Börn og menning - 01.04.2009, Blaðsíða 23

Maxímús Músíkús heimsækir hljómsveitina
23
fer mjög eðlilega saman við það að kynna
hljóðfærin til leiks jafnóðum: Svona hljómar
þverflauta. Þetta er klarinett. Svona grætur
fagottið. Hlustaðu á himnaslaghörpuna sem
hljómar þarna undir. Verkið er yfir sextán
mínúturað lengd en allan þann tíma sitja börnin
dolfallin og bíða spennt eftir því hver spilar næst
og hverníg það mun hljóma. Þar til reyndar í
restina þegar öll hljómsveítin spilar af sívaxandi
styrk og börnin biðja pabba sinn að lækka,
þetta sé orðið of hátt.
Skýrt markmið og vönduð vinna
Eitt af uppáhaldsumræðuefnunum milli mín
og konunnar minnar er það hversu mikið
er til af lélegri tónlist fyrir börn. Hversu oft
er eins og kastað sé til höndunum. Og ef
börnín fá ekki að heyra neitt almennilegt,
þá læra þau ekki að þekkja það. Það er
greinilegt að Hallfríður Ólafsdóttir lagði
upp með skýrt markmið þegar hún skapaði
Maxímús Músíkús: Hana langaði til að kynna
sinfóníuhljóðfærin og sígilda tónlist fyrir
börnunum. Að leyfa þeím að heyra hversu
falleg og skemmtileg hún getur verið, og
hvernig hún verður til. Hættan er sú að í
svona verkefni glatist áhugi barnshugans
þegar upptalningar á hljóðfæranöfnum og
útlístanir á eðliseiginleikum skyggja á söguna
sjálfa. Það er augljóst að sagan af honum
Maxímúsi er í raun ekki nema yfirskin til að
kynna börnin fyrir klassískum hljóðheimi.
En hún hrífur börnin með og heldur athygli
þeirra til enda. Og sama má segja um
geisladiskinn, þar sem Valur Freyr Einarsson
leikari les á meðan sinfónían leikur undir. Og
stillir og æfir.
Þegar Maxímús Músíkús var fyrst kynntur til
sögunnar vorið 2008 tóku íslensk börn honum
fagnandi. Fullorðna fólkið hefur tekið honum
afskaplega vel líka: á dögunum hlaut bókin
til dæmis Fjöruverðlaunin, bókmenntaverðlaun
kvenna, í flokki barna- og unglingabóka. Síðustu
fréttir herma að nú sé Maxímús lagstur í víking
og stefni á landvinnínga í Færeyjum og Kóreu.
Megi honum farnast hið allra besta.
Höfundur er líffræðingur og býr í
Grafarvogi