Börn og menning - 01.04.2007, Qupperneq 34

Börn og menning
Dr. Gunni
Góðar barnaplötur eru margar og misjafnar
og hér undir hnifnum eru svo sannarlega
tvær mjög ólíkar plötur. Þetta eru Það
vantar spýtur ..., safn barnalaga Ólafs
Hauks Simonarsonar, og Pollapönk, þarsem
Halli og Heiðar í Botnleðju (eða Hallilúja og
Heiðar Alelda eins og þeir vilja kalla sig)
spila frumsamin lög.
Ein róleg og ein hress
Ólafur Haukur er fínn höfundur og ég
var ellefu ára þegar meistaraverk hans,
Eniga meniga, kom út. Ég var mikill
aðdáandi plötunnar og yfir mig hellast enn
nostalgískar minningar þegar ég heyri lög
af plötunni. Ég var orðinn unglingur þegar
aðrar barnaplötur Ólafs litu dagsins Ijós og
þekki þær lítið. Þó man ég að hafði mjög
gaman af söngleiknum Gauragangi, sem ég
sá á fullorðinsárum.
Snilldin við Eniga meniga var krafturinn,
lífsgleðin og flipptilfinningin sem umlykur
verkið. Þetta var kjaftæðislaust barnarokk
sem hitti í mark á landsvísu. Þessi
tökulagaplata sem hér um ræðir er full
„fullorðins" fyrir minn smekk. Útsetningarnar
eru í hálfgerðum batik-djass stíl, yfirbragðið
settlegt og sparifatalegt. Eflaust vilja þó
margir foreldrar hafa barnatónlist akkúrat
svona þó ég sjái ekki ástæðu til að spila
þetta fyrir minn strák nema til að svæfa
hann.
Miklir snillingar eru þó hér á ferðinni.
Söngvarar eru systkinin Diddú og Páll Óskar,
með sinn silkimjúka háls, og Örn Árnason
sem kemur sterkur inn og er öryggið
uppmálað. Ekki er neitt upp á undirspil og
frágang að klaga en það er bara þessi eilítið
mærðarlegi tónn sem ég persónulega fell
ekki fyrir.
Heldur betur kveður við annan tón á
Pollapönki. Þessir strákar hafa áður fengist
við barnarokk, Halli gerði t.d. hina ágætu
Hallilúja árið 1998. Þeir eru nýútskrifaðir
leikskólakennarar og mér skilst að þessi
plata sé útskriftarverkefnið þeirra. Á rúmum
hálftíma keyra þeir ellefu skemmtileg lög og
gera það af lífi og sál og frfskandi fjöri. Eins
og nafn plötunnar gefur til kynna er þetta
barnarokk, en svo sem ekkert yfirgengilegt
pönk. Þetta eru ágætar lagasmíðar og
skemmtilegur blástursleikur tekur lögin upp
úr hráleika bassa-trommu-gítars-hefðarinnar.
„Leyniskápurinn", sem nokkuð hefur heyrst
í útvarpi, er besta lag plötunnar en mörg
önnur lög eru nærri því jafn góð. Fremur
þunnir textar eru veikasti hlekkurinn, þeir
eru ekkert yfirgengilega sniðugir og eiga t.d.
lítið upp í frábæra texta Ólafs Hauks en þeir
sleppa svo sem alveg.
í heildina virka þessar plötur báðar
fyrir sinn hatt. Ólíkar eru þær og eflaust
foreldramarkaður fyrir þær báðar.
Höfundur er tónlistarmaður