Blik - 01.04.1948, Blaðsíða 7

B L I K
3
eins og ég man hana frá því, að
ég las kristin fræði í barnaskóla.
Þannig er sagan á þessa leið:
Ungur máður að nafni Jakob
er ósáttur við bróður sinn. Hann
finnur innra með sér, að hann
hefir gert á hluta hans og vill
sættast við hann. Hann hefir
samvizkubit.
Á leiðinni til bróðurins kemur
sjálfur guð til hans og þeir
glíma. Guð bíður hærri hlut í
glímunni, þó að Jakob haldi enn
í hann dauðahaldi. Guð biður
þá Jakob að sleppa sér. En hann
mælti: „Eg sleppi þér ekki, nema
þú blessir mig.“ Það gerði guð.
Enga skýringu fengum við
börnin á þessari sögu. Okkur
þótti hún í meira lagi kynleg og
ótrúleg. Hafði guð þá gengið um
jörðina og talað við menn og
jafnvel glímt við þá? Hversvegna
var hann hættur þessu nú? Nei,
þessi saga hlaut að vera helber
vitleysa. Þannig hugsuðum við
börnin.
Ef til vill hafa sum barnaskóla
systkini mín enn þessa skoðun á
sögunni. Ég hefi skipt um skoð-
un. Af mínum sjónarhól séð er
sagan gimsteinn. Hún felur í sér
ævarandi sannleika, sem á erindi
til allra manna, og ekki sízt til
hugsandi æskumanna.
Jakob hefir vonda samvizku.
Hann er óánægður með sjálfan
sig, þessi ungi maður. Guðsrödd-
in í honum glæ’ðist. Sál hans er
vettvangur átaka. Guðsröddin
sigraði. Jakob kom úr þessum
eldi sterkari, betri og víðsýnni
maður, en hann áður var. Það
fór um hann sem Pétur. Og
hvers vegna? Vegna þess að hann
sleppti ekki frá sér meðvitund-
inni um guð í sál sinni. Hann
naut blessunar hinnar helgu
raddar og þroskaðist við ylinn af
henni.
Nemendur mínir, — ég vona,
að þið skiljið mig. Ungi maður-
inn Jakob getur verið ég eða þú,
sérhvert okkar.
Leiðin til þroskans liggur um
grýtta refilstigu, villugjarna urð-
arvegi og alls kyns erfiðleika.
Hver mundi oáðstír Péturs
postula hafa orðið, ef hann hefði
aldrei iðrast, ef hann hefði aldrei
glímt við guð sinn á stundu iðr-
unarinnar, aldrei séð að sér og svo
gefizt upp í baráttunni við sjálf-
an sig. Þá hefði Pétur aldrei orð-
ið það, sem hann varð: hin sterka
sál, bjargið, sem meistarinn
byggði musteri sitt á.
Það ungmenni, sem sífellt er
ánægt með sjálft sig og aldrei
finnur til sektar, hvorki gagnvart
guði, sjálfu sér, foreldrum sín-
um eða öðrum, er ekki þroska-
vænlegt ungmenni.
Æskulýður, sem er árvakur
um eigin skyldur og gætir vel
þess neista, sem leynist innst með
honum og leitast við að glæða
hann eftir föngum, það er æsku-