Blik - 01.04.1948, Blaðsíða 16

B L I K
12
en faðir þeirra var strangur við
þau og ætlaði ekki a'ð leyfa þeim
það. En nú varð hann að láta í
minni pokann fyrir börnum sín-
um. Þau linntu ekki látum, fyrr
en hann gaf samþykki sitt. Þegar
fólk var gengið til rekkju, fóru
börnin saman út. Þau fóru inn í
fjárhúsið, sem var á túriinU og
settust upp í jötuna. Öll voru að
hugsa um skrímslið. Ef það kæmi
nú, það væri hræðilegt. Þau
máttu ekki heyra minnsta þrusk,
svo hrædd voru þau um, að þar
kæmi skrímslið. Þau þorðu naum
ast að fara út og reka úr túninu.
Nú fóru augnalokin að þyngjast.
Hvað var þetta, þarna kom
skrímslið askvaðandi. Það var
ægilegt á áð líta. Það æddi í átt-
ina til barnanna. Þau hentust
upp úr jötunni út úr fjárhúsinu
og hlupu allt hvað af tók, en það
dugði ekki.
,,Skrímslið“ hvæsti um leið og
það þreif eitt barnið. Og nú
vöknuðu þau-öll samstundis og
heyrðu, að faðir þeirra var áð hóa
úr túninu. Það var hóið í hon-
um, sem börnunum fannst vera
hvæsið í „skrímslinu".
Það greip þau ótti, ekki við
„skrímslið” heldur við föður
sinn. Hváð skyldi hann segja,
sjálfsagt flengir hann okkur fyr-
ir að sofna á verðinum.
Þau fóru út skjálfandi af
hræðslu við, að nú mundu þau
fá flengingu.
,.Þið hefðuð átt að vera fimm“
var það eina, sem hann sagði um
leið og hann glotti.
En börnin fengu aldrei að
vaka saman upp frá' þessu, og
þau sofnuðu heldur aldrei eftir
þessa minnisstæðu nótt, sem átti
að vera vökunótt. —
Kristin Ásmundsdóttir
II. bekk.
— o —
Komið var fram í janúar. Jörð-
in var hulin miklum snjó, er fall
ið hafði darana áður.
o
Ég og Stebbi vinnumaður vor-
um nýkomnir frá fjárhúsunum
kvöld nokkurt, þegar faðir minn
sendi mig með bréf til Hávarðs
bónda á Skeggjastöðum.
Ég bjó mig í skyndi, smurði
skíðin og tók Kol með mér. Kol-
ur var stór, skozkur hundur með
mjög skarpa sjón og heyrn og
gat rakið spor. Himinninn var
heiðskír og dálítil gola blés úr
suðri, er við lögðum af stað.
Nú segir ekki af ferð okkar,
fyrr en við komum að klettuin
nokkrum, sem eru á miðri leið
milli Skeggjastaða og Hóla, þar
sem ég átti heima. Gjá var í
klettunum, er við þurftum að
fara um. Mér varð litið á Kol og
sá, að hann stanzaði. Hár hans
Vofan.