Blik - 01.04.1948, Qupperneq 9

B L I K
þagnaði, stóðu upp þrjár konur,
allar með barn á handlegg, og
gengu þær upp að altarinu og
lagði presturinn blessun sína yfir
börnin. Þegar drengirnir höfðu
sungið aftur, var kirkjuklukkun-
um allt í einu hringt, en um leið
laut konan niður að mér eins og
hún ætla’ði að hvísla einhverju að
mér. En í því vaknaði ég.
Sólin var að hníga til viðar.
Hún sendi síðustu geisla sína yf-
ir þessa eyju. Þegar ég leit við á
leiðinni heim, sýndist mér hún
glampa á glugga álfakirkjunnar.
Þórey Kolbeins
Ofanleiti (II. b.)
— o —
Sigga vinnukona.
Þegar ég var lítil, hafði ég sér-
staklega gaman af að láta lesa fyr
ir mig sögur. Sagan, sem ég var
mest hrifin af, heitir „Sigga
vinnukona". Hún er í bókinni
„Um sumarkvöld" eftir Ólaf
Jóh. Sigurðsson. Ég var alltaf að
bi'ðja fólkið iieima, og þó sérstak-
lega afa, að lesa hana fyrir mig.
Ég heyrði það á öllu, að bæði
hann og aðrir voru orðnir leiðir
á sögunni, og ég reyndar líka. En
alltaf var afi beztur, þó að hann
maldaði oft í móinn. Ég reyndi
að blíðka hann með því að segja,
að þetta væri í síðasta skipti. Jú,
hann féllst á það, en ég verð að
segja það, að jrað var oft, jnetta
síðasta sinni.
Þessi saga var svo skínandi
skemmtileg. Ég lærði hana svo
áð segja utan að, og þegar afi
ætlaði að stytta hana, þá fann ég
jrað undir eins, og lét ekki plata
mig. Persónur sögunnar urðu
svo ljóslifandi fyrir mér í með-
ferð afa. Ég sá, þegar Sigga vinnu
kona hengdi stóra, ljómandi
snotra, köflótta öskupoka á rass-
inn á strákunum. Ég sá, þegar
Stína gamla og Sigga voru að
skera r.iður brauðið inni í búr-
inu og strákarnir stóðu á hleri,
án þes: að þeir vissu. Og Stína
gamla var nærri því tannlaus. Þó
sá ég einna gleggst, þegar Sigga
og Stína læddust eina nótt að
rúminu, sem Lárus unnusti
Siggu svaf í, sviptu ábreiðunni af
honum og flengdu hann, en ætl-
uðu að flengja strákana.
Það var aðeins eitt atriði, sem
ég gat ekki skilið fullkomlega, og
það var, þegar Lárus sat á rúm-
inu sínu og kyssti Siggu vinnu-
konu. Af hverju varð hún ekki
vond við hann? Ég veit, að hún
hefði ekki leyft strákunum að
gera það, ef greyin hefðu vogað
sér slíkt. Nei, hún virtist vera
hin ánægðasta og hló og skríkti
framan í hann. Þetta var meira
en ég gat skilið. En nú held ég,
að ég skilji það út í æsar.
Ég hefi oft hugsað um það
síðan, hvað afi gat verið þolin-