Blik - 01.04.1948, Blaðsíða 11

B L I K
/
inu og voru farin að búa sig und
ir nóttina, því að þessi fagri dag-
ur var að kvöldi kominn.
En að hugsa sér! Morguninn
eftir frétti ég, að búið væri að
ræna yndislegu álftarungunum.
Þeir höfðu verið teknir áð for-
eldrunum ásjáandi, sem flugu
þarna yfir á meðan og börmuðu
sér sáran, en höfðu ekki bol-
magn til að verja þá. Morgun-
inn eftir fannst móðirin rétt við
tjörnina, með flakandi vængi og
brostið hjarta af sorg, vegna
missis elsku litlu barnanna sinna.
Það var hryggileg sjón að sjá
þennan stóra fugl liggja þarna dá
inn af sorg.
Munum ætíð, að dýrin hafa
tilfinningar og geta elskað alveg
eins og við, þó að þau geti ekki
talað og séu kölluð skynlausar
skepnur. Forðumst að vinna
þeim mein, en hjálpum þeim,
sem hjálparþurfi eru.
Anna Sigfúsdóttir II. b.
— o —
Róðrorferðin.
Eg og vinkona mín vorum
búnar að ákveða að fara upp í
sveit og dvelja þar svolítinn tíma
af sumrinu á bæ einum, sem vin
kona mín þekkti eitthvað til. Þar
bjó bara húsbóndinn einn og
ráðskona hans.
Ég hlakkaði svo til sumarsins,
að ég hugsaði ekki um annað.
Vinkona mín hafði sagt mér,
hvernig húsbóndinn liti út. Hún
sagði, áð hann væri mjög feitur,
alveg eins og tunna í vexti og
hvíthærður eða ef til vill orðinn
gráhærður.
Ég fór nú að gera mér í hugar-
lund, hvernig hann mundi líta
út. Ég hélt, að þetta væri feikna
durgur, eigingjarn og ráðríkur,
og að allir mundu verða áð lúta
vilja hans. En svo fór ég að
hugsa með sjálfri mér, að ég
mætti ekki hugsa svona ljótt um
hann, því að ef til vill væri þetta
bezta skinn.
Jæja, loksins gátum við lagt af
stað. Við fórum með mjólkurbif-
rei'ð. þegar bifreiðin nam staðar
við hliðið, kemur húsbóndinn
ruggandi í allri sinni dýrð niður
á stíginn. Ja, sá var nú í gó'ðum
holdum. Kinnarnar og ístran
gengu upp og niður í takt við
ganginn. Hann var í vinnuföt-
um með eitthvert pottlok á höfð
inu. Blessáður karlinn heilsaði
okkur með mestu virktum og
bauð okkur í bæinn til að fá okk-
ur eitthvað í svanginn hjá henni
Fínu, en svo kallaði hann ráðs-
konuna sína. Þegar við komum í
bæinn, tók Fína á móti okkur.
Hún sagði: „Nei, komið þið nú
margblessáðar og sælar, skinnin
mín; eruð þið ekki voða þreyttar
eftir ferðalagið? Mig mundi nú