Blik - 01.04.1948, Qupperneq 10

(i
B L I K
móður að lesa upp sömu söguna
dag eftir dag, og oft á dag. Og ef
ég verð amma, er ég ákveðin í að
lesa fyrir barnabörnin mín eins
oft og þau vilja, jafnvel þó að
það verði sama sagan.
Gréta. III. b.
— o —
I sumarleyfi.
Fagran sumardag lagði ég af
stað frá dvalarstað mínúm efst í
Biskupstungunum áleiðis til að
skoða Gullfoss. Ó, hve fagurt var
um að litast. Sólin Ijómaði í
heiði og loftið ómaði af marg-
rödduðum fuglasöng. Innan um
grasið og kjarrið uxu margskon-
ar falleg blóm og reyr. Hvílíkur
ilmur! Gaman er að skoða blóm-
in og sjá, af hve miklum hagleik
þau eru gerð. Og þau eru lifandi,
þau anda og breiða krónuna
móti blessaðri sólinni, til að geta
drukkið sem mest í sig af hinum
lífgefandi geislum hennar. Blóm-
in eru sköpuð til að veita okkur
gleði og ánægju.
En kunnum við að meta þau?
Áfram hélt ég og kom brátt að
litlu vatni. Hér var fegurðin ekki
minni. í dimmbláu vatninu
speglaðist fagurblár himinninn
með geislandi sól, en í kring var
iðgrænt sefið. Þarna voru fann-
hvít svanahjón með 4 litla unga.
Þau höfðu ekki tekið eftir mér
og syntu þarna fögur og tignar-
leg með börnin á milli sín. „Mér
sýndist þau vera svo falleg í fram
an, svolítil álftabörn."
Allt var kyrrt og hljótt. Að-
eins í fjarska heykðist þungur
niður fossins. Það var eins og
allt andaði friði. Að baki mér
var hátign jöklanna. Þarna stóðu
þeir og héldu vörð yfir óbyggð-
inni, svo traustir og svipmiklir,
en framundan mér steyptist foss-
inn með beljandi krafti. Hér var
kyrrlátur staður, þar sem fegurð
og friður réðu ríkjum. Ég hélt
nú áfram og nálgaðist fossinr.
Niður hans varð æ hærri og sterk
ari, og loks blasti hann við mér
í allri sinni hrikalegu fegurð. Ég
gekk út á klettasnös og horfði
eins og í leiðshi á lians „magn-
þrungnu mynd“. Þarna beljaði
áin fyrir ofan, straumhörð og
þung, og steyptist svo hvítfyss-
andi fram af brúninni niður í
dimm og þröng gijúfrin. í riðan-
um uppi yfir honum myndaðist
sú dásamlegasta litfegurð, sem ég
hefi séð á ævi minni. Þessar gbtr
andi úðaperlur dönsuðu þarna í
sólskininu, og sjálfur var fossinn
eins og sveipaður glitofinni
skikkju, þegar sólin skein á hann
gegnum úðaslæðuna. Þegar ég
hafði notið þessarar unaðsríku
fegurðar, sneri ég heim á leið og
sá þá aftur svana hjónin með
börnin sín, en nú voru þau kom-
in upp á lítinn hólma inni í sef-