vængi.
Fljúgðu þá leynt til Amors og flyttu honum þau boð
að beizk væri uppskera ástar minnar.
Segðu honum hve sorgirnar hafi gert lífið erfitt
og bið hann að hjálpa mér að sigla skipi mínu
til þess lands, þar sem sárir þyrnar stinga ekki framar.
í ljóði þessu kom það í ljós, hvernig Filostrato
var innanbrjósts og ástæðan £yrir því, og sennilega
liefði það konrið enn betur í ljós ef rökkrið hefði
ekki hulið litbrigði einnar dansnreyjarinnar.
Er hann hafði lokið söng sínunr voru sungnir
nrargir aðrir söngvar þangað til gengið var til
hvíldar.
VINNAN
171